NIESPODZIANKA- Niall

Podparłam ręką brodę wpatrując się w szlaczki, które Mike rysował po sowim zeszycie. To było z pewnością ciekawsze niż lekcja geografii. Ziewnęłam cicho i podniosłam się by chociaż odrobinę rozprostować kości. Leniwym wzrokiem rozejrzałam sie po klasie lustrując każdego z osobna. Po raz kolejny moją uwagę przykuł nowy uczeń. Jest w szkole od kilku dni, całkiem inny. Zamknięty w sobie.

-Dziwny jest- szepnęłam tuż nad uchem mojego przyjaciela.

-Kto? Nasz profesor?- zaśmiał się- Żadna nowość.

-Nie, ten nowy- skinęłam głową w stronę blondyna. Chłopak siedział w równoległej ławce. Wydawał się być zupełnie odcięty, zamyślony. Mike wzruszył jedynie ramionami i wrócił do swoich zajęć. Mnie jednak nowa postać nie dawała spokoju. Sama nie wiem, co tak bardzo mnie w nim niepokoiło. Może nie tyle niepokoiło co raczej interesowało? Jeszcze przez chwilę wpatrywałam się w nieznajomego, gdy tylko skierował na mnie swoje chłodne spojrzenie, zawstydzona spuściłam wzrok.

-Może nasz nowy uczeń zainteresuje się wreszcie lekcją i łaskawie spojrzy na tablicę- wścibska uwaga otyłego profesora wywołała gromki śmiech klasy. Blondyn jedynie parsknął i kilkukrotnie uderzył skuwką od długopisu w drewniany blat, co całkowicie wytrąciło nauczyciela z równowagi - Jak ty się właściwie nazywasz?- warknął zaglądając do dziennika.

-Niall Horan. Jakiś problem?- zapytał z poirytowaniem wpatrując się w nauczyciela.

-Nie wierzę- jęknęłam pod nosem- Zamknij się lepiej- krzyknęłam w stronę chłopaka. Nie wiedział co robi. Najbardziej wpływowy nauczyciel w tej szkole, a za razem najbardziej upierdliwy. Jedna wpadka, mogła wpakować nowego w niezłe kłopoty. No chyba, że lubi powtarzać klasę, lub interesuje go przesiadywanie w kozie. Moje słowa na nic się nie zdały, chłopak zmierzył mnie wzrokiem i wstał z miejsca.

-Nikt nie będzie mi mówił co mam robić- powiedział cwaniacko- Może mnie profesor wysłać do dyrektora, wezwać rodziców a nawet..

-Przeginasz. Uczestnictwo w lekcji i uważne słuchanie nauczyciela należy do twoich obowiązków. Trochę pokory- mężczyzna wstał w miejsca- W tej szkole panują surowe reguły, których każdy, nawet ty czy pyskata [T.I.], musi przestrzegać- zadarł palec ku górze.

-Przekonamy się?- chłopak zaśmiał się, ukazując rząd białych zębów.

-Siadaj- syknęłam chwytając jego ciepłą dłoń.

-Nie potrzebuję waszych chorych zasad, ani nawet twojej litościwej pomocy- warknął wyrywając dłoń z uścisku- Nikogo nie potrzebuję- dodał wychodząc z klasy.

-Horan, zobaczymy się u dyrektora!- głos profesora zadudnił w moich uszach. W odpowiedzi usłyszał jedynie przeraźliwy trzask drzwi. Klasa z zaskoczeniem wpatrywała się w roztrzęsionego nauczyciela niecierpliwie oczekując jego reakcji.

-Panno [T.I.], zmieniasz swoje życie litując się nad nieudacznikami?- usłyszałam jego surowy głos.

-Nie, po prostu..- wydukałam tracąc nagle całą odwagę-on nie jest nieudacznikiem- powiedziałam w ciemno.

-Nie interesuje mnie to. Radzę się otrząsnąć na czas, chłopak swój rozum posiada i za to odpowiada- odparł- Koniec przedstawienia! Sprawdzę jutro wasze notatki z lekcji- dodał wychodząc  z klasy.

***

Pchnęłam z całej siły ciężkie drewniane drzwi szkoły i już po chwili znalazłam się na świeżym powietrzu. Słońce mocno paliło, przymrużyłam oczy szukając w tłumie kogoś ze znajomych, jednak na marne. Poprawiłam torbę i ruszyłam w stronę domu.

-Nie musiałaś mnie bronić. Przez to mogłaś sama wpaść w kłopoty- usłyszałam za sobą jego głos.

-Śledzisz mnie?- zatrzymałam się i odwróciłam, lustrując posturę wysokiego chłopaka.

-Nie- zaśmiał się- Albo tak? Po co to zrobiłaś?- zapytał spuszczając powieki okryte wachlarzem ciemnych rzęs. Kąciki jego malinowych ust uniosły się delikatnie.

-O, pan buntownik potrafi się uśmiechać. Jakaś nowość- parsknęłam, odwróciłam się na pięcie i znów ruszyłam przed siebie.

-Zdaje mi się, czy unikasz odpowiedzi na moje pytanie?- zastąpił mi drogę. Dopiero teraz dostrzegłam jak bardzo niebieskie są jego tęczówki. Chłodne spojrzenie po raz kolejny przeszyło mnie na wskroś.

-Nie unikam, nie mam powodu by to robić. Po prostu chciałam pomóc, widzę że nie było warto- odpowiedziałam z dezaprobatą- Bądź tak miły i zejdź mi z drogi!- warknęłam opierając dłoń na jego klatce piersiowej. Chłopak ani drgnął. Nasiliłam nacisk dłoni, bez skutku. Pod cienkim materiałem koszulki, wyczułam idealnie wyrzeźbiony tors. Z zaciekawieniem musnęłam dłonią po powierzchni koszulki, jednak już po chwili odsunęłam się i wyminęłam go sprawnie.

-To było dobre- zaśmiał się gładząc miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą spoczywała moja dłoń- Fajnie, że ci się podoba!

-Nie schlebiaj sobie tyle- krzyknęłam oddalając się. Odwróciłam się by jeszcze raz spojrzeć na jego postać- I tak cię nie lubię- zaśmiałam się i ruszyłam w stronę domu.

***

-Pan sobie chyba żartuje!- krzyknęłam gniotąc w dłoniach skrawek papieru- Wyobraża sobie pan mnie, udzielającą korepetycji w podstawówce? Przecież nie mam podejścia do młodszych .Nie chcę zrobić nikomu krzywdy!

-Przykro mi. W twoich papierach nazbierało się parę rzeczy..- przewertował zawartość teczki- Jestem bezradny. Profesor z geografii bardzo nalegał i na konferencji, przekonał resztę grona pedagogicznego do swojej opinii.

-Ale mogłabym to wymienić na inne prace społeczne, albo chociaż kilka godzin w kozie. Cokolwiek?- bezradnie opadłam w fotelu. Mężczyzna zaprzeczył, a na jego twarzy pojawił się grymas. Wypuściłam mocno powietrze z ust i wyszłam z gabinetu. Oby te trzy tygodnie minęły szybko.

***

*Nie Mike, dziś nie mogę- powiedziałam zrezygnowana do telefonu- Wiesz doskonale, że dziś pierwszy dzień tych pieprzonych korepetycji. Właśnie idę chodnikiem i zaraz będę pod drzwiami szkoły. Trzymaj za mnie kciuki. Przyda się..- dodałam słysząc jego pokrzepiające 'powodzenia'. Z lekkością otworzyłam drzwi z napisem 'Primary School' i już po chwili byłam w środku.

Westchnęłam cicho lustrując wnętrze budynku. Kiedy ja tutaj byłam ostatni raz? Nawet nie mam ochoty tego wspominać. Te grube mury przypominają mi najbardziej żenujące momenty z mojego dzieciństwa, występowanie z kiczowatych przedstawieniach, uczęszczanie do szkolnego chóru i bycie czymś na styl skauta. Same wpadki towarzyskie. Mimo to jakoś się wyrobiłam i dziś jestem.. w całkiem dobrym miejscu i na godnej pozycji społecznej. Nie narzekam na swoje życie, jak każdy mam pod górkę, jednak wydaje mi się, że ostatnio jest coraz ciężej.

-Zaraz zwymiotuję- jęknęłam gdy minęła mnie grupka dzieci.

-Tam jest toaleta- tuż przede mną po raz kolejny pojawił się on. Jego roześmiane oczy zlustrowały moją osobę.

-Niall?!- krzyknęłam zaskoczona- Co proszę?- spojrzałam na jego zadowoloną minę.

-Mówiłaś, że zwymiotujesz więc..

-Śledzisz mnie, a do tego podsłuchujesz?- parsknęłam pod nosem. Byłam całkowicie poirytowana. Ten chłopak naprawdę nie dawał mi spokoju. Od czasu kiedy pojawił się w naszej szkole, miesza w moim życiu i założę się, że przez niego tutaj jestem. Niepotrzebnie broniłam go na geografii..

-Nie znasz mnie i nawet nie dasz mi szansy?- ukazał swój firmowy uśmiech. Przeczesał palcami włosy posyłając pytające spojrzenie.

-Nie dam, bo działasz mi na nerwy. Z resztą ostatnio na lekcji pokazałeś na co cie stać.. więc nie dziw się. Nie toleruję naciąganego cwaniactwa, a ty nic innego sobą nie reprezentujesz- mruknęłam wtykając palec w sam środek jego klatki piersiowej.

-Musiałaś mnie dotknąć. To urocze- zaśmiał się. Automatycznie odsunęłam rękę, chowając dłoń w kieszeń- Niestety, będziesz musiała mnie znosić przez najbliższe trzy tygodnie.

-Nie żartuj, że..

-Wpadliśmy w to razem- dodał całkiem poważnie- Sama się narażałaś. Z resztą, musisz być typem kogoś takiego jak ja. Dlatego mnie nie lubisz- zmrużył powieki.

-Mylisz się- wydukałam jednak w głębi duszy wiedziałam, że ma rację. Jestem taka sama jak on, no może trochę mniej się z tym obnoszę, ale jestem identyczna.

-Znam się na ludziach-wyszeptał tuż nad moim uchem. Jego ciepły oddech przyjemnie podrażnił moją skórę- Chodź, chyba nie chcesz się spóźnić. Maluchy czekają- zaśmiał się zazierając kąciki ust do góry. Chwycił mnie za dłoń i pociągnął w stronę świetlicy.

***

 Kilka tygodni później.

-Nie wierzę, że wybraliśmy się razem na spacer- zaśmiał się podając mi kubeczek z koktajlem. Przystawiłam do ust kolorową rurkę i posmakowałam owocowego musu- Chyba jednak mnie lubisz- zabawnie zmarszczył brwi.

-Skąd ta pewność?- parsknęłam jednak oboje wiedzieliśmy że miał rację. W końcu wspólne udzielanie korepetycji zbliża- Po prostu przyzwyczaiłam się do ciebie.

-Lubisz mnie, nawet bardzo- szturchnął mnie w ramię.

-Oboje mamy trudne charaktery, więc nie licz na to że zostaniemy najlepszymi przyjaciółmi- powiedziałam całkiem poważnie. Przełknął mocno swój napój lustrując mnie mrożącym spojrzeniem- Naprawdę jesteś taki pewny siebie czy się zgrywasz?- desperacko przerwałam niezręczną ciszę. Dopiero po chwili skojarzyłam, że wybór pytania nie był trafny. Chłopak milczał mocno koncentrując się na swoim napoju.

-A jak myślisz?- uśmiechnął się blado.

-Myślę, że to pewien rodzaj gry i manipulowania innymi. Wydaje mi się, że wcale nie jesteś przygłupim cwaniaczkiem i że tylko udajesz idiotę by inni cię polubili. Szpanujesz tym, że nie zależy ci ani na szkole, ani na przyjaźni czy nawet miłości. Starasz się być buntownikiem bo to w dzisiejszych czasach takie.. hipsterskie- wydukałam na jednym wydechu. Wydawał się być mocno zaskoczony moją opinią. Chyba nie tego się spodziewał.

-Masz rację- powiedział ściszając głos- A wiesz dlaczego ją masz? Bo robisz to samo- wpił we mnie swoje niebieskie tęczówki. Poczułam się mocno zawstydzona, spuściłam wzrok. Jednak on nie dawał za wygraną. Delikatnie uchwycił mój podbródek i uniósł go do góry. Zmusił mnie do kontaktu wzrokowego, jego chłodne spojrzenie kolejny raz mnie sparaliżowało. Dlaczego tak bardzo się tym przejął? Dlaczego to było dla niego takie ważne?

-Nie prawda. Nie znasz mnie- wysyczałam. Ruszyłam przed siebie, jednak po chwili poczułam jego ciepły dotyk i mocne szarpnięcie. Chwycił mnie za nadgarstki, powodując zaczerwienienia na mojej bladej skórze- To ty udajesz kogoś kim nie jesteś, nawet nie wiem dlaczego..

-Nie wiesz?- zaśmiał się nerwowo- Może wydaje mi się, że moja osobowość jest za nudna i za szara dla kogoś takiego jak ty!- uścisk z każdą sekundą był coraz mocniejszy i coraz bardziej bolesny. Jego knykcie zbielały. Przymknęłam oczy, tak bardzo bałam się teraz na niego spojrzeć. Co to wszystko miało znaczyć?- Nadal nie rozumiesz dlaczego to robię?- wyszeptał bezradnie.

-Nie, nie rozumiem i nie..- syknęłam, gdyż nie dał mi dokończyć. Przytknął palec co moich warg uciszając mnie. Poczułam na swojej twarzy parzący rumieniec. Przyciągnął mnie do siebie, przywierając do mnie całą powierzchnią swojego ciała. Delikatnie i niepewnie musnął moje usta, jednak już po chwili zagłębił swój pocałunek. Jego lewa dłoń spoczywała na mojej talii, a druga delikatnie gładziła rozgrzany policzek.

-Co ty robisz?- odepchnęłam go od siebie, gdy tylko otrząsnęłam się z amoku. Omotał mnie, całkowicie pozwoliłam sobą manipulować. W tym momencie jego spojrzenie wyblakło z jakichkolwiek emocji.

-Myślisz, że nie widzę jak na mnie patrzysz? Jak się rumienisz gdy tylko nasz wzrok się spotka? Dlaczego nie potrafisz zachować się dorośle, tylko cały czas uciekasz?- jego słowa mnie zabolały. Tak bardzo starałam się by pozostał mi obcy i kolejny raz to spieprzyłam. Spuściłam głowę, wlepiając wzrok w podłogę. Usłyszałam jego ciche westchnienie. Mocniej przytulił mnie do siebie, sprawiając że poczułam ciepło bijące od jego ciała.

-Nie, Niall tak nie może być- wyrwałam się uścisku i cofnęłam na bezpieczna odległość.

-Jak nie może być?- zapytał. Spiął usta w cienką linię, oczekując na odpowiedź. Ja jednak nadal milczałam. W mojej głowie toczyła się teraz wojna między tym co czuję, a tym co wydaje się odpowiednie dla wszystkich. Zebrałam w sobie na tyle odwagi, by na niego spojrzeć. Jego przenikliwy wzrok, lustrował moją osobę.

-Nie potrafię pokochać kogoś takiego jak ty- wydukałam z trudem łapiąc oddech. Nerwowo zacisnął pięści. Jego błękitne tęczówki przybrały niebezpiecznego wyrazu. Tak bardzo się go teraz bałam- Przepraszam..- żałowałam tego co powiedziałam jednak było już za późno. Jak zwykle, najpierw mówiłam, potem myślałam. Chłopak odwrócił się na pięcie i bezsilnie zataczając ruszył przed siebie- Niall zaczekaj!- krzyknęłam próbując go zatrzymać. To co powiedziałam było kłamstwem. Kocham go..

***

-[T.I.], co ci jest?- Mike szturchnął mnie w ramię. Spojrzałam na niego pytająco, mrużąc oczy.

-Nic mi nie jest, mam gorszy dzień- wydukałam przewracając oczami.

- Tak i ten gorszy dzień ciągnie się od dłuższego czasu?- wypuścił mocno powietrze z ust- Wiem, że chodzi o Niall'a..

-Nie wiem co się z nim dzieje, już trzeci dzień nie pojawił się w szkole. Martwię się- powiedziałam bez emocji. Chciałam go odnaleźć, wszystko mu opowiedzieć, w głowie próbowałam znaleźć odpowiednie rozwiązanie jednak każdy pomysł wydawał mi się idiotyczny.

-Czy ostatnia ławka nie bawi się zbyt dobrze?- głos profesora zadudnił w klasie- Panno [T.N.], trzy tygodnie z dziećmi w podstawówce to za mało?

-Nie, wystarczająco, by zrujnować mi życie- wysyczałam pod nosem, spuszczając głowę.

-Mam nadzieję, że wszystko się teraz uspokoi- spojrzał do dziennika- Horan skreślony z listy uczniów.

-Jak to skreślony?- podniosłam się z miejsca.

-Proszę bez głębszych emocji- skarcił mnie spojrzeniem- Przeniósł swoje papiery do innej szkoły. Jeden problem mniej..

Całkowicie się wyłączyłam. Nie zważając na słowa nauczyciela spakowałam swoje rzeczy i wybiegłam z klasy. Drżącymi dłońmi wyjęłam telefon i wybrałam dobrze znany mi numer *abonent czasowo niedostępny*. Przeklęłam w duchu. *po sygnale proszę zostawić wiadomość*. Chciałam tak wiele powiedzieć, a nie wiedziałam od czego zacząć. Nie miałam nawet pewności, że odsłucha wiadomość. Jedyne czego byłam pewna, to tego, że spieprzyłam swoje życie i że straciłam kogoś kogo naprawdę pokochałam. 

Z okazji rocznicy naszego bloga, pierwszą niespodzianką jest imagin z Niall'em :) 

Jestem dumna, że to ja mogę jako pierwsza napisać coś od siebie. Cały wczorajszy wieczór i dzisiejszy poranek, myślałam, co mogłabym Wam powiedzieć. Żadne słowa nie są w stanie opisać tego, jak bardzo jestem wdzięczna Wam- czytelnikom, bo bez Was ten blog nie miałby szans na istnienie! Po prostu DZIĘKUJĘ! Za Waszą każdą chwilę poświęconą tutaj, za każdy komentarz, za wyrozumiałość i wsparcie. Za to, że w trudnych momentach zawsze byliście z nami, bez względu na wszystko. Dziękuję za zaangażowanie i bardzo emocjonalne podejście do całokształtu. Dziękuję za wspólne przeżycia, te radosne jak i całkiem bolesne. Dziękuję za to, że jesteście! Po tym, niespełna roku mojej pracy, śmiało mogę powiedzieć że jesteśmy rodziną ♥

Dzisiejszy imagin.. nie jest wybitną forma pisarską, ale jest wyjątkowy. Dlaczego? Bo przekazuje coś, czego od samego początku chcę Was nauczyć- mówienia wprost o swoich uczuciach. Historia jest.. jak najbardziej prawdziwa, tylko bohaterowie inni. Pamiętajcie jak ważne w życiu każdego z nas są uczucia i że trzeba o nie szczególnie dbać, bo można je łatwo stracić, a miłości czy przyjaźnie nie kupimy za pieniądze. 

Kocham Was ♥

~K