#142 Zayn (część 4)

Część 1

Część 2

Część 3

Mój płacz przerwał dźwięk dzwoniącego telefonu. Odsunęłam się od Zayna, aby mógł odebrać, a sama otarłam łzy dłonią.

-Malik.

Obserwowałam jak wyraz twarzy bruneta zmienia się z każdym słowem wypowiedzianym przez drugiego rozmówcę. Chłopak odwrócił się do mnie plecami i odszedł, nie wypowiadając nawet jednego słowa. Trochę mnie to zaniepokoiło. Zayn skierował się w stronę schodów i chwilę później zniknął mi z pola widzenia. Podeszłam do lustra wiszącego w przedsionku i przyjrzałam się swojemu odbiciu. Wyglądałam po prostu strasznie. Przeczesałam dłonią rozczochrane włosy i otarłam łzy, które jeszcze pozostały na moich policzkach. Byłam cała czerwona od płaczu. Gdy tak o tym myślałam, było mi aż głupio przy Zaynie. On zawsze wyglądał tak perfekcyjnie. Nie rozumiałam, jak można być tak przystojnym jak on.

Moje rozmyślania przerwał głośny trzask. Przestraszona odskoczyłam i rozejrzałam się w około. Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, że dźwięk dochodził w górnego piętra. Przeskakując po dwa stopnie naraz, wbiegłam po schodach i otworzyłam pierwsze drzwi po prawej. Trafiłam w dziesiątkę. W pokoju znajdował się Zayn, a na ziemi jego roztrzaskana komórka.

-Co się stało? - spytałam zdziwiona. Dlaczego miałby rozwalać swój telefon?

-Musimy iść – odparł chłopak, nawet na mnie nie patrząc.

Nie wiedziałam co powiedzieć, więc po prostu stałam tam z otwartą buzią. Brunet wyparował z pokoju i równie szybko zszedł na dół. Podążyłam za nim nieźle zdezorientowana. Zayn chodził po salonie w tę i z powrotem, szukając potrzebnych rzeczy, a ja w ciszy go obserwowałam. Gdy skończył, podszedł do drzwi i założył buty.

-Chodź, musimy się pośpieszyć – powiedział wychodząc na zewnątrz.

-Możesz mi wytłumaczyć co tu się dzieje? Dokąd jedziemy? Dlaczego?

-Nie ma na to czasu.

Nie ruszyłam się. Wręcz przeciwnie. Skrzyżowałam ręce na piersi i czekałam na wyjaśnienia. Zayn wyraźnie się zdenerwował. Zmarszczył czoło, zacisnął dłonie w pięści i spojrzał na mnie spod byka.

-Nie mam teraz czasu na wyjaśnienia, więc może ruszysz swój szanowny tyłek i tu podejdziesz, albo ja cię tu przyniosę – wysyczał przez zęby.

Chwilę się zastanawiałam, ale byłam zbyt uparta, żeby wykonać jego polecenie. Stałam niewzruszona w tym samym miejscu. Zayn westchnął, przeklął pod nosem i ruszył w moją stronę. Zrobiłam krok w tył, przez co uderzyłam się o poręcz. Chłopak w mgnieniu oka znalazł się przy mnie. Staliśmy tak blisko, że czułam jego ciepły oddech na mojej twarzy. Zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, Zayn chwycił mnie w pasie i przerzucił sobie przez ramię, po czym zaczął ze mną iść w stronę wyjścia.

-Co ty robisz?! - krzyknęłam, próbując się wyrwać.

-Mówiłem, że cię zaniosę – odparł brunet, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie.

-Postaw mnie!

Tą prośbę Zayn zupełnie zignorował. Wydawało mi się, że moje rzucanie wcale mu nie przeszkadzało. Sprawiał wrażenie, jakby niósł poduszkę, a nie takiego ciężkiego słonia jak ja.

Chłopak „zaprowadził mnie” do swojego auta i wrzucił na tylne siedzenie. Sam usiadł za kierownicą i ruszył z piskiem opon, przez co po raz kolejny się uderzyłam.

-Możesz trochę spokojniej?

-Nie moja wina, że taka z ciebie niezdara.

Wywróciłam oczami i usiadłam prosto, obserwując drogę. Nie znałam tej okolicy, więc ciężko było mi powiedzieć, gdzie się znajdowałam. Nie minęła nawet minuta, a mnie znudziła ta niezręczna cisza.

-Właściwie to dlaczego zawsze muszę siedzieć z tyłu? Nie jestem dzieckiem! - wypaliłam.

-Póki co właśnie tak się zachowujesz – odparł kierowca, wciąż na mnie nie patrząc.

-To nie fair – oburzyłam się.

-Życie jest nie fair, skarbie.

Pomyślałam chwilę nad jego słowami i doszłam do wniosku, że ma absolutną rację. Niektórych nie stać nawet na chleb, a ja mam praktycznie wszystko. Lepiej by było, gdyby każdy miał tyle samo. Na świecie nie byłoby zazdrości i niesprawiedliwości. Ale może taka jednolitość byłaby nudna?

-Skoro już jedziemy, to może mi powiesz, co się do cholery właściwie dzieje?!

Zayn głośno westchnął. Chyba ma mnie już dosyć.

-Posłuchaj, wszystko ci wyjaśnię, ale nie teraz, więc przestań mnie męczyć, bo kończy mi się cierpliwość.

-Chyba mam prawo wiedzieć, dokąd mnie zabierasz – zaprotestowałam.

-Prawnikiem nie jestem, więc mnie o to nie pytaj. Po prostu chociaż raz w życiu siedź cicho.

Po tych słowach zamknęłam buzię. Nie miałam już ani siły, ani argumentów na dalszą kłótnię. Usiadłam wygodnie i próbowałam się zrelaksować, ale coś kiepsko mi wychodziło. Byłam zbyt ciekawska. Denerwowało mnie to, że nie miałam kontroli nad tym, co będę robić i gdzie będę się znajdować. Nagle samochód gwałtownie skręcił w lewo, a chwilę potem zatrzymał. Spojrzałam na Zayna, który rozpiął pas, ale nie ruszył się z miejsca. Odchylił głowę do tyłu, zamknął oczy i głęboko oddychał.

-Co teraz robimy? - spytałam cicho.

-Nie mam pojęcia – odparł chłopak nie zmieniając pozycji.

-To ja mam pomysł.

Zayn otworzył oczy i spojrzał na mnie zdziwiony.

-Możesz mi teraz powiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi.

Chłopak westchnął, ale pokiwał twierdząco głową, co dało mi nadzieję, że w końcu wszystkiego się dowiem. Chwilę jeszcze siedzieliśmy w ciszy, po czym Zayn zaczął mówić.

-Ostrzegam, że to dość nieprawdopodobna historia.

-Dam radę – powiedziałam z uśmiechem, co chłopak odwzajemnił.

-Chodzi o to, że wspólnie z grupką znajomych wplątałem się w pewne „brudne” interesy. W tym długi u jednego z największych dilerów narkotykowych w kraju.

-Ćpasz?! - wypaliłam i od razu mentalnie walnęłam się w łeb. Muszę się nauczyć trzymać język za zębami.

Brunet tylko się zaśmiał, co trochę mnie zdziwiło.

-Nie, ja nie, ale jesteśmy w tym razem. Jakby...zespołem. Więc tez byłem w to zamieszany. Moi znajomi wymyślili dość nietypowy sposób na zarobienie pieniędzy. Postanowili porwać córkę jednej z najbogatszych par w Wielkiej Brytanii i zażądać okupu.

W tym momencie zrozumiałam, że chodzi mu o mnie. To wyjaśniało napad na mój dom podczas imprezy.

-Moim zadaniem było cię śledzić. Mieliśmy obserwować ciebie, twoich rodziców, przyjaciół, żeby wiedzieć, kiedy najłatwiej będzie nam uderzyć. Impreza w twoim domu nie była zbyt dobrze ukrywanym sekretem. Moi znajomi uznali, że to będzie dobra okazja, żeby cię uprowadzić.

-Czyli chcesz mi powiedzieć, że masz zamiar zażądać za mnie okupu i dosłownie „odsprzedać” mnie moim rodzicom? - spytałam oburzona tym, czego się właśnie dowiedziałam.

-Nie do końca – odparł Zayn.

-To teraz już w ogóle nie rozumiem – spojrzałam na niego zdziwiona.

-Kiedy tak cię obserwowałem, przyglądałem się twojemu życiu, zachowaniu ja...poczułem coś...dziwnego...

-Dziwnego? - powtórzyłam.

Chłopak przeczesał dłonią swoje ciemne włosy, w geście zakłopotania.

-Nie umiem tego opisać. Po prostu nie chciałem, żeby stała ci się krzywda. Nie chciałem, żeby ktoś cię skrzywdził. Dlatego nie posłuchałem reszty grupy i uprowadziłem cię na własną rękę. Dla twojego dobra. Nie chcę za ciebie żadnych pieniędzy. Właściwie sam nie wiem czego chcę. Po prostu nie mogłem pozwolić, żeby oni ci to zrobili.

Byłam w takim szoku, że zabrakło mi słów. Chyba po raz pierwszy.

Patrzyłam w czekoladowe tęczówki bruneta i wiedziałam, że mówi prawdę i mu na mnie zależy. Z jakiegoś dziwnego powodu czułam dokładnie to samo

-Zayn, ja nie wiem, co powiedzieć – to wszystko, na co było mnie stać.

-Rozumiem, nie codziennie słyszy się takie wyznania – odpowiedział ze śmiechem.

-Ale dlaczego uciekamy z twojego mieszkania?

-Jeden z moich kolegów zadzwonił. Powiedział, że już jadą w tamtą stronę i do mnie wpadną. Chyba coś podejrzewali. W końcu nie byłem z nimi podczas akcji. Gdyby nas tam złapali, mielibyśmy dość duże kłopoty – wyjaśnił chłopak.

-W takim razie chyba powinnam ci podziękować.

Zayn uśmiechnął się, zupełnie zwalając mnie tym z nóg. Jego szczery uśmiech był chyba najpiękniejszą rzeczą jaką kiedykolwiek widziałam. Nagle coś uderzyło z tyłu w nasz samochód. Krzyknęłam upadając na siedzenie przede mną.

-Nic ci nie jest? - usłyszałam zmartwiony głos Zayna.

Pokręciłam głową i znów się podniosłam, a to co zobaczyłam sprawiło, że moje serce zaczęło bić trzy razy szybciej. Całe auto było otoczone przez mężczyzn z bronią. Każdy pistolet, karabin wymierzony we mnie lub Zayna. Rozejrzałam się przerażona i złapałam oparcia, żeby nie upaść. Jeden z mężczyzn nachylił się nad pojazdem i zajrzał przez otwarte okno od strony kierowcy.

-No chłopaki, daleko nie zajechali – krzyknął, po czym zwrócił się bezpośrednio do Zayna – Chyba nie myślałeś, że ujdzie ci to na sucho, co nie Malik?

Hej miśki! A oto kolejna część imagina o Zaynie :) Mam nadzieję, że wam się podoba i zostawicie pod nią trochę komentarzy :D Nie pytajcie mnie, ile jeszcze będzie części, ani kiedy wstawię kolejną, bo naprawdę nie mam pojęcia.

Chciałam wam jeszcze tylko powiedzieć, że ostatnio w naszym fandomie zachodzi wiele dużych zmian, ale pamiętajmy, po co tu jesteśmy. Mamy wspierać naszą piątkę idiotów, cokolwiek by się nie działo. To nasza rola, a nie decydowanie o tym, jak mają żyć lub z kim się spotykać. To wszystko :)

Kocham was xx

~M