#98 Zayn (część 6)

Część 5.

You got me and I could not defend it

I tried but I had to surrender

Obudziły mnie poranne promienie słońca, przedzierające się przez niezasłonięte okna. Pierwszym, co poczułam, gdy moje myśli powoli powracały do normalności, był przyjemny zapach jego ciała. Mogłabym przysiąc, że używa naprawdę dobrych perfum, bo nawet po całym dniu i całej nocy ich zapach pozostawał perfekcyjny. Obejmowały mnie jego silne ramiona, a moja głowa najwyraźniej znajdowała się na jego klatce piersiowej, która powoli unosiła się i opadała podczas wdechów i wydechów. Uśmiechnęłam się lekko, czując jego przyjemne ciepło tuż przy mnie i dotyk dłoni na mojej skórze. I w tym momencie naprawdę nie pragnęłam niczego więcej, jak po prostu budzić się w ten sposób dzień po dniu.

Delikatnie podniosłam się na łóżku, ogarniając wzrokiem jego idealną powstać. Włosy w kompletnym nieładzie - co było zaskakującą, aczkolwiek bardzo miłą odmianą, jeśli chodzi o tego chłopaka – lekko zaróżowione policzki, które perfekcyjnie współgrały z jego ciemną karnacją. Intensywnie czekoladowe tęczówki przykryte jeszcze były otoczonymi wachlarzem czarnych rzęs powiekami. Jednak praktycznie cała moja uwaga skupiła się na pełnych, delikatnie rozchylonych ustach, niemal proszących o pocałowanie ich. Całą siłą mojej woli powstrzymałam się od tego i z cichym westchnieniem wymknęłam się spod ciepłej kołdry.

Postanowiłam przyrządzić dla nas jakieś śniadanie, zanim Śpiąca Królewna łaskawie wstanie, chociaż szczerze mówiąc, nie miałam pojęcia, ile to może jeszcze potrwać. Nie wiedziałam, na co Zayn będzie miał ochotę, gdy już się obudzi, więc postawiłam na coś uniwersalnego. Naleśniki z czekoladą wydawały się dobrym pomysłem, więc szybko przygotowałam wszystko, co było mi potrzebne i wzięłam się do pracy.

Nie wiedziałam, co myśleć o wczorajszych powrocie Zayna, a raczej o stanie, w jakim do mnie przyszedł. Opuchnięty policzek, rozmazana krew, rozcięta warga i czerwone plamy, tak przerażająco kontrastujące z bielą jego koszuli. Nie miałam pojęcia, co tak właściwie się stało i może nie powinnam o to pytać. To w końcu sprawy między nim a tymi kolesiami. Ale w to wszystko zamieszana byłam też ja i miałam niejasne poczucie, że te wszystkie obrażenia również miały związek z moją osobą. Mogłam tylko mieć nadzieję, że faktycznie wszystko zostało wyjaśnione i teraz będzie już tylko lepiej.

Poczułam na swoich biodrach jego ciepłe dłonie i podskoczyłam, na chwilę tracąc przy tym oddech. On chyba naprawdę lubił mnie zaskakiwać i powinnam się do tego jakoś przyzwyczaić. Odwróciłam się do niego przodem, a Zayn natychmiast wpił się w moje usta, nawet nie bawiąc się przy tym w jakąkolwiek delikatność. Jego palce szybko wślizgnęły się pod materiał mojej koszulki i błądziły po skórze moich plecach, przyprawiając mnie o gęsią skórkę.

- Nieładnie tak uciekać chłopakowi z łóżka, nikt ci tego wcześniej nie uświadomił? – zamruczał zmysłowo, schodząc z pocałunkami na moją szyję.

- Wyobraź sobie, że nikt wcześniej nie ośmielił się tak po prostu wtargnąć pod moją kołdrę – odparłam z rozbawieniem, opuszkami palców badając jego idealnie wyrzeźbiony tors.

Można by sądzić, że przesadzam, ale to, że on cały był chodzącym ideałem, było szczerą prawdą. Nigdy nie spotkałam kogoś równie przystojnego, równie pociągającego i tak cholernie tajemniczego. Wszystko, co robił, było dla mnie niejasne i pełne zagadek, które byłam zmuszona raz po raz rozwiązywać. Ale teraz stał tu przede mną, był po prostu sobą i właśnie to cieszyło mnie najbardziej.

- Nie powiesz, że tego nie chciałaś, skarbie – zachichotał, prostując się, by spojrzeć mi w oczy. – Doskonale widzę ten pełen pożądania wzrok, którym mnie obrzucasz. Nie jesteś zbyt dyskretna, wiesz?

- A ty nie jesteś ani trochę skromny, więc mamy jeden-jeden – powiedziałam, odsuwając go od siebie. – A teraz z łaski swojej ubierz się i pozwól mi zrobić śniadanie.

Chciałam wrócić do pracy, bo mój żołądek naprawdę domagał się czegokolwiek, co zaspokoiłoby głód, ale silny uścisk palców na moich biodrach skutecznie mi to uniemożliwił. Nie miałam pojęcia, co w niego dziś wstąpiło, bo kompletnie nie znałam go od tej strony, ale czułam, że mogłabym się do tego przyzwyczaić.

- Rozumiem. Nie jesteś w stanie skupić się, widząc mnie tak roznegliżowanego – szepnął z ustami tuż przy moim uchu.

- Czytasz mi w myślach – odrzekłam z sarkazmem, uśmiechając się pod nosem.

Odwróciłam się do niego tyłem, wracając do przerwanego mi zajęcia, ale chłopak najwidoczniej nie zamierzał odpuścić. Jego ręce owinęły się wokół mojej talii, a broda oparła na moim ramieniu, uniemożliwiając mi jakikolwiek ruch. Nie chodzi o to, że jakoś specjalnie mi to przeszkadzało. Jego bliskości nigdy nie było mi zbyt wiele.

Czułam, że ten chłopak powoli i skutecznie mnie od siebie zależenia, a ja nawet nie potrafię się przed tym bronić. Zresztą, jaki byłby w tym wszystkim sens, skoro chciałam mieć go przy sobie już zawsze? Trzymanie go na dystans niczego by nie zmieniło, w końcu ten chłopak zawsze dostaje to, czego pragnie.

- Wydaję ci się seksowny? – spytał nagle, składając delikatny pocałunek na moim karku.

Czy on właśnie zapytał mnie o to, o co myślę, że mnie zapytał? Zamarłam na chwilę, czując jak bicie mojego serca nagle przyspiesza. Zajęło mi dłuższą chwilę, by przeanalizować to, co właśnie powiedział i w jakiś sposób ułożyć to sobie w głowie.

- Dlaczego mnie o to pytasz? – wydusiłam z siebie cicho, usiłując ignorować to, jak jego palce nieśmiało wsuwając się pod moją koszulkę.

- Próbuję się dowartościować – odparł z ironią i dałabym głowię, że przewrócił oczami. – Jestem po prostu ciekawy, jak mnie postrzegasz.

Odchrząknęłam krótko, powoli zbierając chaotycznie płynące myśli. Oczywiście doskonale potrafiłam odpowiedzieć mu na to pytanie, bo sama zadałam je sobie kilka dni temu. Ale za żadne skarby świata nie przyznałabym się z podobnymi myślami przez Zaynem. Więc co miałam odpowiedzieć?

- Oczekujesz, że obsypię cię teraz wyszukanymi komplementami? – zaśmiałam się nerwowo,  co skomentował cichym westchnięciem.

- Mogę zacząć, jeśli chcesz – powiedział i zanim zdążyłam się zorientować, co chce zrobić, zestawił patelnię z niedopieczonym naleśnikiem z kuchenki i odwrócił mnie do siebie przodem.

Nie była za bardzo przekonana co do słuszności tego pomysłu. Ten chłopak doskonale zadawał sobie sprawę z tego, jak na mnie działa i z pewnością wiedział też, co zrobić, by doprowadzić mnie do utraty zmysłów. Usiadł na jednym ze stojących przy stole krzeseł i przyciągnął mnie do siebie. Jego dłonie w mgnieniu oka znalazły się na mojej talii i stanowczo pociągnęły moje ciało w dół tak, że byłam zmuszona usiąść okrakiem na jego kolanach. I po raz kolejny ta sytuacja niebezpiecznie mi się podobała.

- Poza oczywistym faktem, że mi na tobie zależy…

- Dlaczego oczywistym? – wykrztusiłam słabo, bo jego ciało poruszyło się pode mną, doprowadzając mnie niemal do szaleństwa.

Nigdy nie powiedział mi tego wprost i często zastanawiałam się nad tym, co tak naprawdę ten chłopak do mnie czuje. Ze swoim wyglądem i tą pociągającą osobowością mógł mieć każdą dziewczynę, która akurat wpadłaby mu w oko, a on wybrał właśnie mnie?

- Jestem tu teraz, prawda? Gdyby mi na tobie nie zależało, nie przyszedłbym do ciebie wczoraj, nie zostałbym u ciebie na noc, nie całowałbym cię, nie dotykał w ten sposób… - wyszeptał, przesuwając opuszkami palców po moim ramieniu.

Na mojej skórze natychmiast pojawiła się gęsia skórka, a oszalałe serce niemal wyskoczyło z mojej piersi. Z moich ust wyrwał się cichy jęk i natychmiast pożałowałam tego posunięcia. Jego oczy natrafiły na moje i doskonale widziałam te iskierki ekscytacji, które w ciągu ułamku sekundy się tam pojawiły. I to ani trochę nie pomogło mi ukoić nerwów.

- Zayn, przestań – mruknęłam, zbyt dokładnie czując, jak wszystkie moje zmysły  wariują.

- Dlaczego? – zapytał, uśmiechając się z rozbawieniem.

Jedna z jego rąk zniknęła z moich pleców i powoli sunęła po mojej nodze. Oddech stał się szybszy i głośniejszy, a po plecach przebiegł mi znajomy dreszcz. Wiedział, co robi i jak to na mnie działa.

- Bo nie chcę się tak czuć. Tak jak teraz, gdy to robisz.

- Niczego nie robię, kochanie. Po prostu siedzę i na ciebie patrzę – zaśmiał się cicho, przygryzając dolną wargę. – Ach, mówisz o tej chemii między nami? Dopadła cię frustracja seksualna?

- Zayn, to nie jest śmieszne – warknęłam z irytacją, wstając. – Nie wiem, co ci się stało, ale jestem głodna i zamierzam zjeść zaraz śniadanie.

Pozwolił mi na to, śmiejąc się pod nosem i rozłożył się wygodniej na krześle, wciąż śledząc uważnie każdy mój ruch. Na nowo włączyłam kuchenkę i postawiłam na niej patelnię, udając niesamowicie zainteresowaną tym, co akurat miałam pod ręką. Choć tak naprawdę nie potrafiłam poradzić sobie z jego intensywnym spojrzeniem.

- Uważasz mnie za seksownego? – powtórzył.

- Być może tak właśnie uważam – odparłam, nawet się nie odwracając, by na niego zerknąć. – Ale nawet, jeśli tak jest, to w żadnym wypadku nie zamierzam ci tego powiedzieć. Twoje ego mogłoby tego nie udźwignąć.

Zaśmiał się głośno i poderwał się z krzesła, zmierzając w moją stronę. Zignorowałam to, jak przyciska do siebie nasze ciała, zignorowałam jego gorący oddech na moim karku. Byłoby to dużo łatwiejsze, gdyby po prostu siedział na tym pieprznym krześle i nie wystawiał mnie na kolejną próbę.

- Udajesz, że tak nie jest… - zaczął cicho, „niechcący” zahaczając wargą o płatek mojego ucha. – Ale jestem pewien, że tej nocy, gdy leżałaś koło mnie… myślałaś tylko o tym, jak by to było, gdybyśmy ty i ja w tamtym momen…

Jego cichy monolog przerwał okropny huk dochodzący z salonu. Z mojego gardła wyrwał się krótki krzyk, gdy odwróciłam się w stronę chłopaka. W jego oczach pojawiło się ledwie dostrzegalne zdezorientowanie, kiedy schował mnie za sobą w razie niespodziewanego ataku. Wtuliłam się w jego plecy, mocno zaciskając powieki.

- Zaczekaj tu – szepnął cicho i ruszył w stronę drzwi.

Z nieukrywanym przerażeniem wpatrywałam się w jego sylwetkę, gdy znikał za framugą. Co jeśli coś mu się stanie, a mnie przy nim wtedy nie będzie? Nie chciałam go zostawiać. Znaczył dla mnie zbyt wiele, bym mogła pozwolić mu się narażać. Bez namysłu pobiegłam za nim i pierwsze, co zobaczyłam, gdy weszłam do salonu były ułamki szkła rozrzucone po całej podłodze.

- Co… - zaczęłam, ale zamilkłam, gdy mój wzrok napotkał rozbite okno.

Jesteście okropni, wiecie? Miałam już w głowie całą koncepcję ostatniego rozdziału, wszystko zaplanowane... A potem zobaczyłam całą masę próśb o kolejne części tego imagina, a że kocham was całym serduszkiem... zgadzam się na to :) Ta część wyszła... dziwna i trochę nudna i znowu mi się nie podoba, ale w następnej postaram się wpleść więcej akcji :)

Wybaczcie, że musieliście czekać tak długo, ale byłam zmuszona zastanowić się nad dalszą fabułą + ograniczał mnie kompletny brak czasu. Z góry przepraszam, bo kolejna część pojawi się w podobnym odstępie czasowym. Za niecałe dwa tygodnie egzaminy i cholerka, zupełnie nie ogarniam poglądu na świat niektórych nauczycieli.

Nie zanudzam was już dłużej :) Dodam tylko, że możecie wpaść TUTAJ, gdzie zastaniecie drugi rozdział mojego opowiadania. To co, tyle?

Liczę na wasze opinie :) I oczywiście piszcie, czego się spodziewacie/co chcielibyście przeczytać, bo być może którąś z waszych propozycji się zasugeruję :D

Kocham

~W