#145 Zayn (część 5)

Część 1

Część 2

Część 3

Część 4

Przerażona wpatrywałam się w mężczyznę, który przed chwilą zwrócił się do Zayna. Czułam, że zaczyna brakować mi powietrza. Dłonie mnie bolały od ściskania siedzenia przede mną. Chyba zemdleję.

Głośno wciągnęłam powietrze, co zwróciło uwagę zarówno Zayna, jak i tego groźnego typa z bronią.

-Zamknij mordę i się nie ruszaj – rzucił w moją stronę ten drugi.

-Nie odzywaj się tak do niej, Mike – wypalił Malik.

Potem wszystko działo się tak szybko. Mężczyzna, nazwany przez bruneta Mike, otworzył drzwi od strony kierowcy jednym, szybkim ruchem, wyciągnął go z auta i rzucił na maskę samochodu. Pisnęłam przerażona, gdy drzwi po mojej stronie również zostały otwarte. Poczułam, jak ktoś ciągnie mnie za ramię i chwilę później stałam już o własnych nogach, z bronią przy skroni. Nie mogłam się poruszyć. Moje serce waliło jak oszalałe. Mimo wszystko jedyną rzeczą, o którą się martwiłam, było zdrowie Zayna. Stałam w miejscu, w którym nie widziałam nic z przodu samochodu. Mignęła mi tylko sylwetka Mike'a. Chwilę później usłyszałam głośny syk bólu. Zacisnęłam powieki, żeby na pewno nie zobaczyć nic, czego nie chciałabym widzieć. Wyobraziłam sobie, że jestem w domu. Z rodzicami. Z przyjaciółmi. Z Zaynem. Bezpieczna.

Poczułam łzy na policzkach, jednak nie zaprzątałam sobie głowy myśleniem o tym, jak je stamtąd „usunąć”. Nie miałam ochoty udawać, że jestem silna, a cała ta sytuacja mnie nie rusza. Nie liczyłam na litość. Po prostu emocje wzięły górę. Zaczęłam cicho szlochać. Osoba stojąca za mną, przycisnęła mi broń mocniej do skroni.

-Uspokój się, nie czas na to – usłyszałam tuż nad swoim uchem.

Otworzyłam oczy zaskoczona. Ten głos z pewnością nie należał do umięśnionego, dwumetrowego mężczyzny, jakiego sobie wyobrażałam. Należał do kobiety. Stała za mną kobieta.

Świadomość, że trzymała mnie osoba tej samej płci sprawiła, że poczułam się trochę lepiej. Może to trochę dziwne, bo przecież nic się nie zmieniło, ale to prawda. Nagle poczułam lekkie pchnięcie sugerujące, że mam się przesunąć. Posłusznie to uczyniłam. Powoli ruszyłam w prawo. Zatrzymałam się dopiero, gdy widziałam cały przód samochodu. Miejsce, na które wcześniej został rzucony Zayn, zostało lekko wgniecione. On sam stał tuż obok, trzymany przez blondyna, który wcześniej mierzył w jego stronę bronią. Całą prawą stronę twarzy miał w krwi. Mike nieźle go poturbował. Łatwo kopać leżącego.

Wstrzymałam oddech przerażona jego wyglądem. Co prawda nie okazywał bólu, ale wiedziałam, jaka jest prawda. Nie trudno się było domyśleć. Patrzył prosto na mnie. W jego oczach widziałam żal. Jest mu przykro? Ale dlaczego? To nie jego wina. On próbował mnie uratować. Chciał, żebym tego uniknęła. Przeniosłam wzrok na jego usta i zobaczyłam nieme „przepraszam”. Łzy ponownie stanęły mi w oczach. Pokiwałam przecząco głową, na co zostałam subtelnie upomniana przez trzymającą mnie kobietę.

-Zbieramy się – rzucił Mike.

Na te słowa wszyscy zebrani ruszyli w stronę swoich samochodów. Nie mając wyboru wlokłam się za nimi. Jakiś mężczyzna otworzył przede mną drzwi, po czym zostałam wepchnięta do jednego z terenowych aut. Kobieta, która wcześniej mnie trzymała, zajęła miejsce po mojej prawej stronie i zamknęła za sobą drzwi. W końcu mogłam się jej przyjrzeć. Była naprawdę ładna. Miała rude włosy do ramion, przypominające fale. Duże zielone oczy, otoczone wachlarzem gęstych rzęs wpatrywały się z uwagą przed siebie. Jakby widziała coś niezmiernie interesującego w siedzeniu przed sobą. Była okropnie blada. Ciężko mi było stwierdzić, czy było to spowodowane emocjami związanymi z pościgiem, czy też taką miała karnację. Na oko była w moim wieku, może trochę starsza. Nie wyglądała na członkinię gangu, ale może właśnie o to chodziło?

Moje rozmyślania przerwał dźwięk zamykanych drzwi od strony kierowcy. Niski brunet usiadł za kierownicą auta i odpalił silnik. On również nie wyglądał strasznie, jeśli nie liczyć ogromnego karabinu, który położył chwilowo na siedzeniu pasażera. On natomiast był przerażająco chudy. Miał zapadnięte policzki, można było zobaczyć jego prawie każdą kość.

-Wszystko w porządku, Ash? - zwrócił się do dziewczyny siedzącej koło mnie.

W odpowiedzi tylko pokiwała głową. Ruszyliśmy za pojazdem, w którym najprawdopodobniej znajdował się Zayn. Doszłam do takiego wniosku widząc w lusterku Mike'a siedzącego za kierownicą. On, w przeciwieństwie do osób w moim aucie, wyglądał jak zawodowy zapaśnik. Był wysokim blondynem, ściętym prawie na łyso. Miał ogromne mięśnie, a prawie każdą część jego ciała zdobił jakiś, chociaż niewielki, tatuaż. Przynajmniej nie miał zarostu. Wyglądałby śmiesznie. Na samą myśl się uśmiechnęłam, czym natychmiast przykułam uwagę siedzącej koło mnie Ashley.

-Co cię tak bawi? - warknęła.

Uśmiech od razu zszedł z mojej twarzy.

-Nic.

-No śmiało, powiedz. Ja też lubię się pośmiać – rzuciła dziewczyna. Każde jej słowo było przesiąknięte wyczuwalnym sarkazmem.

-Po prostu wyobraziłam sobie tego gościa – wskazałam na Mike'a – z wąsami. To wszystko.

Ku mojemu zdziwieniu, dziewczyna się roześmiała. Cicho jej zawtórowałam, rozluźniając się trochę.

-Kiedyś już miał zarost. Wyglądał jak idiota – znów się zaśmiała, po czym spojrzała na mnie i znów się odezwała – Jestem Ashley, a to mój brat, Joey – wskazała na chłopaka za kierownicą.

-[T.I] – odparłam, podając jej rękę, którą uścisnęłam – poznajemy się w trochę niecodziennych okolicznościach – skomentowałam, zanim zdążyłam ugryźć się w język.

-Tak, to prawda – zaczęła Ashley, cicho wzdychając – wiem, że to nie jest dla ciebie łatwe i uwierz, dla nas też nie. Po prostu nie podskakuj Mike'owi i rób, co ci każemy, a wszystko będzie dobrze, okej?

-A co z Zaynem?

Dziewczyna ponownie westchnęła, zanim udzieliła mi szczerej odpowiedzi.

-Nie mam pojęcia. Naprawdę. Jeszcze nigdy wcześniej w naszej grupie nie było takiej sytuacji. Nie wiem, co Mike z nim zrobi, ale na pewno będzie chciał, żeby pożałował.

-Szkoda, zawsze lubiłem Zayna – rzucił kierowca, wciąż na nas nie patrząc.

-To zrób coś! - krzyknęłam, czując się bezsilna wobec obecnej sytuacji.

-Niestety, nie mam takiej mocy – odparł zmartwiony.

Znów poczułam, że chce mi się płakać, ale nie mogłam sobie na to pozwolić. Nagle samochód się zatrzymał. Przesunęłam się trochę bliżej okna i przyjrzałam się okolicy. Niestety, nie miałam pojęcia, gdzie jestem. Znowu.

-Wysiadamy – poinformowała mnie Ashley, biorą broń do ręki – przepraszam, ale muszę – rzuciła wychodząc z auta i ciągnąc mnie za sobą. Przyłożyła pistolet do mojego biodra i pchnęła mnie delikatnie w stronę dużego budynku przed nami. Wyglądał trochę jak jakaś opuszczona fabryka, ale trudno mi było powiedzieć, do czego dokładnie był przeznaczony. Na pewno nie do przetrzymywania porwanych nastolatek. Ponownie się rozejrzałam, ale nigdzie nie widziałam Zayna. Musieli przetrzymać go dłużej w aucie.

Weszliśmy do środka równo z dwójką mężczyzn, których widziałam wcześniej, gdy nas zatrzymali. Ashley pokiwała im głową i zaprowadziła mnie do pokoju na samym końcu długiego korytarza. Otworzyła drzwi, aby chwilę później je za nami zamknąć. Uśmiechnęła się do mnie słabo i schowała broń.

-Ten pokój należał kiedyś do kierownika nocnej zmiany. Nie są to luksusy, do których przywykłaś, ale nic lepszego nie mamy. Będziemy ci przynosić jedzenie i picie – oznajmiła.

-Jak długo muszę tu zostać? - spytałam zaniepokojona.

-Aż twoi rodzice zgodzą się na okup.

Mimowolnie wzdrygnęłam się na te słowa. Po chwili zauważyłam, że dziewczyna otwiera drzwi wyjściowe.

-A kiedy będę mogła zobaczyć Zayna? - spytałam.

Ashley stanęła w progu i odwróciła się w moją stronę. Widziała zmartwienie w jej oczach.

-Obawiam się, że nigdy – odparła opuszczając pokój.

Zostałam sama. Znowu.

Hej kochani :)

Przepraszam was, że musieliście tyle czekać na tą część, ale musicie mnie zrozumieć - to był mój pierwszy tydzień w liceum, mam naprawdę dużo roboty, testy, prace domowe, kartkówki, nie jest łatwo :/

Mimo to udało mi się coś dla was wyskrobać :) Co myślicie? Podoba wam się? A może myślicie, że jest do kitu? Macie jakieś pomysłu, co się dalej wydarzy?

Przewiduję jeszcze jedną część, ale nie mam pojęcia, kiedy się pojawi *O*

Proszę was, okażcie swój szacunek do autora i skomentujcie :)

Kocham was <3 xx

~M