#96 Harry (część 3)

Część 1

Cześć 2

Cały weekend przesiedziałam w moim pokoju. Rodzice nie pozwalali mi nigdzie wychodzić i zabrali mi telefon i komputer, żebym nie mogła się kontaktować z Harrym. Co jakiś czas mama wchodziła do mojego pokoju i pytała, czy nie jestem głodna, ale ja nic nie odpowiadałam. Uparcie wpatrywałam się w okno czekając na zbawienie. Sama nie wiem, czego oczekiwałam. Harry prawdopodobnie i tak nie miał ochoty za mną rozmawiać po naszej ostatniej kłótni. Pewnie cieszył się, że wyszło jak wyszło i nie możemy się spotykać. Jestem pewna, że jego rodzice wszystko mu opowiedzieli. Nie byłam na niego zła. Na jego miejscu zachowałabym się podobnie. Naprawdę go zraniłam moimi słowami. Zrobiłam to niechcący, ale to nic nie zmienia. Wszystko schrzaniłam. Jednak nie zamierzałam się poddać. Muszę go chociaż przeprosić i wytłumaczyć, dlaczego się tak zachowałam. Jeśli wtedy nie będzie chciał mnie znać, zostawię go w spokoju. Nie chcę mu się narzucać. Chcę tylko żeby był szczęśliwy. Ciekawe, jak moi rodzice zadbają, żebym nie widywała się z nim w szkole. Przecież na to nie mają wpływu. Zresztą to już nie mój problem. Ja zrobię wszystko, żeby z nim porozmawiać.

Poniedziałek był pierwszym dniem od naszej kłótni, w którym zdecydowałam się opuścić mój pokój. Gdy weszłam do kuchni, oczy rodziców momentalnie zwróciły się w moją stronę. Nie miałam ochoty na nich patrzeć. Chwyciłam jabłko znajdujące się na stole i szybkim krokiem opuściłam pomieszczenie. Już miałam wychodzić z domu, kiedy poczułam rękę na moim ramieniu. Obróciłam się, by staną twarzą w twarz z moim ojcem. Wyciągał w moją stronę rękę z telefonem. Moim telefonem, który zabrał mi kilka dni temu.

-Weź to i zadzwoń, kiedy skończą się lekcje. Przyjadę po ciebie.

Tylko pokiwałam głową i opuściłam dom. Widziałam jeszcze, że mama obserwuje mnie przez okno, ale się nie odwracałam. Gdy znalazłam się dwie przecznice za miejscem mojego zamieszkania, wyciągnęłam telefon i zaczęłam przeglądać wszystkie możliwe foldery. Usunęli wszystko. Numer Harrego, nasze wspólne sms-y, a nawet nasz wspólne zdjęcia. Łzy momentalnie napłynęły mi do oczu, ale szybko je wytarłam.

Jakieś 15 minut później byłam już w szkole. Weszłam do budynku i skierowałam się do sali, w której miałam pierwszą lekcję. Z Harrym miałam zamiar porozmawiać później. Może dlatego, że nie miałam odwagi spojrzeć mu w oczy po tym, co powiedziałam?

Dzwonek zadzwonił, a ja przyśpieszyłam kroku, żeby jak najszybciej znaleźć się na miejscu. Wszyscy przepychali się między sobą, a ja nie wiedziałam nawet, w którą stronę idę. Byłam już przy samym wejściu, kiedy ktoś zasłonił mi usta ręką i pociągnął mnie w tył. Przerażona zaczęłam się wyrywać, kiedy usłyszałam przy uchu cichy szept. Wszędzie rozpoznam ten głos.

-Spokojnie. To tylko ja – powiedział Harry.

Chwilę później znajdowaliśmy się w schowku na miotły. W tym samym, w którym wszystko się zaczęło. Mimowolnie się uśmiechnęłam. Kiedyś ta sytuacja wydawała mi się żenująca i wstydliwa, jednak teraz po prostu mnie bawiła.

-Co się z tobą dzieje? Cały weekend do ciebie dzwonię, piszę, próbowałem się skontaktować w każdy możliwy sposób, a ty nic! Wiesz jak ja się martwiłem? - zaczął Harry.

-Rodzice zabrali mi telefon i komputer po tym wszystkim co się stało w piątek.

-[T.I] tak mi przykro...

-Niepotrzebnie – przerwałam mu – w końcu i tak by się dowiedzieli. Szkoda tylko, że nie ode mnie, ale to moja wina. Mogłam cię posłuchać wcześniej i sama im wszystko powiedzieć, ale ja oczywiście byłam mądrzejsza. Przepraszam za to, co ci powiedziałam. Wiesz, że nie chciałam cię zranić. Po prostu bałam się rodziców i mnie poniosło. Przepraszam. Wszystko zawaliłam.

-Nawet tak nie mów – powiedział Harry przytulając mnie do siebie.

Nareszcie znalazłam się w jego silnych ramionach, w których zupełnie nic mi nie grozi. Tak bardzo mi tego brakowało. Moje roztrzęsione ciało powoli się uspokoiło, a ja mogłam w końcu podnieść głowę i spojrzeć Styles'owi prosto w oczy.

-Chyba lubisz to miejsce, nieprawdaż?

Chłopak tylko się zaśmiał.

-Tak, zdecydowanie. Mam stąd dobre wspomnienia – po tych słowach nachylił się nade mną i złączył nasze usta w namiętnym pocałunku.

-Wiesz, jakoś nie mam dziś ochoty na naukę – powiedziałam, kiedy się od siebie oderwaliśmy.

-Liczyłem na to, że to powiesz.

Harry chwycił moją chłodną dłoń i wyprowadził mnie z budynku szkoły tak, że pozostawaliśmy niezauważeni.

Ten dzień był jednym z najpiękniejszych, jakie razem spędziliśmy. Bawiliśmy się jak małe dzieci. Turlaliśmy się po trawie w parku do czasu, gdy jakiś mężczyzna zaczął nam grozić policją, a my przerażeni od razu wykonaliśmy jego nakaz. Przechadzaliśmy się po ulicy oglądając różne, ciekawe rzeczy na pobliskich stoiskach. Oczywiście nie obyło się bez wygłupów. Nadrabialiśmy stracony przez weekend czas. Brakowało mi go. Jego pocałunków, słodkiego uśmiechu, zachrypłego głosu, którym doprowadzał mnie do szaleństwa. Świadomość, że jest obok mnie i w każdej chwili mogę go przytulić tak mnie cieszyła, że nie potrzebowałam nic więcej.

Siedzieliśmy na ławce w parku. Właściwie tylko Harry siedział, a ja leżałam z głową na jego kolanach. Chłopak bawił się moimi włosami i śpiewał mi piosenki, gdy zauważyłam coś niepokojącego. Podniosłam się, wpatrując w jeden punkt, znajdujący się przede mną.

-Co się stało? - spytał zaniepokojony Harry podążając swoim wzrokiem za moim.

-Wydawało mi się, że coś zobaczyłam – odparłam wracając do poprzedniej pozycji.

Nagle usłyszałam pisk opon i dźwięk trzaskania drzwiami. Otworzyłam zamknięte wcześniej oczy i to, co zobaczyłam zupełnie zbiło mnie z tropu. Niedaleko nas zatrzymał się samochód mojego ojca. [I.T.O] właśnie szedł w naszą stronę. Był wściekły. Chwyciłam mocno dłoń równie przerażonego jak ja Harrego i czekałam, aż mój tata do nas podejdzie.

-Dziecko, co ty sobie wyobrażasz?! Nie dość, że nie idziesz do szkoły, to jeszcze uciekasz z nim?! Przecież dobrze wiesz, że ci zabroniłem! - zaczął na mnie krzyczeć jeszcze zanim się do nas zbliżył.

*Harry's P.O.V*

-Panie [T.N] proszę dać mi wytłumaczyć. To nie jej wina... - zacząłem.

Mimo że znajdowaliśmy się w beznadziejnej sytuacji, nadal próbowałem zachować zimną krew. Nie mogłem się tak łatwo wystraszyć. Chciałem być wsparciem dla [T.I]. Pociągnąłem dziewczynę lekko w górę zmuszając ja tym samym, żeby wstała razem ze mną. Jej roztrzęsione ciało szybko znalazło się w moich ramionach. Ojciec [T.I], widząc nasze zachowanie, jeszcze bardziej się zbulwersował.

-Oczywiście, że nie jej wina! - tym razem jego słowa były skierowane do mnie – To wszystko przez ciebie! Masz na nią zły wpływ. Zanim cię poznała była grzeczną, dobrze się uczącą, godna zaufania dziewczyną, a teraz? Wyciągasz z niej wszystko, co najgorsze...

-Tato przestań! - usłyszałem cichutki głos [T.I] – To wcale nie prawda. Ty go nawet nie znasz!

-I nie chcę go poznać. Zrobił z ciebie wagarującą prostytutkę.

Do moich uszu dobiegł cichy szloch [T.I]. To było najgorsze w tej całej kłótni. Szczerze mówiąc to, że ten człowiek najwyraźniej chciał mnie obrazić, nie robiło na mnie takiego wrażenia jak to, że ranił przy tym swoją córkę a moja dziewczynę. Przytuliłem ją do siebie mocniej chcąc uchronić ją przed słowami jej ojca chociaż wiedziałem, że to i tak nic nie da. Mężczyzna widząc to nie wytrzymał. Rzucił się na nas, chwycił [T.I] z rękę i odciągnął ją ode mnie. Stałem jak wryty i nie wiedziałem co robić.

-[T.I] idź do samochodu. A ty młody człowieku – zwrócił się do mnie – nie waż się do niej więcej zbliżać. Zostaw naszą rodzinę w spokoju. Tak będzie dla wszystkich lepiej.

Mimo jego nakazu moja ukochana się nie ruszyła. Widząc to mężczyzna ponownie chwycił dziewczynę za dłoń i ruszył w stronę auta, ciągnąc ją za sobą. [T.I] próbowała mu się wyrwać, jednak bezskutecznie. Ja nic nie robiłem. Pomagając jej teraz tylko pogorszyłbym sytuację. Poza tym nie byłem zdolny do wykonania jakiegokolwiek ruchu. Pan [T.N] wepchnął moją ukochaną do samochodu, po czym rzucając mi pełne pogardy spojrzenie, sam do niego wsiadł i odjechał. Ostatnie co zobaczyłem, to [T.I] bezgłośnie mówiącą, że mnie kocha. Wtedy mi również łzy napłynęły do oczu. Usiadłem na ziemi chowając twarz w kolanach i zaniosłem się gorzkim szlochem. Chyba już gorzej być nie może.

Hej misie :) No i trzecia część już za nami. Miałam ją dodać wczoraj, ale dzięki Karolinie mieliście co czytać :* Podoba wam się? Spodziewaliście się takiego przebiegu zdarzeń? Chcecie więcej? Mam nadzieję, że tak :D Nie mam pojęcia kiedy pojawi się kolejna część, ale jeśli będzie dużo komentarzy, to jeszcze w tym tygodniu. Przepraszam za wszystkie błędy ortograficzne, interpunkcyjne, stylistyczne itp.

Kocham Xx

~M