#93 Harry (część 2)

Część 1

[I.T.O] – imię twojego ojca

[I.T.M] – imię twojej matki

Wyszłam z domu i skierowałam się w stronę kawiarenki, w której miałam spotkać się z Harrym. Nasze potajemne randkowanie trwało już od dłuższego czasu. Wspólnie z mamą ustaliłyśmy, że nie powiemy tacie o incydencie w szkole z moim obecnym chłopakiem. Wydawało się to rozsądną decyzją. Mój ojciec chyba by go zamordował. Ponieważ matka zabroniła mi się spotykać ze Stylesem, musiałam wszystko przed nią urywać. Mówiłam, że idę spotkać się z przyjaciółką, albo zostaję dłużej w szkole, żeby poprawić test. Ciągłe okłamywanie rodziców okropnie mnie męczyło. Chciałam im o wszystkim powiedzieć, ale wiedziałam, że nie mogę. Zabroniliby mi wychodzić z domu i zaczęliby kontrolować każdy mój krok. Nie chciałam tego. Zakochałam się w Harrym. W ciągu tych kilku miesięcy bardzo się do siebie zbliżyliśmy. Nie wyobrażałam sobie życia bez niego. Każdą wolną chwilę, każdą przerwę spędzaliśmy razem. Jego rodzina mnie zaakceptowała i chyba polubiła. Z wzajemnością. Z Gemmą się zaprzyjaźniłam i często wychodziłyśmy gdzieś razem, a Anne pomagałam w kuchni i przy innych domowych pracach zawsze, gdy u nich byłam. Harremu bardzo podobało się to, jak dobrze się dogadujemy. Jego rodzice często nalegali na spotkanie z moimi. Niestety musiałam wymyślać nowe wymówki, dlaczego nie może do tego dojść. Nie było mi to na rękę. Wolałabym powiedzieć wszystkim prawdę, ale się bałam. Nie chciałam stracić Harrego ani kontaktu z nim.

Gdy doszłam do miejsca spotkania, Styles już na mnie czekał. Na mój widok od razu poniósł się z krzesła, by po chwili przytulić mnie i pocałować na powitanie.

-Cześć kochanie.

-Hej – odpowiedziałam siadając naprzeciwko chłopaka.

Rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. Mimo że spędzaliśmy razem całe dnie w szkole i tak mieliśmy miliony tematów. Zamówiliśmy dwa, różne ciasta i dzieliliśmy się nimi. Nie obyło się bez krótkiej bitwy na jedzenie, po której zostaliśmy wyproszeni z kawiarni. Niezbyt się tym przejęliśmy. Trzymając się za ręce przechadzaliśmy się ulicami Londynu. Byle jak najdalej od domu. Gdy wybiła 22 powoli zaczęliśmy się zbierać. Wciąż śmiejąc się i żartując skierowaliśmy się w stronę mojego mieszkania. Dwie przecznice przed nim, gdy mieliśmy się rozstać, Harry zatrzymał mnie i obrócił w swoją stronę. Widziałam, że nagle posmutniał. Znów chce poruszać ten temat.

-Wiesz, że w końcu i tak się dowiedzą – dobrze wiedziałam, o kim mówi.

-Może i tak, ale jeszcze nie teraz.

-To kiedy? Jak będą gotowi, tak? Już wiele razy to słyszałem. Mam dosyć ukrywania się przed nimi.

-Myślisz, że mi to pasuje? Muszę ich okłamywać na każdym kroku.

-To nie kłam – powiedział, jakby to była najłatwiejsza rzecz na świecie.

-Jak to nie kłam? A myślisz, że jak zareagują, kiedy dowiedzą się, że spotykam się z chłopakiem, który przeleciał mnie przy pierwszej okazji?

Harrego zatkało. Odsunął się ode mnie i spuścił głowę. Ustaliliśmy, że już nie będziemy o tym rozmawiać. Oboje popełniliśmy błąd. Temat skończony.

-Harry ja nie chciałam, żeby to tak zabrzmiało. Wiesz przecież, że nie o to mi chodzi – próbowałam do niego podejść, ale znów zrobił krok w tył.

-Mówisz to jakbym był jakimś gwałcicielem czy coś. Skoro masz mnie za kogoś takiego, to po co w ogóle się ze mną spotykasz, co? - po tych słowach Styles odwrócił się i ruszył w tylko sobie znanym kierunku.

-Dobra jak sobie chcesz! Idź. Skoro nie potrafisz mnie zrozumieć, to mam cię gdzieś – krzyknęłam, zanim chłopak zniknął za zakrętem.

Idąc w stronę mojego domu poczułam, jak łzy spływają mi po policzkach. Szybko je otarłam. Moi rodzice nie mogli zobaczyć, że płaczę. Brakowało mi jeszcze tylko ich pytań, co się stało. Co miałam powiedzieć? Potajemnie spotykam się z chłopakiem, z którym zabroniliście mi się widywać i właśnie mu to wypomniałam? Czułam się z tym okropnie.

Chwilę później byłam już pod drzwiami mieszkania. Przejrzałam się jeszcze w podręcznym lusterku, żeby zobaczyć, czy na mojej twarzy są jakieś ślady po łzach. Stwierdziłam, że nie jest aż tak źle i weszłam do domu. Gdy zdejmowałam buty, usłyszałam coś niepokojącego. Czyjeś głosy dobiegające z salonu. Nie byłoby to dziwne gdyby nie to, że nie należały do moich rodziców. Nie tylko do nich. Był tam ktoś jeszcze. Ktoś, kogo znam, bo już go gdzieś słyszałam. Anne? Nie. Niemożliwe. Pewnie mi się zdaje. Za dużo emocji. Nie miałam siły się z nikim widywać, słyszeć , że urosłam i mówić jak tam w szkole, więc postanowiłam po cichu prześlizgnąć się do mojego pokoju. Byłam już prawie prze drzwiach, gdy usłyszałam moją mamę.

-[T.I] mogłabyś tu na chwilkę podejść?

Westchnęłam i skierowałam się w stronę salonu.

-Słuch... - zamarłam w pół zdania.

W pokoju siedzieli moi rodzice, ale także rodzice Harrego. Wszystkie oczy skierowane były na mnie. Widziałam zmartwiony wyraz twarzy Anne i złowrogie spojrzenie mojego taty.

-Państwo Styles przyszli do nas dzisiaj, ponieważ bardzo chcieli poznać rodziców dziewczyny ich syna. Myślałam, że zaszła jakaś pomyłka, ale wygląda na to, że chodzi im o ciebie – zaczęła moja mama.

-[T.I] chciałabyś nam o czymś powiedzieć? - dodał mój tata przez zaciśnięte zęby.

-Jak mogłaś tyle czasu nas okłamywać? Przecież dobrze wiedziałaś, że nie możesz się z nim spotykać!

Rodzice kłócili się ze mną już od jakiś 15 minut. Głównie to oni na mnie krzyczeli, a ja siedziałam cicho i powstrzymywałam łzy cisnące mi się do oczu. Jedyne czego chciałam, to żeby Harry był teraz przy mnie. Jego rodzice już poszli grzecznie wyproszeni przez moich. Strasznie się na mnie wściekli.

-W tej rodzinie nie tolerujemy kłamstwa i ty dobrze o tym wiesz! - mój ojciec nie dawał za wygraną.

Mama była trochę bardziej spokojna, ale także zła i tego nie ukrywała.

-[I.T.O] daj już spokój. Teraz nic z niej nie wyciągniesz. Poczekaj do jutra aż emocje trochę opadną – powiedziała cicho [I.T.M].

Mój tata chyba zdecydował się jej posłuchać, bo odetchnął i skierował się w stronę wyjścia z salonu.

-Masz zakaz widywania się z nim. Nigdzie nie będziesz od dzisiaj wychodzić. Tylko do szkoły, a potem z powrotem do domu. Odseparuję cię od niego czy tego chcesz, czy nie.

-Ale ja go kocham! - odezwałam się po raz pierwszy od początku kłótni.

-Dziecko ty jeszcze nie wiesz, co to znaczy. Przejdzie ci. Nie chcę więcej słyszeć o tym Harrym – po tych słowach mój ojciec opuścił pokój, a ja rozpłakałam się już na dobre.

Matka próbowała mnie przytulić, ale jej się wyrwałam i pobiegłam do swojego pokoju trzaskając drzwiami. Osunęłam się po ścianie i schowałam twarz w dłonie. Czułam się taka bezsilna. Ale nie dam im tak łatwo zniszczyć tego, co było między mną a Harrym. Nie tym razem. Bez względu na to, ile mnie to będzie kosztować.

Hej kochani :) Jest 4:36 w nocy, a ja nie mogę spać, więc dodaję 2 częśś imagina o Harrym. Na początku jej nie przewidywałam, ale ponieważ prosiliście postanowiłam ją napisać. Kolejna część może pojawić się najwcześniej we wtorek, ale tylko jeśli będzie dużo komentarzy :) Więc komentujcie, piszcie czy wam się podoba. Chcecie kolejną część? Przewidujecie, co może się wydarzyć?

No i przy okazji wesołych, szczęśliwych, rodzinnych, spokojnych świąt! <3

Kocham Xx

~M