One Direction Polskie Imaginy

Witam wszystkie czytelniczki. Mam na imę Weronika, mam 18 lat i sama jestem jedną z czynnych obserwatorek tego bloga. Zgłosiłam się do autorek z bardzo nietypową prośbą i oto tutaj jestem, za co bardzo chciałam podziękować dziewczynom, dzięki nim mogę Wam przedstawić swoją historię, bardzo liczę na Waszą wyrozumiałość, za którą serdecznie dziękuję xx

Rok 2009.

Nowy etap życia. Nowa szkoła - gimnazjum. Na pozór wszystko wokół było jak najbardziej zwyczajne, nic nie wskazywało na to, aby ten czas był jakoś szczególnie nadzwyczajny. A jednak wszystko zmieniało się jak w kalejdoskopie. Moje do tamtej pory pukładane życie zmieniło się jakby w jedną wielką układankę, którą na nowo trzeba było poskładać. Zupełnie inaczej wszystko sobie wyobrażałam, nie sądziłam, że życie poza szkołą mnie dotyczyło. Myślałam o nauce, jednak nie stawiałam jej na pierwszym miejscu. Oczywiście póki nie wdrożyłam się w życie szkoły. Klasa, ludzie ? Hmm, wydawali się być przeciętni, nikt nie zwracał na siebie mojej uwagi. Po za nią... Co było dziwne. Nigdy nikomu nie udawało się zbić mnie z tropu. Ale ona była inna. Miała na imię Karolina, chodziłyśmy razem do jednej klasy. Dziewczyna z dość przeciwstawnym charakterem do mojego, z pięknymi farbowanymi rudymi włosami, dość wyrazistą twarzą i dużymi niebiesko-zielonymi oczami. Z biegiem czasu mogłam jednak stwierdzić, że była ona wspaniałą osobą. Byłyśmy jak ogień i woda, zupełne przeciwieństwa, jednak współgrałyśmy ze sobą w każdym elemencie. No może poza jednym. Powiem, jakby nasze gusta muzyczne się nie zgadzały. Ja - koneser rapowych kawałków z podwórka, Ona - One Direction. Nie byłam w stanie na ten temat nic więcej powiedzieć ani też określić jej 'gustu', o ile to można było gustem nazwać. Im częściej z nią gdziekolwiek bywałam, co kolwiek robiłam, czy to wspólna nauka, spotkania w galerii czy zwierzania się sobie - nie dało się nie zauważyć, że ten zespół zawsze jej towarzyszył. Gdyby wzmianka o tym zespole z jej ust nie padła przynajmniej z trzy razy dziennie, to ona po prostu była chora. Wszędzie była muzyka, plakaty, zdjęcia, informacje. No po prostu oni. Wszędzie Niall, Liam, Louis, Zayn i Harry. Mimo że ich nie lubiłam, czy chciałam, czy nie chciałam z dnia na dzień wiedziałam o nich coraz więcej. Wkurzało mnie to, to było tak chore, że aż śmieszne, bawiło mnie to, ale widać było, że jeśli Karolina coś kochała i czemuś się poświęcała, to już z całym zaangażowaniem i wkładała w to całe serce. Kochałam ją za to. Zaprzyjaźniłyśmy się w dziwnie szybkim tempie. Nawet do jej chłopaków, bo tak ich nazywała, zaczynałam się przyzwyczajać, może nawet ich lubiłam, ale bałam się przed sobą i przed nią przyznać? Sama nie wiem. W każdym razie układało się coraz lepiej, haha. Poza tym, gdy pokazywała mi klip do 'What makes you beautiful'. Był to powód naszych sprzeczek, bo uważałam ich za lalusiów, w ten sposób jej docinając. Ale znałyśmy się tyle czasu, że te sprzeczki znikały równie szybko, jak szybko się pojawiały. Ten okres naszego czasu był naprawdę przepiękny, nigdy nie myślałam o tym, że spotkam kogoś takiego jak ona, nie myślałam, że to kiedy kolwiek mogłoby się skończyć, że mogłabym ją stracić, chciałam aby ta przyjaźń trwała bez końca. Jestem pewna swoich słów, ponieważ ona myślała tak samo. To było naprawdę coś. Zrozumiałam to, gdy odważyła się wyjawić mi swoją największą tajemnicę, kiedy dowiedziałam się o tym zrozumiałam też, dlaczego Karolina tak bardzo kochała One Direction, ale to, czego się dowiedziałam, przerosło moje najśmielsze oczekiwania, po prostu zwaliło mnie z nóg. Zdałam sobie sprawę z tego, że nie ma takiego czegoś jak przyjaźń na wieki i że mogę ją stracić na zawsze. Nie wyobrażałam sobie tego i nie mogłam żyć z tą myślą. Ona była chora... Śmiertelnie chora, choroba genetyczna płuc. W dalszym ciągu czekała na przeszczep. Zaimponowała mi, bardzo. Była taka silna, dziwiło mnie to, że mimo tego, co się działo, ona potrafiła normalnie żyć. A właśnie. Dlaczego normalnie? One Direction, to jest odpowiedź. Ona znała ich od samego początku, a właściwie od czasu zanim jeszcze zaczęli swoją wielką karierę. Ta muzyka dawała jej nadzieję, wspierała ją, dodawała sił i pokazywała, że życie mimo wszystko jest piękne i każdą chwilę trzeba przeżyć jak najlepiej. Za to ich kochała, wtedy to zrozumiałam. Ja też jej pomagałam, chciałam, aby żyła normalnie, nie odwróciłam się od niej. Stwierdziłam, że muszę być silna za nas obie i wspierać ją zawsze i wszędzie, być dla niej podporą. I rzeczywiście tak było, czas mijał i mijał, wszystko było w porządku. To była już trzecia klasa gimnazjum.

Rok 2011.

Rok szkolny już się kończył, wypadał 14 maj. Co oznaczało naszą noc, największą,jaka mogła się przytrafić. To był dzień naszego balu gimnazjalnego. Było poprostu wspaniale, nigdy nie zapomnę tamtego dnia. I tak oto przetrwałyśmy do końca roku szkolnego, odebranie świadectw, każda z nas dostała się do wymarzonych szkół. A wakacje poprostu mijały wspaniale, wspólne śpiewanie piosenek oczywiście naszego, tak - NASZEGO, ukochanego zespołu. Zdążyłam go pokochać tak samo jak ona. Zeszło nawet na planowanie wspólnego koncertu, było to naszym wspólnym marzeniem od dłuższego czasu. Czas leciał nieubłaganie, kartki z kalendarza urywały się z sekundy na sekundę. Nie myśłałam jednak, że to będzie ostatni czas spędzony razem. 

Wrzesień. Początek roku. Cieszyłam się z nowej szkoły, nie myślałam tylko o tym, że tak szybko będzie mi dane na trochę z niej zrezygnować.

Rok 2011. Październik.

Karolina nie czuła się dobrze. Trafiła do szpitala, nie było to nic poważnego, ale bardzo szybko się to zmieniło. Byłam przy niej cały czas, nie odstępywałam jej na krok. Było coraz gorzej. Jej stan zdrowia pogarszał się coraz bardziej, z dnia na dzień, nic nie pomagało, a jeśli tak, to tylko na chwilę. Mimo to, ona dalej się śmiała, żartowała, była po prostu taka jak zawsze, śpiewałyśmy razem piosenki. Jednak pewnego dnia.. Jej płuca odmawiały posłuszeństwa, nie mogła śpiewać, nie mogła mówić, kaszlała bez opamiętania wręcz się dusiła. Byłam przy niej, wciąż mając nadzieję, że będzie lepiej. Mówiłam do niej, a ona tylko słuchała. Opowiadałam jej, jak to będzie pięknie, gdy przejdzie przeszczep i pojedziemy razem na wymarzony koncert. Wiedziałam, że próbuje się uśmiechać, ale widziałam w jej pięknych oczach strach i smutek. Nie mogłam na to patrzeć, ale próbowałam być dla niej silna. Jednak w pewniej chwili wszystkie obietnice i marzenia prysły, ona nie mogła oddychać. Kiedy mój mózg przeanalizował co się dzieje złapałam ją za ramiona i zaczęłam nią potrząsać. Prosiłam ją, żeby oddychała, krzyczałam do niej, ale ona nie chciała słuchać. Zanim lekarze zdążyli cokolwiek zrobić, było już za późno..

Rok 2013. 11 Marzec.

Już niedługo druga rocznica śmierci mojej Karolinki. Strasznie mi jej brakuje. Dręczą mnie wyrzuty sumienia. Nie zdążyłam się z nią pożegnać, powiedzieć jej jak bardzo ją kocham, jak bardzo jest dla mnie ważna i że jest dla mnie jak siostra, mimo że wiedziała o tym - powtarzałam jej to przecież każdego dnia. Niedawno wysłałam listy do Niall'a, był on dla niej najwspanialszą osobą w zespole, zresztą jak i dla mnie. W każdym razie opisałam w nich cała historię, oni powinni się o niej dowiedzieć, zasłużyła na to. Nigdy w życiu nie widziałam takiej fanki. Po całym tym zdarzeniu wyjechałam do Danii, rzuciłam wszystko, nie potrafiłam tam żyć. Teraz chłopcy będą dawali koncert w moim mieście - w Kopenhadze. Bardzo chciałabym się na niego dostać lub chociaż ich zobaczyć, walczę też o koncert w Szwecji, w Sztokholmie. Po całej tej historii obiecałam sobie, że Karolina będzie ze mnie dumna i że spełnię jej największe marzenie, na które ona niestety nie dostała więcej czasu. Bardzo chciałabym, aby chłopcy dowiedzieli się, kim była Karolina i kim oni byli dla niej. To dla mnie bardzo ważne. Nie mogę zawieść Karoliny. Nie wiem, co zrobię, jeśli mi się nie uda. W ostatnim czasie miałam piękny sen. Śniła mi się właśnie Karolina oraz to, że spotkałam chłopaków. Opowiedziałam im wszystko, oni dali mi bilet na koncert, zaprosili na scenę.  Razem z nimi opowiedziałam kim była Karolina, wszyscy płakali. Gdy już mogłam dojść do głosu, patrząc w niebo powiedziałam 'Mam nadzieję, że jesteś ze mnie dumna, że spełniłam twoje największe marzenia, bardzo Cię kocham, do zobaczenia mała'. Zrobiłam to, bo wiedziałam, że ona tam jest, patrzy na nas, słyszy nas. Czułam, że się uśmiecha. Nagle w głośnikach zabrzmiał głos Liama, który powiedział: 'Razem z chłopakami mamy nadzieję, że jesteś szczęśliwa, cieszymy się, że mogliśmy Cię poznać, wierzę, że pewnego dnia się spotkamy. Karolino, ta piosenka jest dla Ciebie'. Po całej arenie rozbrzmiały dźwięki bardzo znajomej mi piosenki. Chłopaki śpiewali 'More than this'. Bardzo chciałabym aby ten sen stał się prawdziwy lub chciała bym w połowie dokonać tego, czego oczekuję. To byłoby moje pożegnianie z Karoliną, wtedy mogłabym spokojnie zasnąć.. Na jej cześć mam zrobiony tatuaż, jest to ' Just Breath '. Został on umieszczony pod sercem, jego znaczenie to 'Poprostu oddychaj'. Są to moje ostatnie słowa skierowane do niej... Nie chciałam, żeby mnie zostawiła. Chciałam usłyszeć nagłe, spokojne zaczerpnięcie jej oddechu myśląc, że to był tylko zły sen. Mimo że dotknęła mnie wielka tragedia, to ona dalej jest moją najlepszą przyjaciółką, moją siostrą. Kocham ją za to, kim była, za to jak wiele dla mnie zrobiła. Razem z One Direction odmieniła moje szare życie. Teraz dostrzegam, co jest ważne i cieszę się każdą piękną chwilą, która została mi dana. Dzięki niej wiem, co to prawdziwa przyjaźń...

Byłyśmy, jesteśmy i już na zawsze będziemy jedną duszą..

Mam nadzieję, że choć trochę się podobało, chciałam przekazać Wam jak najwięcej swoich emocji z tej historii, choć wiem, że nic tak naprawdę nie odda tego, co czuję. Przepraszam też za wszelkie błędy związane z 'opowiadaniem'. Po tym wszystkim zablokowałam się i nie pisałam długi czas, mam świadomość tego, że to co napisałam może nie być dobre i nie musi się podobać.  

Kocham xx.