#141 Niall (część 9)

Ważne ogłoszenie parafialne! Do uroczej dziewczynki, która zżyna moje opowiadanie... Jeśli czujesz się niedowartościowana, to może powinnaś poprosić kogoś, żeby nauczył Cię pisać? Chętnie pomogę, udzielę Ci korepetycji! Bo skoro nie czujesz się wystarczająco dobra, żeby napisać coś, co spodobałoby się czytelnikom, to chyba coś jest nie w porządku, nie uważasz? Kradniesz i oszukujesz. Koniecznie się z tego wyspowiadaj :)

Część 8.

Jak to właściwie się stało, że pozwoliłam mu wkroczyć do swojego życia? Byłoby mi znacznie łatwiej, gdybym w porę go powstrzymała, powiedziała „nie”. Nie musiałabym zamartwiać się teraz o niego, nie musiałabym przeżywać tego wszystkiego i wymyślać miliardów scenariuszy naszej rozmowy z dyrektorem, byle tylko jakoś nas oboje z tego wyciągnąć. Co prawda dla bezpieczeństwa mojego i Nialla, powinnam pozostawić tę sprawę Horanowi, bo wydawać by się mogło, że to on z naszej dwójki wiedział, co robi. O mnie nie można było tego powiedzieć, bo od samego początku zachowywałam się jak skończona idiotka.

Przeszłam szybkim krokiem przez zatłoczony korytarz, mając nadzieję, że nikt nie będzie chciał ze mną rozmawiać. Nie miałam ochoty na pogaduszki, więc przebrnęłam przez tłum spieszących się na lekcję uczniów, by w końcu dotrzeć do swojej szafki. Wyjęłam z niej wszystkie potrzebne zeszyty, zostawiając te, które miały mi się już dziś nie przydać, gdy mój wzrok padł na białą, podłużną karteczkę. Rozejrzałam się podejrzliwie po korytarzu, ale nie miałam najmniejszego pomysłu, kto mógłby ją wrzucić. Może Niall? Może chciał, żebyśmy spotkali się na przerwie, żeby ustalić wszystko przed wizytą u dyrektora?

Ułoży się.

Wpatrywałam się zdezorientowana w dwa, napisane nieznanym mi dotąd charakterem pisma słowa. Litery zdecydowanie nie były stawiane w stylu Horana i ten fakt trochę mnie przeraził. Nie mam pojęcia, dlaczego od razu pomyślałam o relacji między nami dwojga, bo przecież te słowa mogły dotyczyć czegokolwiek. Moich średnich ocen, spóźnień, kary Walkera… Przygryzłam wargę, chowając skrawek papieru do kieszeni. Powiedzieć, że byłam przerażona, byłoby niedopowiedzeniem.

I właśnie wtedy zobaczyłam ją znikającą pośród tłumu uczniów. Kobieta, która zobaczyła mnie z Niallem tamtego felernego dnia, która uśmiechnęła się do mnie przedwczoraj i której tak ogromnie się obawiałam, bo wiedziała coś, czego nie powinna była wiedzieć. Myśl, że to ona z jakichś przyczyn dobrze nam życzyła, wydawała mi się niedorzeczna, ale nie potrafiłam wytłumaczyć tego w jakikolwiek inny, bardziej racjonalny sposób.

Ruszyłam w jej stronę, niedbale zatrzaskując szafkę i na oślep przepychałam się między kolejnymi osobami, licząc, że uda mi się ją jeszcze dogonić. W sumie niezbyt wiedziałam, co chcę jej powiedzieć, a „Czy to pani wrzuciła do mojej szafki karteczkę?” byłoby chyba najgorszym sposobem wyciągnięcia czegokolwiek od tej kobiety. Skręciłam w prawo, idąc dalej prowadzącym w stronę łazienek korytarzem, kiedy poczułam czyjąś dłoń na moim nadgarstku. Odwróciłam się, wyrywając rękę z uścisku i mój wzrok natrafił na te znajome, błękitne tęczówki.

- Dyrektor chce nas widzieć – powiedział cicho, cofając się o kilka kroków. – Teraz.

Skinęłam głową i obejrzawszy się przez ramię po raz ostatni, ruszyłam za Niallem. W porównaniu z wizytą u tego starszego, surowego mężczyzny, problem ze sprzątaczką wydawał się wręcz dzienny i mógł trochę poczekać. Czułam, jak cała odwaga i determinacja opuszcza mnie z każdym krokiem, ale nie mogłam się poddać. Przecież musieliśmy wyjść z tego cało, nie wyobrażałam sobie innego zakończenia.

- Boisz się? – usłyszałam cichy głos Nialla, kiedy stanęliśmy przed szerokimi, solidnymi drzwiami gabinetu dyrektora.

Podniosłam głowę, patrząc w jego piękne oczy i mimowolnie oblałam się rumieńcem. To idiotyczne, że nawet w chwilach takich jak ta, nie mogłam tego powstrzymać, a on wciąż działał na mnie w ten sposób. Wpatrywał się we mnie intensywnie, nawet nie próbując ukryć zmartwienia, które tliło się w jego spojrzeniu.

- Nie – skłamałam, chociaż i tak wiedziałam, że nie uwierzy.

Pokręcił z rezygnacją głową, wzdychając przy tym cicho, a ja musiałam mocno się skoncentrować, żeby nie rzucić się na niego przy ludziach, bo tak bardzo chciałam go wtedy przytulić…

Chłopak podszedł bliżej do drzwi i zapukał w nie energicznie, aż do naszych uszu dobiegło stłumione „proszę”.  Przełknęłam ślinę, czując nerwowy ucisk w żołądku, kiedy przekroczyłam próg gabinetu dyrektora, a Niall zamknął za nami drzwi i przywitawszy się z mężczyzną uściskiem dłoni, usiadł na jednym z krzeseł naprzeciwko biurka. Zajęłam miejsce tuż obok niego – może nawet zbyt blisko, zważając na sytuację – i wydukałam ciche dzień dobry.

Początkowo wydawało mi się, że moja psychika jest już na skraju wytrzymałości i nie wytrzymam tej rozmowy, ale Horan bez problemu owinął dyrektora wokół palca, a ja nie mogłam nie podziwiać jego umiejętności. Potrafił namącić w głowie każdemu, z kim rozmawiał przez chociażby minutę!

- Słyszałem o twoich spóźnieniach, młoda damo – powiedział w końcu, zakończywszy luźną pogawędkę z praktykantem. – Wiesz, że panu Walkerowi niezbyt się to podoba, prawda?

- Tak, wiem – jęknęłam. – Przykro mi, naprawdę. To nie była moja wina.

- Jej autobus się spóźnił – wtrącił Niall, podchwytując mój tok rozumowania. – Nie ma możliwości dojechać do szkoły w inny sposób, więc nie była w stanie dotrzeć na czas. Poza tym to jej pierwsze spóźnienie, odkąd zacząłem praktyki. Nie uważa pan, że pan Walker nieco dramatyzuje?

Dyrektor zachichotał niekontrolowanie, ale od razu spoważniał, najwidoczniej doszedłszy do wniosku, że nie powinien śmiać się z własnych podwładnych. Skinął ze zrozumieniem głową i rozpoczął niezwykle nudny monolog na temat tego, jak to rozumie, że nie zawsze jest w stanie pojawiać się punktualnie, skoro nie mam możliwości dojazdu, że każdy ma czasem taki dzień, że szczęście mu nie sprzyja, a ja naprawdę zaczęłam zastanawiać się, jak to możliwe, że tak łatwo to wszystko przyjął. Spojrzałam ukradkiem na Nialla, który potakiwał tylko, uśmiechając się lekko do dyrektora i dotarło do mnie, że nasz „szef” jeszcze nigdy nie był dla mnie tak miły. Mogłabym się założyć, że to Niall tak na niego wpłynął, ale nie potrafiłam pojąć, jak mógłby to zrobić.

- Jestem pewien, że to się więcej nie powtórzy, prawda? – spytał w końcu, spoglądając na mnie z delikatną przyganą.

- Oczywiście, że nie – odparłam, posyłając mu najbardziej czarujący uśmiech, na jaki było mnie stać.

Niall wstał ze swojego miejsca i uścisnąwszy raz jeszcze rękę dyrektora, skinął w stronę drzwi. Rzuciłam mężczyźnie ciche pożegnanie i robiąc przy tym możliwie jak najmniej hałasu, przeszłam przez jego gabinet i minęłam próg z westchnieniem ulgi. Odwróciłam się, spoglądając na zadowolonego z siebie Horana, który zamknął za nami drzwi z szerokim uśmiechem na twarzy. Nawet nie zadając sobie trudu, by rozejrzeć się dookoła, pochylił się szybko i złożył na moich ustach niedbały pocałunek, łapiąc mnie jednocześnie za rękę.

- Wracamy do domu – oznajmił, ciągnąc mnie w stronę drzwi. – Wystarczy nam kłopotów na jeden dzień.

- A zajęcia?

Nie mogłam być pewna, że Niall po prostu nie zapomniał o swoich godzinach po lekcjach, ale chłopak pokręcił tylko głową, szczerząc się do mnie.

- Dzisiaj oboje kończymy lekcje szybciej, skarbie.

Postanowiłam o nic nie pytać, bo póki co jakoś nie miałam do tego głowy. Wiedziałam, że będziemy mieć jeszcze na to dużo czasu, a teraz każde z nas potrzebowało odpoczynku. Zamiast tego przyszło mi na myśl coś innego. Coś, co opuściło moje usta, zanim zdążyłam rozważyć wszystkie za i przeciw.

- Możesz zabrać mnie do siebie?

Chłopak spojrzał na mnie z nieukrywanym zaskoczeniem, ale gdy tylko upewnił się, że nie żartuję ani nie próbuję go nabrać, na jego twarzy pojawił się piękny, radosny uśmiech. Skinął ochoczo głową, otwierając przede mną szklane drzwi szkoły i puścił mnie przodem, by za chwilę dorównać mi kroku.

***

- Nie spodziewaj się cudów, jestem tylko studentem – zaśmiał się, zanim przekręcił klucz w zamku.

Mieszkanie nie było jakoś specjalnie ogromne, ale naprawdę dobrze urządzone. Królowały tutaj biele kontrastujące z czernią mebli i czerwienią dodatków, a podłogi zdobiły kremowe, puchate dywany, które podobały mi się od niepamiętnych czasów. Jeśli pominąć brudne talerze, zajmujące praktycznie całą powierzchnię „wysepki” oddzielającej salon od kuchni, mieszkanie Nialla zdecydowanie było jednym z tych, do których mogłabym się wprowadzić bez żadnych skrupułów.

- Jest piękne – powiedziałam, rozglądając się z nieukrywaną ciekawością dookoła. – Sam je urządzałeś?

- Och, nie – zachichotał, zapalając światła na całej długości korytarza. – Wynajmuję je od jakiegoś małżeństwa, to wszystko ich robota. W dziedzinie sztuki jestem raczej beztalenciem.

Zaprowadził mnie w głąb mieszkania i już po chwili zasiadaliśmy na wygodnej, ciemnej kanapie. Czułam się trochę nieswojo z myślą, że praktycznie sama się tu wprosiłam, ale czułam, że muszę spędzić z Niallem trochę czasu, zanim kompletnie oszaleję. Chłopak zaparzył dla nas herbatę i włączył jeden z imponującej kolekcji filmów, który w sumie zapowiadał się dość ciekawie, ale większą część czasu jego trwania spędziłam raczej na wewnętrznej ekscytacji z powodu obecności Horana.

- Chciałbym spędzać w tej sposób każde popołudnie – powiedział ni z tego ni z owego, przyciągając mnie do siebie.

Wtuliłam się w jego przyjemnie ciepłe ciało, wdychając kuszący zapach jego perfum. Moja głowa spoczęła na jego klatce piersiowej, a dłoń zacisnęła się na materiale jego koszulki. Czułam jego chłodny oddech we włosach i palce, powoli przesuwające się po moich plecach.

- Przed telewizorem? – zaśmiałam się cicho, chociaż wiedziałam, jaka będzie jego odpowiedź.

- Z tobą.

Podniosłam na niego wzrok, a jego oczy rozbłysły czułością, której nie dane mi było doświadczyć do momentu, kiedy go poznałam. Teraz to on był moim osobistym aniołem, mogłam polegać na nim w każdym momencie i całkowicie zaufać. To, jak bardzo mi na nim zależało, było wręcz niedorzeczne, zważając na fakt, jak krótko się znaliśmy. Więc dlaczego czułam, że tylko i wyłącznie przy nim mogę czuć się bezpieczna?

Pochylił się w moją stronę z tym swoim uroczym uśmiechem błąkającym się na jego twarzy, zmniejszając dzielącą nas odległość. Przymknęłam oczy, skupiając się na idealnym brzmieniu naszych płytkich oddechów, które teraz łączyły się w jeden. Moje serce zabiło mocniej, kiedy poczułam jego ciepłe, miękkie wargi na swoich własnych. Wpił się w nie z całą drzemiącą w nim brutalnością, o której obecność nigdy bym go nie podejrzała. Nieco zdekoncentrowana jego bliskością oddałam pocałunek, wplątując palce w jego włosy. Przyciągnęłam go bliżej, czując, jak uśmiecha się z satysfakcją, podczas gdy jedna z jego dłoni znalazła się pod moją koszulką. Jęknęłam w jego usta, bo opuszki jego palców nagle znalazły się pod moją koszulką, przesuwając się po plecach i przyprawiając mnie o gęsią skórkę. Niesamowite, jak ten chłopak na mnie wpływał.

Odsunęłam się od niego nieco, a jego wzrok spoczął na moich oczach, które teraz zapewne błyszczały się niepokojąco od nadmiaru emocji. Niall uśmiechnął się łobuzersko i już chwilę później czułam jego usta na swojej szyi. Przyciskał delikatnie wargi do mojej skóry, jednocześnie dotykając mojego rozgrzanego ramienia. Moje ciało przeszywał raz po razie przyjemny dreszcz.

- Niall? – szepnęłam cichutko.

Chłopak zamruczał w odpowiedzi, nie przerywając całowania mojej szyi.

- Jak ty to robisz? – spytałam, oddychając ciężko.

Oderwał się ode mnie, spoglądając na mnie pytająco i przy okazji muskając moje nabrzmiałe od intensywnych pocałunków usta. Westchnęłam, uważnie obserwując każdy szczegół jego twarzy. Zmierzwione, sterczące w każdym możliwym kierunku, farbowane włosy, idealne czoło, które marszczył w ten uroczy sposób, kiedy się nad czymś zastanawiał, piękne, błękitne oczy skazujące każdego, kto by w nie spojrzał, na kilka nieprzespanych nocy… Delikatne w dotyku, zaróżowione policzki, ten niesamowicie pociągający, najwyżej dwudniowy zarost, malinowe, idealnie wykrojone usta… Był perfekcyjny w każdym calu.

- Owijasz sobie każdego wokół palca – wyjaśniłam, borykając się z problemami z oddychaniem przez intensywność jego spojrzenia. – Każdemu mącisz w głowie, nawet jeśli tego nie chce. Jak to robisz?

- Urok osobisty…? – zasugerował z rozbawieniem i chyba musiałam przyznać mu rację.

To musiało być to.

Cześć, kochani :)

Dziewiątka już za nami, pisało mi się ją szybko i przyjemnie, więc mam nadzieję, że nie wyszła najgorsza. Dziękuję za wszystkie ciepłe słowa pod poprzednią częścią :) Cieszę się, że ten imagin chociaż trochę wam się podoba, bo wkładam w jego pisanie całe swoje serduszko. Myślę, że możecie liczyć na jeszcze 2/3 części i na tym skończę. Mam już pomysł na kolejne teksty - kilkuczęściowy imagin z Zaynem i Harrym jako głównymi bohaterami, dwuczęściowy Liam... ale póki co chcę zakończyć Nialla :) 

Jeśli zostawicie po sobie jakiś ślad obecności, będzie mi bardzo miło, bo wasze komentarze niesamowicie motywują do pisania, więc robię to szybciej i lepiej :) No i cóż... opłaci wam się, bo mam gotową prawie połowę dziesiątki :)

Kocham

~W