#136 Niall (część 7)

Część 6.

Gdy zadzwonił dzwonek, przemierzałam długi, szkolny, skąpany w popołudniowym słońcu dziedziniec. Zdążyłam już porządnie się wynudzić i miałam naprawdę dość świeżego powietrza jak na jeden dzień, ale wolałam nie wracać przed przerwą do szkoły. To mogłoby skutkować złapaniem mnie przez dyrektora albo któregoś z nauczycieli, a wolałam nie narażać na to ani siebie ani Nialla. Nie miałam pojęcia, co zrobić z tym, co powstało między mną a nim, mimo że zastanawiałam się nad tym już któryś raz z rzędu. To było niewłaściwe, doskonale o tym wiedziałam. Zresztą, romans w szkole nigdy nie mógł być postrzegany jako coś dobrego, a nasza sytuacja była nieco bardziej skomplikowana. Powoli zaczynałam dochodzić do wniosku, że powinnam po prostu zaufać Niallowi i zdać się na niego, skoro niby wiedział, co robi i na co się porywa.

Z westchnieniem ulgi weszłam do chłodnego budynku szkoły, kątem oka dostrzegając kobietę, która widziała mnie z Horanem poprzedniego dnia. Nie wyglądała na kogoś, kto z premedytacją wsypywałby uczniów za każde przewinienie i wydawała się względnie sympatyczna. Sprzątaczka spojrzała na mnie z wyrazem twarzy, którego w żaden sposób nie potrafiłam rozszyfrować i uśmiechnęła się niepewnie, znikając na zakrętem. Mogłam jej zaufać?

Zostawiając wszystkie dylematy i problemy za sobą, weszłam do gabinetu matematycznego, zamykając za sobą drzwi. Niall siedział w fotelu nauczycielskim i bez specjalnego zainteresowania wertował dziennik jakiejś klasy, nie zatrzymując się nigdzie na dłużej. Gdy usłyszał znajomy trzask, podniósł głowę i uśmiechnął się, napotykając moje niezdecydowane spojrzenie.

- Zostało ci tylko pięć dni zostawania po lekcjach – powiedział ni z tego ni z owego. – Cieszysz się?

- A nie powinnam? – spytałam niepewnie, zbita z tropu.

- Pewnie powinnaś – odparł niewyraźnie, przegryzając wnętrze policzka.

Przeszłam w milczeniu przez klasę i zatrzymałam się dopiero przy swojej ławce, zbierając wszystkie swoje rzeczy do torby, którą na początku lekcji przewiesiłam  przez oparcie krzesła. Niall nie odzywał się przez cały ten czas, aż w końcu skończyłam pakowanie i odwróciłam się, by na niego spojrzeć.

Był idealny. Siedział tak po prostu wygodnie rozłożony w fotelu z tym całym nieładem na głowie i pięknymi, błękitnymi oczami, obserwującymi w skupieniu każdy mój najmniejszy ruch. Nie uśmiechał się, nie ruszał i sprawiał wrażenie tak niesamowicie perfekcyjnego samym faktem swojego istnienia. Przygryzłam wargę, czując nagle dziwną potrzebę przytulenia go. Ale wiedziałam, że ten czas i to miejsce nie sprzyjają spoufalaniu się.

- Mogę odwieźć cię dziś do domu? –spytał, przerywając tę magnetyzującą ciszę, która zapadła.

Skinęłam głową, podchodząc do niego i opierając się o kant biurka. Czułam się niezręcznie z myślą, że jestem tu z nim teraz sama – w pustej klasie, podczas gdy za drzwiami śmieją się niczego nieświadomi uczniowie. Zjadały mnie wyrzuty sumienia, ale widok tego uroczego blondyna skutecznie je ode mnie odpędzał.

- Przeszło ci już?

- Tak, chyba tak – odparłam, śmiejąc się cicho. – Po prostu byłam trochę wytrącona z równowagi.

Pokręcił przecząco głową z miną, która naprawdę nie wróżyła nic dobrego.

- Byłaś zazdrosna – poprawił mnie, a na jego twarzy pojawił się złośliwy uśmiech, który niesamowicie mnie rozśmieszył. – I nawet nie próbuj zaprzeczać, widziałem, jak mordujesz tą biedną dziewczynę spojrzeniem.

Chłopak podniósł się ze swojego krzesła, jednym krokiem eliminując dzielącą nas odległość i oparł ręce po obu stronach mojego ciała, sprawiając tym samym, że moje serce omal nie wyskoczyło z piersi. Jak to możliwe, że ktokolwiek działał na mnie w ten sposób? Poczułam przyjemny zapach jego perfum i ciepło jego oddechu na swojej skórze.

- Nie mam pojęcia, dlaczego w ogóle interesują cię te dziewczyny – odezwał się cicho, sunąc nosem w górę mojego policzka. – Przecież wiesz, że jesteś dla mnie najważniejsza.

Zaczerpnęłam z cichym świstem powietrza, drżąc nieznacznie od jego delikatnego dotyku. Spuściłam wzrok na jego wargi, które w tym momentu były kusząco rozwarte i odczułam tak niesamowitą chęć pocałowania go…

Nie tutaj, idiotko!

- Niall, nie powinnyśmy… - zaczęłam, zanim zdążyłam ugryźć się w język.

- Tak, wiem – westchnął, odsuwając się ode mnie. – Po prostu tego potrzebowałem. Przepraszam.

Chciałam powiedzieć mu, że nie ma za co przepraszać, że ja też potrzebuję jego bliskości i dotyku, ale najzwyczajniej w świecie stchórzyłam. Nigdy nie byłam zbyt wylewna, jeśli chodzi o okazywanie komuś uczuć i prawdopodobnie zapadłabym się pod ziemię, odważając się coś takiego powiedzieć. Dlatego też przygryzłam tylko wargę, wpatrując się niepewnie w jego piękne, błyszczące oczy, które pojawiały się coraz częściej w moich nocnych wyobrażeniach.

- Jesteś piękna – wyszeptał, spoglądając na mnie z czymś w rodzaju uwielbienia.

Jego palce odnalazły moją dłoń, delikatnie przesuwając się po mojej skórze i powodując dziwny dreszcz przebiegający po moich plecach. Oblałam się rumieńcem, spuszczając głowę, bo naprawdę nie mogłam wytrzymać spojrzenia jego niebieskich tęczówek. Oddech ugrzązł mi w gardle, gdy wymamrotałam ciche:

- Ty też jesteś piękny.

Usłyszałam jego cichy chichot i podniosłam na niego oczy. Na jego twarzy widniał najpiękniejszy uśmiech, jaki dane mi było kiedykolwiek zobaczyć, a policzki zaczerwieniły się lekko, dodając mu w ten sposób jeszcze więcej uroku. Nie pamiętam nawet momentu, kiedy pochylił się w moja stronę, przytulając mnie do swojego ciała i opierając głowę na moim ramieniu. Czułam jego ciepło i spokojny oddech na swojej skórze, gdy zaciskałam palce na jego koszulce, pragnąc spędzić w ten sposób kilka kolejnych godzin.

- Widzimy się po lekcjach – zamruczał cicho, odsuwając się ode mnie.

***

- Dzisiaj chciałbym poznać wasz poziom, jeśli chodzi o matematykę – powiedział, kiedy wszyscy usiedliśmy już w swoich ławkach. – Więc postanowiłem popracować z wami indywidualnie. Rozdam wam zestaw zadań i poświęcę każdemu z was piętnaście minut.

Wszyscy szpecący do tej pory uczniowie zamilkli, wpatrując się w niego z czymś w rodzaju zaskoczenia, zdezorientowania i przerażenia w jednym. Nikt ze zgromadzonych tutaj osób nie lubił pracować w cztery oczy z nauczycielem, praktykantem czy kimkolwiek innym tego pokroju. Cóż, im i tak przyjdzie to znacznie łatwiej niż mi, znajdując się przez okrągły kwadrans tak blisko Horana w klasie pełnej uczniów. I… ugh, skąd on w ogóle wytrzasnął ten idiotyczny pomysł?

Chłopak z radosnym uśmiechem przeszedł przez klasę, zostawiając na brzegu każdej ławki kartkę z zadaniami i zaczął swoją „indywidualną pracę” od dziewczyn z pierwszego rzędu, siadając przy nich i zadając serię pytań, która stresowała je zapewne bardziej przez fakt, że jest Niallem Horanem. Zastanawiałam się, czy w ogóle będę w stanie skupić się na tyle, żeby móc chociaż w minimalnym stopniu z nim współpracować. Zapewne nie.

Nie wiem, ile czasu minęło do momentu, kiedy pojawił się przy mojej ławce z tym swoim uroczym uśmiechem i tajemniczymi iskierkami tańczącymi w błękitnych oczach. Zasiadł wygodnie na krześle, stojącym stanowczo zbyt blisko mojego i oparł się łokciem o blat, spoglądając na mnie spod rzęs.

- Gotowa? – spytał, przygryzając kusząco dolną wargę.

Skinęłam głową, usiłując odwrócić wzrok od jego ust i skoncentrować się na zestawie częściowo rozwiązanych zadań. Szło mi to dość, jakby to nazwać… żałośnie.

Niall pochylał się nad moją kartką, tłumacząc mi cierpliwie coś, z czego i tak nie do końca zdawałam sobie sprawę. Jego język co jakiś czas przesuwał się po jego wargach z tak perfidną premedytacją, że miałam ochotę zażądać, żeby natychmiast przestał, bo powoli doprowadzał mnie tym do szaleństwa. Czułam przyjemne ciepło, bijące od jego ciała. Widziałam zarys mięśni na jego ramionach, które napinały się przy każdym najmniejszym ruchu. Obserwowałam, jak kąciki jego ust drgają nieznacznie, zanim na jego twarzy pojawiał się ten piękny, szczery uśmiech i delikatne rumieńce, wypływające na policzki.

- Przestań patrzeć na mnie w tak oczywisty sposób – wyszeptał cicho, uśmiechając się przy tym z nieukrywanym rozbawieniem. – Ja mogę udawać, że tego nie widzę, ale swoich kolegów i koleżanek raczej nie przekonasz.

Na mojej twarzy pojawiły się szkarłatne rumieńce, które jeszcze bardziej uwidoczniły się – o ile było to w ogóle możliwe – kiedy poczułam jego dłoń zaciskającą się na mojej nodze. Nie potrafiłam powstrzymać cichego westchnienia, wyrywającego się z moich ust, ani faktu, że mój wzrok natychmiast podniósł się w poszukiwaniu oczu Horana.

- Nie panikuj – zamruczał, sunąc dłonią w górę i w dół i mocniej zaciskając swoje palce.

Powinnam panikować. Nie byliśmy teraz sami, otaczało nas kilkanaście osób, których wzrok co chwilę kierowany był w stronę Horana i naprawdę ciężko byłoby przeoczyć fakt, że trzyma właśnie rękę na moim udzie. I cholera, dlaczego on uważał to za normalne?!

***

Droga powrotna ze szkoły do domu mijała nam raczej w przyjemnej atmosferze, chociaż przez znaczną większość czasu czułam się najzwyczajniej w świecie zawstydzona. Horan zadawał mi bez skrępowania pytanie za pytaniem i musiałam przyznać, że rozmawiało nam się naprawdę dobrze, choć zazwyczaj pytał o rzeczy tak błahe, że zaczęłam się zastanawiać, czy w ogóle go to interesuje. Tak więc spędziliśmy ten czas na dyskusji o moim ulubionym kolorze – skłamałam, go nie potrafiłam przyznać, że od dwóch tygodni moim ulubioną barwą jest kolor jego oczu – planach na przyszłość, bliskich znajomych i nieżyjących już zwierzątkach i Niall musiał naprawdę bardzo się powstrzymywać, żeby nie wybuchnąć śmiechem przy opowieści o traumatycznej śmierci mojej złotej rybki.

- Lubię twój uśmiech – powiedział w końcu, kiedy byliśmy już prawie na miejscu, a on mojego domu dzielił nas tylko jeden zakręt. – Jest naprawdę niesamowity.

Zagryzłam wargę, spuszczając głowę i utkwiłam wzrok we własnych dłoniach, wsłuchując się w nierówne bicie własnego serca. Czułam na sobie jego spojrzenie, ale nie potrafiłam podnieść na niego oczu i zmierzyć się uczuciem, które za pewne pojawiłoby się, gdybym tylko na niego zerknęła. Wiedziałam, że oczekuje ode mnie jakiejkolwiek odpowiedzi, chociaż nie byłam nawet w stanie wydusić z siebie słowa. Jakim sposobem mówienie tego typu rzeczy przychodziło mu z taką łatwością?

Usłyszałam jego ciche westchnienie i samochód zatrzymał się nieopodal mojej bramy wjazdowej. I jedyne, czego w tym momencie się bałam to to, że postanowi mnie zostawić. W końcu ile można starać się o osobę, która nie potrafi nawet zdobyć się na odwagę, by wypowiedzieć swoje myśli na głos? A ja nie poradziłabym już sobie z samotnością.

Silnik zgasł i zapadła niezręczna cisza, której żadne z nas nie chciało z jakiegoś powodu przerywać. Stoczywszy ze sobą wewnętrzną walkę, odważyłam się w końcu na niego spojrzeć. Jego błękitne tęczówki wpatrywały się we mnie z całą swoją magią i intensywnością, a malinowe wargi pozostawały rozwarte, jakby w oczekiwaniu na dwa słowa, które opuściły moje usta, zanim zdążyłam rozważyć wszystkie za i przeciw.

- Pocałuj mnie.

Cześć, Misiaczki!

Przyspieszyłam trochę z pisaniem, więc mogłam dodać dzisiaj dla was siódemkę :) Mam nadzieję, że wam się podobała, bo generalnie sądzę, że wyszła mi DUŻO gorzej niż poprzednia część, chociaż bardzo się starałam. Dziękuję z całego serduszka wszystkim, którzy skomentowali szóstkę! Jesteście tak wspaniali, że to aż nie mieści się w głowie ♥ 
Co do następnej części, to raczej pojawi się już po weekendzie, bo w niedzielę świętuję roczek mojej bratanicy i wcześniej jestem zmuszona pomóc trochę w przygotowaniach :D mam nadzieję, że zrozumiecie xx
Bardzo proszę was o skomentowanie, nawet nie wiecie, ile to dla mnie znaczy :)
Kocham

~W