#144 Harry&Zayn (zapowiedź)

DZIĘKUJEMY ZA 900 TYS. WYŚWIETLEŃ!

____________________________________________

Jak bardzo miłość potrafi zmienić człowieka? Jak wiele może wnieść do naszego życia jedno spotkanie? Jak wiele czasu potrzeba, by rozkochać w sobie drugą osobę? Czy przyjaźń może być silniejsza od miłości? Co zrobić, gdy serce przestaje z nami współpracować i przeciwstawia się rozumowi? Czy iść za jego głosem? A co, jeśli nasze serce samo nie potrafi zdecydować, do kogo należy?

Siedem dni i siedem nocy, które albo zmienią wszystko, albo upewnią nas w przekonaniu, że każda miłość potrzebuje czasu.

Usłyszałam charakterystyczny dźwięk, nakazujący ostatnim spóźnialskim stawić się na pokładzie i rzuciłam kolejne z rzędu spojrzenie moim rodzicom. Trudno było ich odnaleźć w ogromnym tłumie ludzi – starszych i młodszych – którzy przyszli tutaj, by pożegnać swoich bliskich i życzyć im bezpiecznej podróży. Oboje uśmiechali się nieco sztucznie, a w ich oczach widać było miłość i tęsknotę, co tylko spotęgowało ogarniające mnie uczucie osamotnienia. Nie chciałam zostawiać ich ani na moment, tym bardziej, że byłam ich jedynym dzieckiem i wiedziałam, że mogą polegać tylko i wyłącznie na mnie.

Czułam zjadające mnie wyrzuty sumienia, ale nie mogły mnie one odwrócić od mojej decyzji. To miały być tylko trzy tygodnie poza domem. Planowałam to od kilku miesięcy, dopięłam wszystko na ostatni guzik na tygodnie przed dniem wyjazdu i byłam niesamowicie podekscytowana na samą myśl o tej przygodzie. Okrągły tydzień na pokładzie transatlantyku, który miał dobić do brzegu w Nowym Jorku, gdzie planowałam spędzić resztę swoich wakacji. A to wszystko u boku mojego najlepszego przyjaciela.

Poczułam palce Harry’ego zaciskające się na mojej dłoni, by choć trochę dodać mi otuchy. Podniosłam na niego oczy, odwracając wzrok od zatroskanych twarzy moich rodziców, modląc się w duchu, by udało mi się powstrzymać łzy tak długo, aż statek zniknie z ich pola widzenia. Potem nie musiałam już udawać silnej.

- Nie przejmuj się – do moich uszu dobiegł jego melodyjny, nieco zachrypnięty głos. – Wrócimy tutaj szybciej, niż to sobie wyobrażasz.

Skinęłam w milczeniu głową, marząc tylko i wyłącznie o tym, by w końcu móc się do niego przytulić, zapominając na moment o wszystkich problemach. Wolałam jednak nie robić tego na oczach mojej rodzicielki, która i tak zbyt wiele wyobrażała sobie o naszej dwójce - nie chciałam tłumaczyć się później i spowiadać ze wszystkiego, co działo się podczas tej wyprawy. Chłopak posłał mi jeden ze swoich czarujących uśmiechów, których nie sposób było nie odwzajemnić i mocniej ścisnął moją dłoń, zapewniając tym samym o swojej obecności.

Odwróciłam niechętnie wzrok od jego pięknych, zielonych oczu i rozejrzałam się po ludziach zgromadzonych na pokładzie statku. Było ich naprawdę mnóstwo, większość z nich stała przy barierkach, machając z przejęciem do swoich bliskich. Tylko nieliczni zebrali się już w niewielkie grupki, rozmawiając między sobą o przysmakach w luksusowej restauracji czy zadziwiająco sprzyjającej prognozie pogody na następny tydzień. Wśród nich wiele było osób w moim wieku, co w sumie niezbyt mnie zaskoczyło, bo taka podróż była chyba spełnieniem marzeń każdego młodego człowieka, pragnącego nieco bardziej ekstremalnych przygód. I właśnie wtedy zobaczyłam jego. Stał kilka metrów ode mnie, wpatrując się bez cienia zażenowania w moje oczy, jakby w ogóle nie zawstydził go fakt, że go przyłapałam. Wyglądał tak cholernie tajemniczo w tej swojej czarnej, skórzanej kurtce, tak idealnie pasującej do ciemnych włosów i oliwkowej karnacji. Poczułam na plecach dziwny dreszcz, a ciało ogarnęło uczucie gorąca, którego nie potrafiłam w sobie zwalczyć. Chłopak przekrzywił z zainteresowaniem głowę, przygryzając przy tym prowokująco dolną wargę, a na jego ustach błąkał się rozbawiony uśmiech. Zamrugałam dwukrotnie i wzięłam głęboki oddech, odwracając wzrok.

Tylko siedem dni.

Tadaaaam!

Nie mruczcie, że króciutkie, bo to tylko zapowiedź :) Część pierwsza pojawi się, kiedy wrócę ze swojego drobnego 'urlopu', więc nie napalajcie się jeszcze za bardzo (i nie pytajcie 'kiedy następna', bo nie mam pojęcia). Zaczyna się szkoła i już czuję, że będę miała dużo mniej czasu na pisanie, a wy zapewne na czytanie :) W każdym razie od kilku tygodni siedzi mi w głowie pomysł na tego imagina i postanowiłam w końcu zacząć działać. Nie ma nic wspólnego z Zarrym, po prostu stwierdziłam, że chcę w tym opowiadaniu widzieć zarówno Harry'ego jak i Zayna, więc... liczę, że wam się spodoba!

Dajcie znać w komentarzach, jak oceniacie zapowiedź i czy będziecie chcieli czytać kolejne części :)

Kocham 

~W