niedziela, 12 stycznia 2014

#169 Harry&Marcel (część 3 ostatnia)




Marcel’s P.O.V.
Nie wierzyłem w to, co właśnie się stało. [T.I.] spała słodko u mojego boku. Zrobiłem to. Zrobiłem to po raz pierwszy w życiu, bez żadnych komplikacji, podejrzeń, zadowalając dziewczynę moich marzeń. Dziewczynę mojego brata. Wspomnienie ostatnich chwil dotarło do mnie powodując falę mieszanych odczuć. Byłem cholernie szczęśliwy, że była moją pierwszą, że sprzątnąłem ją bratu sprzed nosa. Jednak już po chwili z całą ostrością uświadomiłem sobie, że ona nieświadomie się ze mną przespała. Nieświadomie mnie całowała. Nieświadomie wybrała mnie zamiast Harry’ego. Prawda jest taka, że nigdy nie miałem u niej szans. To tak, jakbym dał jej pigułkę gwałtu. Mój Boże. Co ja odpierdoliłem?!

Harry’s P.O.V.
Wpadłem do domu chcąc jak najszybciej porozmawiać z Marcelem. Nie miałem pojęcia, że jego brak wiary w siebie zaszedł aż tak daleko. Że to wszystko trwa już bardzo długo i ciągle się nasila. Że czuje się ode mnie gorszy, brzydszy, a nawet głupszy. Cholera, musiałem mu wytłumaczyć, że możemy nad nim popracować i wtedy będzie naprawdę zajebistym gościem. Wnętrze miał wspaniałe, a wygląd, cóż, patrząc na mnie wszyscy wiemy, że może być dużo lepszy. Wynagrodzę to mojemu bratu. Wynagrodzę mu to! W końcu tyle dla siebie znaczymy. Boże, jakie mam wyrzuty sumienia, że przymykałem na to oko. Jak dobrze, że Melinda otworzyła mi oczy. Potrzebowałem kopa w dupę. Razem z [T.I.] musimy…
-Co, kurwa?! – stanąłem jak wryty w drzwiach mojego pokoju. Spojrzałem na porozrzucane dookoła ciuchy, zaspaną twarz i nagie ciało mojej [T.I.] zaplątanej w pościeli oraz na Marcela… który wyglądał jak moja pieprzona kopia. – Ty skurwielu!

Your P.O.V.
Nie bardzo wiedziałam co się dzieje. Dwóch Harrych? Co to za piękny sen. Jednak już po chwili Harry, z którym przed chwilą się kochałam, zaczął przeraźliwie krzyczeć, stojąc w samych bokserkach:
-Harry, błagam, ja ci to wytłumaczę! Harry, ja… ja popełniłem błąd! Ała! – Harry jeden oberwał mocno w nos od Harry’ego dwa. Chwila, moment. Co ja pieprzę? O kurwa. O kurwa. O ja pier… Czy ja się właśnie przespałam z Marcelem udającym Harry’ego?!

Marcel’s P.O.V.
Harry napieprzał moją twarz, nagi brzuch, krocze. Kopał i bił na oślep w całe moje ciało. Ból był nie do opisania. Moja krew tryskała na jego policzki i palce, kiedy atakował mnie w napadzie furii. Nie broniłem się. Zasłużyłem sobie na to. Co ja sobie do cholery myślałem? Mogłem zacząć szukać siebie. Znaleźć własny styl. Własną dziewczynę… Co ja narobiłem. Zatracając się w ciemnościach, usłyszałem w tle najbardziej melodyjny głos świata. [T.I.] krzyczącą, żeby Harry przestał…


Harry’s P.O.V.
-Harry! Harry, błagam, przestań! Zabijesz go! Harry! Styles! Skarbie, proszę cię. On nie chciał, on się pogubił. Błagam. Proszę! Nie bij go już. Nie warto! Harry! – krzyczała przeraźliwie, aż w końcu wskoczyła mi na plecy. Nie dbała o to, że niedbale owinięte wokół jej ciała prześcieradło, odkrywało trochę za dużo. Zresztą to już bez znaczenia. Obaj widzieliśmy ją nago. Przestałem. Tak po prostu przestałem bić mojego nieprzytomnego już brata. Spojrzałem na niego z pogardą, po czym swój wzrok skierowałem na [T.I.]. Widziałem ból w jej oczach. Ból spowodowany zdradą Marcela. Ból spowodowany jej niedopatrzeniem. Ale przede wszystkim ból spowodowany wyrazem mojej twarzy. Patrzyłem na nią bowiem dokładnie w ten sam sposób, w jaki przed chwilą patrzyłem na Marcela.
-H-Harry…? – wyjąkała niepewnie. Nie wiedziała, czego się spodziewać.
-[T.I.]. Jeśli ja nie jestem jedynym, który może cię mieć, to wcale nie będę cię miał. Jeśli nie potrafisz odróżnić mnie od mojego brata, to świadczy tylko o tym, że na mnie nie zasługujesz. Możemy wyglądać tak samo, ale jesteśmy zupełnie różni. Ty powinnaś wiedzieć o tym najlepiej. Ale jak zwykle dałaś się ponieść namiętności. Szkoda, że o jeden raz za dużo. Znikaj, [T.I.]. Znikaj z mojego życia.

Pół roku później

Your P.O.V.
Mija pół roku, od kiedy jestem sama. Harry’ego nie ma już u mojego boku. Chociaż starałam się jak mogłam, walczyłam, błagałam, przepraszałam, to już nie był ten sam Harry. Aż w końcu odpuściłam. Po co walczyć o coś, co z góry skazane jest na niepowodzenie? Mój ukochany się zmienił. Stał się zimny, bezczelny i bezwzględny. Nie jest już miłym, troskliwym i życzliwym chłopakiem, ale nieufnym, wzbudzającym strach łobuzem z naszego liceum. Z którego swoją drogą go wyrzucili. Coraz liczniejsze tatuaże jedynie dokumentują kolejne błędy, które popełnia. Ale to już jego wybór. Nie pogodził się z Marcelem. Chłopak był zdruzgotany swoim zachowaniem, tym, co uczynił swojemu bliźniakowi. Skończył szkołę semestr wcześniej i zniknął wszystkim z oczu. Wyjechał na Harvard. Zmienił też styl. Nie był ani kujonkiem, ani Harry’m. Był po prostu… Marcelem. Ładnym chłopakiem o wielkim sercu i tragicznymi wydarzeniami przeszłości na koncie. Jeśli chodzi o mnie… Również usunęłam się w cień. Wieść o tym, co zrobiłam tamtego wieczoru z Marcelem, szybko obiegła szkołę. Harry mógł bić wszystkich, którzy podśmiewali się z tego pod nosem, jego brat mógł uciec na uczelnię, ale ja nie mogłam nic. Nie wytrzymywałam docinków i wyzwisk pod swoim adresem. Po dwóch miesiącach depresji i rozpaczy, spakowałam swoje rzeczy i uciekłam. Cztery miesiące spędziłam u cioci na drugim końcu kraju. To była dobra decyzja, by zacząć od początku, w nowym miejscu. W tamtym świecie nie istniało już dla mnie szczęście.



Dwa lata później

Marcel’s P.O.V.
Tak! Udało się! Zdałem! Już drugi rok za mną. I to z wyróżnieniem. Styles, rządzisz. Jakaś dziewczyna posłała mi zalotne spojrzenie. Sorry, koleżanko. Nie tym razem. Jeszcze nie odpokutowałem… Zacząłem pakować kilka rzeczy do walizki. Głównie krótkie spodenki i koszulki. Wybierałem się ze znajomymi nad morze. Potrzebowałem tych wakacji. Wspomnienia sprzed dwóch lat zdążyły wyblaknąć, lecz od tamtej pory nie pokazałem się w domu, jedynie mama mnie czasem odwiedzała. Nie wiedziałem, co działo się z Harry’m, ale nie miałem prawa wiedzieć. Brat mi nie wybaczył i nie spodziewałem się, by to się kiedykolwiek zmieniło. Zasłużyłem sobie. Nie orientowałem się również, co się działo przez ten czas z [T.I.], ale jednego byłem pewien – zniszczyłem ich związek na dobre. Tego nigdy sobie nie daruję. Cień tych wydarzeń będzie się za mną snuł do końca życia. I dobrze, niech to będzie moja pokuta. Nagle usłyszałem nieśmiałe pukanie do drzwi. Otworzyłem je i nie mogłem uwierzyć własnym oczom.
-Marcel. Potrzebuję pomocy… - słysząc te słowa, wiedziałem już, że zrobię wszystko. Dosłownie wszystko. Spojrzałem w oczy mojego gościa. Oczy wypełnione bólem i desperacją. Oczy niemo błagające o wsparcie i odrobinę uczucia. Oczy takie same jak moje.  

Hej, kochane! Ostatnia część Harry'ego i Marcela za nami. Ktoś spodziewał się takiego zakończenia? Dziękuję Wam pięknie za wszystkie komentarze pod ostatnią częścią, są niezwykle motywujące <3 Mam nadzieję, że teraz również znajdziecie chwilkę na pozostawienie swojej opinii :) Kończę pisać już dla Was Louisa, nieco bardziej "niebezpieczna" tematyka. Na szczęście w sieci jest pełno zdjęć wytatuowanego Lou :) Życzę Wam przyjemnej niedzieli i spokojnego tygodnia. Ja na szczęście zaczynam ferie 20 <3 Buziaki dla Was, liczę na Wasze opinie i do zobaczenia wkrótce :)
Madzia 

piątek, 10 stycznia 2014

#168 Harry&Zayn (część 6)




- Pocałuj mnie, Zayn.
Widziałam, jak zastyga w bezruchu, z widocznym trudem koncentrując się na tym, co właśnie powiedziałam. Jego czekoladowe, pociemniałe tęczówki podniosły się na mnie, taksując mnie uważnym spojrzeniem. No tak. W końcu kiedy pocałował mnie ostatnim razem, kazałam mu się wynosić. Taka reakcja nie powinna mnie dziwić.
- Jesteś tego pewna? – spytał cicho, śmiertelnie poważny.
- Nie – odparłam zgodnie z prawdą. – Ale chcę, żebyś to zrobił.
Chłopak zwilżył koniuszkiem języka usta i spuścił wzrok na moje własne. Nie wyglądał już, jakby się wahał, zresztą wcale nie chciałam, żeby zbyt długo się nad tym zastanawiał. Pragnęłam po prostu zrozumieć uczucie, które pojawiało się za każdym razem, gdy byłam przy nim. I może to był właśnie jedyny sposób, by to wszystko we właściwy sposób pojąć.
Poczułam na plecach znajomy dreszcz i gorąco, które rozlewało się w zastraszającym tempie po moim ciele. Zayn rzucił mi ostatnie, długie spojrzenie i wyszeptał ciche:
- Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem.
Uśmiechnęłam się nieśmiało, a on powoli zbliżył do siebie nasze twarze, nie tracąc ze mną kontaktu wzrokowego. Bicie mojego serca przyspieszyło do granic możliwości, kiedy jego palce przesunęły się leniwie po moim policzku, dotykając dolnej wargi i ostatecznie zatrzymując się na brodzie, delikatnie ją ujmując. Patrzyłam w jego błyszczące nieznanym mi dotąd blaskiem oczy i modliłam się, by przestał wystawiać moją samokontrolę na próbę.
I właśnie wtedy poczułam jego ciepłe usta na swoich własnych. Chłopak bez pośpiechu przyciągnął mnie bliżej, wplatając palce w moje włosy i lekko za nie ciągnąc. Bez namysłu odwzajemniłam pocałunek, zarzucając ręce na jego szyję. Tym razem czułam się zupełnie inaczej niż wtedy,  gdy czułam jego usta po raz pierwszy. W moich uszach dudniło przyspieszone tętno, a oddech stał się płytszy, gdy nasze wargi powoli poznawały siebie nawzajem, ocierając się o siebie.
Stwierdzenie, że to był najlepszy pocałunek w moim życiu, byłoby niedopowiedzeniem.
- W skali od jeden do dziesięć, na ile oceniasz moje starania? – wyszeptał z rozbawieniem prosto w moje usta.
Odsunęłam się od niego, z trudem łapiąc oddech i spojrzałam w jego piękne oczy. Był szczęśliwy, nie tak trudno było mi to zobaczyć. Ale czy ja też byłam?
- Jedenaście – odparłam lekko, wywracając oczami, bo jego próby podbudowania własnego ego naprawdę mnie bawiły.
- Mam rozumieć, że w tej sytuacji skala jest niewystarczająca? – zaśmiał się.
- Odbierz to według uznania – odparłam, posyłając mu łobuzerski uśmiech.
Zachichotał, po czym po raz kolejny zasypał mnie dziesiątkami pytań o moje życie, marzenia, plany, których tak na dobrą sprawę jeszcze wcale nie miałam. W gruncie rzeczy jego ciekawość wydała mi się zadowalająca, bo nie pytałby o to, gdyby naprawdę nie chciał mnie poznać, czyż nie?
Cała ta sytuacja wydawała mi się nietypowa, bo chyba taka też była. Poznałam go zaledwie pięć dni temu, a zdążyłam już dwukrotnie się z nim pocałować i opowiedzieć mu o wszystkim, co mnie dotyczyło. Ale właściwie dlaczego miałabym tego nie robić?
- Zayn, jestem zmęczona – powiedziałam w końcu, kończąc trzeciego drinka. – Mógłbyś odprowadzić mnie do pokoju?
- Oczywiście – odparł, wstając z krzesła i wyciągając w moją stronę dłoń.
Nie byłam do końca pewna, czy tego właśnie chcę, ale bez słowa chwyciłam jego rękę, a on splótł ze sobą nasze palce, wyprowadzając nas z coraz bardziej zatłoczonego pomieszczenia.
Zastanawiałam się, czy właśnie tak by to wszystko wyglądało – wieczorne spotkania, pocałunki, trzymanie za ręce… i stwierdziłam, że chyba nie miałabym niczego przeciwko spędzania czasu w ten sposób.
- Ile czasie spędzisz w USA? – spytał, przerywając trwającą dotąd niezobowiązującą ciszę.
- Dwa tygodnie – odparłam, wyrwana z zamyślenia. – Wracam do Europy samolotem pod koniec lipca.
Chłopak pokiwał głową w geście zrozumienia i nie zapytał już o nic więcej. Zresztą, wcale nie musiał, bo kilka minut później staliśmy już pod moimi drzwiami, wpatrując się w siebie z napięciem. Nie miałam pojęcia, co powinnam powiedzieć i jak go pożegnać. Umówić się z nim na kolejne spotkanie? Podziękować?
- Cieszę się, że zgodziłam się na to wyjście – powiedziałam cicho, licząc, że przejmie inicjatywę dalszego rozwinięcia tematu.
Zayn oparł się nonszalancko o framugę drzwi, a jego usta rozciągnęły się w leniwym, seksownym uśmiechu. Czy on nigdy nie przestanie mnie onieśmielać? Odwróciłam wzrok od jego twarzy, czując gorąco napływające do moich policzków i znajomy ucisk w brzuchu.
- A ja cieszę się, że twoje wątpliwości zostały rozwiane – zamruczał. – Czy to oznacza, że zobaczymy się jutro?
- Chyba tak.
Poczułam jego ciepłe palce, przesuwające się po mojej szyi, a po moich plecach przebiegł przyjemny dreszcz. Chłopak odepchnął się nieśpiesznie od ściany i przyciągnął mnie do siebie, zamykając moje ciało w szczelnym uścisku. Zamknęłam oczy, zaciskając dłonie na materiale jego koszulki i wtuliłam się w jego klatkę piersiową. Czułam jego oddech w swoich włosach, podczas gdy stałam odurzona jego zapachem i samym faktem obecności.
- Dziękuję za ten wieczór – powiedział cicho, po czym odsunął się ode mnie.
Nim zdążyłam chociażby przemyśleć odpowiedź, poczułam jego wargi na swoich własnych, składające na moich ustach krótki, słodki pocałunek.

Ze snu wyrwało mnie brutalne pukanie do drzwi. No dobra, może normalny człowiek nie określiłby go w ten sposób, ale podczas snu każdy głośniejszy dźwięk wydaje się nie na miejscu. Początkowo chciałam zignorować mojego nieproszonego gościa, ale kiedy kontynuował dopraszanie się wpuszczania, zrezygnowałam. Otworzyłam niechętnie oczy, przyzwyczajając źrenice do zalewającego pokój ostrego światła i podniosłam się powoli na łokciach. Nie miałam zamiaru wstawać, naprawdę.
- Kto tam? – wydusiłam nienaturalnie zachrypniętym głosem, zwalczając przemożną ochotę ponownego opadnięcia na łóżko.
- To ja.
Zayn.
Z głębokim westchnieniem odrzuciłam na bok kołdrę i z trudem stawiając kolejne kroki, dobrnęłam do drzwi, bez słowa przekręcając klucz w zamku. Czego chciał? Nacisnęłam klamkę, by dać mu do zrozumienia, że może wejść, po czym leniwym krokiem wróciłam do łóżka, ponownie zakopując się pod pierzyną.
Chłopak obrzucił mnie długim, rozbawionym spojrzeniem, po czym przeszedł przez pokój, nachylając się nade mną z bliżej nieokreślonymi intencjami. Wyglądał… dobrze. Miał na sobie ciemne spodnie i kraciastą koszulę, w której prezentował się zdecydowanie seksownie. Uśmiechnęłam się mimowolnie, powoli przesuwając wzrokiem po jego ciele.
- Jak się spało? – zapytał, odgarniając z mojej twarzy zabłąkany kosmyk włosów i skradając z moich ust szybkiego całusa.
Zaskoczył mnie tym gestem. I to zaskoczył mnie do tego stopnia, że przez kilka kolejnych sekund wpatrywałam się w niego z jawną dezorientacją, nie przerywając kontaktu wzrokowego. Może pocałowaliśmy się wczoraj, ale naprawdę nie spodziewałam się, że przywitanie mnie w podobny sposób przyjdzie mu z taką łatwością. Chłopak zmarszczył brwi, chyba zmartwiony brakiem jakiejkolwiek reakcji z mojej strony i przysiadł na skraju łóżka, widocznie zakłopotany.
- Uhm… przepraszam? – powiedział cicho, a mnie zrobiło się momentalnie naprawdę głupio.
- Nie, nie przepraszaj – odparłam, podnosząc się do pozycji siedzącej. – To było miłe.
- Miłe?
Uśmiechnął się nieśmiało, w jednym momencie wyrywając mnie ze stanu porannej nieprzytomności. Zawstydzony Zayn? Mogłabym polubić tą wersję, najsłodszy widok na świecie. Skinęłam głową, po czym w ramach rekompensaty przyciągnęłam go do siebie, wpijając się w jego ciepłe usta. Smakował papierosami i normalnie skomentowałabym ten fakt, bo naprawdę nie cierpiałam fajek, ale tym razem zupełnie mi to nie przeszkadzało.
Chłopak bez zastanowienia oddał pocałunek, wplatając palce w moje włosy, by zmniejszyć dzielącą nas odległość i naprał na mnie, zmuszając mnie tym samym do opadnięcia na poduszkę. Uśmiechnęłam się z rozbawieniem, czując na swoim języku jego oddech.
- Już myślałem, że odprawisz mnie z kwitkiem – zamruczał, po raz ostatni muskając moje usta. – Nie spodobała mi się ta wizja.
- Mnie też się nie podoba – odparłam, odpychając go od siebie nieznacznie, bo zrobiło mi się stanowczo za gorąco pod jego dotykiem. – A spało mi się wyjątkowo dobrze, chociaż wolałabym powiedzieć to za dwie godziny. Dlaczego przyszedłeś tak wcześnie?
Do naszych uszu po raz kolejny dobiegło pukanie, ale tym razem gość nie czekał na jakiekolwiek zaproszenie. Zayn spojrzał na mnie z uniesionymi brwiami i nasze spojrzenia skierowały się w stronę wejścia. Drzwi uchyliły się bez najmniejszego szmeru i pojawiła się w nich znajoma twarz, która w jednej chwili zmroziła mi krew w żyłach. Nie, nie, nie…
Harry rozejrzał się po pokoju, kompletnie ignorując napięcie, które w ułamku sekundy zawisło w powietrzu, po czym jego wzrok spoczął na mnie, a usta rozwarły się w nieukrywanym zszokowaniu. Widziałam konsternację wymalowaną na jego twarzy, kiedy przyswajał sobie zastaną sytuację i łatwo zauważalną zmianę w mimice jego twarzy. Zmrużone oczy, rumieniec wypływający na jego policzki, usta ściągnięte w jedną linię, delikatna zmarszczka ciągnąca się przez jego czoło – moment, kiedy z wściekłości nie potrafi przemówić. Do tej pory widziałam go w tym stanie kilka razy.
Jeśli to możliwe, że serce w pewnych momentach naprawdę się zatrzymuje, moje przestało bić właśnie w tamtym momencie.
- Hazz… – zaczęłam, ale zanim zdążyłam dokończyć zdanie, które jeszcze nawet nie zostało złożone w mojej głowie, drzwi zamknęły się niebezpiecznie cicho.

Jeśli szukasz miłości
Wiedz, że ona już tutaj nie mieszka

Cisza była znacznie cięższa do zniesienia niż krzyk. Bo wolałabym, żeby krzyczał, żeby wyzwał mnie, powiedział, że jestem kompletną idiotką i marnuję swoje życie, że moje zachowania nie mają najmniejszego sensu. Przyznałabym mu rację dla świętego spokoju, dla ulgi malującej się na jego twarzy i świadomości, że nie ma mi już tego za złe. Bo kłamstwa i ukrywanie prawdy „dla jego dobra” było czymś, co powinien mi przebaczyć, bym mogła dalej funkcjonować.
Dlatego też stojąc przed jego drzwiami i błagając o wpuszczenie mnie do środka, chciałam jednocześnie zyskać pewność, że wciąż mam wstęp do jego serca, które dał mi z kompletnie nieznanego mi powodu w prezencie.
- Harry, proszę… - powiedziałam po raz kolejny, kucając przed zamkniętymi drzwiami. – Powiedz chociaż słowo.
Cisza. Zacisnęłam wargi, powstrzymując łzy cisnące się do moich oczu. Dlaczego mi to robił? Nie wiedział, jak zabójcze było dla mnie jego milczenie? A może wiedział i właśnie dlatego nie odzywał się ani słowem?
- Harry, nie zniosę tego dłużej, wpuść mnie – powtórzyłam.
Cisza.
- Skarbie, ślęczysz tu już pół godziny, nie pozwoli ci wejść – usłyszałam cichy głos Zayna i poczułam jego dłoń na swoim ramieniu. – Daj mu trochę czasu, twoje męczarnie przed tymi drzwiami nie mają teraz sensu.
Podniosłam na niego oczy. Wyglądał na zmartwionego. Kolejna reakcja, której bym się po nim nie spodziewała, bo do tej pory wydawało mi się, że od samego początku nie przepadał za Harrym za sam fakt przyjaźnienia się ze mną. Niechętnie przyznałam mu rację. Mogłam spędzić tutaj kolejne dwie godziny, ale doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, że nie zostanę wpuszczona do środka.
- Proszę – powiedziałam ostatni raz, przenosząc spojrzenie na drzwi.
Odpowiedziały mi tylko wyrzuty sumienia i wzmocniony uścisk na ramieniu.

Kiedyś wierzyłam, że miłość pokona wszystko
Bo to właśnie widziałam w filmach
Chodź przekonać się, że wcale tak nie jest
Widzisz, prawdziwe życie jest zupełnie inne


.
Miśki, bardzo dziękuję każdemu, kto zostawił swoją opinię pod piątką ♥ Miło wiedzieć, że imagin wam się podoba. Przepraszam, że praktycznie cała część skupia się na Zaynie - taką mam wizję, więc tak to wygląda :) W każdym razie, bez względu na to, jak zakończę to opowiadanie, proszę o niewywieranie na mnie presji, bo to dość stresujące, a teraz zamierzam zdać się już na siebie.
Bardzo dziękuję, jeśli ktoś zdecyduje się na poświęcenie mi chwilki i skomentowanie :) 

PS. Przepraszamy z całych serduszek, ale nie jesteśmy w stanie przyjmować waszych nominacji do Liebster Awards i innych tego typu, dostajemy ich po prostu zbyt dużo. Mimo wszystko dziękujemy za pamięć o nas :)

~W 
Szablon by S1K