#115 Zayn (część 10) zakończenie

Część 9.

Me serce bije i tak na przekór dniom

Trzy miesiące później…

Rozejrzałam się w obie strony, w końcu decydując się szybkim krokiem przejść przez ulicę, gdy nie zauważyłam żadnego niechcianego pojazdu. Londyn wydawał się ożywiony jak nigdy, a wszystko za sprawą słońca, które zawisło na całkowicie bezchmurnym niebie. Nie pamiętałam, kiedy ostatnio pogoda była tak przychylna ludziom, ale dzięki niej mój humor nieco uległ poprawie. Naprawdę minimalnej, ale zawsze coś, prawda?

Dziewięćdziesiąty czwarty dzień jego nieobecności. I tak, to dość żenujące, bo faktycznie stawiałam kolejne wyimaginowane kreski w swojej głowie, licząc, że w końcu się pojawi. A więc dziewięćdziesiąt trzy dni spędzone w domu przy oknie i w kompletnej ciszy, na wypadek, gdyby zdecydował się wrócić. Nie mogłam, nie miałam prawa tego przegapić. Wyłączony telewizor, wyłączone radio, wyłączone wszystko – tylko po to, by kolejny raz z rzędu ubolewać nad swoją głupotą i zapijać gorzkie łzy tanim winem.

I w końcu piękna pogoda, która zaszczyciła nas swoją obecnością, okazała się przełomem, jeśli chodzi o ostatnie trzy miesiące. Wyszłam z domu bez strachu, że przegapię jego wizytę, bo przecież po tak długim okresie czasu musiałam pogodzić się z jego odejściem. On już nie wróci, a ja powinnam przestać się łudzić.

Zakupy mogły być dobrym pomysłem na spędzenie wolnego czasu, więc zdecydowałam się zaryzykować. Goszcząc na Oxford Street chcąc – nie chcąc, musiałam skupić się na patrzeniu pod nogi i wytężaniu wzroku w poszukiwaniu odpowiednich sklepów. Lepszej metody na zapomnienie nie mogłam wybrać, prawda?

Westchnęłam z rezygnacją, wpatrując się w kolejną obiecującą wystawę sklepową i przez przypadek wpadłam na mijającego mnie przechodnia. Mężczyzna koło siedemdziesiątki rzucił mi tylko poirytowane spojrzenie i wymamrotał wiązankę wymyślnych określeń mojej głupoty. Nie słuchałam go zbyt uważnie, bo pomiędzy kolejnymi spieszącymi się Londyńczykami mignęła czarna, skórzana kurtka, łudząco podobna do tej, którą tak dobrze znałam.

Rzuciłam tylko niewyraźne przeprosiny i bez zastanowienia pobiegłam w tamtym kierunku, przedzierając się między przechodniami. Mogło mi się wydawać i w sumie nie byłabym zaskoczona, bo przecież w moim stanie psychicznym różnego typu iluzje byłyby dość prawdopodobne. Ale jeśli to naprawdę był on… nie mogłam po raz kolejny pozwolić mu odejść.

- Zayn! – krzyknęłam desperacko, widząc, jak czarna kurtka znika za zakrętem.

Czułam się jak kompletna idiotka i chyba faktycznie nią byłam. Bo kto normalny biegnie po centrum miasta za chłopakiem, który najwyraźniej nie chce mieć z tobą nic wspólnego? Kto przez całe pieprzone trzy miesiące łudzi się, że ukochana osoba wróci, chociaż wyraźnie dała do zrozumienia, że nie ma takiego zamiaru?

Dobiegłam do zakrętu, czując jak po moich policzkach spływają ciepłe łzy.

- Zayn – jęknęłam, opierając się o ścianę, by nie stracić równowagi.

Chłopak odwrócił się z zaskoczeniem, wyjmując z ust papierosa. Nie wyglądał, jakby spodziewał się mnie tutaj i wcale mu się nie dziwiłam. Przecież wychodząc z domu, ja też nie przypuszczałam, że go tu spotkam.

I po tych dziewięćdziesięciu czterech dniach w ogóle się nie zmienił. Wciąż był tak samo przystojny z tymi swoimi kruczo czarnymi włosami, ciemną karnacją i kuszącymi, pełnymi ustami. Jego czekoladowe oczy rozszerzyły się nieznacznie, gdy wpatrywał się we mnie zdezorientowany, a palce bezwładnie upuściły niedopalonego papierosa. Wciąż był idealny.

- Co ty tutaj robisz? – spytał cicho, wciąż nie ruszając się z miejsca.

Nie odpowiedziałam. Wybuchłam niepowtrzymanym płaczem, trzęsąc się lekko i łkając. Czułam, jak kolejne gorzkie łzy spływają razem z moim makijażem, pozostawiając po sobie czarne ślady na policzkach. Nie mogłam uwierzyć, że to naprawdę on. Nie mogłam uwierzyć, że stał tu przede mną, patrząc na mnie tym samym wzrokiem, co kiedyś. I nie mogłam uwierzyć, że po tym wszystkim, co przez niego przeszłam, nadal tak bardzo go kochałam.

Poczułam, jak jego silne ramiona owijają się wokół mojego drżącego ciała. Przyciągnął mnie do siebie, chowając twarz w moich włosach i w końcu poczułam, że znalazłam się tam, gdzie powinnam. Po raz pierwszy od kilkunastu tygodni czułam się całkowicie bezpieczna i szczęśliwa, gdy czułam jego ciepły oddech na swojej skórze i mogłam wtulić się w jego klatkę piersiową.

- Nie płacz, kochanie – wyszeptał, kołysząc mną uspokajająco na boki.  

Jego słowa wcale nie pomogły, a raczej pogorszyły mój stan psychiczny, bo rozpłakałam się jeszcze bardziej, mocno zaciskając palce na materiale jego skórzanej kurtki. I przysięgam, mogłabym czuć ten cholerny ból w sercu do końca mojego życia, gdyby pocieszał mnie w ten sposób i najzwyczajniej w świecie przy mnie był. Nie prosiłam o zbyt wiele, prawda?

- Jestem tu przy tobie – jego melodyjny głos koił moje zszargane nerwy.

- Co z tego, skoro za chwilę znowu zostawisz mnie samą? – załkałam cicho, przywierając do niego jeszcze bardziej.

Chłopak westchnął i odsunął mnie od siebie tak, by móc spojrzeć mi w oczy. Pozwoliłam mu na to, z rezygnacją puszczając go i z trudem podnosząc głowę. Nie chciałam, by widział mnie w takim stanie i nie chciałam robić mu podobnych scen na środku ulicy, więc teraz było mi najzwyczajniej w świecie głupio. Nie mogłam go do niczego zmusić, a mimo to zachowywałam się jak zdesperowana psychopatka, gotowa zaciągnąć swojego byłego siłą do domu.

Na jego twarz wkradł się lekki uśmiech, gdy ujął moją twarz w swoje chłodne dłonie. Kciukami starł spływające po moich policzkach łzy i zachichotał. Moje serce zadrżało niebezpiecznie, bo ten piękny dźwięk uzmysławiał mi, jak bardzo go potrzebowałam i jak cholernie tęskniłam przez te miesiące.

- Wyglądasz okropnie – zaśmiał się cicho. – Cały tusz masz na wysokości ust.

Mimowolnie uśmiechnęłam się przez łzy, jeszcze bardziej się rozczulając. Uwielbiałam ten radosny błysk w jego oczach, gdy był rozbawiony. Już niemal zapomniałam, jak to jest go widzieć.

Zanim zdążyłam cokolwiek odpowiedzieć czy też błagać o jeszcze jedną szansę dla naszej miłości, chłopak pochylił się w moją stronę, szybko zmniejszając dzielącą nas odległość. Jego ciepły oddech owiał moją twarz, zanim zamknęłam oczy i poczułam delikatne usta na swoich własnych. Bicie mojego serca przyspieszyło do granic możliwości i niemal słyszałam jego trzepot, kiedy moje dłonie znalazły się na jego karku, przyciągając go bliżej. Nie był to jeden z tych pocałunków, gdy pragnęliśmy zasmakować siebie nawzajem, pokonać granice wytrzymałości i zmęczenia. Nasze wargi powoli poruszały się złączone ze sobą, a oddechy mieszały w jeden. Prawie zapomniałam, jak to jest mieć go tak blisko i móc czuć piękny zapach jego perfum.

Jego język powoli przesunął się po mojej dolnej wardze, prosząc o pozwolenie na pogłębienie pocałunku. Jęknęłam cicho w jego usta, nieco je rozwierając. Smakował miętą i papierosami, ale w tamtym momencie zupełnie mi to nie przeszkadzało. Byłam wdzięczna, mogąc czuć to gorzkie połączenie.

Niechętnie odsunął się ode mnie, rozłączając nasze wargi i wzdychając cicho. Uśmiechnął się lekko i splótł ze sobą nasze zmarznięte palce.

- Jeśli zechcesz dać mi jeszcze jedną, ostatnią szansę i… nadal ci zależy, to obiecuję, że tym razem niczego nie spieprzę – powiedział cicho, opierając o siebie nasze czoła.

- Tęskniłam za tobą, Zayn – szepnęłam, spoglądając w głębię jego oczu. – Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo cię kocham.

- Chyba cię zmartwię – zachichotał – bo nie możesz kochać mnie bardziej niż ja kocham ciebie.

***

- Jesteś okropny – jęknęłam, skupiając niemal całą uwagę na mieszaniu zupy. – Nie wierzę, że powierzyłam ci tak odpowiedzialne zadanie.

Zrobić obiad. To nie wydaje się zbyt trudne, prawda? Wyszłam z domu z nadzieją, że gdy wrócę, będę mogła zjeść coś dobrego, zamiast po raz kolejny iść do jakiejś obskurnej knajpki. Zayn obiecał, że to zrobi, więc wydawało mi się, że spokojnie mogę opuścić dom. Cóż, nie zrobił. I dobra, może nie byłam na niego za bardzo zła, ale nie dotrzymał słowa, chociaż wyraźnie go o to prosiłam.

Poczułam jego ciepłe ręce, wkradające się pod cienki materiał mojej koszulki i spoczywające na biodrach. Przymknęłam oczy, ignorując uczucie gorąca, które rozlało się gdzieś w okolicy mojego brzucha. Jego ciało przylgnęło do moich pleców tak, że mogłam doskonale czuć każdy jego mięsień. Westchnęłam z rezygnacją, bo zdałam sobie sprawę, że za jakieś dwie minuty i tak mu wybaczę. Byłam dla niego zdecydowanie za dobra.

- Kochasz mnie za to – szepnął figlarnie.

Jego usta stanowczo przywarły do mojej szyi, pokonując kolejne centymetry w stronę mojego ramienia. Uwielbiałam, gdy to robił, a on doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Zamruczał z zadowoleniem, gdy drgnęłam pod wpływem przyjemnego dreszczu, który przebiegł moje ciało.

- Nie, wyobraź sobie, że za to akurat nie – mruknęłam, powoli przełykając ślinę.

Zaśmiał się, a jego ciepły oddech wywołał u mnie gęsią skórkę. Nikt nigdy nie działał na mnie w sposób, w jaki on to robił.

- Więc kochasz mnie za coś innego – wymamrotał z ustami przy mojej skórze.

Jego prawa dłoń zniknęła z mojego ciała i zanim zdążyłam się zorientować, co ten chłopak zamierza zrobić, wyłączył kuchenkę, na której przygotowywałam dla nas obiad. Już miałam zaprotestować i spytać, co on do cholery wyprawia, ale uniemożliwił mi to odwracając mnie do siebie przodem i brutalnie wpijając się w moje usta. Szkoda tylko, że zanim zdążyłam odwzajemnić pocałunek, jego wargi zniknęły.

Otworzyłam oczy, rzucając mu zdezorientowane spojrzenie.

- Kochasz mnie, bo całuję najlepiej na świecie – powiedział z przekonaniem, uśmiechając się łobuzersko.

Jeden – zero dla niego. Tak, całował najlepiej na świecie i nie mogłam nie przyznać mu racji. Miałam kilku chłopaków, nim pojawił się Zayn i mogłam z całą pewnością stwierdzić, że ŻADEN facet na całym świecie nigdy nie całował swojej dziewczyny tak, jak robił to Zayn.

Jego dłonie ponownie znalazły się pod moją koszulką i powoli przesuwały się po mojej skórze w górę pleców. Z trudem powtrzymałam cichy jęk, który niemalże wyrwał się z moich ust. Nie chciałam dawać mu tej satysfakcji i poddać się zbyt szybko. On dopiero zaczynał całe to przedstawienie, byłam co do tego pewna.

- Jesteś bezczelny – zauważyłam bez ogródek udając poważną, ale lekki uśmiech łatwo mnie zdemaskował.

- To też we mnie kochasz – zamruczał uwodzicielsko. – Uwielbiasz, kiedy przejmuję inicjatywę, kiedy nie słucham twoich protestów, chociaż udajesz, że tak nie jest. I uwielbiasz, kiedy dotykam cię w ten sposób – jego dłonie wciąż sunęły po moich plecach.

Przycisnął wargi do wgłębienia pod moim prawym uchem, delikatnie przygryzając moją skórę. Tym razem nie udało mi się powtrzymać westchnienia, które Zayn bardzo szybko rozszyfrował. Uśmiechnął się, odsunąwszy się ode mnie, a jego palce zatrzymały się na zapięciu biustonosza, który akurat miałam na sobie.

- A najbardziej kochasz mnie wtedy – wyszeptał z ustami tuż przy moich wargach – gdy jęczysz moje imię, błagając o więcej.

Bez namysłu przyciągnęłam go do siebie, oplatając ramionami jego kark. Miał mnie. A on wiedział o tym, bo czułam, jak uśmiecha się między kolejnymi pocałunkami.

....i koniec. Dziękuję każdej osobie, która poświęciła swój czas na przeczytanie tego imagina, dziękuję jeszcze mocniej osobom, które motywowały mnie komentarzami, które nakręcały mnie i pomagały w pisaniu ♥ Jesteście najwspanialsi i naprawdę nie mam pojęcia, co zrobiłabym bez was!

W każdym razie to zakończenie obmyśliłam już kilka tygodni temu i cieszę się, że udało mi się jakoś je wpasować :) Mam nadzieję, że nie jesteście zawiedzeni i źli na mnie ;c
Tak btw, to nigdy w  życiu nie dostałam tyle gróźb, co pod poprzednią częścią Zayna lol

Kolejny imagin to oczywiście Lou :) I pamiętam o Liamie, sprzed kilku miesięcy (o.O), postaram się go dodać w tygodniu, okej? 

Mała prośba na koniec. Zostawcie po sobie jakiś ślad, dobrze? :) Pisałam tego imagina z myślą o was przez kilka tygodni i chciałabym, żebyście pokazali mi, ile z was go czytało ♥

Kocham

~W