#126 Zayn (część 1)

Chwyciłam kluczyki leżące na półce przy drzwiach i wyszłam z domu. Wcisnęłam w uszy malutkie słuchawki i puściłam sobie moją ulubioną piosenkę. Gdy tylko pierwsze dźwięki wypełniły moją głowę od razu poprawił mi się humor. Z uśmiechem na ustach opuściłam posesję, w której mieszkałam razem z rodzicami i rozpoczęłam bieg.

Bieganie było dla mnie cudownym sposobem na rozluźnienie i zapomnienie. Nie musiałam się o nic martwić, byłam tylko ja i muzyka. Zawsze, gdy chciałam zapomnieć o jakimś przykrym zdarzeniu, wychodziłam pobiegać, aż w końcu zaczęłam robić to regularnie, bez względu na nastrój. Często było mi ciężko zrozumieć własne odczucia. W końcu dlaczego miałoby być mi smutno? Miałam idealne życie. Dwójkę obrzydliwie bogatych, kochających rodziców, grupkę przyjaciół, ogromny dom z basenem, szafę wypełnioną po brzegi ubraniami od najlepszych projektantów, świetne oceny, nieprzeciętną urodę, a w dodatku byłam kapitanem szkolnej drużyny cheerleaderek. W sumie zawsze bardziej kręciła mnie koszykówka, ale rodzice stwierdzili, że „dziewczynie nie wypada”, więc pozostał mi tylko cheerliding.

Jednak co mi po tych wszystkich dobrach materialnych i całym moim „perfekcyjnym życiu”, skoro czegoś mi brakowało? Tak, pewnie teraz pomyślicie, że jestem cholerną egoistką i zapewne macie rację. Powinnam docenić to co mam, a nie jeszcze narzekać. Są ludzie, którzy nie mają nawet dachu nad głową. Powinnam być wdzięczna Bogu, ale szczerze mówiąc oddałabym wszystko co mam za tą jedną, wyjątkową osobę, z którą chciałabym spędzić resztę życia. Oczywiście miałam już paru chłopaków, ale na żadnym tak naprawdę mi nie zależało. Żaden z nich nie miał tego czegoś.

Zanim się zorientowałam, byłam już w parku. Przebiegłam na drugą stronę ulicy i wbiegłam do mojego azylu. Zawsze tu przychodziłam, gdy miałam jakiś problem. Idealne miejsce na zapomnienie. Biegłam wąską alejką, co jakiś czas mijając śpieszących się do pracy przechodniów. O tej porze było tu niewiele osób. To dodawało temu miejscu magii. Nad ziemią unosiła się niewielka mgła, przez którą trudniej było dostrzec, dokąd się zmierza, jednak ja nie miałam z tym problemu. Znałam ten park jak własną kieszeń. Żadna alejka, zaułek, żadne drzewo nie było mi obce. W końcu mieszkałam tu od urodzenia. Każda niania przyprowadzała mnie na plac zabaw znajdujący się we wschodniej części parku, gdy nie miała co ze mną zrobić. Nie przeszkadzało mi to. Uwielbiałam się tam bawić.

Postanowiłam skupić się na biegu, a nie na wspomnieniach z dzieciństwa. Biegłam jedną z bocznych alejek. Moje związane w kucyk włosy delikatnie powiewały na wietrze, a oddech stawał się nierówny. Zaczynałam się męczyć. Mimo wszechobecnej mgły, zauważyłam w oddali fontannę, znajdującą się w samym środku parku. Naokoło były ławki. Przyśpieszyłam trochę, aby jak najszybciej się tam dostać, gdy nagle zauważyłam jakąś postać po mojej lewej stronie. Przekręciłam głowę, jednak nikogo nie dostrzegłam. Zrobiłam jeszcze obrót wokół własnej osi, aby się upewnić. Ani jednej żywej duszy. Wzruszyłam ramionami i kontynuowałam bieg. Musiało mi się zdawać.

Po raz kolejny przyśpieszyłam i chwilę później byłam już przy fontannie. Zatrzymałam się i ciężko dysząc oparłam się dłońmi o kolana, próbując złapać oddech. Miałam tu z domu całkiem spory kawałek. Rozejrzałam się i zauważyłam ławkę po drugiej stronie fontanny. Szybkim krokiem przemierzyłam dzielącą mnie od niej odległość i usiadłam. Odchyliłam głowę do tyłu i zamknęłam oczy. Wyciągnęłam z uszu słuchawki i wsłuchałam się w szum wody oraz dźwięki budzącego się do życia miasta. Chwilę tak siedziałam, po czym otworzyłam powieki i podniosłam głowę. Tym razem mi się nie zdawało. Po drugiej stronie fontanny stał chłopak, na oko niewiele starszy ode mnie i mi się przyglądał. Miał ciemne włosy postawione na żelu i kilkudniowy zarost. Był całkiem wysoki i chudy. Opierał się o wielki dąb tuż przy alejce i palił papierosa. Wytężyłam wzrok, ale nie udało mi się zauważyć żadnych istotnych szczegółów poza tym, że chłopak, a raczej mężczyzna przeszywał mnie wzrokiem. Wpatrywał się we mnie tak intensywnie, że aż przeszedł mnie dreszcze. Mimo to nie pozostawałam mu dłużna. Przyglądałam mu się, może nie tak zachłannie, ale starałam się. Wtedy nasze spojrzenia się spotkały. Mimo dzielącej nas odległości mogłam zobaczyć te czekoladowe, hipnotyzujące tęczówki. Moje spojrzenie zupełnie nie speszyło chłopaka, wręcz przeciwnie. Nie przerwał świdrowania mnie wzrokiem, lecz przeniósł go z moich oczu na całe ciało. Jakby starał się zapamiętać każdy szczegół. Nie wiedząc, jak zareagować, gwałtownie poniosłam się z ławki. To zmusiło chłopaka do ruchu. Oderwał się od drzewa, o które się opierał i stanął prosto. Wyciągnął z ust papierosa i tracąc ze mną kontakt wzrokowy, rzucił go na ziemię i przydeptał butem. Po wykonaniu tej czynności, znów na mnie spojrzał. Pod wpływem jego spojrzenia odwróciłam wzrok. Coś mnie do tego zmusiło. Już nie jestem taka pewna siebie.

Gdy zdecydowałam się znów podnieść wzrok, chłopaka już nie było. Rozglądałam się szukając go, jednak nie zauważyłam nic co wskazywałoby na to, że rzeczywiście jest gdzieś w parku. Wyminęłam fontannę i ruszyłam alejką w stronę, w którą jak sądziłam, się udał. Po przejściu paru metrów wciąż nigdzie go nie widziałam, a mgła wcale nie ułatwiała mi poszukiwań. Zniknął.

Zdyszana wbiegłam do domu i rzuciłam klucze na ich stałe miejsce. Całą drogę myślałam o chłopaku z parku. Nie byłam w stanie wyrzucić go z głowy. Te jego oczy i niesamowicie intensywne spojrzenie. Nie wiedziałam, czy kiedykolwiek o tym zapomnę. Ale tak właściwie, dlaczego tak mi się przyglądał?

Skierowałam się prosto do kuchni i podeszłam do lodówki. Wyciągnęłam z niej butelkę zimnej wody i wypiłam prawie całą zawartość za jednym razem. Zamknęłam pojemnik i odłożyłam go z powrotem na miejsce. Wtem usłyszałam hałas na schodach. Zaciekawiona ruszyłam w stronę źródła dźwięku, którym okazała się był moja mama, próbująca ściągnąć na dół ogromną walizkę. Nie zaprzestała tej czynności nawet gdy mnie zauważyła.

-Dziecko, już nie śpisz? Przecież są wakacje! Powinnaś leniuchować, a nie zrywać się o piątej rano.

-Jakoś wolę wcześniej wstawać, przecież wiesz – odparłam wdrapując się na schody, aby pomóc matce z walizką.

Chwyciłam przedmiot i z łatwością ściągnęłam go na dół. Moja rodzicielka podążyła za mną z uśmiechem pełnym wdzięczności na ustach.

-Dziękuję.

-Właściwie, to po co ci ta walizka? - spytałam – Myślałam, że tylko tata dziś wyjechał, a ty zostajesz.

-Miało tak być, ale coś mi wypadło i muszę jechać załatwić parę spraw w Nowym Jorku. Wiesz jak to jest córuś.

-Wiem aż za dobrze – powiedziałam tak cicho, abym tylko ja słyszała.

-Ale nie martw się tak – pocieszyła mnie rodzicielka – Wrócę za dwa tygodnie. Nawet nie zauważysz jak szybko ci zleci.

Mama pocałowała mnie w czoło, przytuliła, rzuciła coś na pożegnanie i już jej nie było. Głośno westchnęłam i rozejrzałam się po pustym pomieszczeniu. Większość nastolatków cieszyłaby się na tyle czasu spędzonego w pustym domu, ale nie ja. Nigdy podczas nieobecności rodziców nie robiłam nic specjalnego, żadnych imprez, znajomych. W sumie moi rodzice i tak większość czasu spędzali poza domem. Nawet by nie zauważyli, gdybym coś takiego zorganizowała.

Zmęczona myśleniem i biegiem skierowałam się pod prysznic. Chłodna woda na moim rozgrzanym ciele dobrze mi zrobi. Weszłam po schodach i chwilę później znajdowałam się w mojej łazience. Zdjęłam przepocone ubrania i weszłam do kabiny. Odkręciłam wodę i z ulgą obserwowałam jak zimna woda spływa po moim brzuchu i nogach. Zaczęłam cicho podśpiewywać jakąś piosenkę, jednak myślami wciąż byłam przy chłopaku z parku. Nie dawał mi spokoju. Chyba już nigdy o nim nie zapomnę.

-Serio mówisz, czy sobie ze mnie żartujesz?! Rodzice zostawili ci wolną chatę na calutkie dwa tygodnie, a ty nie chcesz zrobić imprezy?! - bulwersowała się moja najlepsza przyjaciółka, Kate.

Kochałam tą dziewczynę, ale czasem naprawdę przesadzała. Zawsze ta sama rozmowa, ale czego mogłabym się po niej spodziewać? Była typem imprezowiczki i ja świetnie o tym wiedziałam. Nie przepuściłaby żadnej okazji, a ja nie miałam siły się z nią kłócić.

-Katie...

-Nie! [T.I], posłuchaj mnie. Jedna impreza i dam ci spokój do końca życia. Wszystko zorganizuję, ty masz mi tylko udostępnić mieszkanie, okej? Proszę. Jedna impreza – błagała.

Schowałam twarz w dłoniach i westchnęłam. Zgodzić się czy nie? Jeśli rodzice się dowiedzą, to mnie zamordują. Ale niby jak mieliby się dowiedzieć?

-Dobra, niech ci będzie. Jedna impreza i dajesz mi spokój. Jedna! - podkreśliłam, ale dziewczyna już mnie nie słuchała. Była zbyt zajęta piszczeniem z radości.

-Dziękuję, dziękuję dziękuję! Kocham cię [T.I]!

-Nie wątpię.

-Bądź gotowa o 20. Nie pożałujesz! - krzyknęła jeszcze i się rozłączyła.

Przewróciłam oczami i rzuciłam telefonem na drugą stronę łóżka. Już żałuję.

Hej kochani :) Przepraszam za długie nieobecności, ale są wakacje, wyjazdy, imprezy itd. Zresztą chyba rozumiecie ;p

Jak wam się podoba imagin? Zaciekawiłam was chociaż troszeczkę? Wiem, że znowu pojawia się wątek imprezy, ale jakąś taką mam wenę ostatnio :D Mam już obmyślaną dalszą część imagina, więc im więcej komentarzy, tym szybciej się pojawi :3

Kocham was Xx

~M