#110 Niall (część 2)

Część 1

Szukałem [T.I] już dobre 15 minut i powoli zaczynałem się martwić. Klub, w którym się znajdowaliśmy, nie był zbyt wielki, więc znalezienie jej nie powinno być problemem. A jednak. Zmierzwiłem dłonią włosy wzdychając. Nagle zauważyłem znajomą twarz w prawym rogu sali. Niestety, nie była to [T.I] tylko Zayn. Chwilę później chłopak był już przy mnie.

-Hej, co się dzieje? - spytał zauważając moją zmartwioną minę.

-Nie mogę znaleźć [T.I]. Poszedłem tylko do toalety, a ona miała czekać na mnie przy barze. Wróciłem, a jej nie ma – wytłumaczyłem wciąż się rozglądają.

-Może po prostu poszła się przewietrzyć? Chodź, poszukamy jej.

Lekko skinąłem głową i udałem się za Malikiem. Gdy tylko znaleźliśmy się na zewnątrz, zacząłem rozglądać się w poszukiwaniu [T.I]. Niestety – nigdzie jej nie było.

-Widzisz ją gdzieś? - spytałem Zayn, który właśnie do mnie podszedł.

-Ani śladu. Spróbujmy z drugiej strony budynku.

Niewiele myśląc ruszyłem za przyjacielem, który skierował się na tyły klubu. Przyglądałem się uważnie każdej osobie, która koło mnie przechodziła. Musiałem się upewnić, że [T.I] nie była żadną z nich. Zmierzwiłem dłonią włosy i jeszcze raz się rozejrzałem. Nagle zauważyłem coś na ziemi. Zdezorientowany schyliłem się w stronę świecącego przedmiotu, który mienił się koło mojej stopy. Kiedy go podniosłem zauważyłem, że jest to jeden z kolczyków mojej dziewczyny. Ten sam, który miała dziś na sobie. Pewnie go zgubiła. Dzięki temu mam pewność, że tędy przechodziła. Poinformowałem Zayna, że idziemy w dobrym kierunku i oboje ruszyliśmy przed siebie.

Obeszliśmy cały klub dookoła, ale po [T.I] nie było ani śladu. To wszystko mnie przerastało. Nie wiedziałem co się dzieje z moją ukochaną. Mimo że minęło dopiero jakieś 5-10 minut, ja i tak dostawałem białej gorączki. Obróciłem się na pięcie i już miałem wracać z powrotem do budynku, gdy usłyszałem za sobą stłumiony, dziewczęcy krzyk. Skierowałem wzrok w miejsce, z którego dochodził dźwięk i zamarłem. Moje źrenice rozszerzyły się do nienormalnych rozmiarów, a szczęka opadła z zaskoczenia i zdezorientowania. Na końcu ulicy zobaczyłem [T.I]. Moją [T.I]. Dziewczyna szarpała się z wysokim mężczyzną, który próbował wepchnąć ją do auta. Nie wiedziałem, co zrobić. Byłem zbyt zszokowany tym widokiem. Dopiero po chwili ogarnąłem jakoś swoje emocje i zacząłem biec w kierunku pojazdu wykrzykując imię ukochanej. Dziewczyna obróciła się słysząc wołanie. Mimo że stała daleko, mogłem dostrzec łzy na jej policzkach i rozmazany makijaż. Jedyne, o czym wtedy marzyłem, to by móc ją złapać i już nigdy nie puszczać. Pocieszyć. Wszystko, żeby tylko nie płakała.

Mężczyzna, stojący za nią, słysząc krzyki odwrócił się w moją stronę. Wtedy zobaczyłem jego twarz. Był to tylko ułamek sekundy, ale dokładnie rozpoznałem kolesia, który zaczepiał nas wcześniej w klubie. Gdy mnie zobaczył, jednym, szybkim ruchem wepchnął rozkojarzoną [T.I] do auta i zatrzasnął za nią drzwi, po czym sam wsiadł do pojazdu i chwycił kierownicę. Przyśpieszyłem wiedząc, że to moja ostatnia szansa. Już byłem przy samochodzie i właśnie miałem złapać za klamkę, aby wypuścić moją ukochaną, gdy usłyszałem, że mężczyzna odpalił silnik, a samochód odjechał z piskiem opon. Jeszcze chwilę za nim biegłem, ale po paru sekundach zniknął mi z oczu. Stanąłem na środku ulicy, a łzy zaczęły spływać mi po policzkach. Porwał ją? Nie wiedziałem, jak zareagować. Nigdy jeszcze nie byłem w takiej sytuacji. Byłem rozdarty. Zabrał mi ją. Zabrał mi MOJĄ [T.I]. Nawet się nie zorientowałem, kiedy zdyszany Zayn stanął koło mnie.

-Co się do cholery właśnie stało?!

Nie miałem siły odpowiadać. Ten facet pożałuje, że zabrał mi najważniejszą osobę w moim życiu. Mój skarb. Zabiję skurwysyna.

Your P.O.V

Przez łzy nic nie widziałam. Próbowałam otworzyć drzwi i wyskoczyć, ale były zamknięte. Jakiś typ koło mnie usiadł i złapał tak, że nie mogłam nic zrobić. Byłam w stanie tylko płakać. Widziałam Nialla. Widziałam jego wyraz twarzy, to jak do mnie biegł. Co on teraz musi przeżywać. Nawet nie chciałam sobie tego wyobrażać. Najgorsze było to, że nie wiedziałam kto i dokąd mnie zabiera. Ani dlaczego. Co ja zrobiłam? Komu się naraziłam tak bardzo, że chciał zniszczyć mi całe życie? Zaczęłam niekontrolowanie płakać. W sumie teraz nie robiło mi to już różnicy. Chciałam się stąd tylko wydostać. Jeden z porywaczy kazał mi się zamknąć, ale nie zwracałam na to uwagi. Nawet gdybym chciała, nie umiałabym. Po chwili mężczyźni zaczęli między sobą dyskutować, a gdy skończyli poczułam silne uderzenie w tył głowy i wszystko zrobiło się czarne.

Obudziłam się w jakimś pomieszczeniu. Nigdy wcześniej tu nie byłam. Szare ściany były całe brudne, meble miały poodrywane części, a krzesło, na którym byłam usadzona, całe się trzęsło. W sumie w miejscu, w którym się znajdowałam nie było zbyt wiele rzeczy. Dwie szafki, parę potłuczonych garnków, zepsuty rower, ale najbardziej przeraziła mnie wielka piła łańcuchowa. Wyglądało na to, że to pomieszczenie nie ma jakiegoś specjalnego przeznaczenia. Kiedy chciałam się podrapać zauważyłam, że mam związane ręce. Zaczęłam się szarpać, próbując wyciągnąć ręce, niestety bezskutecznie. Kilka minut później się poddałam i głęboko odetchnęłam. Rozejrzałam się w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby mi pomóc się uwolnić, gdy usłyszałam dźwięk przekręcanego klucza. Od razu mój wzrok skierował się w stronę drzwi, które się otworzyły, a do pokoju wszedł ten sam tym, który zaczepiał mnie tego dnia w klubie. Mogłam się domyślić, że to on za tym stoi.

-No proszę, proszę. Ktoś się chyba obudził. Jak się spało? - zaśmiał się pod nosem, zbliżając do mnie na niebezpiecznie bliską odległość.

-Okropnie. Skoro już się wyspałam, to może mnie wypuścisz? - wysyczałam, nawet na niego nie patrząc.

-Oh spokojnie mała. Najpierw się trochę zapoznamy. Jestem James, a ty?

-A po co ci to wiedzieć? - wypaliłam zanim zdążyłam pomyśleć.

-Chciałem tylko być miły, ale skoro nie chcesz tego robić w ten sposób, nic innego mi nie pozostaje – odparł zbliżając się jeszcze bardziej i wyciągając zza pleców nóż, który chwilę później znajdował się przy mojej szyi.

-Dlaczego? - spytałam – Jeśli chcesz mnie zabić to powiedz chociaż, co takiego zrobiłam?

-Ja chcę cię zabić? - znów się zaśmiał – Kochana nie rozśmieszaj mnie. Ja nic do ciebie nie mam. Tylko wykonuję zlecenia.

Spojrzałam na niego zdziwiona. Czyli ktoś inny chce się mnie pozbyć? James nie zwrócił uwagi na mój pytający wyraz twarzy, tylko wciąż się we mnie wpatrywał, trzymając nóż zdecydowanie za blisko mojej twarzy.

-Daj spokój stary. Chce z nią jeszcze chwilę pogadać. Zasługuje na jakieś wyjaśnienie - usłyszałam za plecami.

Z tych emocji nawet nie zauważyłam, że ktoś wszedł. Dopiero po chwili zorientowałam się, że znam ten głos. Słyszałam go już. Nagle to we mnie uderzyło.

-Greg? Greg Horan? - spytałam, rozpoznając głos brata Nialla i odwracając się, aby sprawdzić, czy to rzeczywiście on.

Przepraszam, przepraszam, przepraszam. Wiem, że imagin miał się pojawić wczoraj, ale z tych emocji nie miałam siły go pisać. Ta część wyszła taka słaba i za to też was przepraszam :< Kolejna pojawi się jakoś po weekendzie. Nie ma szans wcześniej, bo jutro moją siostra ma komunię :> Mimo wszystko liczę na wasze komentarze. Jak myślicie, co się wydarzy? Jakieś pomysły? Jeszcze raz przepraszam.

Chciałam was jeszcze zaprosić na jednego bloga z opowiadaniem jednej z czytelniczek -> http://maly-motyl.blogspot.com/ <- wchodźcie :)

Kocham was xx

~M