sobota, 30 listopada 2013

#156 Niall (część 3)


Niall’s P.O.V.

Wiedziałem, że to dziś. Musiałem pożegnać się z [T.I.] na długo. Trzy miesiące nim znów będę miał szansę zobaczyć jej twarz. Uśmiechniętą twarz. Jej usta unosiły się w uśmiechu tylko wtedy, gdy byłem w pobliżu, nad czym ubolewałem, jednocześnie i irracjonalnie ciesząc się z tego powodu. Wszedłem do jej pokoju, gdy zawzięcie pisała coś na kartce.
-Cześć, skarbie. – rzuciłem czule i ucałowałem jej miękkie wargi, gdy do mnie podeszła. Wsunąłem palce w jej jedwabiste włosy i oddałem się uczuciu łaskotania, gdy przejeżdżała raz po raz językiem po mojej wardze. Jej rzęsy muskały skórę policzków, a palce wbijały się w kark, dając ponieść się namiętności. Wiedziałem, że nie posuniemy się dalej, jeszcze nie, chociaż chciałem pokazać jej, jak bardzo mi zależy oraz, że należę tylko do niej. – Wiesz, że jutro wyjeżdżam?
-Wiem. – odparła smutno. – Pomyślałam, że… Będę cię oglądać w Internecie. – dokończyła niepewnie, a w mojej głowie pojawiła się iskierka nadziei, iż może ma ochotę na to samo, co ja. Jednak moje nadzieje rozwiały się tak szybko, jak się pojawiły, gdy z powrotem usiadła przy biurku i zaczęła pisać coś na kartce. Postanowiłem wygłosić moje kazanie, wszelkie zasady, do których miała się stosować podczas mojej nieobecności. Zależało mi na niej za bardzo, by pozwolić sobie na jakiekolwiek niedopatrzenia. Chciałem, żeby wiedziała co robić, by być bezpieczną. – Pamiętaj, musisz…



Your P.O.V.

Niall ciągnął swój wywód, który najwyraźniej dotyczył zasad BHP. Uśmiechałam się pod nosem, odwrócona plecami do niego, raz po raz pomrukując ciche „mhm”.
- Co się stało z twoimi rodzicami? – moje palce zastygły w bezruchu, gdy Niall zadał to pytanie. Łzy napłynęły do oczu, a ciało zadrżało. Poczułam jego ramiona oplatające moją talię. Nie odwołał jednak pytania. Czekał cierpliwie, aż odpowiem. Kiedy to nie nastąpiło, kontynuował swoje kazanie. – [T.I.],ja wiem, że to musi być bardzo trudne, znaleźć się w takiej sytuacji. Ale musisz być silna, musisz mi zaufać. Ja będę przy tobie, zawsze ci pomogę, nie opuszczę cię. Nieważne, czy mielibyśmy być przyjaciółmi, czy kochankami… - westchnął głęboko i starł łzy z moich policzków. – Takie tragedie przytrafiają się niewłaściwym ludziom, [T.I.]. Ty sobie na to nie zasłużyłaś, ale musisz ruszyć do przodu, postarać się bardziej. Nie możesz wiecznie rozpaczać, to nie jest wyjście, żeby…
-Zamknij się, zamknij się, zamknij się! – Krzyknęłam, zdesperowana. Ból rozrywał moją klatkę piersiową. Jakim prawem ten gówniarz, którego uważałam za swojego przyjaciela i najbliższą osobę na świecie, chce mi prawić kazania o tym, jak otrząsnąć się po takiej tragedii. Tragedii, której sam nigdy nie doświadczył. – O czym ty mówisz, do cholery?! Słyszysz się w ogóle? Nie masz pojęcia o czym mówisz! Otrząsnąć się? Ruszyć do przodu? Zapomnieć? Chcesz wiedzieć co się stało moim rodzicom i bratu? Chcesz? Proszę cię bardzo. Zabiłam ich. Zabiłam, rozumiesz?! Zostawiłam włączony gaz i poszłam do koleżanek. A oni spłonęli. Zginęli przeze mnie. – ból był nie do wytrzymania. Wydarzenia sprzed niespełna roku uderzyły we mnie ze spotęgowaną siłą przyprawiając o zawroty głowy i ciężki oddech. Zmierzenie się ze straszną prawdą kosztowało zarówno mnie, jak i Nialla mnóstwo nerwów. Widziałam szok malujący się na jego tworzy. Brnąc dalej w to gówno, kontynuowałam. – Nie chciałam tego, kochałam ich bardziej, niż kogokolwiek na świecie. Codziennie patrzę na siebie i jedyne co czuję, to pogarda i nienawiść. Do siebie samej. Okropne uczucie, uczucie, które nie daje ci spać, śmiać się, jeść. To, że straciłam wszystko co miałam, to najmniejsza konsekwencja. To, że nie stać mnie nawet na bułkę, to nic. Mogłabym wyglądać Jak szkielet, mogłabym oddać swoje życie, żeby oni wrócili. Ale nie wrócą. I to pierdolone dziesięć miesięcy to nic w porównaniu do tego, jak długo będę cierpieć. Więc jeśli mógłbyś, nie pouczaj mnie. Możesz mnie pocieszać i otaczać bezpieczeństwem. Ale nie przyspieszaj tego, co będzie się za mną ciągnąć niczym cień już do końca życia. – zakończyłam już trochę spokojniej z wielkim bólem w głosie. Policzki już dawno wyschły, a w oczach pozostał jedynie bezkresny żal i smutek.

Niall’s P.O.V.

Nie mogłem uwierzyć w to, co usłyszałem. Sama ta tragedia była potworna, choć oczywistym było, iż [T.I.] nie zawiniła tutaj celowo. Dotarło do mnie jednak coś innego. Ona była dziewczyną z problemami. Inteligentną, piękną, intrygującą, ale wciąż dziewczyną z problemami. Cień jej przeszłości miał już zawsze nad nami wisieć nie pozwalając na beztroskę, spontaniczność i niezmącone szczęście. I mimo uczuć, jakimi ją darzyłem, wiedziałem, iż jestem zbyt niedojrzały i zbyt skory do korzystania z życia w stu procentach, by z nią być. Jeszcze przed chwilą byłem tak pewien tego, jak bardzo zależy mi na [T.I.]. Chciałem jej ofiarować wszystko co miałem. Jednak te uczucia zostały zrównane z ziemią po jej wyznaniu. Czyżbym był aż takim egoistą?
-[T.I.] – zacząłem niepewnie. – Ja… Ja nie sądzę, żeby to się udało. Nie zrozum mnie źle, tu nie chodzi o to, co się wydarzyło. Ja po prostu… po prostu to jest za dużo.  Potrzebuję czystego konta. Potrzebuję… Wybacz [T.I.], nie obwiniaj się.
Wyszedłem. I nie odwróciłem się nawet na sekundę.

I fucking hate you,
But I love you.
I'm bad at keeping my emotions bubbled.
You're good at being perfect.

Grudzień, 2013

Your P.O.V.

Mija równo półtora miesiąca odkąd wyszedł z mojego pokoju, nawet się nie obejrzawszy.  Nie ukrywam już moich emocji. Płaczę. Przelewam łzy i smutek na kartki papieru.  Myślę o nim. Rozumiem czemu odszedł. Byłam naznaczona. Naznaczona piętnem cierpienia. Jest to taki ból, którego beztroski, młody gwiazdor nie jest w stanie udźwignąć.  Wtedy, gdy przyszedł do mnie, pisałam piosenkę. Piosenkę na pożegnanie, taką, dzięki której wciąż by o mnie pamiętał. A potem wrócił. Ale nie wróci. Nie liczę na to. Co więc mnie tu trzyma? Beznadziejna nadzieja na to, że spotkam kogoś lepszego? Nie, to chyba nie to. Chyba próbuję sobie udowodnić, że to jeszcze nie mój czas. Że jeszcze wytrzymam. Być może mi się uda. Uda mi się odbudować samą siebie, na nowo kształtując w sobie uczucia i osobowość. Obiecałam to komuś. I nie miałam zamiaru odpuszczać. Tym razem nie zawiodę.

I never meant to start a war
I just wanted you to let me in
And instead of using force
I guess I should’ve let you in
I never meant to start a war
I just wanted you to let me in
I guess I should’ve let you in

Don’t you ever say I just walked away
I will always want you



Grudzień, 2012
-Mamoooo! Tatooo! Connor! Błagam, nie, nie, nie! To się nie dzieje naprawdę… - szloch rozdzierał moje gardło. Serce pękało na miliony kawałków, gdy patrzyłam na czarne worki wywożone ze szczątków mojego domu. – Proszę, nie. Błagam, nie. Tylko nie to. Nie, ja tego nie wytrzymam!
-[T.I.] – Wtedy ich ujrzałam. Całą trójkę. Najbliższe mi osoby. Zamglone przez łzy oczy, doskonale widziały ich, tak znajome, postury. – [T.I.], córeczko. Jest dobrze. Będzie dobrze. Dasz radę. Jesteś silna. Bądź silna. Zrób to dla nas. Ale przede wszystkim dla siebie. Ból jest nie do opisania, ale wkrótce, już wkrótce, odnajdziesz spokój i ludzi, którzy cię uszczęśliwią. Każdy twój oddech będzie dla nas iskierką nadziei, że wszystko jeszcze się ułoży. Wszystko to, co nas dobija, sprawia, że tak naprawdę żyjemy. Bądź odważna, kochanie. Kochaj, walcz i idź do przodu. W końcu się spotkamy. [T.I.], obiecaj, że się nie poddasz.
- Nie poddam się. Obiecuję wam to…

No to kończymy randkę z Niallem. Nie ma happy endu, ale mimo to mam nadzieję, że się Wam spodoba. Przepraszam, że nie dodałam wcześniej, ale miałam małe tournée po lekarzach, bo pękła mi kość w nodze. I najśmieszniejsze jest to, że na imprezie. To się chyba nazywa karma :D Kolejny imagin, który mam dla Was przygotowany jest trochę inny. Jak myślicie, z kim tym razem pójdziemy w tango? Same wiecie najlepiej, im więcej komentarzy, tym szybciej dodaję :) Dobijecie dla mnie do 65? Wiem, że dacie radę, słoneczka :) Życzę Wam cudownego weekednu, dużo odpoczynku i romansu z Midnight Memories (<3). U których z Was jest już śnieg? Bo u mnie szaro i brzydko za oknem ;< Całuję Was, kochane!

Madzia



czwartek, 28 listopada 2013

#155 Harry&Zayn (część 1)



 
Przemierzałam kolejny raz z rzędu pokład statku Victoria, chłonąc wzrokiem każdy szczegół roztaczającego się wokół widoku. Płynęliśmy już dobre trzy godziny i w końcu zaczynałam zdawać sobie sprawę z tego, że właśnie zaczęła się dla mnie podróż marzeń i powinnam korzystać z niej w każdy możliwy sposób. W końcu mógł to być ostatni raz, kiedy przydarzyło mi się coś tak wspaniałego i kiedy wprowadziłam w czym swoje kilkuletnie zamiary. Harry początkowo mi towarzyszył, ale szybko znudziło mu się nieustanne patrzenie na morze i stwierdził, że lepiej zrobi, wypakowując swoje rzeczy w pokoju.
Moja kajuta nadal była dla mnie zagadką, bo przebywałam w niej nie więcej niż dwie minuty, podczas których zostawiłam swoją walizkę przy łóżku i otworzyłam okno, by w ciągu nocy móc czuć ten przyjemny zapach morskiej bryzy. Jeśli mam być szczera, bardziej zajmowało mnie przechadzanie po górnym pokładzie i podziwianie wszystkiego, czego dotąd nie miałam okazji zobaczyć.
Oparłam się leniwie o barierkę, wracając myślami do moich rodziców. Żałowałam, że nie mogą być tu teraz ze mną, ale wiedziałam też, że nie mogę do końca życia zostać ich malutką, bezbronną córeczką. Powinnam w końcu oderwać się od tego wszystkiego i zrobić coś samodzielnie, wykorzystać ten czas, kiedy mogłam popełniać błędy i nikt mnie z nich nie rozliczał. W końcu już niedługo będę musiała odpowiadać za wszystkie swoje decyzje, a ta perspektywa niezbyt mi się uśmiechała.  
- Kilka godzin na statku i już zgubiłaś swojego chłopaka? – usłyszałam za sobą głęboki, męski głos, który sprawił, że po moich plecach przebiegł dreszcz zdenerwowania.
Odwróciłam się gwałtownie, niemal wpadając przy tym na kogoś, kto stał zdecydowanie bliżej, niż bym sobie tego życzyła. Poczułam ciepło czyjegoś ciała, oddech na swojej twarzy i przyjemny zapach  perfum, co delikatnie mówiąc, nieco mnie zdezorientowało. Podniosłam oczy i moje spojrzenie napotkało czekoladowe tęczówki tajemniczego chłopaka, który przyglądał mi się rano. Nie cofnął się, jak bym tego oczekiwała, ale prawy kącik jego ust uniósł się nieznacznie ku górze, a głowa przekrzywiła w wyrazie zainteresowania i nieukrywanego rozbawienia. Odetchnęłam głęboko, zdając sobie sprawę z tego, jak bardzo moja strefa osobista została zaburzona i usiłując zwalczyć rumieniec, oblewający z nieznanych przyczyn moją twarz.
- Znamy się? – wydusiłam ze sztucznym opanowaniem, robiąc w tym samym czasie krok do tyłu, aż poczułam na plecach chłód metalowej barierki.
- Sądzę, że zapamiętałabyś, gdybyśmy spotkali się kiedykolwiek wcześniej – odparł, wciskając ręce do kieszeni skórzanej kurtki.
Powiedzenie, że zbił mnie z pantykału, byłoby niedopowiedzeniem. Otworzyłam usta, by coś powiedzieć i w jakikolwiek sposób skomentować to, co właśnie usłyszałam, ale żadne sensowne słowa nie przychodziły mi do głowy. Jego spojrzenie w ułamku sekundy mnie zahipnotyzowało i czułam dziwny ucisk w okolicy brzucha, którego nie potrafiłam zdefiniować. Jego uśmiech wciąż nie znikał, a ja nie potrafiłam odwrócić od niego wzroku.
Zaczerpnęłam gwałtowniej powietrza, mrugając kilkakrotnie i zrywając nasz kontakt wzrokowy. Co to właściwie miało znaczyć? I dlaczego u licha zareagowałam w ten sposób? Odchrząknęłam nieznacznie, wpatrując się usilnie w jakiś punkt w podłodze, byle tylko znów nie spojrzeć w jego oczy.
- W takim razie nie rozumiem, czego ode mnie chcesz – mruknęłam chłodno, odsuwając się od niego jeszcze trochę.
- Poznać twoje imię, jeśli to nie za wiele na pierwsze minuty naszej znajomości – odrzekł lekko, chichocząc przy tym cicho, jakby powiedział coś zabawnego.
Nie to, że nie spodobał mi się już wtedy, gdy zobaczyłam go po raz pierwszy, ale nie przepadałam za typkami tak pewnymi siebie, jak on. Może to właśnie dlatego, że zwykle miałam do nich słabość, a oni nie szukali kogoś, z kim mogliby stworzyć związek. Zazwyczaj było to jednostronne uczucie, które kończyło się złamanym sercem i trudnymi dla mnie chwilami. Dlatego i tym razem miałam jakiś wewnętrzy opór, mówiący mi, że nie powinnam mieszać się w znajomość z tym chłopakiem, a mimo to powiedziałam mu, jak się nazywam, pytając jednocześnie o jego imię.
- Zayn – powiedział, przygryzając przy tym delikatnie dolną wargę. – A teraz może powiesz mi, gdzie podział się twój chłopak?
Rozejrzałam się mimowolnie po pokładzie, szukając wśród krzątających się wszędzie ludzi znajomej twarzy, ale Harry’ego ewidentnie wciąż tam nie było. Dałabym głowę, że leży teraz wygodnie rozłożony na łóżku i wpatruje się w sufit, zamiast ruszyć się gdziekolwiek. Taki właśnie był – leniwy. Westchnąwszy cicho, po raz kolejny spojrzałam w ciemne oczy stojącego przede mną chłopaka.
- Nie mam chłopaka – odparłam, zastanawiając się jednocześnie, po jaką cholerę potrzebna mu ta informacja. – To mój przyjaciel.
- Przyjaźń damsko-męska nie istnieje, nikt cię jeszcze nie uświadomił? – zaśmiał się, robiąc jednocześnie krok w moją stronę tak, że dzieliło nas teraz zaledwie kilkadziesiąt centymetrów. – Zawsze któraś ze stron angażuje się bardziej niż powinna.
- A ty skąd o tym wiesz? – zapytałam, zakładając ręce na piersi.
Nie podobał mi się fakt, że znajdował się tak blisko. W ogóle go nie znałam, a on już zdążył poczuć się w moim towarzystwie zbyt pewnie i pozwalał sobie na więcej, niż bym tego chciała. I nie chodziło tu nawet o fakt, że był naprawdę seksowny i bezsprzecznie mnie tym onieśmielał - po prostu nie lubiłam, gdy ktoś starał się owinąć mnie wokół palca. A on zdecydowanie próbował.
- Jako gentelman nie zapytam cię o wiek, ale założę się, że jestem od ciebie nieco starszy i postrzegam świat trochę bardziej obiektywnie niż ty – odrzekł. – Więc proszę, nie sprzeczaj się ze mną w tej kwestii, tylko mi zaufaj.
To, że był starszy, wydawało się akurat prawdopodobne. Może to za sprawą jego kilkudniowego zarostu, może to przez tą tajemniczość, która wręcz od niego emanowała. Nie powiedziałabym jednak, że różnica wieku między nami była jakoś specjalnie duża, więc pouczające gadki mógł sobie darować, skoro nie wiedział więcej niż ja.
- Zaufać ci, chociaż znamy się niecałe pięć minut minut?
Ta rozmowa wydawała mi się co najmniej dziwna i naprawdę moja chęć jej kontynuowania dawno minęła. Wolałam poruszać się po bardziej pewnym gruncie – pogoda, plany na wakacje, powód mojego pobytu tutaj, niekoniecznie moje relacje z Harrym, o których ten chłopak nie miał najmniejszego pojęcia.
- Zaufanie to nie kwestia czasu tylko doboru osób, którym decydujesz się ufać – wyszeptał i zanim zdążyłam się zorientować, co zamierza zrobić, ujął między palce zabłąkany kosmyk włosów i założył mi go za ucho. – Dziś wieczorem jest przyjęcie powitalne, wybierasz się?
Oblałam się rumieńcem, którego zdecydowanie nie chciałam, by widział i odwróciłam wzrok, ignorując ogarniające mnie uczucie gorąca.
- Wątpię – mruknęłam, po czym bez słowa pożegnania wyminęłam go, udając się gdziekolwiek, byle z dala od niego.

***

- Gdzie byłaś? – usłyszałam, gdy tylko weszłam do pokoju mojego przyjaciela.
Pomieszczenie nie było zbyt duże, ale raczej wystarczające jak na mój gust. Ściany pomalowane były na bliżej nieokreślony,  trochę podchodzący pod niebiesko-zielony kolor, a na szafkach już znajdowały się rzeczy przywiezione przez Harry’ego. Rozejrzałam się dookoła, próbując odnaleźć go wzrokiem. Chłopak siedział na podłodze z telefonem z ręce, najwidoczniej się nudząc, co w sumie jakoś specjalnie mnie nie zaskoczyło.
- Na górnym pokładzie, chciałam trochę się rozejrzeć – odparłam, opadając na zaścielone łóżko. – Umieram z głodu.
Nie byłam pewna, dlaczego nie chciałam powiedzieć mu o tym, kogo w ciągu tego czasu poznałam. Może po prostu nie czułam, że ta informacja była wystarczająco ważna i znacząca, by zaprzątać nią głowę mojego przyjaciela - w końcu to zwyczajny koleś, z którym zmieniłam kilka słów. A może nie zrobiłam tego, bo wiedziałam, że Harry by go nie polubił. Nie wydaje mi się, że byłby zadowolony, gdyby dowiedział się czegokolwiek o Zaynie, tym bardziej, że sam nie zamierzałam tej znajomości pogłębiać. Przynajmniej na razie.
Chłopak podniósł na mnie swoje zielone, błyszczące oczy, a na jego twarzy w mgnieniu oka pojawił się ciepły uśmiech, który naprawdę uwielbiałam. Odwzajemniałam gest, bo naprawdę ciężko było tego nie zrobić, patrząc na te cholernie urocze dołeczki w policzkach. Podniósł się z podłogi i kilkoma krokami pokonał dzielący nas dystans, rzucając się z impetem na łóżko tuż obok mnie.
- Proponuję obiad, podczas którego bezmyślnie przepuścimy nasze oszczędzane latami pieniądze – zachichotał, opadając na plecy i zakładając ręce pod głową. – A nawet więcej, zapłacę za nas oboje, jako, że będzie to nasz pierwszy posiłek na tym statku.
Zaśmiałam się, spoglądając z rozbawieniem na mojego przyjaciela. Cieszyłam się na te spędzone w jego towarzystwie tygodnie, w końcu mogłam się nim choć trochę nacieszyć. W czasie roku szkolnego nie było to takie proste, bo wszystko, na czym byliśmy w stanie się skupić, to nauka, zadania domowe i egzaminy. Teraz jednak mieliśmy całe wakacje dla siebie i sama nie mogłam uwierzyć w swoje szczęście.
- Zgoda, ale tylko i wyłącznie pod warunkiem, że będzie to ostatni raz, kiedy za mnie płacisz – odparłam, chociaż wiedziałam, że nawet jeśli teraz nie będzie oponował, to i tak nie dotrzyma słowa.
Chłopak zachichotał tylko i kilka sekund później czułam jego dłoń, powoli przesuwającą się w górę moich pleców. Takie gesty były u nas raczej normalne, nie unikaliśmy kontaktu fizycznego – nie potrafiłabym sobie nawet tego wyobrazić, bo uwielbiałam przytulać się do niego. Nie oznaczało to jednak, że nie czułam dreszczy na moim ciele, gdy dotykał mnie w ten sposób. Nie byłam z tego dumna, bo zapewne nie powinnam tak reagować, ale dopóki wciąż postrzegałam go tylko i wyłącznie jako przyjaciela, nie obchodziła mnie logika tajemniczego chłopca o czekoladowych oczach.
- Chodźmy na górę – usłyszałam zachrypnięty głos tuż przy moim uchu.
Wyrwana z zamyślenia skinęłam w milczeniu głową i udaliśmy się razem do restauracji, gdzie ku mojemu pozytywnemu zaskoczeniu ceny nie były tak szokujące, jak sobie to wyobraziłam. Kolejne godziny upłynęły nam na kompletnym nic nierobieniu, co w sumie było stratą czasu, ale niezbyt nas to obchodziło. Mogliśmy robić co nam się rzewnie podobało, więc dlaczego nie mieliśmy zrobić sobie dnia odpoczynku? W ciągu tych kilku godzin napisałam do rodziców, by choć trochę ich uspokoić, chociaż wątpiłam, by to cokolwiek dało. Będą się martwić, dopóki nie stanę z walizką w ręce w progu naszego domu - tylko wtedy będą mogli mieć pewność, że jestem całkowicie bezpieczna.
Pod wieczór razem ze Stylesem udaliśmy się do mojego pokoju, bo musiałam przyznać, że jego pomoc w wypakowaniu rzeczy wydawała się bardziej niż konieczna. Chłopak w ekspresowym tempie rozstawił wszystkie mniej lub bardziej potrzebne przedmioty po pokoju, podczas gdy ja zajęłam się układaniem ubrań w szafkach.
- Nie rozumiem, po co ci tego aż tyle – zaśmiał się, siadając na skraju łóżka i przyglądając się moim poczynaniom.
- Nie będzie mnie w domu trzy tygodnie, Hazz – oparłam, nie zaszczycając go ani jednym spojrzeniem. – To, jak bardzo potrzebne mi są te wszystkie rzeczy, jest wręcz nieocenione.
Chłopak parsknął śmiechem, ale nie sprzeczał się ze mną na ten temat już więcej i byłam mu za to wdzięczna. Doskonale wiedziałam, że wzięłam ze sobą za dużo ubrań, za dużo kosmetyków i za dużo… wszystkiego. Ale w życiu bym się do tego nie przyznała.
- Może pójdziemy dzisiaj na przyjęcie? – zapytał po chwili ciszy, która kompletnie mi nie przeszkadzała. - Widziałem ogłoszenie, może być fajnie  – dodał, kiedy zamarłam z koszulką w ręce, spoglądając na niego sceptycznie. – Nikt nam nie powie, że nie możemy napić się i zaszaleć, naprawdę nie chcesz skorzystać?
Chciałam. I zapewne nie zgłaszałabym żadnych sprzeciwów, gdyby w mojej głowie wciąż nie pojawiał się czyiś obraz.


Głośna muzyka niemal mnie ogłuszała. Rozejrzałam się wokół, przyglądając się zataczającym się na parkiecie ludziom – trzeźwość większości z nich określiłabym jako bardzo wątpliwą. Przeciskając się pomiędzy kolejnymi osobami, brnęłam przez restaurację w kierunku miejsca, gdzie kupić można było coś do picia, przez cały czas czując na swojej dłoni palce Harry’ego, który szedł tuż za mną. Nie spodziewaliśmy się tu aż takich tłumów i powoli zaczęłam się zastanawiać, gdzie wszyscy ci ludzie chowają się w ciągu dnia. W każdym razie mogłam wyczuć, że każdy z gości świetnie się tutaj bawi i byłam zdeterminowana, by spędzić dzisiejszy wieczór równie dobrze.
W zasięgu mojego wzroku w końcu pojawił się bar i kilka sekund później siedziałam już na jednym z wysokich krzeseł, opierając się łokciami o blat i czekając na kogokolwiek, kto mógłby mnie obsłużyć. Hazz usadowił się tuż obok mnie, rozglądając się z zaciekawieniem dookoła.
Dobrze było go widzieć tak szczęśliwego, wiedziałam przecież ile ta podróż dla niego znaczy. Dla mnie była ona tak samo ważna, chociaż w tym momencie wolałam jednak siedzieć spokojnie w swoim pokoju, rozmawiając z Harrym o wszystkim i o niczym. Ale czy mogłam mu odmówić, kiedy patrzył na mnie w ten swój uroczy, błagalny sposób?
- Stawiam ci drinka – powiedział ledwo dosłyszalnym głosem. – I ani się waż odmawiać, obrażę się.
Poczułam ciepły dotyk jego dłoni na moim kolanie, co skutecznie uniemożliwiło mi jakąkolwiek odpowiedź na to, co przed chwilą powiedział. Nie miałam w sobie wystarczająco dużo odwagi, by na niego spojrzeć, chociaż zdawałam sobie sprawę z tego, że on patrzy na mnie. Może brak reakcji był błędem, bo kilka sekund później jego palce zniknęły i zastąpiło je uczucie dziwnego chłodu. Chłopak odchrząknął i odepchnął się od blatu, zwilżając końcem języka wargi.
- Poszukam jakiegoś barmana – rzekł tylko, zanim zniknął mi z pola widzenia.
Jęknęłam z rezygnacją, opierając głowę na obu dłoniach. Nie miałam pojęcia, czego wynikiem było zachowanie Harry’ego, ale zaczynało to być dla mnie trochę martwiące. Najbardziej dziwił mnie fakt, że jeszcze rano wszystko było między nami w porządku i oddałabym wszystko, żeby tak pozostało. A może po prostu byłam przewrażliwiona? Może za bardzo wzięłam sobie jego gesty do siebie? W sumie nie zdziwiłoby mnie to.
Mogłam mieć tylko nadzieję, że w najbliższym czasie wszystko wróci do normy i nie będę musiała w żaden sposób całej tej sytuacji komentować.
- A jednak – usłyszałam i w ułamku sekundy miałam ochotę zapaść się pod ziemię.
Podniosłam głowę i powoli odwróciłam się w stronę osoby, która te słowa wypowiedziała, modląc się, żebym jednak się myliła. Najwidoczniej los chciał inaczej, bo mój wzrok napotkał znajomo tajemniczą twarz, której miałam nadzieję tutaj nie zobaczyć. Zayn uśmiechnął się prowokująco w moją stronę, przeszywając mnie na wskroś spojrzeniem ciemnych oczu i po czym zajął miejsce, gdzie jeszcze chwilkę temu siedział mój przyjaciel. Czego ten chłopak ode mnie chciał?!
- Nie jestem w nastroju na rozmowę z tobą – oznajmiłam bez wstępów, licząc, że pojmie moją jasną aluzję do tego, żeby sobie poszedł i zostawił mnie w świętym spokoju.
- Trudno nie zauważyć – odparł, nie ukrywając rozbawienia. – Dlatego nie zamierzam cię męczyć. Po prostu ze mną zatańcz.
Nie byłam przekonana do tego pomysłu. Po pierwsze, bo kompletnie się tego nie spodziewałam. Po drugie, bo Harry mógł w każdej chwili wrócić z powrotem, a ja naprawdę nie chciałam, żeby zobaczył mnie z tym chłopakiem – w sumie nie byłam do końca pewna, dlaczego. Po trzecie, powiedziałam sobie kilka godzin wcześniej, że nie zamierzam zaznajamiać się z Zaynem i tego postanowienia wolałam się trzymać.
- Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł – odrzekłam spokojnie.
- A ja wręcz przeciwnie – powiedział niezniechęcony i wyciągnął w moją stronę dłoń, wpatrując się bez cienia niepewności w moje oczy.
Z cichym westchnieniem chwyciłam jego rękę, a chłopak uśmiechnął się z satysfakcją i samozadowoleniem, prowadząc mnie w stronę parkietu. Nie to, że nie lubiłam tańczyć, bo to było całkiem przyjemne zajęcie, ale nie czułam się zbyt komfortowo w towarzystwie tego chłopaka. Palce chłopaka znalazły się na mojej talii, przyciągając mnie do jego ciepłego ciała, po czym przesunęły się na moje plecy, uniemożliwiając mi odsunięcie się. Stłumiłam w sobie irytację, mając nadzieję, że po jednym tańcu sobie odpuści i zarzuciłam ręce na jego szyję. Szkoda tylko, że w kompletnej opozycji do tego, co myślałam, moje serce szalało, co Zayn zapewne mógł zauważyć. Czułam jego ciepły oddech na swoim policzku, który w połączeniu z dotykającym jej zarostem wywoływał u mnie gęsią skórkę i bezsprzecznie kuszący zapach jego perfum.
Z dwojga złego wolałam taniec, podczas którego nie musiałam komentować tego, co do mnie mówił i utrzymywać kontaktu wzrokowego od wcześniejszej rozmowy z nim.
- Zazwyczaj nie muszę starać się aż tak bardzo – usłyszałam tuż przy swoim uchu i zadrżałam, gdy chłopak „przypadkowo” musnął wargami jego płatek.
Odsunęłam się od niego z zaskoczeniem, czując się coraz bardziej nieswojo. Chłopak uśmiechnął się zagadkowo i przeniósł wzrok na moje usta, oblizując przy tym wargi z tak perfidną premedytacją, że w innych okolicznościach natychmiast zażądałabym, by przestał. Zanim zdążył zrobić cokolwiek więcej, wyplątałam się z jego objęć i nie patrząc na niego po raz kolejny, ruszyłam w stronę baru.



Imagin, który odłożyłam na później z powodu braku weny, ale nie mogę się już dłużej powstrzymywać przed jego napisaniem. W końcu Malik i Styles w jednym opowiadaniu...? Mam nadzieję, że chociaż odrobinkę was zaciekawiłam i chcecie dowiedzieć się, jak potoczy się to wszystko dalej. Jeśli tak, to może mogę liczyć z waszej strony na opinie? I być może macie jakieś pomysły dotyczące dalszego rozwoju wydarzeń? Jeśli czytacie, zostawcie po sobie jakiś ślad, im więcej komentarzy, tym szybciej pojawi się kolejna część.
Kocham
~W

poniedziałek, 25 listopada 2013

#154 Louis (część 1)

Znów to zrobiłam. Wiedziałam, jak bardzo go to rani, a mimo wszystko znów to zrobiłam.

Na dworze było całkiem ciepło, jak na środek jesieni, ale i tak musiałam zaciągnąć kaptur na głowę by schować się przed podmuchami zimnego wiatru pod kurtką. Londyn wyglądał przepięknie o tej godzinie. Mimo późnej pory, nie było ani trochę ciemno. Wszędzie coś się świeciło: latarnie, szyldy, podświetlane reklamy, a nawet światła w niektórych domach. Na ulicach roiło się od młodych ludzi. Kilkuosobowe grupki śmiejąc się głośno podążały w tylko sobie znanych kierunkach. Tylko ja szłam ulicą sama, ale nie czułam się z tym źle. Nic nie czułam. Tak było za każdym razem. Zupełna pustka. Jakby ktoś wyrwał mi serce i nie pozostawił nic w zamian.
Skręciłam w lewo i moim oczom ukazała się urocza, wąska uliczka. Po obu jej stronach stały niewielkie kamieniczki. Domy różniły się tylko autami, które przed nimi stały. Wszystko było tu takie uporządkowane. Zupełne przeciwieństwo tego, co działo się w mojej głowie.
Skręciłam jeszcze kilka razy i znalazłam się pod domem, który dzieliłam z moim narzeczonym. Był to prawdopodobnie największy budynek w okolicy. Zawsze lubiłam duże domy. Dlatego nie podobało mi się życie w centrum Londynu. Tam mieszkania były bardzo przytulne, ale tak małe, że nie mieściło się w nich dosłownie nic. Nie było gdzie się ruszyć.
Na moją prośbę wraz z Lou kupiliśmy mieszkanie właśnie na przedmieściach miasta. Co prawda, musiałam dłużej dojeżdżać do pracy, ale było warto. Okolica była śliczna, spokojna, a sąsiedzi niezwykle uprzejmi. Po prostu idealne miejsce, aby założyć rodzinę z mężczyzną, którego kocha się nad życie. Jednak dla mnie to nie było to.
Wyciągnęłam klucze do domu z kieszeni torebki i włożyłam je do zamka. Przekręciłam kilka razy i pchnęłam drzwi.
W domu paliły się światła, co oznaczało, że Louis nie poszedł jeszcze spać. Westchnęłam i weszłam do pomieszczenia. Zdjęłam buty, a kurtkę odwiesiłam na wieszak. Ruszyłam w stronę salonu. W pokoju również paliło się światło, był włączony telewizor, ale nigdzie nie widziałam Lou. Rzuciłam torebkę na łóżko i przeczesałam dłonią włosy. Brudne ubrania, papiery i wszystko inne walało się po całym pomieszczeniu. Jak zwykle. Ponownie westchnęłam i schyliłam się, aby posprzątać.
Usłyszałam za sobą kroki. Podniosłam się, a mój wzrok skierował się na drzwi, przez które przed chwilą weszłam. Tym razem stał w nich Tomlinson, opierając się o framugę z puszką piwa w ręku.
-Hej – rzucił, przyglądając mi się uważnie.
-Cześć – odpowiedziałam bez uczuciowo i wróciłam do swojego poprzedniego zajęcia.
Zapanowała niezręczna cisza, którą po chwili przerwał Louis.
-Jak było w pracy?
-Dobrze, a u ciebie?
-Okej.
Nawet na niego nie spojrzałam. Znów usłyszałam kroki i zanim zdążyłam się zorientować mój narzeczony zniknął. Posprzątałam resztę rzeczy i zmęczona padłam na kanapę.
Nie spytał, gdzie byłam. Nigdy nie pytał, bo dokładnie wiedział, ale nie chciał tego usłyszeć. Nasz związek już od dłuższego czasu nie miał kompletnie żadnego sensu. Tomlinson ciągle pracował. Bycie najpopularniejszym boysbandzie na świecie zajmuje cholernie dużo czasu.
Co prawda ja również miałam swoją pracę, ale nie zajmowała ona tyle czasu. Wracałam do domu po południu i czekałam na Lou tylko po to, żeby porozmawiać z nim przez 15 minut podczas kolacji i iść spać. Chłopak nie miał siły na nic po tak ciężkim dniu. A ja nie mogłam już tego znieść. Przestałam na niego czekać, a zaczęłam wychodzić i bawić się ze znajomymi.
Już nie jadaliśmy razem kolacji, przez co w ogóle przestaliśmy rozmawiać. Praktycznie się nie widywaliśmy. Brakowało mi go. Brakowało mi jego miłości, jego ciepła, jego słów, jego zapachu, jego brązowych włosów w wiecznym nieładzie i pięknych oczu, w których mogłam utonąć za każdym razem. Chciałam po prostu czuć się kochana. A Louis już mi tego nie dawał. Byłam samotna, smutna i zaniedbana. Dlatego zaczęłam szukać uczucia u kogoś innego.
Zaczęłam spotykać się z Jai'em. Chłopak mnie adorował. Robił cudowne niespodzianki, obsypywał prezentami, zabierał w różne, ciekawe miejsca, ale co najważniejsze, dawał mi poczucie bezpieczeństwa i tego, że jestem komuś potrzebna. Kochał mnie.
Ja nie darzyłam go tak silnym uczuciem. Nie potrafiłam. Nie był dla mnie tym jedynym, ale pozwalał mi się poczuć lepiej. Traktowałam go jak odskocznię od codzienności. Jai wiedział o tym, że jestem w związku, a mimo to był mi tak strasznie wierny i oddany.
Mimo tego całego mętliku w mojej głowie i mieszanych uczuć, wciąż coś przyciągało mnie do Tomlinsona. Nie byłam pewna, czy to miłość, czy coś innego, ale nie wiedziałam, jak to sprawdzić. Wciąż powtarzałam, że może z czasem wszystko się wyjaśni. Że będzie lepiej. Ale czy potrafiłam w to uwierzyć?
Byłam prawie pewna, że Louis wie o tym, co robię, albo chociaż podejrzewa. Widziałam to w jego oczach za każdym razem, gdy wracałam tak późno do domu. Kiedy wychodziłam gdzieś wieczorem lub nocowałam u znajomych. Wiedziałam, że chciał zapytać, ale bał się odpowiedzi. Raniłam go za każdym razem. Nienawidziłam, kiedy cierpiał. Więc dlaczego wciąż mu to robiłam? Nie wiem. Było mi z tym cholernie źle, ale nie potrafiłam przestać.
Ponownie westchnęłam i podniosłam się z kanapy. Opuściłam salon i weszłam do łazienki. Wzięłam szybki prysznic, umyłam zęby i przebrałam się w piżamę. Jak zawsze.
Wyszłam z toalety, po cichu zamknęłam za sobą drzwi i skierowałam się na górę, w stronę sypialni, którą dzieliłam z Lou. Weszłam po schodach, przeszłam korytarzem i znalazłam się w pomieszczeniu, do którego zmierzałam.
-Jeszcze nie śpisz? - spytałam, na widok Tomlinsona siedzącego tyłem na łóżku w samych bokserkach z telefonem w dłoni.
-Muszę ci coś powiedzieć – odparł, odkładając komórkę i odwracając się do mnie przodem.
Wszystkie moje mięśnie się spięły. Stanęłam prosto, a zaciśnięte w pięści dłonie schowałam za plecami. Spojrzałam na chłopaka lekko zdezorientowana i zestresowana. Nie wiedziałam, co chce mi powiedzieć, ale bałam się, że ma to związek z moimi wyjściami.
-Słucham – wydusiłam z siebie.
-Razem z chłopakami mamy podpisywanie płyt w Newcastle, więc wyjeżdżam na weekend.
Odetchnęłam z ulgą na tyle dyskretnie, żeby Louis tego nie zauważył. Rozluźniłam mięśnie i zdobyłam się na wątły, niezbyt przekonujący uśmiech.
-Okej.
Tomlinson odwzajemnił mój gest, po czym odwrócił się i podszedł do łóżka, szykując się do spania. Zrobiłam to samo. Ułożyłam się po swojej stronie, tyłem do Lou i zgasiłam lampkę, znajdującą się na półce koło mnie.
-Dobranoc – rzuciłam i zamknęłam oczy.
-Dobranoc.

Hej kochani! Wow, ale długo mnie tu nie było *o* Ale wracam do was z nowym imaginem :) Dawno nie było nic o Lou, więc proszę.
Wiem, że ostatnio blog był przez nas nieco zaniedbywany, ale wracamy z nowymi pomysłami i cudowną, czwartą autorką, więc myślę, że damy sobie radę :)
Jak wam się podoba imagin? Chcecie kolejną część?
Pamiętajcie, jeśli ten blog ma wrócić do żywych, musimy współpracować, więc proszę was, komentujcie :*
Kocham xx

~M

sobota, 23 listopada 2013

#153 Harry



I know how it goes to wrong and right

23 października 
Przychodziła w każdy piątek kilka minut po dziewiętnastej. Zajmowała swoje stałe miejsce przy stoliku nieopodal działu powieści i zawieszała na oparciu krzesła swoją beżową torebkę. Była jedną z najpiękniejszych dziewczyn, jakie kiedykolwiek miałem okazję zobaczyć i oddałbym niemal wszystko, by móc zamienić z nią chociaż słowo. Wydawało mi się jednak, że byłem ostatnią osobą, na którą ta idealna dziewczyna zwróciłaby uwagę, wchodząc do biblioteki. Dlatego też siadałem co dnia w tym samym miejscu, dwa stoliki dalej, przyglądając się każdemu jej ruchowi zza okładki książki. I zawsze była to ta sama książka - w której główny bohater odnajduje swoją prawdziwą miłość i żyją razem długo i szczęśliwie, a los im sprzyja.
Tym razem nie było inaczej. Czekałem kilkanaście minut, ze znudzeniem i bez większego zainteresowania kartkując trzymaną w ręce lekturę, chociaż tak naprawdę moje myśli krążyły wokół niej. Była tak niesamowicie piękna, że to wydawało się aż nieprawdopodobne, bo dlaczego dziewczyna o jej urodzie spędza swój wolny czas właśnie tutaj, zamiast szaleć wśród zauroczonych nią chłopców na jakiejś imprezie?
Zerknąłem z nadzieją w stronę drzwi właśnie w momencie, kiedy nacisnęła klamkę. Najpierw zobaczyłem jej czarne trampki, trochę sfatygowane po tygodniach, może miesiącach bezustannego noszenia, ale wyglądała pięknie we wszystkim. Dopiero potem dane mi było zobaczyć jej twarz. Na dworze najwidoczniej padało, bo jej włosy były nieco wilgotne i widać było na nich jeszcze pojedyncze krople wody. Ściągnęła z siebie cienką, jesienną kurtkę i powiesiła ją na jednym ze znajdujących się na ścianie haczyków, wzdychając przy tym ze zmęczeniem.
Wszystko, co robiła, było perfekcyjne.
Dziewczyna uśmiechnęła się do starszej, już nieco siwej bibliotekarki i przywitała się z nią przyjaźnie, jakby znały się od zawsze. Cóż, w zasadzie była tutaj stałym bywalcem, więc czemu nie… Schowałem się za książką, kiedy jej kroki skierowały się w stronę stolika przy dziale powieści. Minęła mnie, kompletnie nie zwracając przy tym uwagi na samotnie siedzącego dziewiętnastolatka z charakterystycznymi lokami, który zjawiał się tutaj codziennie na kilka minut przed jej przybyciem. Widocznie tak miało być.
Zniknęła za regałem, na którym można było znaleźć dzieła autorstwa najsłynniejszych powieściopisarzy, jacy kiedykolwiek chodzili po tej ziemi. Musiałem przyznać, że ta dziewczyna miała naprawdę genialny gust i dałbym głowę, że przeczytałem przynajmniej połowę tych książek, które ona na co dzień wypożyczała. Uwielbiałem ten regał najbardziej spośród wszystkich w tej bibliotece.
Zawiesiwszy torebkę na oparciu, usiadła na krześle, otwierając lekturę na pierwszej stronie i podparła brodę na dłoni. W życiu nie spotkałem bardziej uroczej dziewczyny, słowo daję. Na jej twarzy błąkał się delikatny, zadowolony uśmiech, od którego nie sposób było oderwać wzroku. Mógłbym przyglądać się jej latami i nigdy nie wydałoby mi się to nurzące.
I właśnie wtedy nasze spojrzenia spotkały się po raz pierwszy. Jej oczy poniosły się spod ciemnych, długich rzęs i zatrzymały na moich własnych, a ja znieruchomiałem, kompletnie zauroczony ich pięknem. To trwało zaledwie kilka sekund, ale przysiągłbym, że na tę krótką chwilę moje serce całkowicie stanęło, w oczekiwaniu na jej ruch. Dziewczyna ponownie spuściła wzrok na otwartą stronę, a kąciki jej ust uniosły się lekko. Wziąłem głęboki oddech, zapewniając swojemu umysłowi znaczną dawkę tlenu, dzięki czemu byłem mogłem znowu normalnie funkcjonować.
Począwszy od tego dnia spoglądaliśmy na siebie niemal codziennie.

15 listopada
Zerknąłem na nią przelotnie, usiłując wykrzesać z siebie choć odrobinę optymizmu. Musi się udać, przecież nie zamierzam wyskoczyć z bukietem kwiatów i pierścionkiem, prosząc ją o rękę. To tylko rozmowa. Miliardy ludzi uskutecznia to codziennie, dlaczego więc ja nie miałbym pójść za ich przykładem i zagadać do tej pięknej, siedzącej zupełnie samej dziewczyny, której przyglądam się od kilku miesięcy?
Od trzech tygodni nasze spojrzenia spotykały się regularnie, przynajmniej raz w ciągu tych kilku godzin, które spędzaliśmy codziennie w bibliotece. Nigdy nie odważyłem się zrobić kolejnego kroku, bo najzwyczajniej w świecie brakowało mi do tego odwagi i pewności siebie. Bo dlaczego tak idealna dziewczyna miałaby chcieć ze mną rozmawiać? Nie byłem nikim wyjątkowym, nie byłem kimś, kto zwracałby na siebie uwagę innych. A ona zdecydowanie skupiała na sobie atencję wszystkich osób znajdujących się w tym samym pomieszczeniu, co ona.
Tak więc kiedy w końcu się przemogłem, byłem chyba równie zaskoczony jak ona. Niepewnie stawiałem krok za krokiem, wciąż zerkając w kierunku drzwi, by w razie czego móc jak najszybciej ratować swój honor ucieczką. W sumie z dwojga złego lepiej było dać nogę teraz niż za chwilę – po zrobieniu z siebie największego na świecie idioty, a czułem, że ten moment zbliża się nieubłaganie z każdym metrem. Dziewczyna początkowo nie zwróciła uwagi na to, że kompletnie przerażony zbliżam się do jej stolika, ale gdy jej oczy w końcu podniosły się znad strony książki, zamarłem.
Znajdowałem się już zaledwie kilka kroków od niej i nijak nie mogłem się wycofać. Byłem dość zdeterminowany, więc nie pozwoliłem sobie na natychmiastowy odwrót, ale jej zdezorientowana mina zupełnie mnie rozbroiła.
- Potrzebujesz czegoś? – spytała delikatnym, melodyjnym głosem, który z miejsca zadomowił się w mojej głowie.
Pokręciłem przecząco głową, przygryzając nerwowo dolną wargę i wykorzystując resztki tkwiącej we mnie odwagi, pokonałem ostatnie dzielące nas metry, zasiadając na krześle naprzeciwko niej. Dziewczyna przyglądała mi się badawczo, uśmiechając się lekko i odłożyła na bok trzymaną dotąd w ręku książkę.
- W sumie… chciałem porozmawiać…? – wyjąkałem głosem jeszcze bardziej zachrypniętym, niż miał to w zwyczaju.
- Uhmm… w porządku – odparła, opierając brodę na dłoni i wpatrując się we mnie wyczekująco.
Jej spojrzenie niemal paliło mnie od środka, a głos ugrzązł mi w gardle i nagle uzmysłowiłem sobie, że nie wiedziałem nawet, o czym chcę z nią porozmawiać. Czułem wiszącą w powietrzy kompromitację i obawiałem się, że więcej nie pojawię się w tej bibliotece w obawie przed jej osobą.
- Jestem Harry – oznajmiłem z wahaniem, bo czy ona na pewno chciała to wiedzieć?
Jej delikatny uśmiech poszerzył się, a w oczach pojawił się cień zainteresowania. Wyciągnęła przed siebie rękę, przekrzywiając nieco głowę i wciąż nie spuszczając wzroku z moich oczu. Czułem się jak zahipnotyzowany, kiedy uścisnąłem delikatnie jej dłoń, zachwycając się obsesyjnie jej delikatnością i przyjemnym ciepłem. Dziewczyna przedstawiła się z nieukrywanym rozbawieniem i w końcu moje rozmyślania dotyczące jej imienia mogły pójść w niepamięć.
- Chciałeś porozmawiać ze mną o czymś konkretnym czy po prostu… - celowo nie dokończyła, przygryzając prowokująco dolną wargę.
- Chyba po prostu potrzebowałem jakiegoś pretekstu – odpowiedziałem zgodnie z prawdą, co wywołało u niej melodyjny śmiech i iskierki rozbawienia w pięknych, dużych oczach.
- W takim razie mam dla ciebie propozycję – powiedziała, opierając się wygodniej na krześle i zakładając ręce na piersi. – Może zechcesz mi towarzyszyć, skoro i tak widzimy się codziennie?
Moja pierwsza myśl: Zwracała na mnie uwagę już wcześniej. Może nie powinno wydać mi się to dziwne, bo gapiłem się na nią jak niezbyt dyskretny psychopata przez ostatnie trzy miesiące, ale mimo wszystko czułem się dziwnie podbudowany tą świadomością. Druga myśl: Perspektywa spędzania z nią każdego wieczoru była co najmniej szokująca. Chciałbym czuć się pewnie w stosunku do dziewczyn, ale jakoś nie potrafiłem wykrzesać z siebie choćby odrobiny śmiałości, a jeśli już jakiś cudem mi się to udawało – zazwyczaj kończyło się to kompromitacją.
Mimo to, z uśmiechem podziękowałem za propozycję i od tego dnia czekałem na nią przy stoliku nieopodal działu powieści.

Seconds and hours
Maybe they hide to take some time

7 grudnia
- Proponuję gorącą czekoladę – powiedziałem, kiedy oboje minęliśmy próg biblioteki, wychodząc na pokrytą grubą warstwą śniegu, białą ulicę. – Albo herbatę. Cokolwiek.
Dziewczyna zakaszlała cicho i ciaśniej owinęła ciepły, bawełniany szalik wokół szyi. Nie wyglądała na zadowoloną z powodu takiej a nie innej pogody, chociaż ja osobiście uwielbiałem zimę. Kojarzyła mi się ona tylko i wyłącznie z przyjemnymi rzeczami, takimi jak prezenty, siedzenie przy kominku, spędzanie czasu z rodziną i wygrzewanie się w łóżku do dziesiątej.
- Jestem za – wydusiła, wyciągając z kieszeni płaszcza rękawiczki i wkładając je na zaczerwienione od mrozu palce.
Zatrzymałem się, chwytając ją za rękaw i odwróciłem przodem do siebie, uśmiechając się przy tym z rozbawieniem. Wyglądała naprawdę uroczo – cała otulona szalikiem, z zarumienionymi policzkami  i pojedynczymi płatkami śniegu na ciemnej czapce. Z lekkim uśmiechem rozbawienia podniosłem dłonie do jej szyi i poprawiłem ciemno granatowy szalik, dopinając do samego końca zamek grubiej, puchowej kurtki. Dziewczyna podniosła na mnie swoje duże, błyszczące oczy, uważnie przyglądając się moim poczynaniom. Musiałem przyznać, że naprawę podobała mi się świadomość, że potrafię zdobyć się na choćby tak prosty gest po tygodniach obezwładniającej nieśmiałości.
- Wiesz co? – zamruczała ledwo dosłyszalnie spod warstwy materiału. – Nie mogę zrozumieć… jak to się stało, że siedzieliśmy w jednej bibliotece tyle czasu, a tak na dobrą sprawę poznaliśmy się dopiero niedawno?
- Bo nasza znajomość nie byłaby tak oryginalna, gdyby stało się inaczej…? – zasugerowałem z lekkim uśmiechem, cofając się o krok do tyłu.
Dziewczyna zachichotała cicho, przytakując mi bez słowa i pociągnęła mnie za rękaw w stronę parkingu, gdzie powinien stać mój samochód. Dłuższą chwilę zajęło nam zlokalizowanie go, bo maski wszystkich stojących w promili kilku kilometrów pojazdów pokrywała cienka warstwa białego puchu. W końcu jednak udało nam się odnaleźć ten właściwy i wsiedliśmy do auta, kierując się prosto w stronę naszej ulubionej kawiarenki, która mieściła się kilka ulic dalej. Naprawdę nigdzie indziej nie parzyli tak dobrej herbaty jak tam.

***

- Poproszę herbatę z cytryną i szarlotkę – powiedziałem, gdy miła, nieco starsza ode mnie dziewczyna podeszła do naszego stolika, pytając o zamówienie.
Brunetka skinęła w milczeniu głową, zapisując coś w swoim notesie i posłała pytające spojrzenie siedzącej naprzeciwko mnie dziewczynie. Ta z kolei przygryzła delikatnie dolną wargę, wpatrując się w menu, a jej palce wystukiwały na krawędzi stolika cichy rytm. Uwielbiałem te momenty, kiedy mogłem bez cienia zażenowania się jej przypatrywać, bo była akurat zajęta czymś innym.
- Dla mnie to samo – powiedziała w końcu z rezygnacją, odkładając na bok kartę.
Podniosła na mnie swoje piękne, otoczone wachlarzem czarnych rzęs oczy i uśmiechnęła się promiennie, ukazując delikatne dołeczki w okolicy ust.
Spędzanie czasu w swoim towarzystwie stało się dla nas już niemal codziennością, bo widywaliśmy się absolutnie codziennie, nawet w niedziele, gdy biblioteka pozostawała zamknięta. Umawialiśmy się wtedy na konkretną godzinę w ciepłym, kameralnym lokalu i rozmawialiśmy godzinę czy dwie, ot tak po prostu. Nie potrzebowaliśmy żadnego konkretnego tematu i chyba właśnie to w naszej znajomości lubiłem najbardziej – że mogliśmy siedzieć kilkadziesiąt minut w całkowitej cieszy i ani mnie, ani jej w ogóle to nie przeszkadzało.
- Wiesz co? – jej cichy głos wyrwał mnie z zamyślenia.
Spojrzałem na nią uważnie, studiując wzrokiem każdy detal jej idealnej twarzy. Wyglądała na nieco niezdecydowaną, jakby nie była pewna tego, co zamierza mi powiedzieć i trochę mnie to zdezorientowało. Jej policzki oblały się szkarłatnym rumieńcem, chyba po raz pierwszy odkąd ją znałem, bo jakoś nigdy nie wydawała się nieśmiała.  
- Nigdy nie spotkałam kogoś tak wyjątkowego jak ty – powiedziała, spuszczając wzrok na własne dłonie. – Mam na myśli, nie znam osoby, z którą rozmawiałoby mi się tak dobrze, jak z tobą.
- Wiem, o czym mówisz – odparłam i zanim choćby przemyślałem wszystkie za i przeciw, pochyliłem się nad stołem, ujmując jej dłoń.
Dziewczyna podniosła na mnie wzrok, przygryzając z delikatnym uśmiechem wnętrze policzka i zacisnęła niepewnie palce na moich własnych, podczas gdy jej policzki zaczerwieniły się jeszcze mocniej.


15 grudnia
Wybrałem po raz kolejny jej numer, przechadzając się bezcelowo między zapełnionymi książkami regałami. Pokonywałem tę drogę już któryś raz z rzędu, ale szczerze mówiąc, nie byłem w stanie spokojnie siedzieć w miejscu. Nie było jej, chociaż powinna się pojawić i naprawdę zaczynałem się o nią martwić. W mojej głowie od kilkudziesięciu minut pojawiały się czarne scenariusze – może coś jej się stało, może wyjechała bez słowa pożegnania, może nie chce mieć już ze mną nic wspólnego…
Kolejne sygnały oczekiwania wydawały się wiecznością i byłem już niemal na skraju załamania nerwowego, kiedy w końcu do moich uszu dobiegł jej słaby głos.
- Przepraszam Hazz, dopiero wróciłam od lekarza.
Zamarłem ze słuchawką w ręku, powoli analizując jej słowa. Od lekarza?
- Stało się coś? Jesteś cała? Jak się czujesz? Mam do ciebie przyjechać czy jesteś zbyt słaba, by przyjmować gości? –pytania opuszczały moje usta, zanim choćby zdążyłem je przemyśleć.
Usłyszałem jej cichy śmiech i mocny atak kaszlu, kiedy byłem już w połowie drogi do wyjścia. Skinąwszy w stronę starszej bibliotekarki, chwyciłem do ręki kurtkę i szybko włożyłem ją na siebie, opuszczając pomieszczenie.
- To tylko grypa, nic mi nie jest. Lekarz przypisał mi stertę leków, za kilka dni powinno być już dobrze.
Chciałem ją zobaczyć i nawet, jeśli moja wizyta miała być kompletnie bezsensowna, po prostu musiałem przekonać się, że wszystko jest z nią w porządku. Dziewczyna wynajmowała małą, skromną kawalerkę na obrzeżach miasta, więc faktem było, że musiałem przejechać pół miasta, ale co z tego?
- Jadę do ciebie – oznajmiłem tonem nie znoszącym sprzeciwu, pokonując  w ekspresowym tempie długie schody, prowadzące do drzwi zewnętrznych.
- Hazz, zarazisz się, naprawdę nie musisz tego robić – odparła zachrypniętym głosem, ale absolutnie  nie zamierzałem słuchać jej rad dotyczących mojego zdrowia.
- Będę u ciebie za czterdzieści minut – powiedziałem tylko, zanim nacisnąłem czerwony przycisk, kończąc tym samym naszą rozmowę.

***

Stanąłem w jej drzwiach, nagle nie wiedząc zbytnio, jak się zachować. Przeprosić z narzucanie się? Bo z perspektywy tych kilkudziesięciu minut cały ten błyskotliwy pomysł odwiedzenia jej, wydał mi się nieco nachalny. Mówiła przecież, że nie muszę – a co więcej nie powinienem – do niej przyjeżdżać, bo to zwykła grypa. Więc co, jeśli uzna mnie za natręta, który nie potrafi przeżyć jednego dnia bez jej obecności?
Ogarnięty poczuciem beznadziei i niepewny nacisnąłem dzwonnej do drzwi, usiłując doprowadzić znacznie za szybkie bicie mojego serca do normalności. To zwykłe odwiedziny, nie randka, nie było powodu do ekscytacji.
Do moich uszu dobiegł dźwięk przekręcanego klucza w zamku, a kilka sekund później drzwi otworzyły się i pojawiła się w nich jej piękna twarz. Wyglądała blado i już na pierwszy rzut oka widać było, że nie czuje się zbyt dobrze, a mimo to uśmiechnęła się do mnie ciepło, wpuszczając mnie do środka.
- Prawdopodobnie zapłacisz za tą wizytę chorobą, ale cieszę się, że jesteś, Hazz – powiedziała cicho, biorąc ode mnie kurtkę i pozostawiając ją na stojącym nieopodal wieszaku.
Pokręciłem bez słowa głową i podszedłem do niej, ujmując ją pod brodę. Naprawdę sądziła, że to właśnie takie myśli zaprzątały w tej chwili moją głowę? Jej kiepska kondycja była naprawdę dużo ważniejsza i nawet jeśli przed godziną była u lekarza, zamierzałem zaopiekować się nią najlepiej jak potrafiłem. Przyłożyłem dłoń do jej czoła, które okazało się znacznie cieplejsze niż w moim mniemaniu powinno być, więc spojrzałem uważnie w jej duże, błyszczące oczy.
- Powinnaś położyć się do łóżka. Natychmiast.
- Naprawdę nie sądzę, żeby to było konieczne – odparła z delikatnym uśmiechem, ale dosłownie sekundę później zakaszlała, z trudem łapiąc powietrze.
Spojrzałem na nią sceptycznie, śmiejąc się cicho i pociągnąłem ja za rękę w stronę wnętrza mieszkania, chociaż kompletnie nie miałem pojęcia, jak rozmieszczone są w tym mieszkaniu pokoje. Naprawdę chciałem jej w jakiś sposób pomóc dojść do siebie, bo oglądanie jej w takim stanie raniło moje serce. Znacznie bardziej cieszyły mnie te radosne iskierki w jej oczach czy rumieńce oblewające blade policzki.
- Położysz się grzecznie pod kocem, a ja zrobię ci herbatę – oznajmiłem, kiedy w końcu moim oczom ukazał się salon, gdzie najwidoczniej przebywała przed moim przyjazdem.
Na kanapie leżał zmiętolony koc, telewizor pozostawał włączony i leciały w nim akurat jakieś programy rozrywkowe. Na stojącym po środku pokoju stoliku zostawione były tylko opróżniony już kubek po kawie i pilot.
- Nie masz nawet pojęcia, gdzie jest kuchnia – zachichotała, ale posłusznie usiadła na kanapie, okrywając się szczelnie materiałem.

Naprawdę nie mogłam uwierzyć, że przejechał pół miasta tylko i wyłącznie po to, żeby mnie odwiedzić. Nie musiał tego robić - zrozumiałabym, gdyby po prostu dzwonił spytać, dlaczego nie pojawiłam się w bibliotece, bo przecież widywaliśmy się tam codziennie. Ale fakt, że pierwszą rzeczą, jaką zrobił po dodzwonieniu się do mnie, było stawienie się przed moimi drzwiami, był tak niesamowicie uroczy. Zresztą, Harry od samego początku wydawał się osobą, której można by powierzyć wszystkie swoje sekrety, całe swoje życie, nie wahając się przy tym ani razu. Taki po prostu był – ciepły, czuły, opiekuńczy, troskliwy…
Do moich uszu dobiegł odgłos jego kroków i już chwilę później stał przede mną z kubkiem gorącej herbaty i tym swoim pięknym uśmiechem, którego wspomnienie poprawiało mi humor nawet w najbardziej beznadziejnych chwilach. Styles był moim osobistym słońcem i naprawdę nie potrafiłam przypomnieć sobie, jak wyglądał mój normalny dzień zanim go poznałam. Był taki perfekcyjny, a nawet nie zdawał sobie z tego sprawy. Idealna sylwetka, najpiękniejsza jaką do tej pory dane mi było zobaczyć twarz, brązowe, opadające na jego czoło loki, zielone oczy, w które mogłabym wpatrywać się dniami i nocami, idealnie wykrojone usta…
- Jeśli jej nie wypijesz, zamierzam śmiertelnie się obrazić, bo szukałem tej herbaty po wszystkich szafkach – oznajmił, stawiając kubek na stoliku i zajmując miejsce tuż obok mnie.
Zaśmiałam się cicho, odwracając się do niego przodem i bez słowa obserwując zadowolenie malującego się na jego twarzy. Tak dobrze było go widzieć szczęśliwego…
Chłopak przysunął się do mnie z delikatnym uśmiechem i objął mnie ramieniem, opierając brodę na mojej głowie. Wtuliłam się w jego przyjemnie ciepłe ciało, wdychając kuszący zapach perfum, które po prostu uwielbiałam. Zacisnęłam palce na materiale jego koszulki, pozwalając sobie na moment zamknąć oczy i napawać się jego obecnością. Czułam jego spokojny, chłodny oddech we włosach i palce powoli przesuwające się po moich plecach.
- Jeśli jutro mam leżeć w łóżku z gorączką, to powiem ci, że było warto – wyszeptał, sprawiając tym samym, że kąciki moich ust mimowolnie uniosły się ku górze.
- Skoro ja też jestem chora, to chyba najlepszym wyjściem będzie leżenie w jednym łóżku – zauważyłam niepewnie i natychmiast tego pożałowałam, bo jego dłoń zatrzymała się na moich plecach, zaprzestając jakichkolwiek ruchów.
Chłopak odsunął się ode mnie nieco, tak by mógł bez problemu patrzeć mi w oczy i uśmiechnął się szeroko, przekrzywiając z rozbawieniem głowę.
- Czy to była niegrzeczna propozycja z twojej strony? – zachichotał, a na jego policzkach pojawiły się urocze dołeczki, które jeszcze bardziej dodawały mu uroku.
Oblałam się rumieńcem, odwracając wzrok tak, by patrzeć gdziekolwiek, tylko nie w jego oczy. Cóż, to faktycznie była z mojej strony propozycja, chociaż znacznie wolałabym, żeby po prostu potraktował ją jako rodzaj żartu. To byłoby odrobinę mniej kompromitujące.
- Może – odparłam, usiłując opanować łomotanie własnego serca.
- W takim razie przyjmuję ją, ale chyba będzie musiało to trochę zaczekać – zaśmiał się cicho, przygryzając przy tym prowokująco wargę. – Cóż, to wymagałoby od nas znacznie lepszej kondycji fizycznej niż ta obecna.
Jeśli moja twarz do tej pory była czerwona, to naprawdę nie mam pojęcia, jaki kolor przybrała po jego słowach. Wolałabym nie widzieć siebie w tamtym momencie, kiedy rumieńce na moich policzkach niemal płonęły, a niekontrolowany uśmiech wypłynął na moje usta, kompletnie mnie demaskując. Chłopak parsknął śmiechem, ujmując moją twarz w dłonie i zmuszając mnie tym samym do spojrzenia na niego, co w tamten chwili wydawało mi się niemal męczarnią.
- Ale obiecuję, że jeszcze do tego przejdziemy – dodał i kilka sekund później poczułam jego ciepłe, miękkie wargi w samym kąciku moich ust.

22 grudnia
- Kiedy wyjeżdżasz? – spytałam, gdy szliśmy ramię w ramię przykrytym śniegiem chodnikiem, kierując się w stronę Oxford Street.
Do Wigilii pozostały zaledwie dwa dni i doskonale wiedziałam, że Harry zamierza spędzić święta z rodziną – zresztą podobnie jak ja – a mimo to wciąż był tutaj. Chłopak wyraźnie odwlekał moment wyjazdu, czego kompletnie nie rozumiałam, bo przecież w sumie moment w ciągu roku, kiedy może tak naprawdę zapomnieć o wszystkim obowiązkach i problemach, a skupić się na spędzaniu czasu z najbliższymi.
- Dziś wieczorem – odparł, przyglądając się z zainteresowaniem wystawom sklepowym, gdzie królowały światełka i miniaturowe choinki. – Chciałem się pożegnać, bo pewnie zobaczymy się dopiero po Nowym Roku.
Westchnęłam cichutko, bez skrupułów wpatrując się w jego profil. Kilka tygodni z daleka od niego? Kilka tygodni bez wspólnego wychodzenia na herbatę i ciasto? Kilka tygodni bez możliwości zobaczenia jego uśmiechu i usłyszenia tego seksownie zachrypniętego głosu? Kilka tygodni bez patrzenia w te błyszczące, zielone oczy, które hipnotyzowały każdego, kto w nie choć raz spojrzał? Już teraz wiedziałam, że to nie będzie dla mnie łatwe.
- A więc pożegnalny spacer? – spytałam, czując nagły odpływ jakiejkolwiek energii. – Dlatego chciałeś się spotkać?
Harry zatrzymał się nagle, wyglądając przy tym, jak gdyby coś sobie uzmysłowił i odwrócił się do mnie przodem. W jego oczach tliła się determinacja i wewnętrzna walka, jakby nie był czegoś do końca pewny, ale w końcu przyciągnął mnie do siebie, kładąc ręce na moich biodrach.
- Chciałem się spotkać, bo wiem, że będę za tobą tęsknił i nie chcę wyjeżdżać, dopóki nie doprowadzę do końca pewnych spraw – zaczął tonem tak poważnym, aż poczułam ciarki przebiegające po moich plecach. – I możesz mnie wyśmiać, nie mam pojęcia, jak na to zareagujesz, ale jeśli nie powiem ci tego teraz, to prawdopodobnie już nigdy więcej się nie odważę – kontynuował, biorąc głęboki oddech i przymykając lekko oczy. - Zależy mi na tobie i naprawdę chciałbym, żeby między nami istniało coś więcej niż zwykłe koleżeństwo czy przyjaźń. A jeśli ty tego nie chcesz, to spójrz teraz w górę, bo wciąż możesz mnie powstrzymać.
Czułam, jak moje kolana miękną, a przyjemne ciepło rozlewa się po moim ciele, kiedy zdałam sobie sprawę z tego, co właśnie powiedział. W mojej głowie pojawił się istny mętlik i chociaż było tyle rzeczy, które chciałam mu w ten chwili powiedzieć, nie byłam w stanie wypowiedzieć nawet jednego składnego zdania.
Jego głowa uniosła się nieco, a oczy skupiły się na czymś, co znajdowało się nad nami. Podniosłam wzrok i pierwszym, co zobaczyłam, była przyprószona śniegiem jemioła, zawieszona przed wejściem do sklepu, przed którym właśnie się znajdowaliśmy. Uśmiechnęłam się z rozbawieniem, nagle zdając sobie sprawę ze wszystkiego, co zamierzał zrobić.
I właśnie wtedy poczułam na swoich ustach jego ciepłe wargi. Były dokładnie takie, jak je sobie wyobrażałam – delikatne, miękkie i sprawiały, że w jednej chwili zapomniałam o całym otaczającym mnie świecie. Nie starał się niczego przyspieszyć, po prostu był przy mnie, obejmując mnie i pieszcząc moje usta, jakby to była ostatnia rzecz, jaką robi w życiu. I co najważniejsze, był w tym tak cholernie perfekcyjny!
Moja dłoń powędrowała na jego szyję, przyciągając go bliżej, druga zaś pozostawała ułożona na jego klatce piersiowej, która unosiła się i opadała teraz w znacznie szybszym tempie, niż mogłabym uważać to za normalne. Jedynym, co czułam, były jego wargi dociśnięte do moich własnych i jedynym, co słyszałam, były nasze płytkie oddechy łączące się w jeden.
Kiedy odsunął się ode mnie po czasie, którego naprawdę nie byłam w stanie określić, na jego twarzy błąkał się lekki uśmiech, a oczy wpatrywały się we mnie, kompletnie oszałamiając mnie swoim pięknem i bliskością. Czułam się tak niesamowicie szczęśliwa, jak jeszcze nigdy w życiu…
- Naprawdę dziękuję Bogu, że ktoś zawiesił tutaj tą jemiołę – zachichotał, po raz kolejny ukazując swoje dołeczki. – bo ciężko byłoby mi wymyślić lepszy pretekst.
- Już nigdy nie będziesz potrzebował pretekstu – zauważyłam cicho, gładząc opuszkami palców skórę jego twarzy.
- Chyba masz rację. I zamierzam ten fakt w pełni wykorzystać – zamruczał, skradając kolejny pocałunek z moich ust.

We make it if we try
You were right


Coś w tematyce zbliżającej się zimy, długo nad tym pracowałam, zaczęłam go pisać kilka miesięcy temu i dopiero teraz udało mi się w końcu skończyć. Mam nadzieję, że nie macie mi za złe tak długiej przerwy - ostatnie dwa miesiące były ciężkie, bo dopiero przyzwyczajam się do standardu liceum i jest mi ciężko, chyba rozumiecie. W każdym razie powoli zaczynam sie wdrążać i jest już trochę lepiej, więc zabieram się do roboty :) Wydaje mi się, że Harry idealnie nadaje się, żeby na nowo rozwinąć skrzydła. Część z was czeka na Liama, wiem o tym, dodam go tak szybko, jak się da.
Do notki, którą dodała ostatnio Agata: wszelkie hejty pozostawcie dla siebie i poza tym blogiem, bo prowadzenie go przestaje być dla mnie przyjemnością, kiedy widzę niekoniecznie miłe uwagi pod adresem moich koleżanek.

Mogę liczyć na wasze opinie? :)
Kocham
~W

piątek, 22 listopada 2013

#152 Niall (część 2)









Your P.O.V. 

Biegłam szkolnym korytarzem, a stukot moich starych, znoszonych do bólu Conversów odbijał się echem na całym piętrze. Bolał mnie mój wygląd. Przypominałam żebraczkę. Pomimo skromnej garderoby i braku jakichkolwiek „upiększaczy”, moja twarz była piękna. Po mamie odziedziczyłam wielkie, zielone oczy, pełne usta i wystające kości policzkowe. Szmaragd moich oczu niesamowicie kontrastował z ciemnymi kaskadami lśniących loków. A mimo to, wciąż czułam się jak księżniczka wyrzucona ze swojego zamku. Prócz trzech bardzo skromnych posiłków, z których większości nie byłam w stanie przełknąć, nie dostawaliśmy ani jedzenia, ani pieniędzy na nie. Żebra i kości biodrowe wystawały coraz bardziej. Nienawidziłam tego. Chciałam być, zgrabną, zdrową, szczęśliwą dziewczyną. Tymczasem byłam zmęczona, zmęczona życiem. Czułam się tak, jakbym stała nad przepaścią, a jeden krok dzielił mnie od upadku w dół, z dala od jakiejkolwiek nadziei. Żyłam w przekonaniu, że całe zło świata, który mnie otacza, uderza we mnie na każdym kroku. Mówią, że uczucia latają w powietrzu. Nie wierzę w to. Już nie. Przede mną pojawiły się drzwi do klasy. Kolejny dzień survivalu czas zacząć.

Niall’s P.O.V.

Drzwi otworzyły się z głuchym trzaskiem, kiedy wygłaszałem swoją pełną współczucia wypowiedź o sile i nadziei, jakie każdy człowiek posiada w sobie. I wtedy spojrzałem prosto w jej szmaragdowe oczy, zdobione oblamówką gęstych, czarnych rzęs. Jej loki falowały, gdy kolejne podmuchy wiatru wpadającego przez okno okalało jej drobną posturę. Spojrzała prosto w moje oczy. Bezbrzeżny smutek wylewający się wręcz z tych przepięknych tęczówek powalił mnie na kolana. Tak samo musiała podziałać na moich przyjaciół, bo ci patrzyli na nią ze szczękami opuszczonymi do ziemi. Nagle w jej stronę powędrował długopis, potem kulka papieru, a w klasie rozległ się śmiech i posypały wyzwiska. Nauczyciel zdawał się nie reagować. Oczy dziewczyny zaszkliły się, ale dzielnie podeszła do ławki, uprzednio nas wymijając. Usiadła w ostatnim rzędzie, w kącie, a na głowę nasunęła kaptur. W uszy wcisnęła słuchawki i skuliła się w sobie, niczym mały, bezbronny kotek. Ile zła i tragedii musiało wydarzyć się w jej życiu, pomyślałem, gdy dostrzegłem niewielkie blizny pokrywające jej nadgarstki odsłonięte przez bluzę. Liam niepewnie kontynuował swój wywód na temat lepszej przyszłości, stopniowo zwiększając częstotliwość swojego głosu, tak, aby zagłuszyć wyzwiska płynące z ust „znajomych” biednej dziewczyny. Spoglądałem na nią raz za razem. Pomyślałem sobie, że głupotą byłoby nie spróbować. Jakaś szczerość, jakiś smutek w tych oczach powiedział mi, że to nie byłoby to samo… To byłoby coś zupełnie różniącego się od dotychczasowych dziewczyn lecących na moją sławę i pieniądze. Nagle poczułem, że tym razem nie mogę odpuścić i otworzyłem usta:
- W ramach naszego dzisiejszego spotkania, mamy jeszcze jedną niespodziankę. Wybrane przez nas osoby będą miały z nami coś na kształt… umm… sesji terapeutycznej! – wykrzyknąłem zadowolony ze swojej inwencji twórczej, jednocześnie wchodząc Liamowi w słowo. – Czyli troje z was spędzi z nami popołudnie w zaciszu tej… amm… ciekawej… placówki. – jąkałem się strasznie i próbowałem unikać zszokowanego wzroku moich kumpli jednocześnie skupiając się na Niej.
-Cóż, Niall. Nie sądzę… - Louis nagle przerwał próbę odwołania mojej propozycji, gdy dostrzegł na sobie spojrzenie szmaragdowych oczu. Drobna piękność z pewnością była na tyle bystra, by zorientować się, iż konsternacja na naszych twarzach i w naszych zachowaniach wywołana była jej przybyciem do klasy. – Nie sądzę, aby było to problemem. Wybierzemy spośród was trzy osoby, które naszym zdaniem najbardziej potrzebują rozmowy. Jedna z nich uda się ze mną i Harry’m, druga z Liamem i Zaynem, natomiast trzecią osobę pozostawimy na pastwę samego Nialla. – mrugnął do mnie filuternie po czym zrobił coś, za co w tamtym momencie mogłem go wycałować.
Przydzielił pod moje skrzydła Ją.

Your P.O.V.

Co się działo, do cholery. Idę korytarzem, a obok mnie ten wymuskany blondyn. O przepięknych oczach… Patrzących na mnie z jakąś dziwną czułością i opiekuńczością. Jego dłonie były ciepłe i miękkie, kiedy złapał mnie bardzo delikatnie za łokieć prowadząc w stronę budynku mieszkalnego. Zachowywał się, jakbym była bardzo krucha i miała się zaraz rozlecieć. Szliśmy w milczeniu. Nie bardzo wiedziałam, kim jest. Psychologiem? Studentem? Praktykantem? Wyglądał jakby nosił na sobie przynajmniej 5000 funtów, do tego miał śliczną twarz i przepiękne oczy. Zauważył, że na niego patrzę i uśmiechnął się szeroko. No tak, zęby też miał idealne. Oczywiście. Postanowiłam przerwać panującą między nami ciszę dopiero, gdy przekroczyliśmy próg mojego niewielkiego pokoju.
- Hm, witaj w moich bardzo skromnych progach. Wybacz, że nie zaproponuję ci nic do picia. – powiedziałam cicho, zawstydzona. No tak, on na pewno pochodził z zamożnej rodziny, ja natomiast witałam go chlebem i solą. A nawet nie. Zauważyłam, że przypatruje się moim rysunkom i tekstom.
-Nie, nie, nic nie szkodzi… - szepnął niedbale nadal studiując zapiski. – Ty to napisałaś?
-Um, no… Tak, to moje teksty.
-Dziewczyno, masz talent! – wykrzyknął uradowany. – Masz może gitarę?
-A czy wyglądam na kogoś, kogo stać na gitarę? – odparłam nieco zbyt opryskliwie.
-A, no tak. P-przepraszam. – Zająknął się. Widać było, że bardzo go zawstydziłam. – Może chciałabyś napisać dla nas piosenkę? – Zapytał z jakąś dziwną nadzieją.
-Po co ci piosenka w gabinecie terapeutycznym? – nie umknęło mi zdziwienie przebiegające po jego twarzy. – No bo jesteś psychologiem. Prawda?

Niall’s P.O.V.

O. Mój. Boże. Nie wiedziała. Po prostu nie wiedziała. Patrzyłem na nią zszokowany. [T. I.], bo tak miała na imię krucha piękność, o czym przed chwilą się dowiedziałem, patrzyła na mnie z niepewnością wymalowaną na twarzy. Ciągnąć tę farsę dalej? Tak jak to zawsze robią w filmach, gdy pod wpływem miłości udaje się kogoś innego. Tfu, jakiej miłości, Niall, na litość boską! Dziewczyna może i jest piękna, nieśmiała, delikatna, nie wie kim jesteś i nie piszczy na twój widok, ani cię nie ocenia, może i jest ideałem i być może masz nadzieję na coś więcej, ale zmiłuj się. Nie zapędzaj się z uczuciami i nie baw się w filmy, pójdzie jutro do szkoły i koledzy bez problemu uświadomią ją, że jesteś Niallem z One Direction. Spojrzałem głęboko w jej sarnie oczy.
-Nie, [T.I.], nie jestem psychologiem. Właściwie to śpiewam w zespole. One Direction, kojarzysz nas? Niall Horan, główny gitarzysta. – zaśmiałem się cicho  wyobrażając sobie minę Dana słyszącego moje słowa.
-Och, no tak. Jaka ja jestem głupia… Słuchałam was kiedyś, ale od tamtego momentu upłynęło trochę czasu i, sam rozumiesz, nie skojarzyłam sobie twarzy. A nikt z mojej szkoły raczej nie raczyłby poinformować mnie w cywilizowany sposób o waszych odwiedzinach, więc… - urwała, wpatrując się w podłogę. A potem skierowała swój wzrok na mnie i po prostu spytała – Kim jesteś Niall?
A najpiękniejsze było to, że naprawdę chciała wiedzieć.


Październik, 2013
Wiedziałem o niej tak dużo. Opowiedziała mi o szkole, o jej problemach. O tym, jak męczy się z tymi ludźmi. Jak bardzo chciałaby uciec. Najlepiej do przeszłości. Jednak o owej przeszłości nigdy nie powiedziała ani słowa. Nie wiedziałem więc nic o śmierci jej rodziców, o tym jak długo tu przebywa. Nie miałem zatem pojęcia jak ją pocieszyć. Karmiłem się tym, że proste rozmowy ze mną zdawały się wystarczać [T.I.]. Chciałem być z nią jak najdłużej i wbrew wszelkim zasadom i wytycznym dotyczącym mojej hipotetycznej dziewczyny, czułem, iż zakochiwałem się w [T.I.]. Chciałem ją chronić. Bronić przed złem całego świata, przed jej oprawcami, przed bólem przeszłości. Chciałem, żeby mi ufała i w głębi serca aż skakałem z radości, gdy widziałem w jej przepięknych oczach iskierki na mój widok. Okazało się, że uczucia wiszą w powietrzu. Nawet jeśli nie są najłatwiejsze do udźwignięcia, to głęboko wierzyłem że warto.

Wiedziałam o nim tak dużo. Opowiedział mi o swoim zespole, spełnionych marzeniach, pozostałych członkach One Direction. O tym, jak dużo szczęścia daje mu muzyka oraz o tęsknocie za rodzinną Irlandią. Zręcznie omijał tylko jeden temat, nigdy nie mówił o swojej rodzinie. Wiedziałam, że nie chce mnie zranić, celowo przywołać bolesnych wspomnień. Ja również unikałam tego tematu. Nie chciałam przytłaczać go swoją przeszłością, przynajmniej jak na razie. Nie wiedziałam też jak zareagowałabym, gdyby rozwodził się w zachwycie nad swoimi bliskimi. Doceniałam jego troskę, widziałam, jak na mnie patrzył. Podświadomie czułam, iż patrzę na niego tak samo. Czyżby zależało mi na nim bardziej, niż powinno? To gwiazda, z tego co wiedziałam, media chwaliły jego zachowanie, pomoc sierocińcowi. Wiedziałam też, że jego urlop wkrótce się skończy. Wolałam o tym nie myśleć. Okazało się, że uczucia wiszą w powietrzu. Być może gra wydaje się niewarta świeczki, ale nie mam nic do stracenia. Czasem trzeba umieć zawalczyć.


Can we add some more color, um, like, some more, yellow?
Yeah, that's good.

Listopad, 2013
Ostatnie dwa tygodnie przeleciały między moimi palcami. Nie sunęły wolno jak obłoczki. Mijały z prędkością biegnącego pięciolatka. Niall odwiedzał mnie codziennie. Zbliżyliśmy się do siebie. Kiedy ostatnim razem złączył nasze różowe wargi w słodkim pocałunku, serce prawie wyskoczyło mi z piersi. Nieznane mi dotąd uczucie bezpieczeństwa połączonego z namiętnością, zawładnęło moim umysłem. Wciąż czuję jego dotyk na plecach. Delikatnie sunął palcami po mojej gładkiej skórze, raz po raz przejeżdżając językiem po dolnej wardze, wywołując na mojej twarzy uśmiech. Długie rzęsy tworzyły „efekt motyla”, gdy muskałam nimi jego zaróżowiony policzek. Czułam, że to nie mogło się udać, a mój sen pryśnie na dniach niczym mydlana bańka. Czemu więc tak kurczowo trzymałam się tego intensywnego uczucia? Nie mogłam liczyć na to, że Niall zabierze mnie ze sobą. Wiedziałam, że zależało mu na mnie, ale znaliśmy się zaledwie półtora miesiąca. I chociaż tyle wystarczyło, bym znalazła się na skraju zakochania, wiedziałam, że bezsensownym byłoby liczyć na związek z gwiazdą.
Moje marzenia były zatem bezsensowne. 

 W tej części zaczyna się robić słodko, ale nie myślcie sobie, że wszystko będzie łatwe, lekkie i przyjemne :) Dziękuję pięknie za tyle pozytywnych komentarzy! Podbijamy stawkę wraz z tą częścią? ;) Ostatnią część tego imagina dodam w przyszłym tygodniu. Myślę, że koło środy/czwartku, chociaż kto wie, może mnie zmotywujecie do szybszego dodania. Piszcie szczerze co myślicie i cóż, życzę Wam słoneczka udanego weekendu :) Ja jadę spotkać się z Kwiatem! Love Ya all! 
Madzia 



Szablon by S1K