#95 Liam (część 3)

CZĘŚĆ 1

CZĘŚĆ 2

-Wychodzisz?- zapytała siadając tuż przy mnie. Położyła swoją ciepłą dłoń na mojej. Złączyła nasze palce- W ogóle nie masz dla mnie czasu. Dlaczego mam wrażenie, że coś między nami sie psuje? Wypala.

-Nie wiem- wyszeptałem. Byłem niezdolny do tłumaczeń, objaśniania tego co dzieje się w moim sercu. Z resztą, co niby miałbym objaśniać. Sam niewiele rozumiem.

-Jak to nie wiesz?- jej głos zadrżał. Niepewnie puściła moją dłoń. Wstała dopinają guziki swojej przydługiej koszuli- Liam, co się z tobą dzieje? Dlaczego do cholery jesteś taki nieobecny?!- wykrzyczała. Wsparła się na parapecie oddychając spazmatycznie.

-Histeryzujesz- wysyczałem przez zęby. Wstałem z miejsca nerwowo poprawiając ubranie.

-Możliwe. Ale to ty dajesz mi powody do histerii!- podeszła do mnie przytykając palec do mojej klatki piersiowej- Powiedzmy sobie szczerze.. ostatnimi czasy masz mnie głęboko w dupie! A chyba nie na tym polega związek!- jej oczy zaszkliły się. Drżącą ręką przetarła powieki rozmazując czarny tusz- Od wczoraj zachowujesz się szczególnie dziwnie. Jakby opętały cię nieznane siły.

-Proszę cię, daj mi spokój- odwróciłem się- każdy ma chwile wahania, zamyślenia. Potrzebuję czasu.

-Czasu? Nad czym ty się zastanawiasz? Może nad naszym związkiem, który od jakiegoś czasu wisi na włosku?- szarpnęła mnie za ramię.

-Dokładnie tak!- kurczowo chwyciłem jej nadgarstki. Moje knykcie zbielały- Zastanawiam sie nad naszym związkiem. Nad chorą relacją która między nami powstaje. Nie widzisz co się dzieje?

-Widzę. Oddalasz się ode mnie.

-Ludzie się zmieniają. A wczoraj był punkt kulminacyjny. Wybacz- puściłem jej zaczerwienione już ręce. Ubrałem płaszcz i wyszedłem.

Podążałem przed siebie, zatłoczonym chodnikiem, pogrążony w swoich myślach, obijając sie o przechodniów. Kilka razy ktoś mnie przeklął, wyzwał, wykrzyczał: 'jak chodzisz', ale nie interesowało mnie to. Wielkimi krokami zbliżała się 17. Podekscytowanie spotkaniem z nią, biło się ze złością na samego siebie, na swoją chorą i dziecinną bezradność.

Sam nie wiem co myśleć. Może popełniam kolejny błąd. Co jeśli moje życie przerodzi sie teraz w spis niepowodzeń. Co jeśli to ja, samoistnie rujnuję sobie życie. Może nie powinienem tam iść. Nie powinienem kolejny raz jej spotkać. Może to ten moment, by się zatrzymać, zastanowić. By wrócić do Rose, porozmawiać, przeprosić i zacząć od nowa. Tak by nam sie udało. Może.. jednak niewytłumaczalna siła nie pozwalała mi na to. Wręcz przeciwnie, zmuszała mnie do zmian. Na lepsze? Nie wiem. Ale gdybym nie spróbował, żałowałbym do końca życia. Czasami warto zaryzykować.

Zatrzymałem się. Jak zawsze byłem punktualnie. Zlustrowałem wzrokiem okolicę. Tłumy ludzi, setki młodych dziewczyn, ale ja wypatrywałem tylko jednej.

-Cześć- usłyszałem za sobą cichy głos. Odwróciłem się niepewnie. Moim oczom ukazała się jej drobna, ale zarazem piękna postać.

-Więc jesteś- zdobyłem się na niepewny uśmiech.

-Myślałeś, że nie przyjdę?- zapytała spuszczając wzrok. Jej wyraziste tęczówki skryły sie pod wachlarzem ciemnych rzęs.

-Raczej bałem się, że mnie wystawisz- zaśmiałem się. Jej blade policzki oblały się rumieńcem. Delikatnie dłonią dotknęła rozpalonej skóry, próbując ukryć zawstydzenie.

-Nie wiem kim jesteś. Nie wiem jak sie nazywasz. A tak bardzo..- zawiesiła głos.

-Tak bardzo co?- subtelnie ująłem jej podbródek i zadarłem do góry. Może to zbyt odważne posunięcie. Jednak chciałem by na mnie spojrzała. By kolejny raz zahipnotyzowała mnie swoim niebywałym spojrzeniem.

-Sama nie wiem- wzruszyła ramionami. Jej głos. Delikatny. Przenikliwy. Koczował po mojej głowie, obijając się o najróżniejsze myśli.

-Miejmy za sobą formalności. Liam Payne- niepewnie wyciągnąłem w jej stronę dłoń.

-[T.I]- odpowiedziała porażając mnie swoim pięknym uśmiechem. Leniwym wzrokiem śledziłem ruch jej warg, skupione na mnie spojrzenie, rozwiewane przez wiatr kosmyki. Była idealna w każdym calu. Idealna dla mnie.

Szliśmy powolnym krokiem, obok siebie. Ramię w ramię. Bez słowa przemierzaliśmy kolejne alejki i uliczki. Moje myśli kołowały wokół niej. Tylko wokół niej.

Z perspektywy bohaterki

O czym myśli? O mnie. O nas. Może o całej tej sytuacji, która wydaje sie być z pozory śmieszna.

-Jak to jest- zaczerpnęłam powietrza- w ogóle cię nie znam, a czuję że chciałabym z tobą spędzić resztę życia- moje serce zabiło nerwowo. Fala gorąca opanowała każdą, nawet najmniejszą cząstkę mnie. Cóż się dziwić, takie wyznania przyprawiają o niebywały zawrót głowy.

Poczułam na sobie jego przenikliwe spojrzenie. Zatrzymał się i złapał mnie za nadgarstek, delikatnie przyciągając do siebie. Chwycił w palce kosmyk włosów, opadający na moją twarz i odgarnął go. Kolejny raz zarumieniłam się, czując jego dotyk.

-Czyżbyśmy oboje wierzyli w miłość od pierwszego wejrzenia?- zapytał drżącym głosem. Skrupulatnie lustrował wzrokiem każdy centymetr mojej twarzy, zawieszając go na wysokości moich ust. Niepewnie zmniejszył dzielący nas dystans. Poczułam na swoim policzku jego ciepłą dłoń. Próbowałam uspokoić swój niestabilny oddech. Na marne. Z każdą sekundą, bicie mojego serca nabierało tępa. Wstrzymałam oddech, gdy poczułam na swojej skórze jego chłodny oddech. Zimny dreszcz przeszył moje ciało na wskroś. Wspięłam się na palcach chwytając w dłonie kołnierz jego płaszcza.

-Mam nadzieję, że nie będziesz żałował tego, co robisz- powiedziałam półgłosem.

-Wręcz przeciwnie- zaśmiał się i delikatnie musnął moje wargi. Odsunął się ode mnie posyłając mi łagodny uśmiech- Wiem, że postępuje źle. Ale gdybym tego nie zrobił, żałowałbym do śmierci.

-Postępujesz źle?- zapytałam delikatnie mrużąc powieki- Co chcesz przez to powiedzieć?- mój głos załamał się. Poczułam rozczarowanie. Czym? Sama nie wiem. Zapewne niepewnością, którą we mnie wzbudził.

-Bo nie chcę nikogo skrzywdzić- przyglądałam się z zaskoczeniem jego ciemnobrązowym tęczówkom- ani ciebie, ani Rose- wyszeptał posyłając mi łagodne spojrzenie.

-Rose? Kim jest Rose?- może nie powinnam była pytać, dociekać. Jednak zależało mi na nim. Chciałam to opanować, pohamować. Próbowałam powiedzieć sobie, że to przelotne uczucie. Jednak doskonale wiedziałam, że jest zupełnie inaczej. W tym momencie chciałam usłyszeć coś, co uspokoiłoby moje naiwne serce.

-Moją dziewczyną- odparł drżącym głosem. Zrobiłam dwa kroki w tył. Poczułam silne ukłucie w sercu. Głupia, naiwna ja. Myślałam, że będzie jak w bajce? Kolorowo i beztrosko? Myliłam się. Już na początku baśni pojawia się pierwsza przeszkoda. Z pewnością do pokonania. Tylko czy ja chcę walczyć? Czy jest o co?   

Witam i od razu PRZEPRASZAM! Należą Wam się ogromne przeprosiny z mojej strony. Zawaliłam. Po całości. Nie chcę się tłumaczyć, usprawiedliwiać.. ale zrekompensuję Wam wszystko! ♥ 

Rozumiem Wasze oburzenie, czekacie na imaginy, niecierpliwicie się. Ale proszę, jeśli macie na nas złość to ochłońcie i napiszcie komentarz później, bo Wasza opinia jest dla nas cholernie ważna, a niektóre słowa, które ostatnio padły nas zabolały.

Co do imagina, nie jestem zbytnio zadowolona, narzekam ostatnio na brak weny i czasu co skutkuje takimi słabymi opowiadaniami. Mimo to mam nadzieję, że wybaczycie mi chwilę słabości, skomentujecie :) 

 Kocham Was wszystkich, bez wyjątku ♥

~K