#120 Louis (część 3)

Część 2.

- Więc po cholerę w ogóle to zrobiłeś? – spytałam po raz ostatni, patrząc prosto w jego błękitne tęczówki.

 - Bo mam na ciebie ochotę, a to jest jedyny sposób, żeby cię zobaczyć, pani mistrzyni dedukcji.

Spojrzałam na niego kompletnie zaskoczona, nie mając pojęcia, jak na to zareagować. Chyba nie powinnam była zadawać mu takiego pytania, bo na pewno nie chciałam usłyszeć podobnej odpowiedzi. To, co po raz kolejny działo się na tej sali przesłuchań i tak było już zbyt zagmatwane, a ja nie zamierzałam mącić sobie w głowie jeszcze bardziej. Ten chłopak był przystojny, miał całkiem niezłe poczucie humoru i  jego szczerość mnie rozbrajała, ale nie zmieniało to faktu, że cała ta sprawa potoczyła się w sposób, w jaki nie powinna była się potoczyć.

- Bardziej dosadnie nie umiem ci tego wyjaśnić – powiedział, uśmiechając się do mnie figlarnie.

- Nie chcę innych wyjaśnień, Tomlinson. Albo opuścisz teraz ten komisariat i zakończysz tą całą szopkę, albo będę zmuszona zamknąć cię na czterdzieści osiem godzin w areszcie – oświadczyłam chłodno, chociaż ostatnim, czego w tamtym momencie chciałam, było posadzenie go za kratkami.

Zerknął na mnie niepewnie, jakby nie do końca pewny, czy mówię poważnie i przez chwilę wyglądał na zdezorientowanego. Cóż, na jego miejscu zastanowiłabym się pięć razy, zanim zdecydowałabym się na coś do tego stopnia głupiego. Już miałam nadzieję, że w porę się wycofa, ale po krótkiej chwili chłopak po prostu wzruszył ramionami, wciskając dłonie do kieszeni.

- Rób, co chcesz. Nigdzie się stąd nie wybieram – oznajmił jak gdyby nigdy nic.

Otworzyłam usta, nie mając pojęcia, co ze sobą zrobić. Z moich ust wyrwało się ciche westchnienie, gdy odepchnęłam się od ściany, o którą opierałam się do tej pory i ruszyłam w jego kierunku. Louis bez słowa podniósł się z krzesła i rzucając mi przy tym łagodne spojrzenie, pozwolił założyć swoje ręce za plecy, bym mogła wyprowadzić go zgodnie z procedurami. I cholera, naprawdę nie chciałam czuć tych zabijających mnie wyrzutów sumienia, gdy otworzyłam drzwi, prowadząc go przed sobą.

Tomlinson nie protestował i w sumie wyglądał, jakby podobała mu się wizja spędzenia tej nocy za metalowymi kratkami, podczas gdy ja najzwyczajniej w świecie miałam ochotę puścić go wolno - bo sposób, w jaki jego palce delikatnie zaciskały się na materiale mojego rękawa, sprawiał, że rozpływałam się od środka.

Przeprowadziłam go przez długi korytarz, przykuwając w ten sposób rozbawione spojrzenia moich kolegów po fachu. W sumie nie one były najgorsze, a śmiech Richarda, gdy zauważył nas przy jednej z cel. Nie skomentowałam jednak tego, nawet nie raczyłam spojrzeć w jego stronę. Po prostu wprowadziłam chłopaka do środka, zamykając za nim drzwi na klucz.

***

Gdy wróciłam do swojego gabinetu, miałam ochotę rozpłakać się jak dziecko. Czułam się jak kompletna idiotka, która celowo próbuje spieprzyć swoje życie. Albo nawet gorzej – jak stara, zrzędliwa kobieta po siedemdziesiątce, usiłująca za wszelką cenę pokazać, że wcale nie przeszkadza jej bycie samotną. A ja byłam samotna i chyba wiedziałam, gdzie tkwi problem.

- Nie spodziewałem się tego po tobie – do moich uszu dobiegł rozbawiony śmiech mojego przełożonego.

Richie wszedł jak gdyby nigdy nic do mojego pokoju, niemal od razu zajmując miejsce na krześle po drugiej stronie biurka. Podniosłam na niego wzrok, chcąc jak najszybciej zapaść się pod ziemię. Wiedziałam, że będzie się ze mnie nabijał. Całe to przedstawienie było co najmniej dziecinne, a ja zamiast załatwić to jak normalna dziewczyna i dać mu swój numer telefonu – zamknęłam go w areszcie. Kretenka.

- A jednak – mruknęłam, zgrywając spokojną, chociaż moje serce wciąż biło jak oszalałe.

Wiedziałam, że nie powinnam była tego wszystkiego robić, bo to wszystko mogło potoczyć się zupełnie inaczej, bez całej tej dramatyczności. Jeśli Louis nie miał mnie jeszcze za osobę z zaawansowanymi problemami psychicznymi, to chyba z nim też było coś nie tak.

- Szczerze mówiąc, prędzej spodziewałbym się zastać was w bardzo dwuznacznej sytuacji niż… ciebie wyprowadzającą tego biednego chłopaka, jak ostatniego drania i mordercę – kontynuował.

Richie przyglądał mi się uważnie, jakby oceniając mój stan emocjonalny, po czym chwycił do ręki papiery, leżące na brzegi biurka i przejrzał je od niechcenia. Wiedziałam, że gra na zwłokę i zaraz usłyszę jakiś pouczający monolog. Obserwowałam w milczeniu jego zachowanie, modląc się, by w końcu wyszedł i zostawił mnie samą z moją potencjalną depresją.

- Wiem, że… umm… to nieprofesjonalne, ale jeśli zdecydujesz się jednak go wypuścić… jakoś to przeżyję – powiedział w końcu pobłażliwie, chociaż jego twarz była zupełnie poważna.

I to na pewno nie były słowa, których oczekiwałam.

- Nie mam takiego zamiaru – oznajmiłam, odwracając wzrok, by nie zauważył, że moje oczy są niebezpiecznie zaszklone.

- Tak, tak. Wiem – zachichotał cicho. – Ale jeśli zmienisz zdanie… ten chłopak się stara i nigdy nie spotkałem kogoś, kto byłby tak cholernie sprytny jak on. Pasujecie do siebie.

- Nie znam go – zauważyłam.

Nasza rozmowa bardziej przypominała zwierzenia dwójki przyjaciół i chociaż różnica wieku między mną a Richiem była dość spora, to czułam, że chce dla mnie dobrze. Fakt, czasami opieprzał mnie bez powodu, zabierał premię, bywał wredny i zrzucał na mnie najgorsze sprawy, jakie trafiały się na komisariacie, ale… bywały chwile takie jak ta, kiedy zachowywał się jak nadopiekuńczy wujek.

- Nie pozwalasz mu nic o sobie powiedzieć, dziwisz się? Będziecie mieli ku temu wiele okazji – posłał mi ostatni, ciepły uśmiech i nie mówią już ani słowa więcej, opuścił mój gabinet.

Westchnęłam ze zmęczeniem, opadając na oparcie fotela i zakrywając twarz dłońmi. Chyba faktycznie przesadziłam z tym wszystkim.  Może nie wiedziałam o nim zbyt wiele, nie mieliśmy zbyt dobrego początku i nasze pierwsze spotkanie pozostawiło wiele do życzenia, ale ten chłopak miał w sobie coś, co przyciągało mnie do niego. I nie chodziło nawet o jego wygląd, o te niesamowite oczy, które hipnotyzowały z każdym spojrzeniem, ale o osobowość, jakiej nie spotkałam nigdy dotąd. Był inny od reszty chłopców i to zdecydowanie działało na jego korzyść.

Nie chciałam o nim myśleć, nie chciałam zaprzątać sobie głowy sprawami z nim związanymi, ale mimo to nie potrafiłam wyrzucić go ze swojej głowy. Tak więc nie zdziwiło mnie, że w ciągu kolejnych dwóch godzin mojej papierkowej roboty, zdążyłam przypomnieć sobie o nim jakieś dziesięć razy. Nie zdziwiło mnie, gdy wstałam z krzesła i bez namysłu ruszyłam w stronę celi, w której się znajdował. Nie zdziwiło mnie też, kiedy weszłam do środka, nawet nie zmykając za sobą drzwi i usiadłam obok niego na twardej, niewygodnej pryczy.

Spojrzał na mnie z nieukrywanym zdziwieniem, bo chyba nikt nie spodziewał się, że tak nagle zmienię zdanie i po prostu przyjdę do niego, chowając dumę w kieszeń. Mimo to na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech, kiedy tylko mnie zobaczył. To było całkiem miłe uczucie, gdy po tym wszystkim wciąż nie miał do mnie żalu i nie nienawidził mnie, chociaż bez wątpienia na to zasługiwałam.

- Możesz… - zaczęłam cicho, zajmując miejsce obok niego. – Możesz wrócić do domu, nie chcę cię tu przetrzymywać bez powodu.

Bałam się na niego spojrzeć, bo wiedziałam, że jestem bliska rozbeczenia się jak dziecko. Męczyło mnie poczucie winy, bo nikt nie zasługiwał na spędzenie nocy w takich warunkach, a już na pewno nie on. Potraktowałam go jak ostatniego śmiecia, jakby nie był nic warty. Do moich oczy napłynęły łzy, gdy tylko uzmysłowiłam sobie, jak bardzo niechciany mógł się w tamtej chwili poczuć.

- To chyba wbrew zasadom, prawda? – spytał łagodnie.

- Tak, chyba tak. Ale nie zrobiłeś nic na tyle złego, żeby tu siedzieć, więc…

Zaśmiał się z rozbawieniem, a ja nie potrafiłam na niego nie zerknąć. Ten dźwięk był zbyt piękny, by tak po prostu go zignorować i nikt do tej pory nie poświęcał mi tyle uwagi, co on. Na jego twarzy widniał uroczy uśmiech, który mimowolnie odwzajemniłam.

- Tak szczerze, to łóżka tutaj nie są spełnieniem moich najskrytszych marzeń – zachichotał, szturchając mnie zaczepnie. – Ale chyba jakoś to przeżyję, o ile będziesz mnie co jakiś czas odwiedzać.

Czy on właśnie zasugerował, że nie chce iść do domu? Może mój staż tutaj nie był zbyt oszałamiający, bo na policji pracowałam zaledwie cztery miesiące, ale dałabym głowę, że normalni ludzie nie próbują spędzić tutaj nocy ot tak sobie.

- Słucham? – spojrzałam na niego niepewnie.

- No i będziesz zmuszona przemycić dla mnie coś dobrego do jedzenia. Nie mam pojęcia, jak smakują więzienne obiady, ale chyba wolę nie ryzykować – dodał.

- Chcesz zostać tutaj z własnej woli? – spytałam z niedowierzaniem.

- Będę przychodził tu i przebywał tak długo, aż w końcu się do mnie przekonasz.

Poczułam, jak jego palce delikatnie dotykają mojej dłoni, powoli badając jej strukturę, a jego ciepły oddech owiał moje policzki. Po moim ciele przebiegł nieznany mi dotąd dreszcz podekscytowania, a bicie serca przyspieszyło do granic możliwości. I chociaż jednym, czego chciałam w tamtym momencie, była jego bliskość, nie byłam w stanie nawet ruszyć się z miejsca.

- I nawet, jeśli miałbym spędzić tu całą wieczność, nie wycofam się, dopóki nie będziesz moja – wyszeptał, przyciskając wargi do wgłębienia pod moim uchem.

Zastanawiam się, czy w ogóle powinnam się tłumaczyć, dlaczego dodaję tego imagina dopiero teraz, ale części z was na pewno się to należy. W sobotę wieczorem wróciłam z wycieczki szkolnej, podczas której mimo obiecań - do internetu miałam dostęp tylko w miejscowości Hel i to przez pół godziny. Niestety nie miałam możliwości poinformować was o moim wyjeździe, ponieważ od początku tygodnia miałam problem z internetem i dopiero dziś rano wszystko wróciło do normy. 

Chyba mam jakiś kryzys, bo naprawdę jestem zmęczona, kiedy widzę komentarze typu "olewasz nas". Nigdy tego nie robiłam, nie robię i nie będę robić. Jestem tu dla was.
Mam nadzieję, że dam radę napisać kolejną część w ciągu tego tygodnia, postaram się  jak najszybciej. Przepraszam za błędy itd, ale jutro muszę napisać sprawdzian z matematyki i pora usiąść do nauki :)
Kocham was

~W