#100 Harry (część 5)

Część 1

Część 2

Część 3

Część 4

-Słucham? - spytał zdziwiony Harry wychylając się z łazienki.

Nic nie odpowiedziałam, tylko wskazałam dłoniom na ekran telewizora, na którym wciąż widniało nasze zdjęcie. Styles podszedł bliżej, a kiedy złożył wszystkie informacje do kupy, stanął w miejscu nie mogąc wydusić ani słowa. Przez około 10 minut wpatrywaliśmy się w ciszy w telewizor, aż postanowiłam to przerwać i się odezwać.

-No i co teraz?

Harry tylko wzruszył ramionami nawet na mnie nie patrząc.

-A co ma być? Myślą, że cię uprowadziłem. Chyba nie mamy wyboru. Musimy wrócić – oznajmił, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie.

Spojrzałam na niego zaskoczona i trochę zdezorientowana.

-Chcesz się tak po prostu poddać? - spytałam osłabionym głosem. Chyba zaczynało mi się kręcić w głowie – Po tym wszystkim co zrobiliśmy, żeby być razem, ty chcesz się poddać?

-A co innego mogę zrobić? Czy ty naprawdę jesteś tak ślepa, że nie widzisz, co się dzieje? Jesteś poszukiwana! MY jesteśmy poszukiwani, bo oni myślą, że JA cię porwałem! - Harry chyba nie wytrzymał już napięcia i tych emocji, bo zaczął na mnie krzyczeć.

Zrobiłam krok w tył lekko wystraszona jego reakcją.

-Jestem pewna, że chcą nas tylko nastraszyć. Wiedzą przecież, że zrobiłam to z własnej woli – próbowałam trochę uspokoić zarówno Hazzę, jak i siebie.

-A co jeśli nie wiedzą? To nie ty pójdziesz wtedy do wiezienia, tylko ja!

-Przestań myśleć „co jeśli”, bo tego i tak się nie dowiesz i mnie posłuchaj! - teraz ja również krzyczałam – Musimy spróbować! To co mamy jest zbyt cenne, żeby dać to zniszczyć moim rodzicom. Poza tym nie jesteś pełnoletni, nie pójdziesz do więzienia.

-Nie pójdę do więzienia, tylko do poprawczaka! No wielkie dzięki bardzo mi ulżyło – każde jego słowo było przesiąknięte sarkazmem – Nie sądziłem, że jesteś taka naiwna. Gdybym wiedział, że to się tak skończy, w ogóle bym się w to nie pakował.

-Chcesz powiedzieć, że to wszystko, co jest między nami nic dla ciebie nie znaczy?! Typowy Harry! Ucieka kiedy tylko sprawy się komplikują. Myślałam, że coś do mnie czujesz, ale przyznaj się – wykorzystałeś mnie tylko do seksu. Musiałeś zaspokoić swoje potrzeby, a ja byłam najbliżej, prawda? Zrobiłeś ze mnie zwykłą dziwkę. Tylko po co to ciągnąłeś? Po co wmawiałeś mi, że coś dla ciebie znaczę, co? - nawet nie zauważyłam, gdy po policzkach zaczęły mi spływać gorzkie łzy, ale nie zwracałam na nie uwagi. Byłam zbyt zajęta wyładowywaniem swojej złości na Harrym.

-[T.I] dobrze wiesz, że nie o to mi chodzi. Zależy mi na tobie, ale...

-Gdyby rzeczywiście było tak, jak mówisz, to nie poddawałbyś się teraz. Walczyłbyś o mnie, o nas.

Po tych słowach nie mogłam już wytrzymać psychicznie i opuściłam nasz wspólny pokój. Wybiegłam z hotelu i skierowałam się Bóg wie gdzie. Byle jak najdalej od tego miejsca, od wspomnień, od Harrego. W tamtej chwili miałam go zwyczajnie dość. Podczas gdy ja byłam gotowa walczyć o naszą miłość, on się poddał. Tak po prostu. Nawet nie próbował. To chyba bolało najbardziej.

Po opuszczeniu budynku rozejrzałam się na boki, zastanawiając się, dokąd iść. I tak nie znałam tej okolicy, więc w sumie było to bez różnicy, czy pójdę prosto, w prawo czy w lewo. Westchnęłam i ruszyłam przed siebie nie oglądając się w tył. Szłam tak przez jakiś czas, gdy nagle poczułam mokre krople opadające na moje ciało. Tylko tego brakowało. Z moim szczęściem oczywiste było to, że nawet kiedy cały świat wali mi się na głowę, musi mnie spotkać coś jeszcze. Tym razem był to deszcz. Otuliłam się własnymi ramionami i zdeterminowana dalej szłam do przodu. Niestety wygranie z żywiołem jest niemożliwe, więc po chwili byłam cała przemoczona. Mimo to nie poddawałam się. Po upływie kolejnych pięciu minut usłyszałam dźwięk silnika za moimi plecami. Zignorowałam go. W końcu byłam na drodze, przejeżdżające tędy samochody to nic nadzwyczajnego.

-[T.I]! - usłyszałam znajomy głos.

O nie. Każdy tylko nie on.

-Czego chcesz? - spytałam nie zaszczycając Harrego nawet jednym spojrzeniem.

-[T.I] nie wygłupiaj się. Wsiadaj do auta.

Tym razem Styles był jeszcze bliżej mnie. Jechał tuż obok i nawoływał mnie przez otwartą szybę po stronie kierowcy.

-[T.I]... - powtórzył chłopak, gdy nie odpowiedziałam na jego zaczepki i dalej szłam w nieznanym nikomu(nawet mi) kierunku.

-Wolę moknąć tutaj na dworze, niż siedzieć w jednym samochodzie z tobą – mruknęłam niewyraźnie w jego stronę. Mimo to usłyszał. Harry cicho jęknął i oparł się zrezygnowany o oparcie fotela. Przyśpieszyłam kroku, żeby wyminąć go w chwili nieuwagi, ale nie miałam szans na wyścigi z autem. Styles znów się ze mną zrównał.

-Skarbie pogadaj ze mną.

-Nie jestem twoim skarbem – wysyczałam przez zaciśnięte zęby. Powoli zaczynałam marznąc,a moje ciało już lekko trzęsło się z zimna. Nie mogłam pozwolić, żeby Harry to zauważył. Podczas gdy zamknęłam oczy próbując się uspokoić, Hazza zgasił samochód, wysiadł z niego i podbiegł do mnie. Teraz szliśmy ramię w ramię nie odzywając się do siebie. Czułam jak chłopak wywierca mi wzrokiem dziurę w twarzy, jednak skutecznie to ignorowałam.

-[T.I] przepraszam.

Nie reagowałam. Styles westchnął i kontynuował swoją wypowiedź.

-Wiesz przecież, że nie o to mi chodziło. Zależy mi na tobie jak na nikim innym. Po prostu się przestraszyłem, to tyle. Nie chciałem cię zranić. Te poszukiwania, policja...to mnie zwyczajnie przerosło. Jak byś się zachowała na moim miejscu?

-Myślę, że walczyłabym o osobę, na której mi zależy, bez względu na konsekwencje – odparłam bez wahania.

-I właśnie po to tu jestem.

Po tych słowach Harry zastąpił mi drogę jednym, szybkim ruchem tak, że uderzyłam w jego klatkę piersiową, a kiedy próbowałam się odsunąć, chwycił mnie w talii i przysunął. Wolną dłonią chwycił mój podbródek i ciągnąc go w górę zmusił mnie tym samym, abym na niego spojrzała.

-Gdyby mi na tobie nie zależało po prostu pozwoliłbym ci odejść. Ale jestem tu. Nie poddam się tak łatwo. Wszystko co powiedziałem było głupie. Negatywne emocje wzięły górę, za co jeszcze raz cię przepraszam. Gdy tylko wyszłaś zacząłem myśleć o tym co się między nami stało i doszedłem do wniosku, że bez ciebie oszaleję – lekko się uśmiechnęłam – I dlatego muszę o nas walczyć. Nie dam ci tak łatwo odejść. Kocham cię.

Nie mogłam uwierzyć w to, co usłyszałam. Czyli jednak odwzajemnia moje uczucia? Na moich ustach od razu pojawił się szeroki uśmiech.

-Ja ciebie też kocham, Harry.

Chłopak odwzajemnił mój gest ukazując przy tym swoje urocze dołeczki i przyciągnął mnie do siebie głaszcząc prawą dłonią mój policzek.

-Nigdy więcej nie wątp w moje uczucia do ciebie, dobrze? - wyszeptał tuż koło mojej twarzy.

Pokiwałam głową zbliżając się do niego jeszcze bardziej, by po chwili złączyć nasze usta w namiętnym pocałunku, który Styles bez wahania pogłębił. W duchu się uśmiechnęłam czując znów jego miękkie wargi na swoich. Pocałunek w deszczu to coś, o czym zawsze marzyłam. Harry przesunął językiem po dolnej części moich ust lekko ją przy tym przygryzając. Rozchyliłam delikatnie wargi, dając chłopakowi dostęp do środka. Chwilę później nasze języki toczyły zaciętą walkę o dominację, w której żadne z nas nie zamierzało się poddać. Objęłam Hazzę za szyję przyciągając go jak najbliżej. Ten piękny moment przerwał nam dobiegający z oddali hałas, na który początkowo nie zwróciliśmy uwagi. Kilka sekund później zorientowałam się, że są to syreny policyjne. Lekko odsunęłam się od Stylesa kojarząc wszystkie fakty.

-Zaraz tu będą. Chodź, bo nas zobaczą.

-Kto? - spytał zdezorientowany Harry, jeszcze lekko oszołomiony po pocałunku.

-Po prostu chodź.

Chwyciłam dłoń chłopaka i już miałam pociągnąć go w stronę auta, gdy usłyszałam głos, który zmroził mi krew w żyłach.

-Nie ruszać się! Oboje ręce na widoku. Szczególnie ty Styles.

Głośno przełknęłam ślinę i posłusznie wykonałam polecenie policjanta patrząc przy tym na przerażonego całą sytuacją Harrego.

Hello kochani :)

Wracam do was z 5 częścią Harrego! Wow nie wierzę, że to już 100 imagin *O* Taka okrągła liczba. To zaszczyt, że akurat moja praca może nosić ten numer :) Anyway mam nadzieję, że wam się podoba. Planuję jeszcze tylko jedną część, a potem trzeba się będzie pożegnać z tym opowiadaniem :c Pojawi się ona jakoś w tym tygodniu. Przynajmniej tak planuję ;)

Egzaminy już prawie za nami, a wiecie, co to oznacza? Tak! Znów częstsze pojawianie się imaginów na naszym blogu! Cieszę się, że już nie będziecie musiały czekać ponad 2 tygodnie na nowe posty. Swoją drogą mam nadzieję, że testy poszły wam znakomicie i wyniki wszystkich was zadowolą :)

A co do imagina...jak wam się podoba? Jak myślicie, jak zakończy się nasza historia? Czy Harry zostanie aresztowany? A może jakoś się z tego wyplącze? Liczę na wasze komentarze.

Kocham was xx

~M