#146 Harry ( część 3 )

Część 2

Ponownie tego dnia przeszłam przez bramę i znowu znalazłam się w innym świecie.  Świecie, gdzie królowały psy.  Boże, jakie to było żałosne. Świat pod rządami psów? Co mi znowu strzeliło. W myślach wyobraziłam  sobie dużego kudłacza, zajmującego miejsce przy stole i oceniającego potrawy, przynoszone mu przez psiego – kelnera. Miałam ochotę dać sobie w czoło. Tak, więcej czasu spędzaj z psami idiotko, to zaczniesz myśleć tak jak one. Skierowałam się w stronę kojca, w którym ostatni raz widziałam Harry’ego, oczywiście zamkniętego w środku. Ciekawa byłam, jak wyglądała sytuacja. A może już wyszedł z tego zakichanego kojca? Wsunęłam głowę między metalowe pręty i obserwowałam zdarzenie, dziejące się dosłownie przed moim nosem. Harry leżał na podłodze, obok niego Cynamon. Pies położył pysk na brzuchu chłopaka i cicho mruczał, oddając się pieszczotom. Chłopak głaskał Cynamona po łebku i mówił do niego.

- Lubisz [T.I.]? – ohoho zapowiada się ciekawa rozmowa. Postanowiłam im nie przerywać i słuchać dalej – Wiem, że jest wkurzająca, ale będziesz musiał się przyzwyczaić – pies zaskomlał, jakby rozumiał,  co chłopak powiedział.

- Jeszcze nie wyszedłeś? – postanowiłam przerwać tą ciekawą konwersację  między człowiekiem, a psem i otworzyłam kojec.

- Nareszcie! – Harry poderwał się na równe nogi, tym samym zwalając z siebie psa. Cynamon pozbierał się oburzony i zawarczał na Harry’ego. Chłopak podszedł do niego i próbował udobruchać  głaskaniem, ale pies zraniony do żywego odsunął się od niego i z dumnie podniesioną głową wszedł do swojej budy.

- Harry! Jak ty mogłeś go tak zranić? – popatrzyłam z udawaną  pogardą na chłopaka. Weszłam do kojca i jakby to było całkiem normalne nachyliłam się przed budą, włożyłam rękę do środka i pogłaskałam Cynamona. Pies zaczął mruczeć zadowolony i po chwili wyszedł z budy. Starannie ominął Harry’ego i wyszedł na podwórko. Rozłożył  się wygodnie na trawie i dał mi do zrozumienia, że mam go głaskać. Spojrzałam zdziwiona na bruneta, stojącego obok mnie. Był po prostu oburzony! Zaśmiałam się i dałam mu sójkę w bok.

- Za co? – oburzył się jeszcze bardziej.

- Bo tak mi się podoba – rzuciłam stare powiedzenie z dzieciństwa i poszłam w ślady psa. Powoli usiadłam na trawie i przysunęłam się do psa. Zaczęłam go głaskać, a po chwili, nawet nie wiedząc jak to się stało, leżałam obok niego. Moja głowa, jak zresztą całe ciało spoczywało na miękkiej trawie, a od ramienia do połowy uda czułam miękką sierść psiaka. Wtuliłam się twarzą w jego szyję i powoli zasypiałam. Byłam zmęczona podróżą i marzyłam tylko o ciepłym łóżku.  Nawet nie wiem, kiedy zasnęłam. Na trawie, przytulona do psa. Ja i pies. Ja przytulona do niego. To chyba był jakiś cud! Nie miałam siły, by zastanawiać się nad tym dłużej, bo ciepło i miękkość jaką dawała mi jego sierść były zbyt przyjemne, bym mogła tak nagle wstać.

***

Obudziłam się w łóżku. Dość dużym łóżku.  Nie moim łóżku.  Zaczęłam trochę panikować, ale potem przypomniało mi się, że jestem u  Harry’ego. No właśnie, a gdzie jest Harry? Wyjrzałam przez okno prowadzące na podwórko. Ciemno? Jak ja długo spałam? Czyżbym wstała tak wcześnie, że jeszcze nie świtało? Spanie do południa, było jedną z charakterystycznych dla mnie rzeczy. Teraz czułam się jak nie ja.  Jakby mnie ktoś podmienił. Normalnie jakaś epidemia.

Powoli zeszłam na dół po schodach, uważając, żeby  nikogo nie zbudzić. Ku mojemu zdziwieniu, okazało się, że światło w salonie jest zapalone. Trochę się przestraszyłam i z szafki w korytarzu wzięłam jakiś ciężki przedmiot.  Na palcach weszłam do kuchni, z której  można było się dostać niezauważonym do salonu. Ukucnęłam przy szafce i delikatnie wychyliłam się, by zobaczyć, kto jest w salonie. Nie zauważyłam nikogo i już chciałam wracać, gdy ktoś dotknął mojego ramienia. Zaczęłam krzyczeć  i z prędkością światła uniosłam do góry mój ciężki przedmiot i chciałam się zamachnąć na mojego niedoszłego zabójcę, gdy przede mną zobaczyłam polokowanego bruneta.  Harry na mój widok zaczął się śmiać, jakby zobaczył klauna.  Spojrzałam na niego, jakby był idiotą. Co ja gadam? On przecież jest idiotą!

- Mogę wiedzieć, co ty robisz z lampą w ręce? – zapytał między atakami śmiechu.

- Kretynie, to miał być mój ciężki przedmiot na wypadek, gdyby ktoś chciał mnie zabić.

- Wytłumaczysz mi, czemu ktoś miałby chcieć cie zabić? – delikatnie wyciągnął z mojej dłoni lampę i odstawił na kuchennym blacie.  Zbita z tropu usiadłam na stole i zaczęłam wierzgać nogami.

- Kto normalny kręci się po domu przed świtem? – zadałam mu retoryczne pytanie, ale zamiast odpowiedzi , chłopak podszedł do mnie i przyłożył swoją rękę do mojego czoła.

- Nachlałaś się czegoś? Mama nie będzie zadowolona, kiedy się dowie – pokręcił głową i wstawił czajnik z wodą na palnik. Przygotował też dwie szklanki, które zalał esencją od herbaty.

-O czym ty mówisz? – niezbyt zrozumiałam o co mu chodziło.

- Mówię, że napiłaś się alkoholu i teraz masz jakieś zwidy. Przyznaj się, zwinęłaś coś z barku – na jego twarzy igrał łobuzerski uśmieszek.

- Nic nie wypiłam, w ogóle o czym ty mówisz?! To ty szwendasz się po domu w nocy!

- Słońce, jest dopiero 22, to po pierwsze, a po drugie to ty usnęłaś koło Cynamona, na trawie, na podwórku -  popatrzyłam na niego zdziwiona i dopiero teraz raczyłam spojrzeć na zegarek wiszący na kuchennej ścianie.

- Rzeczywiście. Jest 22, a nie 4 w nocy – przyznałam mu rację – ale nadal nie rozumiem, jak się znalazłam w łóżku. Cynamon zaniósł mnie na grzbiecie? A no i gdzie są twoi rodzice?

Chłopak tylko się zaśmiał na moje słowa.  Widocznie spanie w dzień mi nie służy, bo informacje docierają do mnie z taką prędkością, jak to nawalonego pijaka.

- Widzę, że jeszcze chyba śpisz. Więc opowiem ci to krok po kroku, bo najwidoczniej nie kontaktujesz. Usnęłaś koło niewdzięcznego psa, który mnie wystawił i chowa do mnie urazę, ale mniejsza o to. Wracając do tematu usnęłaś w niego wtulona.  Byłem tak wspaniałomyślny, że postanowiłem cię nie budzić. Cynamon, gdy tylko zobaczył jak się zbliżam, od razu wstał i zawarczał na mnie. On chyba chciał mnie  zjeść. Stanął i osłaniał cię. Przywiązał się do ciebie.  Musiałem go zamknąć w kojcu, bo nie pozwolił mi do ciebie podejść. Wziąłem cię na ręce i koło 17 zaniosłem do mojego pokoju. Tam cię przykryłem i zszedłem do salonu.  Oglądałem jakieś durne seriale z mamą, a potem rodzice poszli do siebie. I chyba już śpią, bo z tego co wiem byli zmęczeni. Ja w tym czasie musiałem nakarmić psy. Sam. Ale spokojnie od jutra mi pomagasz – uśmiechnął się ironicznie i połaskotał mnie delikatnie – i teraz przyszłaś ty. Z lampą. I chciałaś mnie zabić.

- Nie chciałam cię zabić, sam się  napatoczyłeś! – broniłam się, ale nie mogłam powstrzymać śmiechu.

- Przecież wiem, że chcesz się mnie pozbyć – droczył się ze mną, ale wiedziałam, że żartuje.

- Mogłam wziąć coś ostrzejszego byłoby łatwiej – dałam mu przelotnego całusa w policzek i zalałam gorącą wodą herbatę. Podałam mu jeden  kubek i podążyłam do salonu, ciągnąc lokowanego za rękę.  Usiadłam na wygodnym fotelu i upiłam łyk gorącej cieczy.

- Ej! To jest mój ulubiony fotel – oburzył się, gdy zobaczył, że zajęłam jego ulubione miejsce.

- Możesz mnie z niego wywalić – uśmiechnęłam się figlarnie  - oczywiście, jeśli ci się uda.

Harry przyjął wyzwanie. Odłożył swój kubek z herbatą obok mojego i powoli z miną zapaśnika sumo zbliżał się do mnie. Uczepiłam się fotela i czekałam na jego ruch. Momentalnie rzucił się na mnie i zaczął łaskotać. Wiłam się jak wąż, pod wpływem jego palców, wbijających mi się w żebra. Nie mogłam wytrzymać, śmiałam się na cały głos. W końcu chłopak przestał i gdy już myślałam, że to koniec, podniósł mnie i sam usiadł na fotelu, a mnie posadził sobie na kolanach. Uznałam, że to dobre rozwiązanie. Mi  było wygodnie na jego kolanach, a jemu wygodnie w fotelu.

- Masz jutro czas? – zapytałam go, jednocześnie podając kubek z herbatą. W głowie zaświtał mi ciekawy pomysł. Ja poznałam jego życie, jego zwierzęta, czas, żeby on poznał moje.

Nawet wolę nie wspominać ile czasu mnie nie było. Weronika chociaż napisała, że ma urlop. Kurczę, przepraszam Was za moją baaardzo długą nieobecność. Nie będę się tłumaczyć, że szkoła i lekcje, bo to z jednej strony prawda, ale każdy się tak tłumaczy. Miałam pewien problem z tworzeniem, pisaniem. Siadałam  do komputera i nie wiedziałam co napisać. Pustka. Tą część wyskrobałam na szybko i mam wrażenie, że coraz gorzej ze mną. Chciałabym, żebyście skomentowały tego imagina i wyraziły swoją opinię na jego temat, bo nie wiem, czy nie wyszłam z wprawy.  

P.S. kolejna informacja o mnie. Uwielbiam długie komentarze!

Kocham i pozdrawiam !

                                                                                                  ~Agata