#105 Zayn (część 8)

UWAGA: 16+ czy jak tam sobie uważacie...

Część 7.

Jego ręce powoli przesuwały się po moim ciele, pozostawiając po sobie uczucie gorąca i gęsią skórkę, które tylko upewniały mnie w przekonaniu, że ten chłopak nigdy nie powinien opuszczać mego boku. Nie miałam pojęcia, jak to robił, ale czułam się kompletnie oszołomiona jego bliskością. Uśmiechnęłam się lekko, czując jak jego czułe pocałunki wyznaczają tylko jemu znaną ścieżkę poprzez mój policzek, szyję, ramię, aż po opuszki palców. Mogłabym spędzać w ten sposób każdą sekundę mojego życia i nie potrzebowałabym wówczas niczego więcej.

- Jesteś taka piękna – wyszeptał, jakby bał się przerwać ciszę, która do tej pory przerywana była tylko naszymi stłumionymi jękami i głośnymi oddechami.

Złączył nasze wargi w subtelnym pocałunku, który chyba trwał znacznie dłużej niż oboje początkowo zamierzaliśmy. Nasze języki z determinacją walczyły o dominację, badając kolejne centymetry ust i muskając siebie nawzajem, a zęby przypadkowo ocierały się o siebie. I chociaż to był środek dnia, nie wyobrażałam sobie momentu, w którym miałabym przestać.

Jedna z moich dłoni znalazła się w jego kruczoczarnych włosach, a ich pasma prześlizgiwały się między moimi palcami, gdy przyciągnęłam jego twarz jeszcze bliżej. Na jego twarzy natychmiast pojawił się usatysfakcjonowany uśmiech, który tak bardzo u niego uwielbiałam. Nasze ciała ocierały się o siebie, pobudzając wszystkie zmysły i sprawiając, że wciąż chciałam więcej. Więcej jego dotyku, więcej jego zachrypniętego głosu, więcej oddechu, który czułam na swoim języku. Kuszący zapach jego perfum mącił mi w głowie i skutecznie mnie dekoncentrował. Moja druga dłoń uważnie śledziła każdy milimetr jego skóry, poznając i ucząc się na pamięć wszystkich szczegółów.

- Powiedziałeś, że nie jesteś idealny – powiedziałam cicho, gdy naznaczał moje ciało szkarłatnymi malinkami. – Kłamałeś.

Na jego twarzy pojawił się jeden z najpiękniejszych uśmiechów, jakie dane mi było kiedykolwiek zobaczyć. Był tak cholernie perfekcyjny – zupełnie jak ci wszyscy bohaterowi literaccy, których wyobrażają sobie nastolatki i wzdychają do nich godzinami. Nie sądziłam, że kiedykolwiek poznam kogoś, kto wydawałby mi się tak doskonały. Piękne, czekoladowe oczy okryte były wachlarzem czarnych rzęs, które teraz rzucały długie, pionowe cienie na jego policzkach. Nie potrafiłam przezwyciężyć ochoty dotknięcia go, poczucia jego gładkiej skóry pod opuszkami moich palców.

Uwielbiałam sposób, w jaki nasze dłonie idealnie pasowały do siebie.

Poruszał się we mnie delikatnie, jakby bał się, że w każdej chwili może zrobić mi krzywdę, a ja powoli i skutecznie uzależniałam się od uczucia szczęścia, które ani na moment mnie nie opuszczało. W jego błyszczących oczach bardzo łatwo było wyczytać pożądanie, gdy doprowadzał mnie każdym ruchem do szaleństwa.

Moje ciało wygięło się w łuk, gdy wszedł we mnie mocniej, a oczy mimowolnie się zamknęły. Jego dłoń zacisnęła się na moim biodrze, a z ust wyrwał się głośny jęk, sygnalizujący nadejście spełnienia.

We were made for each other

Out here forever

- Dokąd idziesz? – spytałam, unosząc się na łokciach.

Chłopak powoli wciągał na siebie spodnie i rozglądał się w poszukiwaniu koszulki, która najwidoczniej gdzieś się zapodziała. Nie zdziwiło mnie to zbytnio, bo oboje ściągaliśmy z siebie ubrania w naprawdę ekspresowym tempie i nie miałam pojęcia, gdzie się one obecnie znajdowały. Nie spodobał mi się fakt, że tak po prosto wychodzi po tym, co działo się jeszcze przed chwilą, ale nawet teraz nie mogłam oderwać wzroku od jego idealnego ciała. Jego mięśnie napinały się przy każdym najmniejszym ruchu, powodując znajomy dreszcz, biegnący wzdłuż moich pleców.

- Muszę to załatwić – mruknął niechętnie, zerkając w moją stronę.

- Załatwić co?

Westchnął z rezygnacją i podszedł do rogu łóżka, pochylając się nade mną. Złożył na moich ustach czuły pocałunek, który prawdopodobnie miał być ostatnim w ciągu najbliższych godzin, ale udało mi się nieco ten moment przeciągnąć. Podniosłam się do pozycji siedzącej, chwytając Zayna za rękę i zmuszając go tym samym do opadnięcia na miękkie łóżko. Nie protestował, chociaż widać było, że naprawdę ma coś ważnego do załatwienia i to nie jest dla niego najlepszy moment na pieszczoty. Mimo to nasze usta świetnie współgrały ze sobą, sprawiając, że nie potrafiłam przestać.

- Kochanie, nie mogę – sapnął, z rozbawieniem wyplątując się z moich objęć.

- Co zamierzasz załatwić? – ponowiłam pytanie, próbując cokolwiek wyczytać z tego oczu.

- Coś… cholernie ważnego. Myślałem, że wszystko jest już w porządku, ale ta wybita szyba i ten… to… - zaciął się, unikając mojego spojrzenia. – W każdym razie chyba będę musiał ostatni raz odwiedzić moich kolegów. Obiecaj, że po tym, jak zamknę za sobą drzwi, ani przez moment nie będziesz planowała wyjść z domu bez mojej opieki. Obiecaj.

- Obiecuję – odparłam, delikatnie całując jego spierzchnięte wargi. – Ale ty też musisz obiecać, że niedługo wrócisz, dobrze?

Spojrzał w moje oczy z czymś w rodzaju zdezorientowania i uśmiechnął się blado, kiwając głową. Jego mina nie wróżyła nic dobrego i w tamtym momencie naprawdę miałam ochotę zatrzymać go przy sobie siłą. Nie chciałam, by stało mu się coś złego, a tego wieczoru, gdy przyszedł do mnie z rozciętą wargą i napuchniętym policzkiem, naprawdę czułam, że to jeszcze nie koniec kłopotów. Bałam się puścić go tam samego, ale on i tak by mnie nie posłuchał.

- Przecież wiesz, że wrócę – szepnął, dotykając mojego policzka.

Skrzywiłam się nieznacznie na samą myśl o tym, że kolejne godziny spędzę zupełnie sama, podczas gdy tak bardzo chciałabym mieć go przy sobie.

- A może po prostu tu ze mną zostaniesz? – spytałam cicho.

- Chciałbym, ale nie mogę – odrzekł. – Za to wieczorem będziemy mieć trochę czasu dla siebie.

Posyłając mi ostatni, uroczy uśmiech, przycisnął wargi do mojego czoła i wstał, kierując się w stronę drzwi. Westchnęłam z rezygnacją, podciągając kołdrę niemal pod szyję i zwinęłam się w kłębek, obserwując, jak naciska klamkę, drugą ręką usilnie szukając czegoś w kieszeni spodni.

- Kocham cię – powiedziałam na tyle głośno, by jeszcze zdążył to usłyszeć.

Odwrócił się w moją stronę, a na jego twarzy natychmiast pojawił się piękny, szeroki uśmiech. Uwielbiałam sposób, w jaki jego oczy delikatnie się zwężały, a w ich kącikach pojawiały się drobne zmarszczki za każdym razem, gdy to robił.

- Ja też cię kocham.

I zniknął za drewnianymi drzwiami mojego pokoju.

Nawet sobie nie wyobrażacie, jak bardzo męczyłam się z tą częścią. Siedziałam nad nią kilka godzin tylko po to, żeby dopisać dwa zdania i głowić się kolejnych kilka ;c Wiem, że jest przerażająco krótka, ale obiecuję, że nadrobię to w kolejnej. Po prostu nie chciałam napisać czegoś, czego później bym żałowała, wolałam poczekać na wenę, która się nie pojawiła. Powiem wam tylko, że planuję jeszcze 2 części i... koniec. 

Pewnie dostanę trylion pytań o kolejną część, tak więc... kochane skarby, które już jutro będą prosiły o kolejną część, dajcie mi chwilkę odsapnąć :D planuję ją na za 2/3 dni, ale nie krzyczcie, jeśli się nie wyrobię, bo to ambitne plany, zważając na kompletny brak weny :D

Sam fakt tego na początku (nie zamierzałam opisywać tego dokładniej, bo bloga czytają dużo młodsze osoby), możecie zawdzięczać kochanej I Love British Boys, bo sama chyba bym z tej sceny zrezygnowała :D

Bardzo dziękuję za wszystkie komentarze pod poprzednią częścią! Wiecie, że jesteście najcudowniejsi? ♥

Tak więc proszę was o opinie, czekam na propozycje dalszego biegu zdarzeń, kocham i do napisania 

~W