#157 Harry&Zayn (część 2)

 Część 1.

        

Obudziłam się w stosunkowo dobrym nastroju, chociaż wciąż czułam w uszach znajomy szum, który pojawiał się zawsze, gdy miałam do czynienia ze zbyt głośnią muzyką. Wczoraj po mało komfortowym tańcu z Zaynem i po tym, co od niego usłyszałam, poprosiłam Harry’ego o powrót do pokoju. Chłopak wydawał się nieco zaskoczony moim nagłym pojawieniem się właściwie znikąd i samą prośbą opuszczenia imprezy, na której przebywaliśmy mniej więcej dziesięć minut, ale nie protestował. I właśnie za to byłam mu najbardziej wdzięczna – że o nic nie pytał, a i tak czuł, co powinien zrobić.

Przeciągnęłam się z cichym jękiem niezadowolenia i zerknęłam na leżący na szafce obok telefon. Kilka minut po dziewiątej. Nie zamierzałam zasypiać ponownie, zresztą, nie miałam tego w zwyczaju. Skoro już zdecydowałam się obudzić, to mogłam równie dobrze wstać z łóżka i doprowadzić się do ładu. Wyskoczyłam więc spod kołdry, udając się w stronę mojej malutkiej, ale całkiem zadbanej łazienki.

Dosłownie piętnaście minut później zamykałam już za sobą drzwi pokoju i stałam przed wejściem do kajuty Harry’ego, zastanawiając się, czy powinnam pukać czy może po prostu wejść do środka. Ostatecznie zdecydowałam się na drugą opcję, bo gdyby chłopak nadal spał, to nie zamierzałam go budzić – w końcu miał wakacje. Nacisnęłam powoli klamkę i pchnęłam drzwi, które o dziwo od razu ustąpiły, więc wślizgnęłam się do środka, zamykając je za sobą bez większego hałasu.

- Dzień dobry? – usłyszałam za sobą zachrypnięty głos przyjaciela.

Jego ton nieco mnie zdezorientował i w sumie powód poznałam już sekundę później, gdy odwróciłam się w stronę wnętrza pokoju. Harry stał na środku pokoju, przyglądając mi się z podniesionymi brwiami i założonymi na piersi rękoma. Oblałam się szkarłatnym rumieńcem, zdając sobie sprawę z tego, że chłopak ma na sobie tylko i wyłącznie bokserki, a ja zdecydowanie nie powinnam go w tym momencie oglądać. Mimo to mój wzrok przeniósł się z jego nieco zaskoczonych, zielonych oczu niżej, na umięśnioną klatkę piersiową, pokrytą licznymi tatuażami, o których istnieniu nawet nie miałam pojęcia. Niżej nie odważyłam się spojrzeć.

Odchrząknęłam z zażenowaniem, odwracając się do chłopaka tyłem i odgarniając z twarzy włosy, które bezwiednie opadły na moje czoło.

- Przepraszam – wydusiłam, ciesząc się, że nie widzi, jak rumienię się jeszcze bardziej.

- Nie czuję się urażony – zachichotał. – Możesz się odwrócić, nie przeszkadza mi to.

Ale mi przeszkadza. Okej, bądźmy szczerzy, nie byłabym w stanie odwrócić się wtedy i jak gdyby nigdy nic usiąść na łóżku i patrzeć, jak przechadza się praktycznie nagi po pokoju. Po prostu nie. Po pierwsze, najzwyczajniej w świecie nie byłam do tego przyzwyczajona i obserwowanie go w takiej sytuacji nie przyszłoby mi ot tak. Po drugie, był moim przyjacielem, więc zapewne nie powinnam odczuwać tego cholernego dyskomfortu i wszechogarniającego mnie gorąca, kiedy patrzyłam na jego ciało. A skoro byłam chociaż na tyle uczciwa, że mogłam do tego uczucia się przyznać, to nie zamierzałam sobie tego wszystkiego jeszcze bardziej utrudniać.

- Po prostu przyjdź do mnie, kiedy się ogarniesz – mruknęłam, kilkoma krokami pokonując dystans dzielący mnie od wyjścia.

Moja ręka już spoczywała na klamce, gdy poczułam, jak jego palce zaciskają się na moim nadgarstku, uniemożliwiając mi opuszczenie pokoju. Moje policzki po raz kolejny zapłonęły – o ile rumieniec w ciągu tego czasu w ogóle z nich zniknął – a chłopak pociągnął mnie w swoją stronę, odwracając mnie do siebie przodem. I w tej oto sposób zmuszona byłam do zmierzenia się z tym, z czym mierzyć się naprawdę nie chciałam. Z tym, jak gorąco Styles wyglądał bez ubrań.

- Powiedziałem, że mi to nie przeszkadza – zamruczał z rozbawieniem, przenosząc dłonie na moje biodra. – Nie musisz wychodzić. Nie chcę, żebyś wychodziła.

Czułam, jak bicie mojego biednego serca gwałtownie przyspiesza, a powietrze wokół mnie gęstnieje. Podniosłam wzrok na jedyne punkty, które w tym momencie wydawały mi się bezpieczne – na oczy Harry’ego. Widziałam dokładnie tańczące w nich iskierki radości i mogłabym przysiąc, że z każdą sekundą tonęło się w nich coraz bardziej. Chłopak uśmiechnął się do mnie łobuzersko, uwydatniając tym samym te cholernie urocze dołeczki w policzkach. Odwzajemniłam jego gest, chociaż w moim wykonaniu musiało to wyglądać mało przekonująco, bo tak naprawdę było mi strasznie gorąco i czułam, że jeśli za chwilę nie usiądę, to będzie ze mną nieciekawie.

- Myślę, że mimo wszystko powinnam dać ci możliwość ubrania się – powiedziałam, ledwo opanowując przy tym drżenie głosu, ale jakby na zaprzeczenie moich słów ucisk jego palców na moim ciele się wzmocnił.

- A ja myślę, że jeśli teraz wyjdziesz, to z zupełnie innej przyczyny – wyszeptał z ustami przy moim lewym uchu.

Czułam jego ciepły oddech na swojej skórze i byłam bliska opuszczenia jego pokoju bez jakichkolwiek wyjaśnień. Przez moje plecy przebiegł przyjemny dreszcz, którego tak naprawdę nie chciałam czuć. Nie chciałam czuć też swojego przyspieszonego tętna, płytkiego oddechu i szumu w głowie, wywołanego przez zbyt szybkie pompowanie krwi.

- Nie odczuwam żadnego dyskomfortu, wyglądając tak, jak wyglądam teraz, więc ty też go nie odczuwaj i po prostu zostań – dokończył, a ja naprawdę nie potrafiłam wydusić z siebie słowa, więc po prostu skinęłam głową. – Grzeczna dziewczynka.

Dotyk jego palców zniknął, a on sam przeszedł przez pokój z rozbawionym uśmiechem, kierując się w stronę szafek, co naprawdę było dla mnie ulgą. Powoli wybudzając się ze stanu odrętwienia, usadowiłam się po turecku na łóżku, usilnie starając się nie patrzeć w jego stronę, ale… nie, nie potrafiłam. Chłopak stał oparty o otwarte drzwi szafy i ruch ten został idealnie uwidoczniony w wyglądzie mięśni jego w cholerę idealnych pleców. Mogłam mówić, że ten widok wcale mnie nie rusza, ale ciało Harry’ego naprawdę było perfekcyjne w każdym calu. Przez ten charakterystyczny nieład na głowie, przez napinające się przy każdym ruchu mięśnie jego ramion, wcięcie w talii, dwa wgłębienia u dołu pleców…

- To, że na ciebie nie patrzę, nie oznacza, że nie czuję twojego spojrzenia – zaśmiał się, wyciągając z szafy krótkie spodnie i wciągając je na siebie.

…idealne pośladki…

Oblałam się rumieńcem, natychmiast odwracając wzrok. Przełknęłam ślinę, biorąc głęboki wdech, który miał nieco otrzeźwić mój umysł, ale w praktyce w niczym mi nie pomógł. Ta sama mieszanina myśli, ten sam mętlik i te same wyrzuty sumienia, bo nie powinnam patrzeć na niego w ten sposób.

- Co zamierzamy dziś robić? – spytałam w końcu, usiłując zmienić w jakikolwiek sposób temat.

- Po tym, jak gapiłaś się na mój tyłek, mogłem sądzić, że masz już jakieś plany na dziś – zachichotał, odwracając się do mnie przodem wciąż bez koszulki.

Wzięłam do ręki pierwszą z brzegu poduszkę i używając przy tym całej drzemiącej we mnie siły, rzuciłam ją przed siebie z zamiarem trafienia w Stylesa, ale chłopak zręcznie uniknął zbliżającego się do niego pocisku, zaszczycając mnie swoim dźwięcznym śmiechem. Nie zamierzałam w żaden sposób komentować jego słów, zresztą, on chyba nawet tego ode mnie nie wymagał.

***

- Proponuję wykwintne kanapki z szynką, sałatą i pomidorem na dobry początek dnia – powiedział nonszalancko, wywołując u mnie cichy śmiech i tym samym dobry humor już od rana.

Siedzieliśmy właśnie w restauracji na dolnym pokładzie, zastanawiając się usilnie, co powinniśmy zamówić, by kompletnie nie przepuścić pieniędzy, które przy sobie mieliśmy. Może to nawet i lepiej, że musieliśmy się pilnować. Przynajmniej nie musiałam martwić się o to, ze zbyt szybko przyjdzie mi przyzwyczajenie się do wszystkich pyszności, jakie tu podawano.

- Jestem za – odparłam, a Harry posłał mi tylko ciepły uśmiech i odszedł w stronę miejsca, gdzie można było złożyć zamówienie.

Rozejrzałam się dookoła, podziwiając wszystkie detale wystroju tego miejsca. Restauracja prezentowała się naprawdę niecodziennie, królowały tu kremowe barwy w połączeniu z granatem i całość bezsprzecznie robiła wrażenie na każdym, kto tutaj zajrzał. W porównaniu z chociażby wyglądem tego pomieszczenia, nasze kanapki wydawały się dość banalne.

Stylesowi nie zajęło zbyt dużo czasu, by zająć z powrotem swoje miejsce, marudząc coś na temat kretynów, którzy wpychają się do kolejki i tego, jak kompletnie bez kultury zostali wychowani. Stłumiłam śmiech, chociaż jego naburmuszona mina obrażonego przedszkolaka dosłownie mnie rozbrajała.

Chwilę później otrzymaliśmy swoje zamówienie, a kelner postawił przede mną wysoką szklankę, po brzegi wypełnioną kolorowym płynem z kilkoma kostkami lodu w środku. Spojrzałam pytająco na Harry’ego, chcąc wyczytać z jego oczu, czy to on postanowił zrobić mi miłą niespodziankę, ale chłopak wydawał się być zaskoczony takim obrotem sytuacji.

- Nie zamawiałem drinka – powiedział niecierpliwie.

- Drink jest na koszt pana, który siedzi przy drzwiach – wyjaśnił kelner i najwyraźniej nie chcąc kontynuować tej rozmowy, obrócił się na pięcie, zostawiając nas samych.

Odwróciłam głowę, szukając wzrokiem mężczyzny, o którym była mowa, a kiedy w końcu go dojrzałam, poczułam w jednej chwili dwie kompletnie różne rzeczy. Pierwszą były rumieńce wypływające na moją twarz w momencie, gdy moje spojrzenie napotkało przeszywające mnie na wskroś czekoladowe tęczówki. Wiedziałam, że te oczy będą hipnotyzować mnie już do końca mojego pobytu na tym statku. Chłopak zmrużył je figlarnie, uśmiechając się przy tym z rozbawieniem, które zapewne towarzyszyło mu codziennie i podniósł do ust papierosa. Nie obchodziło go najwyraźniej, że w tym pomieszczeniu palenie jest zabronione, nikt go zresztą nie śmiał upomnieć. Drugą natomiast były mdłości, bo w mojej głowie w ułamku sekundy pojawiło się wspomnienie wydarzeń z wczorajszego wieczoru. I właśnie ten drugi impuls sprawił, że ostentacyjnie odsunęłam od siebie wysoką szklankę, niemal wylewając przy tym jej zawartość.

- Kim jest ten facet? – usłyszałam głos Harry’ego, który nie spuszczał wzroku z siedzącego pod drzwiami Zayna.

Spojrzałam w jego zielone oczy, które obserwowały teraz uważnie każdy gest siedzącego po drugiej stronie sali chłopaka. Wyraz jego twarzy mówił mi, że miałam rację – Harry nie mógłby polubić Zayna, to było po prostu niemożliwe. I to był chyba kolejny powód, dla którego nie zamierzałam kontynuować znajomości z nim.

- Nie wiem – skłamałam szybko, modląc się jednocześnie, by nie pytał o nic więcej.

Cóż, moje nadzieje były złudne.

- Nie wiesz? Gość zamówił dla ciebie drinka, uśmiecha się do ciebie z drugiego końca sali, a ty nie masz pojęcia, kim on jest?

Styles chyba nie do końca kupił to, co właśnie powiedziałam i wcale mu się nie dziwiłam. Nie byłam nawet pewna, czy sama bym sobie uwierzyła, zważając na okoliczności. Nie chciałam go też zwodzić, bo w sumie nie miałam ku temu powodu. Może nie będzie zadowolony, kiedy dowie się, że faktycznie znam tego ciemnowłosego chłopaka, ale przecież był mi całkowicie obojętny, prawda?

- To znaczy… - zaczęłam, zastanawiając się, jak powinnam z tej sytuacji wybrnąć. – Poznałam go wczoraj, ma na imię Zayn. Niczego więcej o nim nie wiem. I nie chcę wiedzieć – dodałam szybko, widząc, jak twarz Harry’ego tężeje.

Chłopak spojrzał na mnie powątpiewająco i odchrząknął. Odniosłam wrażenie, że nie zapyta już o nic więcej, może na część pytań, które miał w głowie, nie chciał znać odpowiedzi. Może ja też nie chciałam.

- Nieważne – mruknął, nie patrząc na mnie.

***

Przechadzałam się po górnym pokładzie, bawiąc się niecierpliwie komórką. Od kilkunastu minut czekałam na telefon od rodziców, którzy mieli zadzwonić do mnie o dziewiętnastej, tak się umówiliśmy. Możliwe, że coś im wypadło albo po prostu zapomnieli, ale i tak denerwowałam się, że mają jakiś problem, a mnie tam z nimi nie ma. To powoli zaczynało przypominać obsesję, więc chyba nadeszła pora, bym przestała aż tak się zamartwiać, przynamniej tak utrzymywał Harry.

Dzisiejszy dzień był pod wieloma aspektami podobny do wczorajszego – cały spędzony na obijaniu się i korzystaniu z czasu spędzanego na morzu. Do południa humor mojego przyjaciela pozostawiał wiele do życzenia i doskonale wiedziałam, dlaczego tak jest, ale z czasem jego irytacja zaczęła przechodzić i kilka godzin później wrócił mój stary, roześmiany Harry.

Westchnęłam ze zmęczeniem, wpatrując się w zachodzące słońce, które niemal ukryło się już za horyzontem. Lubiłam chwile takie jak ta, kiedy nie miałam kompletnie żadnych obowiązków i jedyne, o czym musiałam pamiętać, to jedzenie i spanie.

- Spytałbym, jak smakował ci drink, ale nawet go nie spróbowałaś – usłyszałam zza pleców głęboki głos kogoś, kogo naprawdę nie chciałam w tym momencie spotkać. – Nie mogę powiedzieć, że nie jest mi przykro. To nie było miłe z twojej strony.

Odwróciłam się gwałtownie, czując, że zaraz powiem coś, na co zbierało mi się już od kilkunastu godzin. Oczekiwałam tej jego wyuczonej pozy, nie zdradzającego niczego poza pewnością siebie cynicznego czy może rozbawionego uśmiechu i przygryzania wargi – wszystkiego tego, co miałam okazję zobaczyć  poprzedniego dnia. Chłopak stał przede mną jednak z rękoma wciśniętymi w kieszenie czarnych spodni i przyglądał mi się z nieodgadnionym wyrazem twarzy, który nieco zbił mnie z tropu i zniechęcił do wszczynania kłótni.

- Ty nie jesteś miły dla mnie, ja nie jestem dla ciebie – mruknęłam. – Nie widzę tu żadnych nieporozumień.

Chłopak uniósł brwi, wyglądając przy tym na nieco zdziwionego.

- Ja nie jestem dla ciebie miły? – z jego głosu ciężko było cokolwiek wywnioskować. –  Właśnie dajesz mi do zrozumienia, że nie zauważasz moich starań.

- Może są wyjątkowo marne – zauważyłam, na co chłopak zaśmiał się cicho.

- Mogę być bardziej bezpośredni, jeśli chcesz.

Chłopak zbliżył się do mnie powoli, zmniejszając dzielącą nas odległość i zanim zdążyłam zorientować się, co zamierza zrobić, wyciągnął w moją stronę rękę, zamykając w niej moją chłodną dłoń. Kąciki jego ust uniosły się ku górze, a oczy wpatrywały się w moje z całą swoją intensywnością, z którą nie potrafiłam walczyć. Tym razem jednak zamierzałam chociaż spróbować.

Pokonałam ostatnie dzielące nas centymetry, napierając na jego ciało i wspięłam się na palce, opierając wolną dłoń na jego klatce piersiowej. Mocny zapach perfum na moment mnie zdekoncentrował i bicie mojego serca nieco przyspieszyło. Chłopak zagryzł wargę, oddychając przy tym nieco szybciej niż uznałabym za normalne. Poczułam, jak jego dłoń wsuwa się pod moją bluzę, układając się u dołu moich pleców, kiedy zbliżyłam usta do jego ucha.

- Twój urok osobisty kompletnie na mnie nie działa – powiedziałam cichutko, po czym jak gdyby nigdy nic odsunęłam się akurat, gdy zadzwonił mój telefon.

Zayn spojrzał na mnie z zaskoczeniem, otwierając przy tym usta, ale nawet nie próbował mnie powstrzymać, kiedy odchodziłam w stronę schodów prowadzących na dolny pokład.

Na początku dziękuję wszystkim, którzy skomentowali poprzednią część, jestem wam baardzo wdzieczna, bo każdy wasz komentarz motywuje mnie do pisania i do tego, bym nadal tworzyła na tym blogu :) Nie jestem pewna, kiedy pojawi się kolejna część, bo nie widzę zbyt dużego zainteresowania tym imaginem, ale wiem też, że są osoby, które na trójkę będą czekać, więc z myślą o nich postaram sie zrobić to w miarę możliwości szybko. 

Mam już pomysł na coś kolejnego, bohaterami byliby Louis i Nialler lub sam Niall, zobaczymy jak się wszystko rozwinie - może się za to zabiorę, a może nie. Tyle ode mnie, z góry dziękuję, jeśli pofatygujecie się, by zostawić po sobie jakikolwiek dowód na to, że przeczytaliście tę część.
PS. Harry czy Zayn? :) Jak wyglądałby wasz wybór?

~W