#124 Louis (część 1)

WAŻNE: W opowiadaniu One Direction (zespół) nie istnieje. Chłopcy są przyjaciółmi, studiują razem. Ich znajomi i rodziny są postaciami fikcyjnymi, wykreowanymi przez autorkę. Enjoy!

 -Błagam tylko nie Love Actually!- wykrzyczałem wyrywając Harry'emu płytę z ręki.

-Dlaczego?- zapytał z wyrzutem i zmarszczył swoje ciemne brwi. Zaśmiałem się widząc jak w całej tej złości, usta trzęsą mu się ze śmiechu tworząc komiczny grymas. Wszyscy wiedzieli jak wyglądają nasze nocne seanse. Film leci w tle, a my gadamy, śmiejemy się, obrzucamy jedzeniem.. Generalnie robimy wszystko oprócz oglądania.

-Lou, włączmy to, niech młody się cieszy- Zayn wyszczerzył zęby za co dostał kuksańca w bok. Nie trzeba było długo czekać, już po chwili chłopcy przepychali się jak małe dzieci, rzucając w swoją stronę krótkie wyzwiska. Nie zważając na ich zaczepki, Niall włączył coś zupełnie innego. Szczerze? Nawet nie wiem co to było. Jakiś horror, który wywołał u nas większą falę śmiechu niż strachu. Właśnie uświadomiłem sobie, że nasze 'męskie spotkania' z pewnością niewiele różnią się od tych 'babskich'.. Niby nie mam doświadczenia w tej drugiej dziedzinie, ale one z pewnością tak jak my, obgadują płeć przeciwną, rozpamiętują sobie wszystkie wpadki, wspominają genialne sytuacje przy czym świetnie się bawią. No może niektóre tematy się różnią.. kobiety nie rozmawiają o motoryzacji, sporcie a raczej o zakupach iii zakupach ale to całkiem urocze.

Dochodziła 23. Wszyscy dobrze rozbawieniu, po kilku piwach opowiadaliśmy o swoich ostatnich przeżyciach.

-Rozmawiałem ostatnio z mamą- upiłem łyk napoju- i próbowałem jej uświadomić, że jestem singlem i że takie życie mi odpowiada. Jednak jak to moja mama..

-Źle cie zrozumiała i wyszło na odwrót?- Liam przymrużył jedno oko. Ja tylko skinąłem.

-Ale najzabawniejsze jest to, że ona ma taką siłę przebicia, zmanipulowała mnie.. i teraz jest święcie przekonana że kogoś mam i założę się, że opowiedziała to całej rodzinie!

-No ale to jej sprawa, sama źle wywnioskowała- w drzwiach pojawił się Zayn z kolejną zgrzewką piwa- Może lepiej nie mów jej prawdy.

-Z pewnością nie powiem, przeci..- w tym momencie usłyszałem dźwięk telefonu. Sięgnąłem do kieszeni i spojrzałem na wyświetlacz- o wilku mowa. Mama..- usłyszałem cichy chichot chłopaków. Co miałem poradzić na to, że moja mama była tak.. tak przeraźliwie opiekuńcza. Kocham ją jak nikogo innego, jest wspaniała, idealna i cudowna, ale w niektórych kwestiach stanowczo przesadza. Od około kilku lat, próbuję jej wytłumaczyć, że o pewnych rzeczach chcę decydować zupełnie sam, bo jestem dorosły.. Ale wiadomo jakie są matki.

-Odbierzesz, czy będziesz dalej gapić się w ten ekran?- Niall szturchnął mnie w ramię- Boisz się?- zaśmiał się głośno za co dostał kuksańca w bok. Szybko zerwałem się z miejsca i odebrałem.

*Cześć mamuś!- powiedziałem z entuzjazmem, co znowu wywołało ogromny śmiech w pokoju za ścianą.

***

 -Czy wy chociaż raz w życiu możecie być poważni?- zapytałem odkładając telefon na stolik.

-10 minut i 22 sekundy.. no, no, ostatnio było więcej- powiedział teatralnie Harry poklepując palcem w szybkę srebrnego zegarka na nadgarstku- z każdym dniem idzie ci coraz lepiej, Lou.

-Debile..- wykrztusiłem siadając na kanapie- Nabijacie się, a ja mam poważny problem.

-Nie mów, że ona tu jedzie?!- Niall zerwał się z miejsca. Kurczowo trzymał w dłoniach dwie puszki i paczkę chipsów.

-Nawet jeśli, to co?- posłałem mu gardzące spojrzenie. Wymamrotał coś pod nosem i usiadł na swoje miejsce- Nie, nie jedzie tutaj ale w sobotę są urodziny babci. Cała rodzina czeka, by poznać moją dziewczynę..- powiedziałem zrezygnowany. W tym momencie wiedziałem, że to koniec. Mogę liczyć na dwie opcje- albo połowa mojej rodziny umrze na zawał gdy dowiedzą się, że NADAL jestem sam, albo wydziedziczą mnie. Zaczynam się zastanawiać co jest lepsze.

-Może nie będzie tak źle- Harold poklepał mnie po ramieniu, jednak jego spojrzenie mówiło samo za siebie.

-Dzięki, ale liczyłem na szczerą opinię- przeczesałem włosy i opadłem na miękkie oparcie mebla.

-No dobra, masz przerąbane, nie ma co ukrywać.. twoja mama jest kochana i urocza ale w tym sprawach jest potworem. Chcesz jeszcze szczerej opinii?- ujrzałem pełne uzębienie Horan'a. Przez myśl mi przeszło, że bez tego aparatu wygląda jak nie on, ale to nie było teraz ważne. Jego odpowiedź ukazała mi realia w jakich się teraz znajduję.

-Coś wymyślimy- stonowany głos Malika minimalnie dodał mi otuchy. Usiadł na parapecie i odpalił papierosa- Do soboty mamy aż sześć dni. Damy radę prawda?- zapytał. Chłopcy pokwitowali to krótkim skinięciem głowy. Wiedziałem, że zawsze mogę na nich liczyć.. ale w tym wypadku jakoś nie miałem wiary.

-Nie znajdę dziewczyny w niespełna tydzień.

-Kto powiedział, że to ma być twoja prawdziwa dziewczyna?- ton Malika sprawił, że zacząłem się bać ich poronionych pomysłów. Ale cóż innego mi pozostało? Nikt nie chce się narazić rodzinie.. Z pewnością nie ja.

-Co chcesz przez to powiedzieć?- zapytałem. Moje spojrzenie w tym momencie musiało wyrażać ogrom nieodgadnionych emocji, gdyż chłopak zagasił szluga i zszedł z parapetu, by po chwili usiąść tuż koło mnie.

-To, że co pięć głów to nie jedna!- pokrzepiająco klasnął w dłonie i potarł nimi kilkukrotnie- No to chłopaki, do jutra do południa ogłaszam burzę mózgów. Każdy.. nawet najbardziej niekonwencjonalny jest pomysł mile widziany.

-Przebranie Styles'a za seksowną dupeczkę wchodzi w grę?- Niall okręcił sobie wokół palca kilka kosmyków bruneta.

-A może za mniej uroczą blondi?- tym razem to Horan został pokarany nieprzyjemnym czochrańcem.

-Nie- stanowczy ton Liam'a przywrócił wszystkich do porządku- Podejdźcie do tego poważnie.

-A może będzie udawał geja?- kolejna sugestia Niall'a nie zdobyła przychylności.

-Poważnie idioto..

***

Następnego dnia

 -Mam pomysł!- do mojego mieszkania wpadł Harry. Rozgorączkowany zerwał z siebie płaszcz i rzucił go na wieszak.

-Cześć Harry miło cię widzieć- powiedziałem z kpiną- To, że drzwi są otwarte nie znaczy, że nie musisz dzwonić lub pukać- dodałem skwaszonym tonem i usiadłem na kanapie. Chwyciłem w dłonie gazetę i zacząłem beznamiętnie przeglądać kolorowe obrazki, zupełnie nie słuchając fascynującej opowieści loczka.

-Tomlinson, czy ty mnie w ogóle słuchasz?- krzyknął z wyrzutem nachylając się tuż nade mną.

-Szczerze? Nie- zaśmiałem się ironicznie- Napijesz się czegoś?- wstałem z miejsca i ruszyłem w stronę kuchni. Głośne westchnięcie Hazzy dało mi do zrozumienia, że jego cierpliwość przekroczyła granice wytrzymałości i lepiej będzie, jak skończę z niego żartować.

-Mam plan co do twojej domniemanej dziewczyny, ale jak nie chcesz gadać to okej- jego głos przybrał ciężki ton. Odwrócił się na pięcie i skierował w stronę drzwi.

-Dobra, żartowałem- posłałem mu blady uśmiech- po prostu zaraz mnie rozerwie z nerwów, bo nie mam żadnego pomysłu.

-Ale ja mam, chcę ci go przedstawić, a ty mnie olewasz!- założył ręce na piersiach. Jego przeszywający wzrok zlustrował moją osobę.

-Doskonale wiemy, że twoje pomysły są dość..- zawahałem się. Chciałem powiedzieć coś na styl: idiotyczne, beznadziejne, głupie.. ale to pogorszyłoby tylko sytuację. Doskonale wiemy, że ten chłopak ma zaledwie 19 lat i cholernie dziecinny charakter. To, że jest przystojny, że ma idealną budowę ciała, że lecą na niego dziewczyny, nie znaczy że jest dojrzały. Fakt, jest najlepszym przyjacielem na świecie, ale w temacie mojej mamy, która uporczywie ingeruje w moje życie.. jest wyśmiewczy i kolejna próba podejmowania z nim dyskusji na ten temat skończyłaby się zapewne kłótnią.

-No jakie?- zapytał zagryzając wargę.

-Niekonwencjonalne?- wymamrotałem ukazując chłopcu rząd białych zębów.

-Dobra widzę, że dzisiaj się z tobą nie dogadam. Daj znać jak będziesz w lepszej formie, ale pamiętaj, masz niespełna tydzień- spojrzał na mnie pytająco. Czekał na jakąś reakcję z mojej strony ale chwilowo nie wiedziałem co zrobić. Nagły natłok wrażeń, myśli i problemów sprawił, że nawet rozmowa z najlepszym przyjacielem kończyła się niepowodzeniem.

-Przepraszam Harry- powiedziałem półgłosem, gdy ten chwytał za klamkę drzwi wyjściowych- Przepraszam, nie wiem co mnie ugryzło, już taki nie będę- wyrzuciłem z siebie. Powiem szczerze, że to była dobra decyzja, od razu poczułem się dużo lepiej. Chłopak bez wahania zamknął drzwi i wrócił do salonu. Mijając mnie rzucił krótkie 'nie ma sprawy', ale wiedziałem, że nie obejdzie się bez dłuższej rozmowy.

-Posłuchaj..- powiedział gdy usiadłem obok niego. Bałem się tego co wymyślił, ale z drugiej strony żywiłem ogromną nadzieję w jego pomysłowość- wybierzemy pięć dziewczyn, naszych koleżanek, przyjaciółek.. no z naszego otoczenia. Każda będzie musiała spełniać pewne standardy, przecież twoja rodzina jest wymagająca. Zapiszemy ich imiona na karteczkach, zrobimy losowanie.. wybierzesz jedną, powiesz jej otwarcie co jest grane. Zgodzi się- mamy sprawę załatwioną. Nie zgodzi się- są jeszcze 4 inne- powiedział po czym oparł się wygodnie na kanapie- co Ty na to?

Witam kochani ;)

Po długiej przerwie.. zapraszam na imagina, z Lou w roli głównej. Nowa, trochę zabawna historia.. jednak może kryć w sobie coś jeszcze :) 

Mam nadzieję, że Wam się spodoba. Liczę na wiele komentarzy, chcę widzieć że nadal tutaj jesteście i że czytacie! :) 

Kolejna ważna sprawa.. Ostatnio w komentarzach pojawiło się wiele obraźliwych opinii, wręcz hejtów. Nie jesteśmy magami, nie mamy nieskończonej ilości pomysłów, ani nie posiadamy weny działającej  24/7. Musicie to uszanować i dać nam czas. Posądzanie nas o plagiaty również jest niestosowne, piszemy dla własnej przyjemności, a nie dla wybicia się, więc po co miałybyśmy kopiować historie? Mam nadzieję, że niektórzy to przemyślą.. i dojdą do właściwych wniosków ;)

Dziękuję tym co są z nami zawsze i wszędzie, jesteście wspaniali a Wasze wsparcie jest nieocenione! Kochamy Was ♥ 

~K