#125 Niall (część 2)

Część 1.

Przemknęłam pustym korytarzem, starając się za wszelką cenę zniwelować stukot butów na obcasie, które akurat na sobie miałam. Biologia trwała już od jakiś dwudziestu minut, a mi jakoś nie spieszno było dostać jedynkę czy dwóję z dzisiejszego sprawdzianu, więc… odpuściłam sobie. Każdemu przyda się czasem chwila wytchnienia, prawda?

W każdym razie planowałam przesiedzieć resztę lekcji gdzieś, gdzie nie znalazłby mnie dyrektor.  I tak miałam już u niego przerąbane, bo kochany pan Walker kablował na mnie za każdym razem, gdy zrobiłam coś nie tak. Chociażby to było głupie zapomnienie zadania domowego czy pomylenie się przy tablicy. Korytarz na ostatnim piętrze wydawał się dobrą opcją, ale najpierw musiałam bez przeszkód przejść długi hol obok pokoju nauczycielskiego. Jak na razie szło mi całkiem nieźle i mogłam mieć cichą nadzieję, że jakoś przetrwam te pół godziny.

- Dlaczego nie idziesz na lekcję?

Zatrzymałam się w pół kroku, usłyszawszy ten charakterystyczny, melodyjny głos z irlandzkim akcentem. Jeszcze jego mi tu brakowało…

Odwróciłam się powoli, odszukując wzrokiem szczupłą sylwetkę Horana. Chłopak stał oparty nonszalancko o futrynę drzwi pokoju nauczycielskiego i uśmiechał się z nieukrywanym rozbawieniem. Miał dziś na sobie białą bokserkę z nadrukiem, która idealnie eksponowała mięśnie jego ramion. On był zdecydowanie zbyt seksowny, by marnować się w tym zawodzie.

- Jakoś nie odczuwam takiej potrzeby – odparłam, posyłając mu zadziorny uśmiech.

Nie byłam typem uprzejmej i dobrze wychowanej dziewczynki i przeczuwałam, że on też nie należał do najgrzeczniejszych chłopców. Czy on w ogóle powinien ubierać się w ten sposób do szkoły, w której – jakby nie było – jest belfrem?

- Dyrektor by tego nie pochwalał – stwierdził, przekrzywiając lekko głowę.

Nie pochwalałby też twojego stroju…

- A ty pochwalasz? – spytałam zamiast tego.

Przygryzł dolną wargę, kręcąc z rozbawieniem głową i odepchnął się od futryny, wolnym krokiem zmniejszając dzielącą nas odległość. Moje serce oszalało pod wpływem zawładających mną emocji, a oddech stał się płytszy, kiedy zatrzymał się niecały metr ode mnie. Nasze oczy wciąż przeszywały siebie nawzajem i szczerze mówiąc, zdążyłam już zatopić się w tym głębokim błękicie jego tęczówek.

- W niektórych sytuacjach jest to… dopuszczalne, ale chyba lepiej będzie, jeśli twoi koledzy z klasy nie usłyszą z moich ust tego przekonania – powiedział, uśmiechając się lekko.

- Nie martw się, nic im nie powiem.

Kąciki jego ust unosiły się jeszcze bardziej ku górze i Horan zaśmiał się niezwykle cicho, najwyraźniej nie chcąc wzbudzać podejrzeń innych pracowników szkoły, którzy w każdej chwili mogli nas zobaczyć. Staliśmy przecież na samym środku korytarza.

- Na to też liczę – zamruczał, puszczając mi oczko. – A teraz wybacz, ale dyrektor chciał się ze mną widzieć, więc… do zobaczenia dziś po lekcjach.

Skinęłam lekko głową, nawet nie starając się ukryć zawiedzenia tym, że nasza rozmowa dobiega już końca, chociaż zamieniliśmy tylko kilka słów. Mogłam przyzwyczaić się do takich luźnych pogawędek o wszystkim i o niczym. Poza tym Horan wydawał się naprawdę sympatyczny i wyglądało na to, że żartowanie czy wygłupianie się z nim było dla tego chłopaka całkiem normalne. Nie chcąc już bardziej się pogrążać, bez słowa ruszyłam w stronę schodów.

- Uhmm… [T.I.]?  - do moich uszu dobiegło jego ciche wołanie.

Odwróciłam się, wpatrując się w niego wyczekująco. Chłopak wcisnął ręce do kieszeni spodni i spojrzał na mnie jakby niezdecydowany.

- Idź grzecznie na lekcję, proszę – powiedział i zanim zdążyłam cokolwiek mu odpowiedzieć, zniknął za rogiem.

Skąd on u licha wiedział, jak mam na imię?

Dzień drugi

Westchnęłam z rezygnacją, przypatrując się grupce dziewczyn, które bez zażenowania siedziały na krzesłach po drugiej stronie korytarza z małymi lusterkami w dłoniach, poprawiając makijaż na dziesięć minut przed rozpoczęciem się zajęć z naszym praktykantem. Rozumiem, dbałość o wygląd i te sprawy, ale to już chyba lekka przesada, prawda? Przecież połowa z nich nie powinna była się tu nawet znaleźć, bo nie została w żaden sposób ukarana, ani nie miała większych problemów z matematyką. Jedynym powodem ich przebywania tutaj, był Niall Jestem-W-Cholerę-Seksowny-I-Umiem-To-Wykorzystać Horan. Lgnęły do niego jak jakieś pieprzone ćmy do światła.

Naprawdę nie zamierzałam posuwać się do podobnych zachowań, bo przecież doskonale wiedziałam, gdzie są granice tego wszystkiego. Uśmiechy i spojrzenia nikogo nie krzywdziły i nie były niczym niewłaściwym, ale nic poza tym nie powinno nigdy się wydarzyć.  W końcu między nami istniała relacja nauczyciel-uczeń, prawda?

Rozchichotane dziewczyny poderwały się z miejsca i to było główną oznaką, że nasz praktykant właśnie się pojawił. Podniosłam się ze swojego miejsca, zarzucając cienki pasek torby na ramię i spojrzałam na chłopaka, który szybkim krokiem przemierzał korytarz. Rzucił klucze jednemu z uczniów stojących najbliżej i skinął w stronę klasy. James otworzył nam drzwi i powoli weszliśmy do środka, zajmując wybrane wczorajszego dnia miejsca.

Horan wpadł do klasy zaraz po nas i nie wyglądał na zadowolonego z życia. Jego mina zdradzała zdenerwowanie i kompletny brak cierpliwości, więc bez niepotrzebnych wstępów zapisał na samej górze tablicy numery zadań, które musieliśmy rozwiązać w ciągu tych zajęć.

- Panie Horan? – zaświergotała jedna z dziewczyn.

Chłopak spojrzał na nią pytająco, nawet nie wysilając się, by odpowiedzieć.

- Może tym razem rozwiążemy te zadania na tablicy? Mógłby pan pomóc nam i powiedzieć, co robimy źle – powiedziała na jednym wydechu, uśmiechając się słodko.

Mogłam być niemal pewna, że ta dziewczyna będzie robić błędy w każdym możliwym zadaniu, ale wolałam nie wypowiadać się na ten temat. „Pan Horan” był chyba dość sceptycznie nastawiony do tego pomysłu, ale wymamrotał coś pod nosem i w ostateczności skinął głową, zgadzając się. Westchnęłam, z rezygnacją wykładając się na ławce w oczekiwaniu na dalszy rozwój wydarzeń. Za jakie grzechy musiałam w tym wszystkim uczestniczyć?

- Może zaczniesz? – chłopak rzucił wyczekujące spojrzenie dziewczynie siedzącej przede mną.

Melanie wzdrygnęła się lekko i wstała, niemal potykając się przy tym o własne nogi. Z trudem powstrzymałam uśmiech rozbawienia, który usilnie wkradał się na moją twarz, gdy widziałam jej zdenerwowanie. Dziewczyna oblała się rumieńcem i resztkami sił pokonała dystans dzielący ją od tablicy. W sumie spędziła tam jakieś dziesięć minut, męcząc się i trudząc, podczas gdy nasz cierpliwy praktykant tłumaczył jej wszystkie potrzebne zagadnienia i poprawiał błędy. Mogłabym przysiąc, że była bliska zemdlenia, gdy zasiadła z powrotem na swoim krześle, chowając twarz za kurtyną ciemnych włosów.

- [T.I.]? Może teraz ty?

Spojrzałam na niego z zaskoczeniem, ale napotkawszy jego uśmiech, bez słowa podniosłam się ze swojego miejsca, stając przy tablicy i od razu biorąc się do roboty. Zadanie nie było zbyt trudne i pewnie poradziłabym sobie z nim znacznie szybciej, gdyby nie Horan, siedzący na swoim krześle i przyglądający się każdemu mojemu ruchowi z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Czułam na sobie jego przeszywające spojrzenie i nie mogłam opanować drżenia dłoni, które z pewnością zauważył.

- Co dalej? – spytałam gdzieś w połowie działania.

W końcu zmuszona byłam na niego spojrzeć, chociaż nie był to najlepszy pomysł, bo w mojej głowie natychmiast pojawił się kompletny mętlik. Chłopak przygryzł delikatnie dolną wargę i wstał ze swojego miejsca, podchodząc do tablicy i przyglądając się zapisanym przeze mnie liczbom. Poczułam za sobą ciepło bijące od jego ciała i jego chłodny oddech na moim karku, a moje tętno natychmiast przyspieszyło. Horan wziął do ręki kredę, którą jeszcze przed sekundą trzymałam w palcach i powoli zapisywał na tablicy kolejne liczby.

- Wiesz, skąd się to wszystko bierze? – zapytał cicho.

Skinęłam głową, nie mając w sobie wystarczająco odwagi, by odpowiedzieć. Wiedziałam, że mój głos trząsnąłby się niebezpiecznie, zdradzając całe zdenerwowanie, a przecież nie miałam powodu, by się stresować, prawda? To tylko głupie zadanie i praktykant, pomagający mi je rozwiązać.

- Świetnie – zamruczał z satysfakcją.

Jego palce nieświadomie lub może bardzo świadomie przebiegły po mojej talii, a z moich ust wyrwało się ciche westchnienie, którego mimo starań nie byłam w stanie w sobie stłumić. Chłopak uśmiechnął się zagadkowo, odsuwając się ode mnie i posłał mi przyjazne spojrzenie.

- Skoro wiesz, o co mi chodzi, możesz już usiąść – powiedział, opierając się o biurko i nie odrywając ode mnie wzroku.

Otworzyłam usta, doszukując się w tym, co powiedział, drugiego znaczenia. Uśmiech chłopaka poszerzył się, a oczy mrużyły się figlarnie na krótki moment. Posyłając mu ostatnie, niepewne spojrzenie, ruszyłam w stronę swojej ławki, za wszelką cenę starając się unormować swój przyspieszony oddech.

Po upływie dwóch godzin, nasze zajęcia dobiegły końca i mogliśmy opuścić gabinet matematyczny. Horan podniósł się ze swojego miejsca i patrząc z naprawdę nikłym zainteresowaniem na zegar, machnął znacząco w stronę drzwi. Odetchnęłam z ulgą, ciesząc się na powrót do domu i możliwość odpoczynku po męczącym dniu, ale gdy tylko zobaczyłam zmęczoną twarz naszego praktykanta – cała radość znikła.

Uczniowie powoli wychodzili w klasy, żegnając się z Horanem, więc odczekałam chwilę, w duchu modląc się, by nikt nie próbował go zagadać. Kiedy nawet najbardziej „pilne” dziewczyny opuściły gabinet, zatrzymałam się przy drzwiach, wciąż trzymając rękę na klamce.

- Panie Horan? – powiedziałam cicho, jeszcze trochę wahając się, czy w ogóle powinnam go pytać o takie rzeczy.

Chłopak odwrócił się, widocznie zaskoczony moją obecnością. Na jego twarzy natychmiast pojawił się uroczy uśmiech, którego nie sposób było nie odwzajemnić. Gestem dłoni przywołał mnie do siebie, więc zamknęłam drzwi tak, by nikt nas nie słyszał i podeszłam do niego, zatrzymując się w stosownej odległości, której nie omieszkał zmniejszyć.

- Błagam, nie mów tak do mnie – zaśmiał się, a kąciki moich ust jeszcze bardziej się uniosły. – Czuję się wtedy jak stary, zrzędliwy profesor.

- Więc jak mam cię nazywać? – spytałam, zakładając ręce na piersi.

Chłopak zwilżył wargi koniuszkiem języka, na krótką chwilę mnie dekoncentrując, po czym przekrzywił głowę, przeszywając mnie swoim uważnym spojrzeniem.

- Po prostu Niall. Tak będzie łatwiej – odparł, opierając się o brzeg biurka.

- To nieprofesjonalne, nie uważasz?

Parsknął śmiechem, przygryzając lekko dolną wargę i spojrzał na mnie spod rzęs tymi swoimi idealnie niebieskimi oczami. Wyglądał wtedy tak cholernie niewinnie…

- Tak, pewnie tak, ale ostatnio robię wiele nieprofesjonalnych rzeczy – mruknął cicho, jakby wcale nie chciał, żebym go usłyszała.

- Na przykład?

Pokręcił z rozbawieniem głową i posławszy mi lekki, stanowczo zbyt uroczy uśmiech, odepchnął się od biurka, nagle znajdując się jeszcze bliżej mnie. I to było zdecydowanie zbyt blisko. Poczułam ciepło jego ciała na wyciągnięcie ręki od mojego, a jego miętowy oddech owiał moją twarz.

- Chciałaś czegoś ode mnie? – spytał, zmieniając temat.

Westchnęłam, wciąż wahając się, czy powinnam w ogóle mieszać się w jego sprawy. Nie byłam dla niego nikim bliskim i nie mogłam nawet liczyć, że zechce być w stosunku do mnie szczery. Byliśmy w szkole, a on tymczasowo uczył mnie matematyki i naprawdę nie chciałam robić czegoś, czego później mogłabym żałować.

- Właściwie chciałam zapytać, czy coś się stało. Wyglądał p… Wyglądałeś na zdenerwowanego i tak sobie pomyś…

- Jest w porządku – przerwał mi, uśmiechając się delikatnie. – Miło, że się martwisz.

Otworzyłam usta, trochę zaskoczona wnioskami, jakie wysnuł. Nie martwiłam się o niego, przecież nie miałam ku temu powodów. Nie zależało mi na nim. Moje policzki w mgnieniu oka pokryły się szkarłatnym rumieńcem, więc spuściłam głowę, usiłując za wszelką cenę go zamaskować.

- Ja po prostu… - zaczęłam, chociaż nie byłam nawet pewna, co chcę mu powiedzieć. – Na pewno?

Chłopak nie odpowiedział. Zamiast tego wziął głęboki oddech i zamknął na chwilę oczy. Wyglądał na naprawdę wyprowadzonego z równowagi i ciężko było mi oglądać go w takim stanie.

- Miałem męczący dzień – powiedział w końcu. – Dyrektor wezwał mnie do siebie, żeby dowiedzieć się, jak sobie radzę. Spędziłem u niego dwie godziny i naprawdę mam już dość. Poza tym pan Walker trochę mnie opieprzył, ale… to nieważne.

- Raczej ważne, skoro się przejmujesz – powiedziałam cicho, uśmiechając się zachęcająco.

Nie chciałam do niczego go zmuszać, ale widziałam też, że nie czuje się najlepiej zachowując to wszystko dla siebie. Nie zamierzałam przecież nikomu zdradzać jego sekretów i rozpowiadać o problemach. Po prostu czasem… jest łatwiej, gdy się komuś powie, prawda?

- Chyba nie nadaję się do pracy w szkole – stwierdził, krzywiąc się nieznacznie.

Uśmiechnęłam się szeroko. Naprawdę nie spodziewałam się, że dojdzie do takiego wniosku po dwóch dniach praktyk, chociaż z drugiej strony… niektóre uczennice niczego mu nie ułatwiały. Może Niall faktycznie marnował się w szkole, ale naprawdę dobrze radził sobie z ogarnianiem klasy i tłumaczeniem zadań, a to chyba jest w jego zawodzie najważniejsze, prawda?

- Wręcz przeciwnie. Motywujesz wiele młodych dziewczyn do dokształcania się w dziedzinie matematyki – zachichotałam.

Parsknął śmiechem, upewniając mnie w przekonaniu, że on faktycznie zadaje sobie sprawę z tego, jak działa na żeńską część uczniów tej szkoły. Musiałby być ślepy, żeby nie widzieć tych rozmarzonych spojrzeń, zalotnych uśmiechów i jednoznacznych gestów.

- Dzięki za wszystko – zamruczał w końcu, dotykając opuszkami palców mojej dłoni.

Wypuściłam przez usta całe zgromadzone w moich płucach powietrze, skupiając się na przyjemnym  cieple jego ręki. Jego niebieskie oczy hipnotyzowały mnie z każdą sekundą coraz bardziej i czułam, że nie powinnam zostawać w tym pomieszczeniu ani chwili dłużej. Skinęłam głową i posławszy my ostatni uśmiech, zabrałam rękę z jego uścisku i wyszłam w klasy, zamykając za sobą bezgłośnie drzwi.

You've got you're way of speaking

Even the air you're breathing

Dużo osób zarzuciło mi ostatnio, że ukradłam komuś pomysł na imagina. Tak więc mogę was zapewnić, że NIGDY tego nie zrobiłam. Imagin, o którym mówicie, znajduje się na blogu, z którym współpracujemy. Celowo go nie czytam, żeby uniknąć podobnych sytuacji, chociaż jak widać - nie do końca wychodzi. Pomysły na imaginy są ograniczone i w dużej mierze jakiś motyw się powtarza. To, że w moim przypadku Niall jest pracownikiem w szkole, o niczym nie świadczy. On nie jest nawet nauczycielem, jest zwyczajnym praktykantem. Nie wiem, jak wiele fabuły uznacie za podobną, ponieważ nie czytałam imagina, o którym twierdzicie, że jest podobny, więc... wrzućmy na luz.

Dodaję dziś, bo nie mam pomysłu na Lou. Postaram się jak najszybciej coś wymyślić, ale jestem tylko człowiekiem, więc dajcie mi czas i błagam: nie pytajcie, kiedy się pojawi. Nie wiem tego.

PS. Nie chcę hejtów, nie chcę narzekania i marudzenia. Mam swoje życie, swoje sprawy. Nie jestem niczyim niewolnikiem i jedyne, czego od was wymagam, to szacunek.

PPS. Miło byłoby, gdybyście pofatygowali się chociaż, żeby zostawić komentarz. Odechciewa mi się, jak widzę 30 komentarzy przy kilku tysiącach wejść.

~W