#123 Niall (część 1)

Weszłam do klasy, usilnie starając się nie przyciągać spojrzeń innych uczniów. Cóż, niezbyt mi się to udało, bo już od progu czułam na sobie ciekawskie spojrzenia osób siedzących w pierwszych ławkach. Jedni wyglądali na rozbawionych sytuacją, która za moment niewątpliwie będzie miała miejsce, inni szeptali coś do siebie, kiwając przy tym głowami z czymś w rodzaju wyższości. Nauczyciel stał już przy biurku, opierając się leniwie o jego kant i świdrując wzrokiem każdego z uczniów, jakby oczekiwał, że któryś z nich lada moment wysadzi całą szkołę w powietrze. Jego oczy odnalazły moją osobę natychmiast po tym, jak skrzypiące drzwi zamknęły się za mną z charakterystycznym trzaśnięciem.

Matematyka.

- W końcu raczyła się pani pojawić – profesor Walker spojrzał na mnie z nieukrywaną irytacją. – Witamy w świecie obowiązkowości, odpowiedzialności i punktualności.

Oblałam się rumieńcem, szybko przechodząc przez klasę i zajmując miejsce na samym jej końcu. Nie miałam ochoty na kolejne potyczki z nauczycielem czy w ogóle z kimkolwiek. Dzień dopiero się zaczął, a ja już czułam, że będę miała go dosyć. Nie dość, że zaspałam z winy mojego pieprzonego budzika, który nie zadzwonił, chociaż powinien, to jeszcze spóźniłam się na autobus – tym samym przychodząc do szkoły po dzwonku. I jak na złość moją pierwszą lekcją była właśnie matematyka. Uroczo.

- Usłyszę powód twojego kolejnego spóźnienia? – zapytał, zakładając ręce na piersi.

Mężczyzna wpatrywał się we mnie wyczekująco, podczas gdy po pomieszczeniu przebiegł stłumiony chichot innych uczniów. Okej, może ostatnio podobne sytuacje przydarzały mi się nieco częściej niż powinny, ale…

- Zaspałam – odparłam, zresztą zgodnie z prawdą.

- Oczekujesz, że będę codziennie rano dzwonił do ciebie, żeby dopilnować twojego wstawania? Twoim obowiązkiem jest stawiać się do szkoły na czas, panno [T.N.] – warknął niecierpliwie.

Uczucie ciepła na skórze moich policzków tylko się wzmogło, tak samo jak śmiech moich kolegów i koleżanek. Pan Walker najwyraźniej stwierdził, że pogrążył mnie wystarczająco mocno, bo po prostu machnął ręką, kontynuując prowadzenie lekcji, która zaczęła się dobre dziesięć minut przed moim wejściem do klasy. Westchnęłam z rezygnacją, usiłując chociaż w minimalnym stopniu skupić się na lekcji tak, by już więcej nie podpaść.

Ku mojej uciesze matematyka minęła w miarę szybko i chociaż pan Walker nie oszczędził mi kilku kąśliwych uwag, reszta lekcji minęła dość spokojnie. Nim się obejrzałam, po korytarzu rozbrzmiał dzwonek i kilkanaście osób podniosło się ze swoich miejsc, pakując wszystkie rzeczy do toreb i plecaków. Bez namysłu poszłam za ich przykładem i już miałam wychodzić z lekcji, gdy poczułam mocne szarpnięcie w okolicy łokcia.

Odwróciłam się i niemal od razu moje oczy napotkały poważną twarz matematyka.

- Jutro lekcję poprowadzi nowy praktykant. Lepiej dla ciebie, żebyś stawiła się w szkole na czas, bo możesz być pewna, że zapytam go o twoją punktualność – powiedział bez owijania w bawełnę. – Jeszcze jedno spóźnienie, a będziesz zostawać po lekcjach przez okrągłe dwa tygodnie. Zrozumiałaś?

Skinęłam w milczeniu głową i bez namysłu opuściłam klasę, nawet nie oglądając się za siebie.

Dzwonek właśnie rozbrzmiał w całej szkole, gdy wpadłam zdyszana do klasy matematycznej, gorączkowo rozglądając się po całym pomieszczeniu. Wszystkie oczy zwróciły się ku mojej osobie, więc przegryzłam w zdenerwowaniu dolną wargę, odgarniając włosy, które opadły mi na czoło.

Na miejscu pana Walkera siedział przystojny, niezbyt opalony mężczyzna. Nie mógł być starszy ode mnie o więcej niż trzy, może cztery lata, chociaż jego twarz miała zdecydowanie męskie rysy. Jego blond włosy pozostawione były w kompletnym nieładzie, a malinowe wargi rozciągnięte były w rozbawionym uśmiechu. Praktykant miał na sobie czarne, obcisłe spodnie i niebieską koszulę idealnie pasującą do jego błękitnych oczu, które teraz wpatrywały się we mnie uważnie.

- Nie spóźniłam się – powiedziałam od razu, przechodząc przez klasę.

Bez namysłu zajęłam swoje stałe miejsce i wyjęłam wszystkie potrzebne rzeczy. Bałam się spojrzeć na mojego „tymczasowego nauczyciela”, więc po prostu spuściłam głowę, wpatrując się w swoje kolana, które nagle stały się dla nie niesamowicie interesujące. W klasie panowała kompletne cisza, przerywana jedynie moim niespokojnym i nienaturalnie głośnym oddechem.

- Niczego takiego nie powiedziałem – odparł, widocznie zaskoczony.

Jego głos był melodyjny i można było bez problemu wyczuć w nim irlandzki akcent, co w sumie nieco mnie zaskoczyło. Nie mniej jednak po moich plecach przebiegł przyjemny dreszcz, gdy w końcu ośmieliłam się podnieść na niego wzrok i napotkałam jego wpatrzone w moją osobę oczy.

- Wiem – mruknęłam niewyraźnie, kończąc ten idiotyczny dialog.

Chłopak zwilżył wargi, patrząc na mnie jeszcze przez chwilę, po czym odwrócił wzrok i wstał, przyciągając spojrzenia wszystkich uczniów. Doskonale widziałam te rozmarzone miny żeńskiej części klasy i kokieteryjne uśmiechy, które miały służyć tylko i wyłącznie temu, żeby wyrwać przystojnego praktykanta. On sam chyba też zadawał sobie z nich sprawę, ale wydawał się tym specjalnie nie przejmować.

- Nazywam się Niall Horan, jestem tu na praktykach i przez następny miesiąc będę prowadził lekcje matematyki w waszej szkole – powiedział, opierając się nonszalancko o krawędź biurka. – Liczę na to, że dzięki waszej pomocy uda mi się dotrwać do końca i zakończyć okres przygotowawczy. Więc… nie utrudniajcie.

Chłopak posłał nam jeden z najpiękniejszych uśmiechów, jakie dane mi było kiedykolwiek zobaczyć. Do moich uszu natychmiast dotarły ostentacyjne westchnięcia i zalotne chichoty dziewcząt, które Horan najzwyczajniej w świecie zignorował i bez niepotrzebnych wstępów przeszedł do prowadzenia lekcji.

Naprawdę trudno było nie zwrócić uwagi na fakt, że co druga uczennica bez widocznego skrępowania wpatrywała się w jego tyłek i krocze i… Boże, naprawdę miałam ochotę zwymiotować. Czy one nie widziały niczego poza tym? Przecież ciało naszego nowego praktykanta składały się też naprawdę przystojna twarz, piękne oczy i uroczy uśmiech, umięśnione ramiona czy choćby…

- Nie ośliń się – usłyszałam cichy szept gdzieś z boku.

Zamrugałam dwukrotnie, rozglądając się niepewnie dookoła, ale żaden z uczniów nie dał po sobie poznać, że to on był nadawcą tych słów. Oblałam się rumieńcem i spuściłam wzrok, obiecując sobie, że przestanę wpatrywać się w niego w tak niedyskretny sposób.

Lekcja minęła dość szybko, a nasz praktykant  radził sobie z ogarnianiem rozkojarzonej klasy i tłumaczeniem zadań o niebo lepiej niż pan Walker. W sumie mogłam mieć nadzieję, że podczas jego pobytu w naszej szkole, podciągnę się nieco z matematyki i nie będę zmuszona zbierać opieprzu od naszego nauczyciela, gdy już wszystko wróci do normalnego stanu rzeczy.

W końcu zadzwonił dzwonek na przerwę, więc podniosłam się leniwie z krzesła, zarzucając na ramię torbę. Nie zwracając na siebie zbytniej uwagi, wyszłam na korytarz, czując na sobie przeszywające spojrzenie niebieskich oczu.

Znowu ten sam horror. Nastawiam budzik, zasypiam, budzę się, patrzę na zegar, który wskazuje 7:40. I naprawdę ciężko mi się dziwić, że mimo szczerych chęci, po raz kolejny spóźniłam się na lekcję. Na moje nieszczęście tym razem w klasie obecny był też pan Walker, który… dotrzymał złożonej obietnicy i bezceremonialnie ukarał mnie zajęciami po szkole. Nauczyciel nie przejął się specjalnie zapewnieniami Horana, który utrzymywał, że na poprzedniej lekcji pojawiłam się na czas i nie należy mi się tak długoterminowa kara. Dodatkowa matma po szkole. O niczym innym nie marzyłam.

- Przychodzisz na zajęcia od razu po lekcjach – powiedział pan Walker nieznoszącym sprzeciwu głosem. – Jedno niepojawienie się i wylatujesz.

Czułam, że nie żartuje. Zresztą, on nigdy nie miał w zwyczaju żartować.

Dzień pierwszy

Siedziałam razem z kilkoma innymi uczniami na korytarzu, czekając na pojawienie się nowego praktykanta. Mogłam być tylko wdzięczna, że to on będzie prowadzić dodatkowe zajęcia, a nie pan Walker. Chociaż tyle.

W końcu zza rogu wyłoniła się szczupła sylwetka Horana, a siedzące koło mnie dziewczyny z trudem stłumiły pisk podekscytowania. Przewróciłam z irytacją oczami i wstałam, bo chłopak w mgnieniu oka znalazł się przy drzwiach gabinetu matematycznego. Wyjąwszy z kieszeni klucz, przekręcił go w zamku i wpuścił nas do środka. Wszystkie obecne uczennice zajęły miejsca w pierwszych ławkach, pragnąc znaleźć się jak najbliżej niego i móc bez problemu obserwować jego osobę. Westchnęłam ze zmęczeniem, siadając gdzieś bardziej z tyłu, bo naprawdę nie miałam ochoty na oglądanie tego całego cyrku. Dziwiłam się, że Horan był tak stoicko cierpliwy w stosunku do nich. Albo był naprawdę dobry w ignorowaniu ich niemych zaczepek, albo odpowiadał mu taki obrót sprawy.

- Wyciągnijcie zeszyty. Zaraz zapiszę wam na tablicy numery zadań, które będziecie musieli dziś zrobić. Macie na to godzinę, później wszystko sprawdzimy – powiedział, biorąc do ręki kredę.

Wyciągnęłam z torebki książkę i notatnik i usadowiłam się wygodniej na krześle, zabierając się do roboty. Co prawda miałam niemal stuprocentową pewność, że nasz praktykant nie nakapuje na nas panu Walkerowi, ale wolałam nie ryzykować. Dwa tygodnie byłam w stanie wytrzymać, ale jeszcze kilka dni dłużej – nie.

- W razie czego możecie mnie zawołać.

Spojrzałam na niego spod rzęs. Chłopak usiadł na biurku, rozglądając się ze znudzeniem po klasie, gdzie pełno było różnego rodzaju tablic ze wzorami matematycznymi, modeli brył, dziwacznych konstrukcji zbudowanych z zapałek i innych takich… Był jednym z najprzystojniejszych młodych mężczyzn, jakich dane mi było kiedykolwiek spotkać. I nie chodziło mi wyłącznie o wygląd, bo już po tych kilku godzinach z nim spędzonych mogłam stwierdzić, że jest naprawdę wyjątkowy. Przygryzłam wargę, nie mogąc powstrzymać kolejnego westchnięcia.

Horan spojrzał na mnie, zatrzymując wzrok na mojej twarzy i uśmiechnął się lekko w sposób, który stanowczo powinien być zakazany. Moje policzki zapiekły, a bicie serca przyspieszyło do granic możliwości. Wzięłam głęboki wdech, jakby to miało mi w czymkolwiek pomóc i spuściłam głowę, przerywając nasz kontakt wzrokowy. Nie lubiłam czuć się w ten sposób, bo wiedziałam, że nie jest to ani trochę właściwie. On, jakby nie patrzeć, zastępował teraz mojego nauczyciela i nie wolno mu było utrzymywać jakichkolwiek bliższych kontaktów z którymkolwiek uczniem czy uczennicą. To groziłoby mu wydaleniem ze szkoły i zawaleniem praktyk, na których niewątpliwie mu zależało.

- Panie Horan? – usłyszałam cienki głos jednej z dziewczyn siedzących przede mną. – Czy mógłby mi pan pomóc?

Wyprostowałam się, przyglądając się z zaciekawieniem całej sytuacji. Wątpiłam, żeby ta panienka faktycznie miała jakikolwiek problem z zadaniem, bo pamiętałam, że na lekcjach z panem Walkerem radziła sobie całkiem nieźle. Na pewno lepiej, niż ja. Chłopak zeskoczył z biurka i podszedł do niej leniwym krokiem, zatrzymując się przy ławce dziewczyny. Jasmine, bo tak jej było na imię, uśmiechnęła się do niego figlarnie i łapiąc jego dłoń, przyciągnęła go stanowczo bliżej niż było to konieczne. Zacisnęłam usta, wpatrując się niecierpliwie w ich plecy. Horan szybko wyjaśnił jej, na czym polega zadanie i stanowczo wyrwał rękę z jej uścisku.

Uśmiechnęłam się pod nosem, wracając do rozwiązywania zadań. Podobał mi się sposób, w jaki Horan nie dawał sobą manipulować i wydawało mi się, że nie zamierza wykorzystywać sympatii, jaką darzyły go uczennice. Był pewny siebie i tego co robi, i to zdecydowanie pociągało żeńską część obecnych tu osób.

Poczułam kuszący zapach męskich perfum i ciepło czyjegoś ciała za swoimi plecami. Podniosłam głowę i niemal natychmiast zamarłam, słysząc coraz głośniejsze bicie swojego serca. „Pan Horan” pochylał się nade mną, czytając przez moje ramię notatki i działania, które zdążyłam już zapisać.

Wstrzymałam oddech, zbierając się na odwagę, by cicho odchrząknąć. Moje dłonie zatrząsały się niebezpiecznie, a długopis, który jeszcze przed ułamkiem sekundy trzymałam w palcach, uderzył z impetem o blat ławki.

- Świetnie ci idzie – zamruczał z ustami tuż przy moim uchu, przez przypadek zahaczając dolną wargą o jego płatek. – W razie gdybyś potrzebowała pomocy, wiesz gdzie mnie szukać.

Jego dłoń spoczęła na ułamek sekundy na moim ramieniu, przyprawiając mnie o gęsią skórkę i przyjemny dreszcz, przebiegający plecy. Chłopak wyprostował się, uśmiechając się lekko i wrócił na swoje miejsce, nie patrząc na mnie po raz kolejny.

Siemaneczko :)

Nie pisałam o Niallu bardzo bardzo bardzo dawno, obiacałam go wam w notce pod ostatnim imaginem, bo miałam pewien pomysł. Naszła mnie wena, więc udało mi się napisać to, co powyżej i więcej, co zachowam na kolejną część. Początkowo sądziłam, że zrobię z tego jednopartowiec, ale wyszedłby tak długi, że aż boję się myśleć. Dzielę go więc na mniejsze części :) Na kolejną poczekacie z tydzień, bo chcę do końca czerwca skończyć Lou, więc biorę się za ostatnie cześci tamtego imagina. 
Tyle ode mnie. Mam nadzieję, że wam się podobało i może... zechcecie napisać w komentarzach, co o tym sądzicie? Kocham was!

~W