#99 Liam (część 4)

CZĘŚĆ 1

CZĘŚĆ 2

CZĘŚĆ 3

Spojrzałam na niego zawiedzionym wzrokiem. Zacisnęłam mocno powieki. Chciałam się uspokoić? Może pohamować łzy uporczywie spływające do moich oczu.. po prostu nie chciałam pokazać, że mi zależy. To nie było adekwatne do jego zachowania.

-W co ty ze mną pogrywasz?- zapytałam jednak on milczał. Wzięłam spazmatyczny oddech. Drżącą ręką zaczesałam włosy opadające na moją twarz. Sama nie wiem co czułam. Strach? Zawiedzenie? Czy ja wiem.. zbyt serio brałam to wszystko do siebie. Zbytnio sie przejmowałam. Jednak uczucie, które się między nami zrodziło, nie pozwalało mi myśleć inaczej. Z każdą chwilą czułam, że coraz bardziej mi na nim zależy. Coraz mocniej wierzyłam w to, że chociaż raz może się udać.. Jednak w tej chwili wszystko prysnęło, jak bańka mydlana.

-W nic, po prostu musisz mnie zrozumieć..- wyszeptał. Delikatnie chwycił moją dłoń.

-Ale ja nie chcę rozumieć!- wyrwałam się z jego uścisku- Po prostu jestem głupia. Zbyt szybko ci zaufałam. Naiwnie uwierzyłam.. że coś może między nami być.

-[T.I.], to wszystko istnieje. Zależy mi na tobie, nawet nie wiesz jak bardzo.

-I dlatego nie powiedziałeś mi, że kogoś masz? Spotykasz się ze mną , całujesz mnie na pierwszej randce! O ile można to nazwać randką..- odetchnęłam. Czułam, że eksploduje. W tym całym rozczarowaniu była zła, sama na siebie. Natłok emocji i myśli rozrywał mnie wewnętrznie- Bawisz się mną, robisz mi nadzieje, mówisz, że ci zależy.

-Bo mi zależy. Bardzo- niepewnie pogładził moje ramię. Jego delikatny dotyk przyprawił mnie o dreszcz.

-Ha! Nie żartuj sobie!- zaśmiałam się z kpiną- Gdyby tak było, nie narażałbyś mnie na rozczarowania.

-Ale to nie takie proste- kurczowo chwycił moje ramiona. Mocno przywarł do mnie całą powierzchnią swojego ciała- Proszę, zaufaj mi. Daj mi trochę czasu..

-Ale ja nie potrafię. Przepraszam- wydusiłam- Przesadziłam. Jedno spotkanie do niczego cię nie zobowiązuje, niczego nie zapowiada. Wszystko potoczyło się za szybko, to ja sobie zbyt wiele wyobraziłam. Która normalna kobieta jest taka naiwna, pochopna..

Nie dokończyłam, bo poczułam na swoich ustach jego ciepłe wargi. Delikatnie muskał moją skórę. Chłodną dłonią otoczył mój policzek, gładząc go kciukiem. Przygryzł delikatnie moją wargę, na co z moich ust wydobył się cichy jęk. Na moim ciele momentalnie pojawiła się gęsia skórka. Oparłam swoje dłonie na jego torsie, niechętnie odpychając go od siebie. Spuściłam głowę, zbierając swoje myśli.

-Liam, to nie powinno tak się potoczyć- wyszeptałam. Spojrzał na mnie pytającym wzrokiem. Kciukiem, delikatnie wodził po moich rozchylonych wargach- to dzieje się zbyt szybko. Ja wiem jak jest, wiem co czuję, ty zapewne czujesz to samo ale..

-Nie dajmy się zwariować?- zapytał drżącym głosem. Niepewnie przytaknęłam.

-Po prostu ty zachowujesz się nielojalnie względem.. niej- wypowiedzenie tych słów okazało się być nieziemsko trudne. Nie chcę być lojalna, nie chcę być uporządkowana i  opanowana.. ale tak wypada. Pewnie, że chciałabym dać się ponieść emocjom, brać to nie na poważnie, z dystansem, spontanicznie. Jednak jej obecność mi na to nie pozwalała.

-Ale to się niebawem skończy. Ten związek jest dla mnie przeszłością, nie ma szans na jakikolwiek ratunek. Możesz być pewna, że powiem jej wszystko i już niedługo będę bez żadnych zobowiązań względem niej. Obiecuję- wyszeptał tuż nad moich uchem. Uśmiechnęłam się mimowolnie. Chciał to dla mnie zrobić? Obiecał? Może jednak on traktuje mnie poważnie? Może jeszcze są jakieś szanse. Tysiące myśli i uczuć. Zbyt wiele teraz się dzieje, by oceniać co jest dobre a co nie, co na miejscu a co wręcz przeciwnie, powinno się nie wydarzyć. Teraz wiem jedno, nie mogę zbyt wiele wymagać. Muszę cierpliwie czekać..

***

Z jego perspektywy..

Wszedłem do mieszkania. Wewnątrz panował półmrok. Jak zawsze zapalone nastrojowe lampki, w tle leciała cicho muzyka. Jeszcze jakiś czas temu, stając w drzwiach naszego mieszkania czułem, że właśnie tak chcę spędzić resztę życia. Spokojnie, we własnym kącie, z ukochana kobieta przy boku. Teraz wszystko się zmieniło. Ona to zmieniła? A może to ja się zmieniłem. Przecież oczekuję teraz od życia czegoś zupełnie innego. Chciałoby się rzec, że wydoroślałem. Błąd. Mam wrażenie, że cofnąłem się w czasie. Teraz czuję, jestem przekonany o tym, że poukładane, harmonijne życie zaczyna mnie przytłaczać. Inni oddaliby wszystko by być na moim miejscu, jednak ja od życia oczekuję czegoś więcej. To zabawne, jestem facetem, ale marzę o miłości. O kimś, przez kogo nie będę mógł spać, jeść i pić. O kimś, kto będzie ważniejszy dla mnie od pracy, osiągnięć, życia w luksusie czy rozrywek. O kimś, kto będzie dla mnie znaczył więcej niż moje marne życie. Marzenia się spełniają. A czy to możliwe, by w ułamku sekundy tego kogoś odnaleźć? Przecież takie rzeczy dzieją się w tandetnych filmach romantycznych, których tak bardzo nienawidzę. Kiedyś przysiągłbym, że miłość nie istnieje. Że jest zauroczenie, przelotne uczucie, które ogranicza się do wspólnego mieszkania, trzymania się za ręce, pożądania. Dziś wiem, że się myliłem. Nie mam pewności, że to co czuję, to miłość. Może odkryłem nowe uczucie? Kto wie.. jednak jestem pewien wyjątkowości tego, co teraz dzieje się w moim sercu.

-Nareszcie jesteś..- usłyszałem jej cichy szept. Wyłoniła się zza framugi. Stąpając boso po posadzce oparła się o drewnianą ramę drzwi i wygięła w łuk swoje smukłe ciało. Miała na sobie jedynie swoją koszulę, ledwo zakrywającą bieliznę. Delikatnie poprawiła guziki i odgarnęła włosy. Nie zważając na jej zachowanie ruszyłem przed siebie- Zaczekaj- poczułem na swoim ramieniu jej chłodne dłonie.

-Na co niby mam czekać?- wbiłem wzrok w ścianę oczekując jakiejkolwiek reakcji. Gwałtownie chwyciła mnie za podbródek i sprawiła, że nasze spojrzenia się spotkały.

-Przemyślałam wiele rzeczy- chłodnymi opuszkami palców przejechała po moim karku- Jeśli oboje się postaramy, to odbudujemy całe nasze życie. Przecież warto. Możemy zacząć już teraz..- zmniejszyła dzielącą nas odległość. Wspięła się na palcach, natarczywie całując moje usta. Odepchnąłem ją od siebie, nie odwzajemniając pocałunku.

-Nie. Nie ma my żadnych szans. Zrozum, że pewien etap życia się zakończył- rozluźniła swój uścisk. Chwyciła w dłonie swoją koszulę, gniotąc ją w palcach.

-No i co? Chcesz odejść? Zostawisz mnie?- wykrzyczała drżącym głosem. Na jej twarzy pojawiły się wypieki, oczy zaszły mgłą.

-Wybacz jeśli cię..

-Skrzywdziłem?- zaśmiała się z kpiną- Mnie możesz skrzywdzić.. z resztą zrobiłeś to już jakiś czas temu, może to moja wina. Jednak nie pozwolę ci skrzywdzić tej bezbronnej istoty- wypuściła z palców barwny materiał. Swoje dłonie skierowała na podbrzusze gładząc je subtelnie- Nie pozwolę.

-Rose, o czym ty mówisz?- szarpnąłem ją za ramiona. Spuściła wzrok. Po jej policzkach spłynęły czarne strugi łez, rozmywając cały makijaż- Co to wszystko ma znaczyć?!- wykrzyczałem. Pisnęła dusząc w sobie wybuch płaczu i osunęła się po framudze, upadając na ziemię. Przykucnąłem tuż przy niej.

-Nie możesz nas zostawić.. Nie teraz Liam- pociągnęła na nosie. Uniosłem drżącą dłoń i niepewnie pogładziłem jej włosy. Podniosła się i natarczywie tuląc moje ciało. Swoimi kruchymi rękami, mocno objęła moją szyję. Czułem na swojej skórze jej niestabilny oddech, drżące bicie serca. Jednak czułem się odizolowany od tego. Beznamiętnie wpatrywałem się w posadzkę. Moje myśli chaotycznie błądziły wokół dziecka. Lustrowałem w głowie, kiedy to mogło się zdarzyć.. jednak to nie było teraz istotne. W tej sytuacji, wszystko poza tą istotką było prawie że nieważne. 

Życie jest grą. Istotne jest, byś swoją rolę grał dobrze, obojętnie jaka by ona była.

 Witam! ;) 
Oto kolejna część imagina i Liam'ie. Zaskoczeni? Mam nadzieję, że tak! Uznałam, że nie wszystko musi być tak pięknie i kolorowo, że życie moich bohaterów nie musi wiele różnić się od rzeczywistego życia, prawdziwych problemów. Liczę, że taka koncepcja Wam się spodoba. Jak widać, sam Liam jest wykreowany w sposób zaskakujący :) 
Przepraszam jeszcze raz za wszelakie opóźnienia!  Ale mam dużo nauki, a do tego pochwalę się, że wygrałam konkurs geograficzny w szkole i wybieram się na finał do Szczecina i.. zakuwam! :)  Mam nadzieję, że będziecie za mnie trzymać kciuki ♥ 

Pod tą częścią liczę na ogrom komentarzy, bo z Waszego zaangażowania w komentowaniu moich poprzednich imaginów czasem wnioskuję, że lepiej bym ich w ogóle nie pisała.. Napiszcie swoje sugestie, propozycje, oczekiwania a może przemyślenia na temat tej historii. Wasze zdanie jest dla mnie nieziemsko ważne!
Gdybyście mieli chwilę, gdybyście poszukiwali czegoś nowego, innego.. zapraszam do mnie na prywatnego bloga (KLIK) na zupełnie odmienną historię :) 

Kocham Was baaardzo mocno ♥ 
Do następnego xx

~K