#94 Zayn (część 5)

Część 1.

Część 2.

Część 3.

Część 4.

Zakląłem siarczyście pod nosem, popychając drzwi jednego z najczęściej odwiedzanych przez moich kumpli barów. Nie mogłem uwierzyć, że pozwoliłem komukolwiek postawić się w tak beznadziejnej sytuacji. Co ja teraz, do cholery, zrobię? 

Próbowałem. Jak Boga kocham, naprawdę próbowałem się do niej nie przywiązywać, zostawić ją w spokoju. Dlaczego mi nie wyszło? Dlaczego zawsze pakowałem się w tego typu sprawy? Sam fakt, że w ogóle pozwoliłem tej trójce idiotów wciągnąć się do ich „gangu” świadczył o mojej bezkresnej głupocie. Dałem im się wychować według ich prywatnego kodeksu, złożyłem im pieprzone obietnice, że zawsze będę do ich dyspozycji. A teraz co? A teraz szukałem ich w trzecim klubie z rzędu, podając swoje życie jak na tacy.

Nie sądziłem, że w ogóle uda mi się wyjść z tego wszystkiego cało. Zabiją mnie - to było jasne jak pieprzone słońce w pieprzone południe w piękny pieprzony dzień. Najgorsze było w tym wszystkim to, że nie miałem pojęcia, co stanie się z nią, jeśli faktycznie nie wrócę dziś do jej domu. W sumie nie powinienem wracać, wpakowałem ją w kłopoty, z których teraz sam musiałem ją wyciągnąć. Żyłoby jej się zdecydowanie lepiej, gdyby w ogóle mnie nie poznała.

Przeszedłem szybkim krokiem przez śmierdzące alkoholem - i cholera wie, czym jeszcze – pomieszczenie. Skierowałem się w stronę lady, gdzie zwykle mogłem znaleźć Stana. On nigdy nie tańczył nigdy nawet nie próbował poderwać żadnej dziewczyny. Jak to się działo, że wszystkie były na każde jego skinienie? Może i był dość przystojny jak na chłopaka, w dodatku był niewiele starszy ode mnie, ale nadal nie potrafiłem tego zrozumieć. Chłopak odwrócił się w moją stronę i spostrzegłszy moją osobę, uśmiechnął się z rozbawieniem.

- Kogo my tu mamy… - mruknął, podnosząc do ust kolejny kieliszek wódki. – Myślałem, że pojawisz się tu dopiero wieczorem.

- Musimy pogadać – odparłem niewyraźnie.

Nie byłem z natury zbyt tchórzliwy. Często brałem udział w bójkach, włóczyłem się ulicami w środku nocy i nieraz zdarzyło mi się porządnie oberwać – ale to właśnie tego momentu obawiałem się najbardziej. Nigdy dotąd nie igrałem z ogniem w tak niebezpiecznym  stopniu i ta świadomość powoli mnie paraliżowała.

- Zayn, jeśli to coś naprawdę ważnego, proponuję załatwić to jutro. Teraz jestem już trochę wstawiony – posłał mi przyjazny uśmiech, który nieco zbił mnie z tropu.

Nie chodzi o to, że Stan był złym kumplem. Gadało nam się naprawdę nieźle, rozmowa zwykle się kleiła, a ten chłopak potrafił być zabawny i dowcipny. Po prostu… nie potrafiłem dłużej tego ciągnąć. I tak zbyt długo zwlekałem z zakończeniem tego całego cyrku. Tyle że te wszystkie „ludzkie” zachowania sprawiały, że czułem się kompletnie zdezorientowany. To nie był koleś, z którym można się ot tak zaprzyjaźnić, a mimo wszystko miał mnie za swojego.

- Nie, słuchaj… to musi być teraz – powiedziałem szybko, biorąc głęboki wdech.

Chłopak westchnął z rezygnacją i okręcił się na wysokim krześle, wpatrując się we mnie wyczekująco.

- No to wal. Byle szybko.

Przymknąłem na moment oczy, czując, jak bicie mojego serca przyspiesza do granic możliwości. Teraz albo nigdy.

- Nie mogę tak dłużej, Stan. Nie potrafię być taki, jak wy – słowa wypływały w moich ust z prędkością światła. – Wiem, że obiecałem wam być zawsze i na zawsze, miałem być do waszej dyspozycji. Łamię umowę, doskonale o tym wiem, ale… możesz być pewien, że nic, czego byłem świadkiem i czego się dowiedziałem nie ujrzy światła dziennego.

Nie odpowiedział. Po prostu wpatrywał się we mnie uważnie, jakby czekał na dalszą część albo gorzej – jakby czekał na jakikolwiek dowód na to, że żartuję. Nie byłem nawet pewny, czy w ogóle zrozumiał cokolwiek z tego mojego bełkotu. Tak czy inaczej, zdawałem sobie sprawę z mojej rychłej śmierci.

- I sądzisz, że tak po prostu pozwolę ci odejść? – spytał retorycznie, przekrzywiając z zaciekawieniem głowę.

- Mam taką nadzieję. Jesteśmy przyjaciółmi, Stan – dodałem szybko, mając nadzieję, że to w choćby minimalnym stopniu załagodzi sytuację.

Chłopak uśmiechnął się lekko i już dwie sekundy później poczułem jego silną, twardą pięść na swojej twarzy. Usłyszałem nieopodal dźwięk tłuczonego szkła i głośne krzyki przerażenia przyglądających nam się dziewczyn. Syknąłem z bólu, klnąc przy tym głośno i odsunęłam się do tyłu, w razie kolejnego zadanego ciosu. Po mojej skórze spłynęła ciepła, rzadka ciecz, którą doskonale znałam. Podniosłem dłoń do policzka, dotykając z zaskoczeniem obolałej skóry i zlizałem krew z rozciętych ust.

- Tylko dlatego ujdziesz dziś z życiem, Malik – syknął wściekle, zeskakując z krzesła. – Wynoś się stąd i nigdy, powtarzam, nigdy nie pokazuj się na oczy żadnemu z nas. Jeśli kiedykolwiek cię spotkam, przyjacielu, przysięgam, że osobiście pomogę ci zamilknąć na wieki wieków amen.

Zmrużyłem oczy, gotowy w każdej chwili zareagować, ale widząc pojawiającą się na twarzy Stana furię, natychmiast zrezygnowałem. Nie chciałem pogarszać swojej sytuacji, więc bez namysłu odwróciłem się na pięcie, ruszając szybkim krokiem w stronę wyjścia.

Wbiegłem na górę, biorąc po dwa schodki na raz i stanąłem przed jej drzwiami. Nie miałem pojęcia, dlaczego pozwoliłem jej stać się moim słabym punktem, nieświadomie decydować o moim życiu. Być może był to błąd, za który kiedyś przyjdzie mi zapłacić, ale póki byłem w stanie chronić nas oboje, póki jakoś sobie z tą całą sytuacją radziłem – niczego nie żałowałem.

Może powinienem pozwolić jej odejść albo po prostu zniknąć z jej życia bez wcześniejszej zapowiedzi. Ale czy to cokolwiek by zmieniło? Zostałaby wtedy zupełnie sama, mogłaby stać jej się krzywda, a ta dziewczyna znaczyła dla mnie zbyt wiele, bym pozwolił ją skrzywdzić. Kiedy stałem się tak cholernie sentymentalny?

Wcisnąłem biały przycisk i do moich uszu dobiegł zagłuszony odgłos dzwonka. Odsunąłem się nieco na bok, by dziewczyna nie wpadła na mnie z impetem przy otwieraniu drzwi. Już po chwili rączka klamki opadła i moim oczom po raz kolejny ukazała się jej piękna twarz.

- Zay… O mój Boże, Zayn! – jej oczy rozszerzyły się na mój widok.

Uśmiechnąłem się krzywo, nagle przypominając sobie o swoim obecnym wyglądzie. Z pewnością moja twarz cała we krwi i siniakach nie była zbyt przyjemnym widokiem, szczególnie dla dziewczyny, która nie miała pojęcia o brutalności tego świata.

- Nic mi nie jest – powiedziałem cicho.

Dziewczyna pokręciła z rezygnacją głową i otworzyła szerzej drzwi, wpuszczając mnie do środka. Bez namysłu wślizgnąłem się do mieszkania i przyciągnąłem ją do siebie, obejmując jej wątłe ciało swoimi ramionami. Przylgnęła do mnie, wtulając policzek moją pierś i westchnęła ciężko.

To dziwne, ale czułem się zadziwiająco dobrze, gdy miałem ją przy sobie i wiedziałem, że jest bezpieczna. Nawet cały obolały, wyczerpany i wściekły na dokładnie każdy szczegół mojego życia  – miałem wszystkie problemy tego świata gdzieś, mogąc tak po prostu jej dotknąć. Może właśnie to był  powód, dla którego po raz kolejny do niej wróciłem i dla którego nie zamierzałem już nigdy więcej odejść. Nie potrafiłem wyobrazić sobie kolejnych dni bez jej pięknego uśmiechu.

Nigdy wcześniej nie zależało mi na dziewczynie  w ten sposób. Kolejne panienki robiły wszystko, czego od nich zażądałem, były na każde moje zawołanie. Nigdy nie musiałem zbytnio się wysilać i lubiłem taki stan rzeczy, w końcu to nie ja musiałem o kogoś zabiegać. Nie mogę powiedzieć, że mi to nie schlebiało, wręcz przeciwnie. Robiłem wszystko, by mój dawny tryb życia nie uległ zmianie. A teraz? Ta dziewczyna kompletnie zawróciła mi w głowie.

- Dlaczego wyłączyłeś telefon? Zayn, jak mogłeś wyjść bez słowa?

Przygryzłem wargę, odsunąłem się od niej na tyle, by móc spojrzeć w jej oczy. Nie chciałem, by się o mnie martwiła, ale wiedziałem też, że nie pozwoli mi wyjść z mieszkania z myślą, że mogę nie wrócić. W sumie wcale by mnie taki rozwój sytuacji nie zdziwił, Stan był nieprzewidywalny.

- Musiałem załatwić niektóre sprawy – odparłem.

- Udało ci się?

- Częściowo – przyznałem niechętnie.

- Twoje „częściowo” jest przyczyną tego…? – spytała cicho, gładząc opuszkami palców mój opuchnięty policzek.

- Być może. Po prostu… nie przejmuj się, naprawdę nic mi nie jest – chciałem się do niej uśmiechnąć, ale moje usta zapiekły, odnawiając rozcięcie.

Dziewczyna spojrzała uważnie na ranę i pociągnęła mnie w stronę łazienki. Bez oporu ruszyłem za nią, bo prawdopodobnie nie miałem w tym domu absolutnie nic do powiedzenia. Stan mojej twarzy pozostawiał naprawdę wiele do życzenia i jeśli byłaby w stanie cokolwiek z tym zrobić, byłbym jej wdzięczny. Wyciągnęła z jednej z szafek małą apteczkę i czysty ręcznik, a ja oparłem się o umywalkę, przyglądając się jej poczynaniom.

- Zayn, to nie wygląda najlepiej – mruknęła, podchodząc do mnie.

- Do wesela się zagoi – zaśmiałem się cicho.

Na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech, ale nijak nie skomentowała tego, co powiedziałem. Namoczyła róg ręcznika i cholera, nawet nie wiem, kiedy znalazła się tak blisko mnie. Delikatnie dotknęła zimnym materiałem mojej twarzy, zmywając ze skóry zarówno tę nową, jak i zakrzepniętą krew. W milczeniu spoglądałem w jej piękne, błyszczące oczy.  Słowo daję, to mogłoby stać się moim ulubionym zajęciem.

Nie wiem, jak długo jej to zajęło, ale po jakimś czasie odłożyła ręcznik na bok. Przyjrzała się uważnie odniesionym przeze mnie obrażeniom i zatrzymała wzrok na mojej wardze.

- Masz rozcięte usta – zauważyła cicho.

- Da się coś z tym zrobić? – spytałem, czując jak bicie mojego serca przyspiesza.

- Myślę, że tak…

Tym razem to ona przejęła inicjatywę, pokonując ostatnie dzielące nasze twarze centymetry i delikatnie musnęła ustami moje wargi. Czułem, że była przy tym maksymalnie ostrożna, ale ja wcale nie potrzebowałem w tym momencie delikatności. Chciałem, by była blisko i nawet jeśli miało to trochę boleć, nie zamierzałem zaprzepaścić okazji pocałowania jej.

Odsunęła się ode mnie, ale nie trwało to zbyt długo, bo w ekspresowym tempie odepchnąłem się od umywalki, wpijając się w jej słodkie usta. To chyba nie było zbyt mądre posunięcie z mojej strony, bo rana cholernie zabolała i po raz kolejny zaczęła krwawić. Dziewczyna szybko mnie powstrzymała, ostrożnie kończąc pocałunek, więc westchnąłem z rezygnacją, robiąc krok w tył.

- Nie ułatwiasz sobie tego – zaśmiała się, składając lekki pocałunek na moim policzku.

- Wcale nie chcę sobie tego ułatwiać – mruknąłem marudnie. – Chcę cię pocałować.

Na jej twarzy pojawił się szkarłatny rumieniec. Próbując go jakoś ukryć, odwróciła głowę, udając niesamowicie zajęta przygotowaniem opatrunku. Uśmiechnąłem się, widząc sposób, w jaki na mnie reaguje. To było naprawdę miłe – mieć świadomość, że wszystko, co robię w jakiś sposób na nią działa, że potrafię być przyczyną pojawienia się tych uroczych rumieńców i zawstydzonego uśmiechu.

- Zayn? – odwróciła się do mnie, przegryzając dolna wargę. Cholera, wyglądała naprawdę seksownie, gdy to robiła.

- Tak?

- Chcesz zostać u mnie dzisiaj na noc? – spytała cicho, unikając mojego spojrzenia.

Uśmiechnąłem się szeroko i przyciągnąłem ją do siebie, tak, że nasze ciała przylegały do siebie na całej powierzchni. Nie zaoponowała, gdy zamknąłem w żelaznym uścisku jej nadgarstki, nawet nie biorąc pod uwagę faktu, że może tego nie chce. Zamruczałem z zadowoleniem i złożyłem czuły pocałunek na jej szyi. Dziewczyna drgnęła lekko, wtulając się we mnie.

- Pod jednym warunkiem.

Oderwała się ode mnie, posyłając mi pytająco spojrzenie. Pochyliłem się w jej stronę, przyciskając wargi do kącika jej ust.

- Pozwolisz mi spać w swoim łóżku? – spytałem, uśmiechając się niewinnie.

I can be tough

I can be strong

But with you, it's not like that at all

Niespodzianka! 

Nie wiem, czy spodziewaliście się dzisiaj cokolwiek tu zastać, ale postanowiłam dodać dziś kolejną część. Dlaczego? Z bardzo prostego powodu. Wczoraj minął dokładnie rok od wydarzenia, które zapoczątkowało moje bycie Directioner i stwierdziłam, że z tej okazji dodam coś na bloga. Jakby nie patrzeć - skutkiem tego wszystkiego jest fakt, że ten blog w ogóle istnieje :)

Tak więc, mam nadzieję, że choć trochę wam się ta część podobała. Zabawne, jak mnie rozgryźliście :) Planowałam napisać piątkę z perspektywy Zayna i chyba części z was w ogóle moje decyzja nie zaskoczyła :D

Tyle! Nie wiem, kiedy pojawi się kolejna (ostatnia) część, bo ten tydzień mam zawalony sprawdzianami... Postaram się szybko, ale nie krzyczcie, jeśli pojawi się dopiero w weekend!

Kocham

~W