#143 Niall (część 10) zakończenie

Zabawne, jak bardzo musiała się napracować sześć lat młodsza ode mnie gówniara, żeby zerżnąć kolejną część i podać ją jako swoją. Well done! Przybędzie ci fanów, droga Mrs. Malik. Żeby dobrze pisać, trzeba osiągnąć jakąś dojrzałość emocjonalną, jeśli rozumiesz którekolwiek z tych słów.

Znowu truję... po prostu najbardziej na tym świecie nienawidzę chamstwa. Dziękuję za uwagę, więcej  tematu nie poruszę.

Część 9.

- Dlaczego dyrektor potraktował nas tak łagodnie? – spytałam cicho, bawiąc się kosmykami włosów Nialla.

Chłopak leżał na kanapie z głową na moich kolanach, zerkając co chwilę na włączony telewizor, chociaż przez znaczną część czasu po prostu wpatrywał się we mnie z tym swoim czarującym, radosnym uśmiechem. Ja też nie zwracałam zbytnio uwagi na rozmowy głównych bohaterów, bo obserwowanie Horana wydawało mi się dużo lepszą opcją. Musiałam przyznać, że chętnie spędzałabym w ten sposób każde wolne popołudnie – z nim przy boku.

Jego oczy poniosły się na mnie i przez ułamek sekundy widziałam w nich dziwną konsternację i wahanie, jakby nie był pewny, czy powinien mi o czymś powiedzieć. Zdecydowanie nie podobało mi się to zachowanie i powoli zaczynałam wpadać w panikę, bo co takiego Horan mógłby przede mną ukrywać? A może po prostu byłam przewrażliwiona? W końcu westchnął i ujął moją dłoń, całując ją przelotnie.

- Zdziwiłbym się, gdyby potraktował nas inaczej – powiedział w końcu, przygryzając nerwowo dolną wargę. – Po części poprosiłem go, żeby spojrzał na nas łagodniej…?

Spojrzałam na niego z nieukrywaną dezorientacją i otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć, ale tak naprawdę nie miałam pojęcia, jak to skomentować. Poszedł wcześniej do dyrektora, żeby błagać go o lepsze traktowanie? Jaki to wszystko miało sens? Chłopak zerknął na mnie niepewnie i jęknął, zakrywając twarz dłońmi.

- To mąż mojej cioci, nie musiałem się jakoś specjalnie trudzić – mruknął niewyraźnie, wyglądając spomiędzy palców. – Przepraszam, że nie powiedziałem ci tego wcześniej. Czułabyś się bardziej komfortowo, wiedząc.

Bardziej komfortowo?  Gdybym wiedziała, że dyrektor jest członkiem rodziny Nialla, prawdopodobnie nie musiałabym panikować za każdym razem, gdy robiliśmy coś wbrew regułom, nie spędzałabym tylu nieprzespanych nocy na rozważaniu, czy powinnam w ogóle się w to wszystko angażować, nie straciłabym tyle czasu na odpychaniu go od siebie. Moich starganych nerwów nie dało nie nazwać dyskomfortem!

- Pominąłeś najważniejszy szczegół – zauważyłam marudnie, wyplątując palce z jego włosów. – Nie uważasz, że ten fakt jest dość istotny?

Chłopak podniósł się do pozycji siedzącej, opierając się na ręce po drugiej stronie moich kolan i spojrzał na mnie tym swoim błagalnym spojrzeniem, któremu nie sposób było się oprzeć. Zagryzł dolną wargę, jakby zastanawiał się przez chwilę, co zrobić, żeby mnie udobruchać, po czym pochylił się, składając czuły pocałunek w kąciku moich ust. Z trudem powtrzymałam ciche westchnięcie. Naprawdę ciężko się było na niego gniewać, kiedy zachowywał się w ten sposób.

- Uważam, ale naprawdę nie miałem pojęcia, jak ci to wszystko wyjaśnić – powiedział, zasmucając się. – Jak myślisz, jakim cudem w ogóle dostałem się na praktyki w tej szkole? Próbowałem już wcześniej w innych miejscach, ale nikt mnie nie przyjął.

Przeniosłam wzrok na jego smutne, pozbawione znajomego, radosnego blasku oczy i już wiedziałam, że nie chcę, by ta beztroska znikała z nich kiedykolwiek ponownie. Uniosłam kąciki swoich ust, wtulając się w jego ciepłe ciało, a on objął mnie swoimi silnymi ramionami, całując przelotnie wierzch mojej głowy. Przysięgam, że mogłabym spędzić w ten sposób resztę mojego życia, gdybym tylko miała taką możliwość.

- Dlaczego mówiłeś do niego na „pan”? – spytałam ni z tego ni z owego, bo nagle przypomniała mi się ich rozmowa i cóż… to było trochę dziwne, zważając na fakt, że byli rodziną.

- A wyobrażasz sobie, że wpadłbym do gabinetu dyrektora, zwracając się do niego per „wujku”? W życiu bym tego nie zrobił – zaśmiał się, przesuwając opuszkami palców po moim kolanie. – Zresztą, ustaliliśmy wcześniej, że na te cztery tygodnie zostawimy nasze normalne relacje z tyłu. W innym wypadku moje praktyki w tej szkole byłyby trochę kłopotliwe…

Skinęłam ze zrozumieniem głową, wcześniej na to nie wpadłam. Rzeczywiście, na miejscu Nialla czułabym się naprawdę nieswojo, gdybym miała zwracać się w ten sposób do mojego „pracodawcy”. W ten sam sposób funkcjonowały w szkole dzieci nauczycieli, które miały ze swoimi rodzicami lekcje.

I wtedy przyszło mi do głowy coś jeszcze…

- A sprzątaczka? – wypaliłam niewyraźnie.

Chłopak zwiększył nieco dzielącą nas odległość, patrząc na mnie z nieukrywaną dezorientacją.

- Jaka sprzątaczka?

- Ta, która przyłapała nas w klasie – mruknęłam niecierpliwie, bo naprawdę chciałam jak najszybciej rozwiać swoje wątpliwości. – Ją też znasz?

Sprawa tej kobiety wydawała mi się najzwyczajniej w świecie dziwna, a inny scenariusz nie przychodził mi do głowy. Jeśli ja nigdy wcześniej nie widziałam jej na oczy, to dlaczego nikomu nie powiedziała o tym, co tego dnia zobaczyła? Dlaczego uśmiechnęła się do mnie na korytarzu? Powinna nas wsypać, powinna nas upomnieć, cokolwiek!

- Nie, nie mam pojęcia, kto to jest. Dlaczego tak bardzo cię to interesuje? – zdziwił się.

Wzruszyłam ramionami, opierając głowę w zagłębieniu jego szyi. Skoro to nie był nikt znajomy, chyba powinnam w końcu uwierzyć, że istnieją jeszcze ludzie, którzy potrafią być dobry ot tak sobie.

Za oknem powoli się ściemniało i zdecydowanie nadchodził moment mojego powrotu do domu. Siedzieliśmy jeszcze przez kilkanaście minut przytuleni do siebie, a Niall co jakiś czas składał delikatne pocałunki na mojej twarzy, jakby chciał upewnić się, że wciąż jestem przy nim. Pewnie powinnam czuć się trochę dziwnie ze świadomością, że znałam go kilkanaście dni, ale ten chłopak potrafił być tak uroczy i niesamowicie czarujący, że wszystkie moje wątpliwości ulatniały się zanim na dobrą sprawę zdążyły zaprzątnąć moje myśli.

- Powinnam się zbierać – mruknęłam w końcu, wyplątując się niechętnie z jego objęć. – Nie chcę, żeby rodzicie się denerwowali.

- Oczywiście – odparł i uśmiechnąwszy się do mnie, ostatni raz skradał całusa z moich ust. – Odwiozę cię.

Podróż z mieszkania Nialla do mojego domu trwała trochę dłużej niż ta ze szkoły, ale każda minuta spędzona z Niallem wydawała mi się na wagę złota, więc kiedy już zatrzymaliśmy się na uboczu, chronieni przed oczami rodziców wysokimi zaroślami, naprawdę ociągałam się z otworzeniem drzwi. Chłopak zagadywał mnie co chwilę, prowokując do kolejnego wybuchu śmiechu i komplementował praktycznie wszystko, co miało ze mną związek. Nie sądziłam, że kiedykolwiek będę w stanie przyzwyczaić się do tego, jak wspaniale mnie traktuje, chociaż dla niego stało się to już chyba codziennością.

- Dziękuję za dzisiejszy dzień – powiedziałam w końcu, nieśmiało zbliżając do siebie nasze twarze.

Tym razem chłopak pozwolił mi przejąć inicjatywę i ani myślał ułatwić mi to wszystko, kiedy pochylałam się w jego stronę. Siedział tak po prostu i obserwował każdy mój ruch tymi swoimi pięknymi, błyszczącymi oczami, uśmiechając się z zadowoleniem. Moje serce biło jak oszalałe, kiedy w końcu przycisnęłam niepewnie wargi do ust Nialla, który niemal natychmiast odwzajemnił pocałunek, przyciągając mnie do siebie. Uśmiechnęłam się z rozbawieniem, kiedy wylądowałam na jego kolanach, chociaż w życiu nie potrafiłabym wytłumaczyć sposobu, w jaki się na nich znalazłam. Jego dłoń powoli sunęła po mojej nodze, pozostawiając po sobie gęsią skórkę i dziwne uczucie ciepła. Nasze usta poruszały się bez pośpiechu w idealnej synchronizacji, a niespokojne oddechy mieszały się ze sobą. Poczułam, jak jego język niepewnie przesuwa się po mojej dolnej wardze, jakby obawiał się, że nie chcę, by to wszystko zaszło zbyt daleko, ale nie miałam nic przeciwko. Rozwarłam nieznacznie usta, pozwalając mu wtargnąć do środka i już po krótkiej chwili nasze języki poznawały siebie nawzajem, dając nam chwilę zapomnienia.

Odsunęłam się jako pierwsza, biorąc głęboki oddech, który miał trochę uspokoić reakcje mojego ciała na bliskość Nialla, ale efekt nie był zbyt widoczny. Chłopak zwilżył prowokacyjnie wargi językiem, uśmiechając się przy tym z samozadowoleniem.

- Jeśli będziesz mi w ten sposób dziękować za każdym razem, to naprawdę za siebie nie ręczę – zachichotał, opierając o siebie nasze czoła.

Westchnęłam, uśmiechając się lekko i wdychając przyjemny zapach jego perfum. Gdyby ktokolwiek powiedział mi, gdy po raz pierwszy zobaczyłam Horana, że właśnie w ten sposób będzie to wszystko wyglądać, prawdopodobnie wyśmiałabym go. Teraz jego obecność wydawała mi się tak naturalna i oczywista, że nie potrafiłam wyobrazić sobie braku jego bliskości.

- Muszę wracać do domu – przypomniałam mu, odsuwając się od niego nieznacznie.

Chłopak westchnął z rezygnacją i złożywszy ostatni pocałunek na moim policzku, otworzył drzwi od strony kierowcy. Na jego twarzy w jednej chwili pojawił się rozbawiony uśmiech, kiedy jego oczy obserwowały zdezorientowanie na mojej twarzy.

- Z tej strony będziesz mieć bliżej – zachichotał.

Dzień czternasty*

Z figlarnym uśmiechem na twarzy przyglądałam się Niallowi, który kręcił się bez żadnego konkretnego celu po klasie, co rusz zatrzymując się przy jakimś uczniu, by sprawdzić, jak sobie radzi czy podpowiedzieć to i owo. Naprawdę nieszczególnie interesowały mnie te wszystkie matematyczne zwroty, więc po prostu skupiałam się na sposobie, w jaki poruszały się jego wargi, gdy mówił. To zajęcie wydawało mi się znacznie ciekawsze. Nie wiedziałam, jak wytłumaczę się z braku jakiegokolwiek zadania, ale kto zmarnowałby taką okazję? Chyba nie byłam w tym zbytnio dyskretna bo kilka tęsknych spojrzeń później, Niall zerknął na mnie ukradkiem, a w jego oczach widać było rozbawienie.

- Panie Horan, nie wiem, jak dokończyć piąte zadanie – jęknęłam, opierając brodę na dłoni i wpatrując się w niego wyczekująco.

Chłopak z trudem powstrzymał uśmiech, który cisnął się na jego usta i przeszedł przez klasę, kręcąc ledwo zauważalnie głową. Oparł się na ławce po obu stronach mojego ciała tak, że czułam na szyi jego ciepły oddech – zdecydowanie bliżej, niż powinnam go czuć, ale kogo to obchodziło.

- W ogóle mnie nie słuchasz – zamruczał cicho do mojego ucha, przyprawiając mnie tym samym o gęsią skórkę. – Prosiłem, żebyście zostawili piąte zadanie z spokoju.

- Naprawdę? – autentycznie się zdziwiłam, bo jakoś nie mogłam sobie przypomnieć, żeby kiedykolwiek to mówił. – Będę musiała jakoś pana przeprosić za to niewyobrażalne nieposłuszeństwo.

Horan zachichotał z rozbawieniem i przygryzł prowokująco dolną wargę, dając mi jednocześnie do zrozumienia, że nie ma nic przeciwko moim przeprosinom. Jego wzrok mnie hipnotyzował, sprawiał, że bicie mojego serca przyspieszało niemożliwie, a plecy przebiegał przyjemny dreszcz.

Poczułam, jak jego wargi przyciskają się leniwie do mojego karku, a miejsce, w którym dotykał mojej skóry zapłonęło.  Nie trwało to jednak długo, bo już po chwili przyjemne ciepło jego ust zniknęło i chłopak odepchnął się od ławki, najwyraźniej nie chcąc wzbudzać niczyich podejrzeń. Zupełnie, jakby jego zachowanie nie wydawało się nikomu dziwne po wszystkim, co zrobił do tej pory.

Obejrzał się jeszcze przez ramię, posyłając mi ostatni, czarujący uśmiech i zajął swoje stałe miejsce na biurku pana Walkera.

Korzystając z jego chwilowej nieuwagi, wyciągnęłam z kieszeni spodni telefon i odblokowałam go, starając się za wszelką cenę nie przyciągać tym, co robię, uwagi innych uczniów. Chyba radziłam sobie  tym całkiem dobrze, bo nawet Niall nie zauważył mojej chwilowej dekoncentracji albo chociaż udawał, że nie zauważył.

- Przyszło mi coś do głowy. Dam ci swój numer i uhm… po prostu napiszesz, jeśli kiedyś będziesz miała ochotę.

Uśmiechnęłam się do samej siebie, kiedy mój palec odnalazł opcję „wyślij” i schowałam komórkę tam, gdzie powinna ona się znajdować. Pochyliłam się bez większego zainteresowania nad zeszytem, kreśląc na pustej kartce bliżej nieokreślone kształty. Nie uszło mojej uwadze drgnięcie Nialla, zanim ukradkiem wyciągnął ze swoich spodni telefon.

                                                Kocham Cię.

Jego oczy odnalazły moje własne, a na twarzy pojawił się najpiękniejszy uśmiech, jaki kiedykolwiek dane mi było zobaczyć.

Tak, to zdecydowanie była miłość.

* ostatni dzień dodatkowych zajęć; pomijam kilka dni (tylko trzy, więc nie krzyczcie!) z racji, że nie chcę was zanudzić

Kolejne zdjęcie Niallera, które sprawia, że nie mogę się pozbierać ;o

No więc przepraszam, że dodaję dopiero dzisiaj. Ostatnio miałam dużo zajęć i rzadko w tym czasie jednocześnie wenę i ochotę, żeby cokolwiek napisać. W każdym razie postanowiłam zakończyć tę historię na dziesięciu częściach. Dlaczego? Bo nie chcę robić z niej czegoś 'na siłę'. Wydaje mi się, że to jedno z lepszych opowiadań, jakie do tej pory napisałam, a nie chciałabym zmienić w tej kwestii zdania.
Poza tym chyba potrzebuję odrobiny przerwy - bez presji, bez stresu, że czekacie na kolejnego imagina, więc robię sobie dwa/trzy tygodnie wolnego. Muszę trochę odreagować i naładować baterie.

Dziękuję wszystkim, którzy powiadamiają nas o kopiowaniu naszych prac, którzy interweniują w tych sprawach. Naprawdę wiele to dla nas znaczy i baaaardzo nam pomaga!

Dziękuję też z całego serduszka za każdy komentarz pod poprzednią częścią, jesteście przekochani :) Mogę liczyć na wasze opinie także tym razem? :) Bardzo chciałabym, żeby nawet osoby, które zazwyczaj nie komentują, poświęciły dla mnie chociaż chwilkę :)

Kocham

~W