#162 Harry&Zayn (część 4)

Kochani, bardzo prosimy Was o wzięcie udziału w ankietach, które znajdziecie po lewej stronie ekranu :) Z powodu zmiany szablonu (z całego serca dziękujemy Majkel z szablony1kierunkowe ♥) poprzednie zostały usunięte, a chcemy mieć pojęcie o tym, ilu Was jest i jakie imaginy podobają Wam się najbardziej :) Z góry dziękujemy za każdy oddany głos xx

________________________________________

Część 3.

  

Z perspektywy kilkunastu godzin cały poprzedni dzień wydawał mi się prawdziwym koszmarem. Pobudka, poranna rozmowa z Zaynem, pocałunek, którego tak naprawdę chciałam, ale wiedziałam, że moja psychika znacznie ucierpiałaby, gdybym go odwzajemniła, czas spędzony z Harrym… To wszystko sprawiało, że gubiłam się we własnych uczuciach i emocjach, zaczynających powoli przerastać mnie samą. Wiedziałam, że muszę podjąć jakąś decyzję, ale kompletnie nie miałam pojęcia, jakie wyjście okazałoby się lepsze.

Nie znałam Zayna i zdecydowanie nie chciałam ryzykować dla niego wszystkiego, co miałam, ale istniało w nim coś, co przyciągało mnie do tego chłopaka za każdym razem, gdy próbowałam się opierać. Mogłam nadal go odpychać, ale miałam świadomość, że w końcu poddam się całkowicie, a on dostanie to, czego chce.

Z drugiej strony był Harry, który wspierał mnie we wszystkich gorszych momentach i był przy mnie, kiedy tego potrzebowałam. Znał mnie jak mało kto i wiedziałam, że mogę całkowicie mu zaufać, a oni nigdy nie wykorzysta tego przeciwko mnie. Przyjaźniliśmy się już tak długo, aż ciężko było mi zliczyć te wszystkie lata i mimo że znał wszystkie moje słabości, nadal przy mnie trwał. Ale czy mógłby być dla mnie kimś więcej? Czy mogłabym spojrzeć na niego jak na zwyczajnego chłopaka, gdyby on tego chciał?

Rozłożyłam się wygodnie na jednym ze znajdujących się na górnym pokładzie leżaków, podrzucając w dłoni telefon komórkowy. Chciałam zadzwonić do rodziców, ale mój nastrój okazał się nieco zbyt melancholijny i byłam w stu procentach pewna, że mama zorientowałaby się, że coś nie gra. A ja nie chciałam ich martwić z tak błahych powodów. Tak więc odwlekałam rozmowę z rodzicami już przynajmniej pół godziny, a w tym czasie zastanawiałam się, czy nie można by zakończyć tego w bardziej dramatyczny sposób i po prostu rzucić się za burtę. Zaczynałam świrować.

Rozejrzałam się dookoła, szukając wzrokiem Harry’ego, chociaż jego obecność tutaj wydała mi się niedorzeczna, bo sam powiedział mi godzinę wcześniej, że idzie się trochę zdrzemnąć. W ten oto sposób siedziałam kompletnie sama, bo też jedynym znajomym, jakiego tutaj miałam był chłopak, który ostentacyjnie się na mnie obraził. Wspaniale, naprawdę.

I właśnie wtedy poczułam czyjeś dłonie na swojej twarzy, a bezchmurne, błękitne niebo zakryte zostało czyimiś rękoma. Drgnęłam zaskoczona, dotykając palców, które je zasłoniły i byłam już w stu procentach pewna, że nie należały one do moje przyjaciela. Zagryzłam wargę, gdy poczułam czyiś ciepły oddech na mojej szyi i sekundę później czyjeś usta znalazły się tuż przy moim uchu.

- Przepraszam – usłyszałam cichy szept i dłonie Zayna zniknęły z mojej twarzy.

Chłopak usiadł na leżaku obok, patrząc tym swoim hipnotyzującym spojrzeniem w moje uczy. Na jego wargach błąkał się delikatny uśmiech, kiedy z zupełnie niewiadomych mi przyczyn oblałam się rumieńcem. Zignorowałam przyjemny dreszcz, który w jednej chwili przebiegł moje plecy i przeniosłam wzrok na trzymany w rękach telefon.

- Błagam, powiedz, że tym razem niczego nie spieprzyłeś – usłyszałem zdegustowany głos mojej siostry, kiedy przechadzałem się po pokoju z komórką przy uchu. – A jeśli to zrobiłeś, to nawet nie proś mnie o kolejną radę.

Gówniara była ode mnie młodsza o kilka dobrych lat, a i tak wydawała się dużo mądrzejsza ode mnie i w wielu kwestiach to ja musiałem prosić ją o pomoc. Trzeba było jej przyznać, że w dziewięćdziesięciu procentach przypadków faktycznie miała rację i najwyraźniej miała ją też tym razem. Spieprzyłem. Znowu. Chociaż obiecałem i sobie, i jej, że po raz kolejny nie dam po sobie poznać, jak kompletnym idiotą potrafię być, to jak zwykle wszystko poszło nie po mojej myśli.

- Pocałowałem ją – powiedziałem bez owijania w bawełnę.

W słuchawce zabrzmiał zrezygnowany jęk mojej siostry i zacząłem powoli zastanawiać się, po co w ogóle do niej zadzwoniłem. Wiedziałem już, że zrobiłem źle, nie musiała mi tego bardziej dosadnie uzmysławiać.

- Boże, jesteś tak beznadziejny w tych sprawach –mruknęła. – Pocałowałeś ją po trzech dniach znajomości? I rozumiem, że nie zareagowała tak, jak byś sobie tego życzył?

- Odsunęła się – odparłem z irytacją, bo było to jasne przyznanie się do porażki. – Przypomnij mi, dlaczego moja młodsza, denerwująca siostra daje mi porady w sprawach damsko-męskich?

- Bo ty sobie najwyraźniej nie radzisz – zaśmiała się z wyższością, wywołując grymas na mojej twarzy.

Kochałem ją, naprawdę, ale kiedy zachowywała się, jakbym to ja był tym mniej doświadczonym, działała mi na nerwy. Zresztą, ona doskonale o tym wiedziała i robiła dokładnie wszystko, żeby mi  dokuczyć.

- Więc co teraz? – zapytałem, zaciskając palce na skroni.

- Teraz musisz przestać być dupkiem, Zayn – odparła, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie.

- Przepraszam, że znowu zachowałem się jak idiota – kontynuowałem, nie doczekawszy się z jej strony żadnej reakcji. – Przepraszam też, że mówię to dopiero teraz, ale potrzebowałem czasu. Przepraszam, jeśli czujesz się przeze mnie przytłoczona. I przepraszam, że nie daję ci spokoju mimo że jasno dajesz mi do zrozumienia, że nie chcesz mieć ze mną nic wspólnego.

- Nieprawda – zaprzeczyła znacznie szybciej, niż bym się tego spodziewał. – Nie chodzi o to, że nie chcę mieć z tobą nic wspólnego. Po prostu kompletnie cię nie znam. Nie wiem nawet, jak brzmi twoje nazwisko, nie wydaje ci się, że to dziwne?

Musiałem przyznać, że długo o tym myślałem. Zastanawiałem się dlaczego nie potrafiłem zrobić tego wszystkiego tak, jak należy. Dlaczego ona nigdy nie reagowała tak, jak bym tego chciał. Co takiego kazało jej trzymać się ode mnie z daleka. Co we mnie ją odpychało. I chyba byłem zmuszony ostatecznie przyznać się do tego, że nie potrafiłem prowadzić tej znajomości tak, jak robiłem to z innymi dziewczynami. Ona po prostu mi na to nie pozwalała.

I faktycznie, nie znaliśmy się. Być może właśnie to było przeszkodą, ale jak wiele czasu na tym statku nam zostało? Trzy dni? Jak miałem spowolnić to wszystko, jednocześnie zapewniając sobie jakiekolwiek szanse na powodzenie?

- Malik – odparłem, uśmiechając się do niej lekko. – Mam na nazwisko Malik. I hej, wpadłem na pewien pomysł.

W sumie był to po części pomysł mojej siostry, ale nie chciałem wyjść na osobę, która z każdym problemem wydzwania do rodziny, żeby się wypłakać. Zresztą, rozpracowaliśmy to wszystko razem, więc nijako nie skłamałem.

- Czy gdybym obiecał ci, że bez twojej zgody nawet cię nie dotknę, zgodziłabyś się umówić ze mną jutro wieczorem?

Widziałem, jak jej wzrok podnosił się powoli, w końcu zatrzymując się na moich oczach, jakby zastanawiała się, czy moje słowo naprawdę jest czegoś warte. Niepewność w jej oczach sprawiała mi ból, ale w gruncie rzeczy wiedziałem, że ma pełne prawo mi nie ufać. Mogła poczuć się skrzywdzona po wszystkim tym, co do tej pory robiłem.

- W porządku – powiedziała w końcu, zagryzając dolną wargę. – Ale musisz przysiąc.

Uśmiechnąłem się szeroko, czując przyjemne ciepło rozlewające się po moim ciele.

- Przysięgam.

***

Weszłam po cichu do pokoju Harry’ego, uważając przy tym, by nie obudzić go w razie, gdyby jeszcze spał. Może sytuacja, kiedy zastałam go stojącego w samych bokserkach na środku pokoju, powinna mnie czegoś nauczyć, ale naprawdę potrzebowałam w tym momencie obecności kogoś, komu w stu procentach ufałam. Tak więc zamknęłam za sobą drzwi, odwracając się niepewnie w stronę wnętrza pokoju. Harry leżał spokojnie na łóżku, przykryty po samą szyję kołdrą i uśmiechał się delikatnie przez sen. Kąciki moich ust uniosły się mimowolnie ku górze, kiedy przechodziłam na drugi koniec pomieszczenia, zatrzymując się tuż przed nim. Wyglądał tak niemożliwie niewinnie, kiedy spał…

Brązowe loki rozsypane były po całej powierzchni poduszki, a oczy przykryte były powiekami. Dołeczki w jego policzkach były teraz ledwo widoczne, ale wciąż dostrzegalne. Przysiadłam na samym brzegu łóżka, przypatrując mu się w uśmiechem i mogłabym  przysiąc, że ta czynność nieco mnie uspokoiła.

Nie jestem pewna, jak długo wpatrywałam się w jego twarz, ale kiedy w końcu jego powieki się podniosły, ukazując zaspane, zielone oczy, na jego twarzy pojawił się nieprzytomny uśmiech, który wywołał u mnie niepowstrzymany atak śmiechu. Moja reakcja nieco rozbudziła Stylesa, chłopak podniósł się na łokciu, rozglądając bez większego zainteresowania po pokoju, jakby próbował przyzwyczaić się do panującej w nim jasności.

- Jak długo spałem? – spytał zachrypniętym, magnetyzującym głosem.

- Na pewno dłużej niż powinieneś, bo zaczynało mi się już nudzić – odparłam z chichotem i po krótkiej chwili namysłu weszłam na łóżko, zajmując miejsce koło Harry’ego.

Chłopak opadł z powrotem na poduszkę, wzdychając przy tym ze zmęczeniem. Może powinnam czuć się trochę niezręcznie, leżąc w jednym łóżku z moim przyjacielem, ale przecież nie robiłam nic złego, prawda? Harry odwrócił się do mnie przodem, układając rękę pod głową i przyglądając mi się w milczeniu, co nie ukrywam, było dla mnie trochę niezręczne.

Sekundę później poczułam opuszki palców Harry’ego sunące w górę mojego ramienia, a moje plecy przebiegł charakterystyczny dreszcz. Spojrzałam niepewnie na jego twarz i malujące się na niej skupienie połączone z czymś na kształt uwielbienia. Pamiętam, jak powiedziała mu kiedyś, że chciałabym, by ktokolwiek patrzył na mnie kiedyś w ten sposób. Z miłością. Jego wzrok przeszywał moje ciało, jakby uczył się na pamięć wszystkich jego szczegółów, aż w końcu zatrzymał się na moich oczach, a ja poczułam znajome gorąca napływające do mojej twarzy. Naprawdę wolałam nie wiedzieć, jak bardzo czerwona w tamtym momencie byłam.

- Jakieś plany na dziś? – zamruczał, kreśląc na mojej skórze bliżej nieokreślone kształty.

Pokręciłam przecząco głową, niezdolna do udzielenia jakiejkolwiek odpowiedzi. Jego spojrzenie było tak cholernie hipnotyzujące… Chłopak uśmiechnął się z satysfakcją, najwyraźniej zadowolony z tego, w jaki sposób na mnie działa i przysunął się nieco bliżej tak, że nasze twarze dzieliło nieco ponad dziesięć centymetrów.

- Świetnie, ja też nie mam żadnych – zaśmiał się cicho, ukazując urocze dołeczki w policzkach.

- Więc jak spędzimy ten dzień? – zapytałam, zamykając oczy, by nie musieć znosić magnetyzującego wpływu jego oczu na moją osobę.

Usłyszałam szelest pościeli, ale naprawdę nie odważyłam się podnieść powiek. Zamiast tego skupiłam wszystkie swoje zmysły na dotyku jego palców na moim ramieniu, a dosłownie kilka sekund później poczułam na swojej twarzy jego ciepły oddech. Bicie mojego serca przyspieszyło do granic możliwości i dałabym słowo, że słychać je było w całym pomieszczeniu, kiedy chłopak przycisnął do mojego policzka swoje ciepłe, miękkie wargi. Po moim ciele rozlało się przyjemne ciepło, zaczynając od miejsca, w którym jego usta dotykały mojej skóry.

Chwilę później jego wargi zniknęły i zastąpiło je uczucie nienaturalnego chłodu. Otworzyłam oczy, mierząc się ze spojrzeniem jego błyszczących oczu.

- Jeśli o mnie chodzi, możemy go spędzić właśnie w ten sposób – odparł, a na jego twarzy pojawił się jeden z najpiękniejszych uśmiechów, jakie kiedykolwiek dane mi było zobaczyć.

- Leżąc? – spytałam, chociaż wiedziałam już, jak zabrzmi odpowiedź.

- Z tobą.

Kochani, na samym początku z całego serduszka dziękuję każdemu, kto skomentował poprzednią część. Jesteście wspaniali ♥ Poza tym widzę znaczne podziały na #TEAMHARRY i #TEAMZAYN hahaha i o ile na samym początku dokładnie wiedziałam, jak zakończyć tego imagina, tak teraz naprawdę nie mam pojęcia. Liczę, że nieco mniej pewny siebie Malik trochę was udobrucha i przekona do siebie. Jak myślicie, dotrzyma danego słowa? I co z Harrym? 

Mam nadzieję, że uda mi się w miarę szybko napisać kolejną część. Jeśli przeczytaliście, proszę o choć krótką opinię. Z góry dziękuję każdemu, kto poświęci swój czas i skomentuje :)

~W